Παραδόσεις που δεν γνωρίζουμε

Το Πάσχα γιορτάζεται διαφορετικά σε πολλά μέρη του κόσμου κυρίως όσον αφορά τα έθιμα που το συνοδεύουν. Δείτε παρακάτω πέντε παράξενα πασχαλινά έθιμα από όλο τον κόσμο που ίσως δεν γνωρίζετε…

1. Βερμούδες: Τη Μεγάλη Παρασκευή, στο βρετανικό υπερπόντιο έδαφος των Βερμούδων οι κάτοικοι πετάνε πολύχρωμους χαρταετούς, συμβολίζοντας την Ανάληψη του Χριστού στον ουρανό.

2. Λετονία: Το τσούγκρισμα των αυγών γίνεται διαφορετικά: Οι παίκτες δένουν τα ημιβρασμένα αυγά σε μια κλωστή και τα τσουγκρίζουν από απόσταση.

3. Ελβετία: Σε ολόκληρη τη χώρα και ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, οι ντόπιοι μετατρέπουν τις βρύσες τους σε «πασχαλινά πηγάδια».

4. Φινλανδία: Τα πυροτεχνήματα κλέβουν την παράσταση. Σκοπός των πυροτεχνημάτων είναι να τρομάξουν τις μάγισσες που περιφέρονται ελεύθερες στο χρονικό διάστημα μεταξύ Μεγάλης Παρασκευής και Μεγάλου Σαββάτου.

5. Πολωνία: Tη Δευτέρα του Πάσχα λαμβάνει χώρα ένα περίεργο έθιμο, το λεγόμενο Smingus-dyngus, το οποίο εφαρμόζεται ήδη από τον 15ο αιώνα. Κατά την τέλεσή του τα αγόρια μπουγελώνουν τα κορίτσια.

Και ο ίδιος προτιμούσε να τον αποκαλούν με αυτό

Aφού η Βραζιλία έχασε τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1950 από την Ουρουγουάη, ο 9χρονος τότε Edson Arantes do Nascimento, πλέον γνωστός ως Πελέ, υποσχέθηκε στον λυπημένο πατέρα του χαριτολογώντας «Μην κλαις, μπαμπά. Θα κερδίσω το Παγκόσμιο Κύπελλο για σένα», αναφέρει το biography.com, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου στο FIFA.com το 2014.

Οκτώ χρόνια αργότερα, ωστόσο, το 1958 το λεγόμενο αστείο του έγινε πραγματικότητα όταν κέρδισε τον πρώτο από τους τρεις τίτλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έσπασαν ρεκόρ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του, κατά πολλούς, μεγαλύτερου θρύλου του ποδοσφαίρου όλων των εποχών.

Μέχρι το 1977 που μπήκε στο γήπεδο για το τελευταίο του επαγγελματικό παιχνίδι είχε πετύχει περισσότερα από 1.280 γκολ ως μέλος του Santos Football Club της Βραζιλίας καθώς και του New York Cosmos.

Χαρακτηρισμένος ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου, γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου», ο Πελέ κατάφερε με τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα να κερδίσει τους τίτλους «Ποδοσφαιριστής του Αιώνα» από τη FIFA, «Αθλητής του Αιώνα» από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς και να γίνει μέλος του Hall of Fame του αθλήματος.

Γνωστός τοις πάσι ως Πελέ, ήδη από τα πρώτα του βήματα, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του πραγματικού ονόματός του και από πού αυτό είναι εμπνευσμένο. Όπως ο ίδιος εξήγησε σε ένα tweet του το Σεπτέμβριο του 2014, αναφέρει το biography.com, ο πατέρας του Joao Ramos, και ο ίδιος ποδοσφαιριστής γνωστός και ως Dondinho, και η μητέρα Dona Celeste τον ονόμασαν Έντσον, εμπνεόμενοι το όνομά του από τον Τόμας Έντισον, τον εφευρέτη του σύγχρονου τηλεφώνου, μιας από τις επιφανέστερες μορφές στην ιστορία της τεχνολογίας, καθώς η ηλεκτρική ενέργεια είχε μόλις εισαχθεί στην πατρίδα του όταν γεννήθηκε.

«Ήμουν πραγματικά περήφανος που πήρα το όνομά μου από τον Τόμας Έντισον και ήθελα να με αποκαλούν Έντσον», έγραψε σε ένα δημοσίευμα του Guardian το 2006. «Νόμιζα ότι το Πέλε ακούγεται φρικτό. Ήταν ένα όνομα πολύ πρόχειρο, ενώ το Έντσον ακούγεται πολύ πιο σοβαρός και σημαντικός».

Δεν υπάρχει άνθρωπος που πρόλαβε τις τηλεοράσεις, όταν δεν υπήρχαν τηλεχειριστήρια που να μην εκπαιδεύτηκε στο χτύπημα της συσκευής, όταν πάθαινε πλημμύρα η εικόνα. Όπου ‘πλημμύρα’, με σημερινά δεδομένα ήταν σαν να ψυχορραγούσε το σήμα, με συνέπεια να εμφανίζονται ‘νερά’ στην εικόνα.

Οι γονείς συνήθως έστελναν τα παιδιά για να κάνουν το χρέος τους προς την οικογενειακή τηλεθέαση, να χτυπήσουν δηλαδή ελαφρώς την τηλεόραση από πάνω. Όταν δεν ‘συνερχόταν’ ακολουθούσε πλάγιο χτύπημα. To τρίτο βήμα ήταν ο έλεγχος της κεραίας. Συνήθως όμως, η εικόνα αποκαθιστούνταν προ αυτού.

Η συγκεκριμένη τεχνογνωσία πέρασε και στις επόμενες γενιές, εξ ου και η πρώτη αντίδραση δεν ήταν να βγάλουμε την πρίζα για λίγα λεπτά (που είναι το σημερινό mantra), αλλά ένα ελαφρύ χτύπημα με την παλάμη.

Πώς είχε αποτέλεσμα το χτύπημα της οθόνης

Τα εξαρτήματα των παλαιάς κοπής συσκευών ήταν τοποθετημένα σε υποδοχές -πχ σωλήνες. Με το χτύπημα επανέρχονταν στη σωστή τους θέση. Δια αυτής της μεθόδου απαλλάσσαμε την τηλεόραση και από ενδεχόμενη διάβρωση που συσσωρευόταν στις επαφές των εξαρτημάτων. Επίσης, η διαστολή και η συστολή εξαρτημάτων -μέσω της παραγωγής σημαντικής ποσότητας θερμότητας- προκαλούσε αρκετή μηχανική κίνηση, ώστε να υπάρχουν διακοπές στη σύνδεση.

Κατά συνέπεια, το χτύπημα επανέφερε εξαρτήματα και επανατοποθετούσε χαλαρές συνδέσεις, αλλά προσωρινά. Δεν διόρθωνε το πρόβλημα που συνήθως ήταν οι φυσιολογικές φθορές που προκαλούνταν από τα πολλά χρόνια της χρήσης (γιατί τότε οι τηλεοράσεις ‘ζούσαν’ δεκαετίες).

Οι σύγχρονες συσκευές δεν ανταποκρίνονται στην ίδια μεταχείριση, αφού είναι πιο εύθραυστες κι έτσι ένα χτύπημα μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα.

Εάν χαστουκίσουμε την επίπεδη οθόνη OLED, πιθανότατα θα σπάσουμε το εσωτερικό γυαλί. Σε καμία περίπτωση δεν θα ‘φτιάξει’ αφού οι OLED, οι LCD χρησιμοποιούν οργανικά LED ή υγρούς κρυστάλλους. Δεν έχουν πολλά μηχανικά κομμάτια που ‘έφτιαχναν’ με το χτύπημα.

Οπότε είναι χρήσιμο να μη δοκιμάσουμε τη μέθοδο της επιτυχίας των ‘80s.

Οι γραμμές του τρένου βρίσκονται δίπλα στο σχολείο μας. Καθημερινά το βλέπουμε, το ακούμε και γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή έρευνα για την ιστορία του στην Αθήνα.

Το τρένο, λοιπόν, που ενώνει την Κηφισιά με τον Πειραιά δεν ήταν πάντα έτσι όπως είναι σήμερα. Πέρασαν 144 χρόνια από τότε που κατασκευάστηκε και είναι σχεδόν το πιο οικολογικό μέσο συγκοινωνίας στην Ελλάδα

Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας – Πειραιά. Δίνεται το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ’ αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.

Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον Άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» – Σ.Α.Π. Α.Ε.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος ολοκληρώθηκε και μετά τις δοκιμές, έγιναν τα επίσημα εγκαίνια, στις 27 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς. Μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία (σκεπασμένο κάρο με θέσεις επιβατών) ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας. Αυτό το έργο έδωσε μια διαφορετική όψη στην πόλη της Αθήνας, εκσυγχρονίζοντας την και βάζοντάς την στους ρυθμούς των άλλων χωρών.

Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια, γεμάτο με επίσημους, καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.

Από το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, το 1869, έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 οπότε πραγματοποιήθηκε η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου, μεσολάβησαν η στρώση διπλής γραμμής και η έναρξη κατασκευής σήραγγας το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια (Λυκούργου και Αθηνάς), όπου δημιουργήθηκε και ο παλιός σταθμός της Ομόνοιας, ο οποίος εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1895.

Αργότερα, επεκτείνεται η υπόγεια σήραγγα ως το σταθμό «Αττική» με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την «Ομόνοια». Τα έργα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928 και στις 21 Ιουλίου του 1930 εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός «Ομόνοια». Αργότερα, το 1948 και το 1949 εγκαινιάζονται αντίστοιχα οι σταθμοί «Βικτώρια» και «Αττική». Τελικά, το 1957 λειτουργεί ο σταθμός της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.

Την πρώτη Ιανουαρίου του 1976 η ΣΑΠ (Ε.Η.Σ) συγχωνεύεται στο Ελληνικό Δημόσιο και ονομάζεται ΗΣΑΠ Α.Ε.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 έως σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου και συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες του πολέμου 1912 – 1913. Βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες.

Οι συνταξιούχοι, αδιαμφισβήτητα, είμαστε ένα από τα πιο ευάλωτα τμήματα της Κοινωνίας. Δεν διαθέτουμε μέσα παραγωγής προκειμένου να διεκδικήσουμε με απεργίες τα αιτήματά μας. Νομοθετικά εξαιρούμαστε από την οικονομική μεγέθυνση (ΑΕΠ) καίτοι συμβάλουμε σε αυτήν. Έχουμε επισφαλή Υγεία και από το σύνολο σχεδόν του εισοδήματός μας ότι απομένει από την πρωτοφανή «αφαίμαξη» λόγω της υπερβολικής ακρίβειας και της φορολογίας, άμεσης και έμμεσης, δαπανάται για τη στοιχειώδη διαβίωσή μας.
Μέσα στην οικονομική κρίση που αντιμετώπισε η πατρίδα μας ήμασταν οι πολίτες εκείνοι που υπέστησαν και κατέβαλαν, αγόγγυστα, τις μεγαλύτερες θυσίες για την σταθεροποίηση μιας έκρυθμης και χρεοκοπημένης κατάστασης της Πατρίδας μας.
Αυτό ήταν ένα σοκ που άφησε ανεξίτηλα σημάδια στον τρόπο ζωής μας που τον καταρράκωσε. Γιατί μας αφαιρέθηκε μέχρι και το 50% του ετήσιου εισοδήματός μας.
Ωστόσο, τώρα που η Οικονομία σταθεροποιείται βλέπουμε, με πικρία, ότι αυτές οι θυσίες δεν αναγνωρίζονται. Οι αδικίες όχι μόνο δεν διορθώθηκαν, αλλά οι συνταξιούχοι συνεχίζουν να μην λαμβάνουν μερίδιο από τον δημιουργούμενο νέο πλούτο. Ακόμη χειρότερα, συνεχίζεται η συρρίκνωση του εισοδήματός μας και η υποβάθμιση της ζωής μας.
-Για δύο συναπτά έτη οι «αυξήσεις» ήταν κατώτερες του επίσημου πληθωρισμού. Είχαμε δηλαδή και νέες εισοδηματικές απώλειες καθώς το 2023 η αναπροσαρμογή περιορίστηκε στο 7,75%, με Δείκτη Τιμών Καταναλωτή (ΔΤΚ) στο 9,6% και το 2024 στο 3%, έναντι πληθωρισμού 3,6%.
-Από τις (κατώτερες του πληθωρισμού) ονομαστικές αυξήσεις μόλις το 1/3 κατέληξε στους δικαιούχους, άνω το υπόλοιπο ποσοστά παρακρατήθηκε από την εφορία και τον ΑΚΑΓΕ (Εισφορά Αλληλεγγύης).
-Πρόσθετα, με το εφεύρημα του Νόμου 4387/2016 της λεγόμενης «προσωπικής διαφοράς» 770.000 συνταξιούχοι δεν έλαβαν φέτος αύξηση, ενώ το 2023 εξαιρέθηκαν περισσότεροι από 950.000 συνάδερφοί μας.
-Την ίδια περίοδο οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης αυξήθηκαν άνω του 35%.
-Στον τομέα της Υγείας, καίτοι πληρώνουμε εισφορές 6% τόσο στις κύριες όσο και τις επικουρικές συντάξεις, με το τέχνασμα της «ασφαλιστικής τιμής» των σκευασμάτων, αυξήθηκε η συμμετοχή μας στα φάρμακα από το επίσημο 25%, σε 35% και 40%, ενώ περισσότεροι από 120.000 ασθενείς, πολλοί εκ των οποίων είναι συνταξιούχοι, αναμένουν στις λίστες για μήνες ή και χρόνια για ένα χειρουργείο.
Όμως θα πρέπει να σημειώσουμε ότι δεν νοείται οικονομική ανάπτυξη χωρίς κοινωνική ευημερία. Και στην πατρίδα μας διαπιστώνουμε ότι εντείνεται η απόκλιση και οι ανισότητες μεταξύ των πολύ πλουσίων και των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού. Συνεχίζεται δηλαδή η μονομερής μετάθεση των βαρών στις πλάτες των συνταξιούχων.
Κοινώς, τα Δημόσια Οικονομικά (πλεονάσματα, κρατικά έσοδα κ.λπ.) συνεχίζουν να βαραίνουν τις πιο αδύναμες πλάτες του πληθυσμού: αυτές των συνταξιούχων. Τόσο από την πλευρά των εσόδων (υπερβολική επιβάρυνση μέσω της φορολογίας και του ΦΠΑ), όσο και ως προς τις δαπάνες (συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, μεγάλη ιδιωτική συμμετοχή για Υγεία, κατώτερες ακόμη και του επίσημου πληθωρισμού αυξήσεις, «πάγωμα» αποδοχών για το 1/3 των συνταξιούχων μέσω της «προσωπικής διαφοράς, δεύτερη φορολόγηση με την Εισφορά Αλληλεγγύης Συνταξιούχου).
Η Ανωτάτη Γενική Συνομοσπονδία Συνταξιούχων (ΑΓΣΣΕ), η τριτοβάθμια έκφραση όλων των συνταξιούχων της χώρας δηλώνει: Φτάνει πια!
Θέλουμε την αναγνώριση των θυσιών μας, απαιτούμε αναλογική συμμετοχή στο νέο πλούτο που δημιουργείται.
Ταυτόχρονα οι συνταξιούχοι αντιμετωπίζουν χρονίζοντα αιτήματα, την επίλυση των οποίων διεκδικούμε.
Σε αυτή την κατεύθυνση απευθυνόμαστε σας Εσάς, και σας ζητούμε να ενσωματώσετε στις δράσεις σας και να αναδείξετε στη Βουλή τα αιτήματα του Ψηφίσματος μας, δηλαδή να υιοθετήσετε αυτά μας τα προβλήματα, έτσι ώστε οι «απόμαχοι της εργασίας» να νιώσουν συμμέτοχοι και συνδημιουργοί ενός καλύτερου αύριο για την πατρίδα μας.
Το μέλλον και η ευημερία είτε θα αφορά το σύνολο της Κοινωνίας είτε δεν θα υπάρξει.
Αναλυτικά σας καταθέτουμε τα αιτήματά μας και προσδοκούμε, από κοινού, να τα συζητήσουμε στην κατεύθυνση της επίλυσής τους.
Ζητούμε:

1. Κατάργηση Προσωπικής διαφοράς δια της ενσωμάτωσης στη βασική σύνταξη. Είναι μια άδικη ρύθμιση, ενόσω οι συγκεκριμένοι συνταξιούχοι έχουν υποστεί ονομαστικές περικοπές της τάξης ακόμη και πλέον του 50%.
2. Κατάργηση της Εισφοράς Αλληλεγγύης Συνταξιούχων (ΕΑΣ). Να πάψουν οι «απόμαχοι» να πληρώνουν διπλή φορολογία: τόσο στην εφορία όσο και στον ΑΚΑΓΕ. Ειδικά όταν η Εισφορά Αλληλεγγύης (ΕΑΣ) επεμβαίνει στο σύνολο της αμοιβής, ακόμη και επί του αφορολόγητου ποσού.
3. Χορήγηση σε όλους τους συνταξιούχους των αναδρομικών (για την Επικουρική και τα Δώρα) της περιόδου Ιούνιος 2015-Μάιος 2016, έστω και τμηματικά.
4. Ολοκλήρωση όλων των εκκρεμοτήτων που έχουν προκύψει από τον λανθασμένο επανυπολογισμό των συντάξεων λόγω του Ν.4387/2016 και άμεση καταβολή των αναδρομικών που προκύπτουν από αυτές τις διορθωτικές μεταβολές. Ειδικότερα ο επανυπολογισμος να γίνεται για όλες τις υπέρτερες εισφορές από εκείνες του πρώην ΙΚΑ
5. Πλήρης κατάργηση της εισφοράς Υγείας 6%, που ισχύει σήμερα, στις επικουρικές συντάξεις λόγω του άδικου και αντισυνταγματικού χαρακτήρα της επιβολής της, δεδομένου ότι ο θεσμός της επικουρικής Ασφάλισης βασίζεται μόνο στη διμερή σχέση εργοδότη – εργαζόμενου και δεν έχει καμία κρατική παρέμβαση.
6. Επαναφορά της εισφοράς της υγειονομικής περίθαλψης στην κύρια σύνταξη στο 4%, όπως ήταν μέχρι τον Αύγουστο 2015 από το 6% που είναι σήμερα επί του συνόλου όλων των συντάξεων.
7. Η συμμετοχή στα φάρμακα να είναι μέχρι 25% στην ονομαστική τιμή. Να καταργηθεί η “τιμή αναφοράς” που αποτελεί ένα έμμεσο χαράτσι για τους ασφαλισμένους και κυρίως για τους συνταξιούχους
8. Ρύθμιση με άφεση του αναδρομικού χρέους στους λήπτες συντάξεων χηρείας που λαμβάνουν και δική τους σύνταξη και που στην τριετία η σύνταξη χηρείας δεν μειώθηκε στο 50% με αποκλειστική ευθύνη της Πολιτείας και του e-ΕΦΚΑ.
9. Επαναφορά του δικαιώματος της επιλογής της χήρας –ου στην τριετία, σε ποια κύρια σύνταξη να γίνει η περικοπή, όπως ίσχυε πάντα πριν τον Ν.4387/2016 (Ν.Κατρούγκαλου)
10. Υπολογισμός του χρόνου διαδοχικής και παράλληλης ασφάλισης που διανύθηκε πριν τον Ν.4387/2016 και που κατά τη διαδικασία του επανυπολογισμού δεν προσμετρήθηκε, παρόλο που για το χρόνο αυτό έχουν καταβληθεί οι εισφορές στο Ασφαλιστικό Σύστημα.
11. Άμεση λήψη αποτελεσματικών μέτρων για την αντιμετώπιση της ανεξέλεγκτης ακρίβειας και της κερδοσκοπικής αύξησης των τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης.
    12 Την τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας και του αφορολογήτου με βάση τον πληθωρισμό από το 2021 έως σήμερα.
12. Ως ένδειξη αναγνώρισης του ρόλου των συνταξιούχων στην οικονομική δημιουργία και τη συγκρότηση του κοινωνικού κράτος, ζητάμε τη θέσπιση του «Κοινωνικού voucher» για δωρεάν μετακινήσεις στα (αστικά) Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, εκπτώσεις στα ΚΤΕΛ, τα πλοία και το Σιδηρόδρομο, επιδοτήσεις του εισιτηρίου σε Θέατρα, Κινηματογράφους κ.λ.π.
13. Τέλος ένα από τα σημαντικότερα αιτήματά μας είναι η Θεσμοθέτηση της ΑΓΣΣΕ σε ισότιμου Κοινωνικού Εταίρου και θεσμικού Συνομιλητή της Πολιτείας στα πλαίσια του Κοινωνικού διαλόγου για ζητήματα συνταξιοδοτικού και κοινωνικοασφαλιστικού δικαίου με την συμμετοχή της στην ΟΚΕ, τα Δ.Σ του e-ΕΦΚΑ και του ΕΟΠΥΥ, την Εθνική Επιτροπή Κοινωνικής Προστασίας κ.τ.λ.
    Α.Γ.Σ.Σ.Ε.

Τι άλλαξε και μεταμορφώθηκε σε υπερήρωα

Ο υπερήρωας που προσγειώθηκε στη Γη από τον πλανήτη Κρίπτον, με το όνομα Καλ- Ελ και τις υπερφυσικές δυνάμεις που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό, δεν προοριζόταν εξ αρχής να είναι μια καλή φιγούρα. Αντιθέτως, ο αρχικός σχεδιασμός του Σούπερμαν ήταν ο ακριβώς αντίθετος. Να κυριαρχήσει, δηλαδή, και να καταστρέψει τον κόσμο.

Ο τότε απόφοιτος του λυκείου του Κλίβελαντ, στο Οχάιο των ΗΠΑ, Jerry Siegel δημοσίευσε μια ιστορία τον Ιανουάριο του 1933 με τίτλο «Η Βασιλεία του Σούπερμαν», με έναν τρελό επιστήμονα να μαζεύει έναν περιπλανώμενο από το συσσίτιο και να του δίνει τηλεπαθητικές δυνατότητες. Αυτός ο λεγόμενος Σούπερμαν, μεθυσμένος από τη δύναμη, στη συνέχεια σκότωσε τον τρελό επιστήμονα και άρχισε να αναλαμβάνει την κυριαρχία στον κόσμο, μέχρι που η γοητεία της κατάκτησης χάθηκε και για ακόμη μία φορά γίνεται ένας άγνωστος, όπως, άλλωστε ήταν και πριν.

Λίγο αργότερα, ο Siegel και ο φίλος του Joe Shuster, που εικονογράφησαν την συγκεκριμένη ιστορία, «μετάλλαξαν» εντελώς τη φιλοσοφία του Σούπερμαν, μετατρέποντας τον σε μία φιγούρα που σκοπό είχε να σώσει τον κόσμο.

Του δώσανε αυτό το εξωπραγματικό- εξωγήινο υπόβαθρο, εμπλουτίσανε το μυστήριο γύρω από την προσωπικότητά του με μια μυστική ταυτότητα, ενώ του προσθέσανε και την χαρακτηριστική κάπα, που αργότερα θα τον καθόριζε ως φιγούρα. Για αρκετά χρόνια, οι Siegel και Shuster, ανεπιτυχώς προσπαθούσαν να προωθήσουν την ιδέα του κόμικ τους, στα τότε συνδικάτα των εφημερίδων, με τι προσπάθειές τους να καταλήγουν άκαρπες.

Ωστόσο, η τύχη τους χτύπησε την πόρτα, στην κυριολεξία, όταν ο προκάτοχος της περιβόητης DC Comics, τους ζήτησε να ξαναδουλέψουν την ιστορία τους για την δημιουργία ενός κόμικ 13 σελίδων στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Action Comics το 1938. Χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν τότε και χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τα κέρδη που θα αποκόμιζαν αργότερα από την πρωτοποριακή τους αυτή ιδέα, μόλις είχαν δημιουργήσει ένα από τα πιο πολύτιμα κόμικ όλων των εποχών, με ένα αντίγραφό του να πωλείται το 2014, σύμφωνα με το history.com, αντί του αστρονομικού ποσού των 3,21 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ακόμη και στις εξετάσεις οδήγησης οι Ιάπωνες περνάνε τεστ διάκρισης του μπλε και όχι του πράσινου

Ένα μάθημα που οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε πολλά χρόνια πριν κρατήσουμε τιμόνι στα χέρια μας είναι ότι το κόκκινο χρώμα στα φανάρια σημαίνει στάση και το πράσινο διέλευση. Μέχρι εδώ τα πράγματα ακούγονται πολύ απλά. Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που σε μια κουλτούρα το πράσινο σημαίνει επίσης και μπλε; Ό,τι ακριβώς συμβαίνει, δηλαδή, στην Ιαπωνία.

Όποιος βρεθεί στην Ιαπωνία, λοιπόν, και οδηγήσει στους δρόμους των πόλεών της θα παρατηρήσει ότι ο πράσινος φωτεινός σηματοδότης έχει χρώμα μπλε, και μάλιστα σε διάφορες αποχρώσεις. Αυτό δεν οφείλεται, όπως αναφέρει το Atlas Obscura σε κάποια λανθασμένη καλωδίωση αλλά στην ιαπωνική γλώσσα.

Πριν από εκατοντάδες χρόνια, λοιπόν, η ιαπωνική γλώσσα περιλάμβανε λέξεις για τέσσερα βασικά χρώματα: μαύρο, λευκό, κόκκινο και μπλε. Εάν κάποιος ήθελε να περιγράψει κάτι πράσινο θα χρησιμοποιούσε τη λέξη για το μπλε -«ao»- και αυτό το σύστημα λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι περίπου το τέλος της πρώτης χιλιετίας, όταν ξεκίνησε η λέξη «midori» (αρχικά σήμαινε «βλαστάρι») να εμφανίζεται και γραπτώς για να περιγράψει αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε ως πράσινο. Ακόμα και τότε, το midori θεωρήθηκε απόχρωση του ao. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτή η ξαφνική μετάβαση είχε μόνιμα αποτελέσματα στην Ιαπωνία.

Παρόλο, λοιπόν, που τα πρώτα φανάρια στην Ιαπωνία, που λειτούργησαν κατά τη δεκαετία του 1930, ήταν πράσινα, αναφέρονται ως «μπλε» και αυτό έκανε την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους γλωσσολόγους. Αντί να αλλάξουν τις επίσημες περιγραφές, ωστόσο, αποφάσισαν να αλλάξουν τα φώτα προσπαθώντας να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο διεθνές δίκαιο, που υπαγορεύει την υιοθέτηση ενός κοινού κώδικα (στην προκειμένη κόκκινα και πράσινα φανάρια) κυκλοφορίας. Μάλιστα, ενώ μια διεθνής σύμβαση για τα χρώματα των φαναριών, επικυρωμένη από 74 χώρες, υπαγορεύει τα κόκκινα, κίτρινα και πράσινα χρώματα, η Ιαπωνία δεν την έχει υπογράψει, ωστόσο προσπαθεί να υιοθετήσει τη φιλοσοφία της. Έτσι, το 1973 μια κυβερνητική εντολή δήλωνε ότι τα φανάρια πρέπει να είναι η πιο μπλε απόχρωση του πράσινου που θα μπορούσε να υπάρξει.

Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι σήμερα, όπως επισημαίνει το Atlas Obscura, όταν οι οδηγοί δίνουν εξετάσεις οδήγησης, πρέπει να περάσουν από ένα τεστ όρασης που περιλαμβάνει τη δυνατότητα διάκρισης μεταξύ κόκκινου, κίτρινου και μπλε -όχι πράσινου.