Δεν υπάρχει άνθρωπος που πρόλαβε τις τηλεοράσεις, όταν δεν υπήρχαν τηλεχειριστήρια που να μην εκπαιδεύτηκε στο χτύπημα της συσκευής, όταν πάθαινε πλημμύρα η εικόνα. Όπου ‘πλημμύρα’, με σημερινά δεδομένα ήταν σαν να ψυχορραγούσε το σήμα, με συνέπεια να εμφανίζονται ‘νερά’ στην εικόνα.

Οι γονείς συνήθως έστελναν τα παιδιά για να κάνουν το χρέος τους προς την οικογενειακή τηλεθέαση, να χτυπήσουν δηλαδή ελαφρώς την τηλεόραση από πάνω. Όταν δεν ‘συνερχόταν’ ακολουθούσε πλάγιο χτύπημα. To τρίτο βήμα ήταν ο έλεγχος της κεραίας. Συνήθως όμως, η εικόνα αποκαθιστούνταν προ αυτού.

Η συγκεκριμένη τεχνογνωσία πέρασε και στις επόμενες γενιές, εξ ου και η πρώτη αντίδραση δεν ήταν να βγάλουμε την πρίζα για λίγα λεπτά (που είναι το σημερινό mantra), αλλά ένα ελαφρύ χτύπημα με την παλάμη.

Πώς είχε αποτέλεσμα το χτύπημα της οθόνης

Τα εξαρτήματα των παλαιάς κοπής συσκευών ήταν τοποθετημένα σε υποδοχές -πχ σωλήνες. Με το χτύπημα επανέρχονταν στη σωστή τους θέση. Δια αυτής της μεθόδου απαλλάσσαμε την τηλεόραση και από ενδεχόμενη διάβρωση που συσσωρευόταν στις επαφές των εξαρτημάτων. Επίσης, η διαστολή και η συστολή εξαρτημάτων -μέσω της παραγωγής σημαντικής ποσότητας θερμότητας- προκαλούσε αρκετή μηχανική κίνηση, ώστε να υπάρχουν διακοπές στη σύνδεση.

Κατά συνέπεια, το χτύπημα επανέφερε εξαρτήματα και επανατοποθετούσε χαλαρές συνδέσεις, αλλά προσωρινά. Δεν διόρθωνε το πρόβλημα που συνήθως ήταν οι φυσιολογικές φθορές που προκαλούνταν από τα πολλά χρόνια της χρήσης (γιατί τότε οι τηλεοράσεις ‘ζούσαν’ δεκαετίες).

Οι σύγχρονες συσκευές δεν ανταποκρίνονται στην ίδια μεταχείριση, αφού είναι πιο εύθραυστες κι έτσι ένα χτύπημα μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα.

Εάν χαστουκίσουμε την επίπεδη οθόνη OLED, πιθανότατα θα σπάσουμε το εσωτερικό γυαλί. Σε καμία περίπτωση δεν θα ‘φτιάξει’ αφού οι OLED, οι LCD χρησιμοποιούν οργανικά LED ή υγρούς κρυστάλλους. Δεν έχουν πολλά μηχανικά κομμάτια που ‘έφτιαχναν’ με το χτύπημα.

Οπότε είναι χρήσιμο να μη δοκιμάσουμε τη μέθοδο της επιτυχίας των ‘80s.