Ακρίβεια, η αιχμή της επικαιρότητας
Το πρόβλημα της ακρίβειας για την ελληνική οικογένεια, αποτελεί το σοβαρότερο μέρος των δαπανών της σήμερα, αφού το εισόδημα που (αν)μπαίνει στον μηνιάτικο προϋπολογισμό της, αρκεί μόνο για το πρώτο της 15νθήμερο. Η δε επέλασή της στην άδεια ήδη τσέπη μας, μετά από διαχρονικά βάναυσες και επιλεγμένες ταξικά περικοπές, σιωπηλά και ύποπτα τελικά φανερώνει, την αδυναμία μας να βιώσουμε σαν κανονικοί άνθρωποι. Γιατί η ακρίβεια δυναστεύει προς όφελος των κερδοσκόπων και με ζήλο γι’ αυτής εργάζεται, χωρίς οι αιτίες της άμεσα να γίνονται αντιληπτές:
– Όταν ακριβαίνουν τα διόδια και επιβαρύνεται η μεταφορά των αγαθών.
-Όταν οι μεσάζοντες αγοράζουν το περσινό λάδι με το κιλό και πουλάνε με το λίτρο.
-Όταν τα πρόστιμα για την αισχροκέρδεια (λόγο πλαφόν) δεν ενοχλούν τους υπαίτιους.
-Όταν Τα καράβια, λόγο του αιματοκυλίσματος και του εγκλήματος πολέμου στη Γάζα, κάνουν τον γύρω της Αφρικής.
-Όταν τα φάρμακα το λάδι κλπ, ελεύθερα εξάγονται και ακριβότερα τα βρίσκουμε στη χώρα μας.
-Όταν τα ελληνικά προϊόντα πωλούνται φθηνότερα στο εξωτερικά.
-Όταν ο τζόγος στο χρηματιστήριο ενέργειας στην Ολλανδία, επιβαρύνει το κυμαινόμενο χρωματιστό ηλεκτρικό ρεύμα μας, ενώ το ρίσκο για τα κέρδη του πάροχου, μεταφέρεται τότε αυξημένο στον καταναλωτή.
-Όταν οι αγρότες ακριβαίνουν τα προϊόντα τους για να μην αλλάξουν οι ίδιοι και τα παιδιά τους επάγγελμα.
-Όταν οι υπηρεσίες υγείας νοσούν από χρηματοδότηση, αμοιβές και λειψό προσωπικό και υιοθετούνται τα επικίνδυνα (λόγο κόπωσης των ίδιων γιατρών) στα απογευματινά με πληρωμή ιατρεία, μετά από 40 χρόνια καταβολής ασφαλίστρων.
-Όταν απορρίπτουμε το φθηνό ρωσικό αέριο και ενισχύουμε με κάθε τρόπο, την παράταση του πολέμου στην Ουκρανία για περισσότερους ακόμη νεκρούς.
Για όλα τα πιο πάνω αιμοβόρα στη ζωή μας αδιέξοδα, υπάρχει ασφαλής δημοσιονομική λύση, που δεν επιλέγεται σήμερα από την πολιτεία.
-Όταν με ελέγχους της ICAP, 500 εταιρείες στη χώρα μας το 2023 κέρδισαν 25 δις. ευρώ και φορολογούνται ισότιμα με όλους του έλληνες πολίτες.
-Όταν η τράπεζα Αττικής την ίδια χρονιά κέρδισε 800 εκ. ενώ οι συντηρητική κυβέρνηση της Ολλανδίας εισέπραξε από αυτές αρκετά για τα δημόσια ταμεία της.
-Όταν η Κύπρος προμηθεύετε υδρογονάνθρακες απ’ τα Ελληνικά διυλιστήρια και πουλάει 40% φθηνότερη από εμάς την βενζίνη της.
-Όταν Ισπανία Κύπρος και Ιρλανδία ανακούφισαν τον κόσμο τους, γιατί μείωσαν με επιτυχία το ΦΠΑ στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης. Και:
-Όταν σε μια χώρα: Τα λιμάνια ανήκουν στους κινέζους. Τα αεροδρόμια στους γερμανούς. Τα τραίνα στους Ιταλούς. Τα διόδια σε κατασκευαστικούς ομίλους. Η ενέργεια στους ιδιώτες παρόχους. Οι τράπεζες στην κερδοσκοπική ασυδοσία τους, τότε τα μέτωπα που ανοίγονται είναι δύσκολα και πολλά και χωρίς να είναι για μας όπως και ο φετινός προϋπολογισμός.
Του Βασίλη ΔΑΜΙΑΝΟΥ
Αν. Οργανωτικού, μέλος του προεδρείου της Α.Γ.Σ.Σ.Ε.
Ο παράξενος λόγος που τα φανάρια στην Ιαπωνία είναι μπλε και όχι πράσινα
Ακόμη και στις εξετάσεις οδήγησης οι Ιάπωνες περνάνε τεστ διάκρισης του μπλε και όχι του πράσινου
Ένα μάθημα που οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε πολλά χρόνια πριν κρατήσουμε τιμόνι στα χέρια μας είναι ότι το κόκκινο χρώμα στα φανάρια σημαίνει στάση και το πράσινο διέλευση. Μέχρι εδώ τα πράγματα ακούγονται πολύ απλά. Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που σε μια κουλτούρα το πράσινο σημαίνει επίσης και μπλε; Ό,τι ακριβώς συμβαίνει, δηλαδή, στην Ιαπωνία.
Όποιος βρεθεί στην Ιαπωνία, λοιπόν, και οδηγήσει στους δρόμους των πόλεών της θα παρατηρήσει ότι ο πράσινος φωτεινός σηματοδότης έχει χρώμα μπλε, και μάλιστα σε διάφορες αποχρώσεις. Αυτό δεν οφείλεται, όπως αναφέρει το Atlas Obscura σε κάποια λανθασμένη καλωδίωση αλλά στην ιαπωνική γλώσσα.
Πριν από εκατοντάδες χρόνια, λοιπόν, η ιαπωνική γλώσσα περιλάμβανε λέξεις για τέσσερα βασικά χρώματα: μαύρο, λευκό, κόκκινο και μπλε. Εάν κάποιος ήθελε να περιγράψει κάτι πράσινο θα χρησιμοποιούσε τη λέξη για το μπλε -«ao»- και αυτό το σύστημα λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι περίπου το τέλος της πρώτης χιλιετίας, όταν ξεκίνησε η λέξη «midori» (αρχικά σήμαινε «βλαστάρι») να εμφανίζεται και γραπτώς για να περιγράψει αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε ως πράσινο. Ακόμα και τότε, το midori θεωρήθηκε απόχρωση του ao. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτή η ξαφνική μετάβαση είχε μόνιμα αποτελέσματα στην Ιαπωνία.
Παρόλο, λοιπόν, που τα πρώτα φανάρια στην Ιαπωνία, που λειτούργησαν κατά τη δεκαετία του 1930, ήταν πράσινα, αναφέρονται ως «μπλε» και αυτό έκανε την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους γλωσσολόγους. Αντί να αλλάξουν τις επίσημες περιγραφές, ωστόσο, αποφάσισαν να αλλάξουν τα φώτα προσπαθώντας να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο διεθνές δίκαιο, που υπαγορεύει την υιοθέτηση ενός κοινού κώδικα (στην προκειμένη κόκκινα και πράσινα φανάρια) κυκλοφορίας. Μάλιστα, ενώ μια διεθνής σύμβαση για τα χρώματα των φαναριών, επικυρωμένη από 74 χώρες, υπαγορεύει τα κόκκινα, κίτρινα και πράσινα χρώματα, η Ιαπωνία δεν την έχει υπογράψει, ωστόσο προσπαθεί να υιοθετήσει τη φιλοσοφία της. Έτσι, το 1973 μια κυβερνητική εντολή δήλωνε ότι τα φανάρια πρέπει να είναι η πιο μπλε απόχρωση του πράσινου που θα μπορούσε να υπάρξει.
Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι σήμερα, όπως επισημαίνει το Atlas Obscura, όταν οι οδηγοί δίνουν εξετάσεις οδήγησης, πρέπει να περάσουν από ένα τεστ όρασης που περιλαμβάνει τη δυνατότητα διάκρισης μεταξύ κόκκινου, κίτρινου και μπλε -όχι πράσινου.
Το Μουσείο ΗΣΑΠ
Το βιβλίο του Δ. Γεωργίου
