Και όχι επειδή το χάσανε σε κάποια μάχη

Το γεγονός ότι, σχεδόν οι περισσότεροι, πειρατές κάλυπταν το ένα τους μάτι με ένα μαύρο κάλυμμα σίγουρα δεν έχει καμία σχέση με ένα χαμένο μάτι ή ένα τραυματισμένο μάτι κατά την διάρκεια μιας μάχης. Αντιθέτως, σύμφωνα με το mentalfloss.com σχετίζεται με το ότι έπρεπε η όρασή τους να προσαρμόζεται γρήγορα σε διαφορετικές συνθήκες φωτός, όπως πάνω και κάτω από το κατάστρωμα.

Ο Jim Sheedy, γιατρός και διευθυντής του Ινστιτούτου Όρασης στο Πανεπιστήμιο Ειρηνικού του Όρεγκον, δήλωσε στη Wall Street Journal, ότι ενώ τα μάτια προσαρμόζονται γρήγορα όταν αλλάζουν από συνθήκες σκοταδιού σε συνθήκες φωτός, μελέτες έχουν δείξει ότι μπορεί να χρειαστούν έως και 25 λεπτά για να προσαρμοστούν όταν συμβαίνει το αντίθετο, δηλαδή από το φως στο σκοτάδι.

Οι πειρατές συχνά έπρεπε να κινούνται πάνω και κάτω από τα καταστρώματα, από το φως της ημέρας μέχρι το σκοτάδι δηλαδή, και ο Sheedy εξηγεί ότι οι έξυπνοι «φορούσαν ένα μπάλωμα πάνω από το ένα μάτι για να το κρατήσουν σκοτεινό ώστε να προσαρμοστεί αμέσως στις συνθήκες σκοταδιού που επικρατούσαν κάτω από το κατάστρωμα».

Όταν ο πειρατής, λοιπόν, κατευθύνονταν κάτω από τα καταστρώματα, μπορούσε να αλλάξει το έμπλαστρο στο ελεύθερο μάτι και να δει εύκολα στο σκοτάδι (ενδεχομένως και να πολεμήσει κατά την επιβίβαση και τη λεηλασία άλλου σκάφους).

Παρόλο που δεν υπάρχουν πηγές για να επιβεβαιώσουν ότι ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο οι πειρατές κάλυπταν το ένα τους μάτι, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η υιοθέτηση της συγκεκριμένης λογικής σχετικά με την όραση ισχύει. Οι MythBusters, μάλιστα, σε εκπομπή τους το 2007 στο Discovery Channel, εφάρμοσαν τη συγκεκριμένη υπόθεση και διαπίστωσαν ότι όντως ήταν εύλογη -μόνο η έλλειψη ιστορικής πηγής τους εμπόδισε από το να την επιβεβαιώσουν και με ιστορικές αποδείξεις.

Αν και δεν υπάρχουν γραπτές καταγραφές αυτού του γεγονότος, αυτή η τεχνική έχει αποδειχθεί σε πολλές περιπτώσεις ότι είναι αποτελεσματική. Στην πραγματικότητα, ορισμένοι πιλότοι κλείνουν ακόμη και το ένα μάτι τους για να διασφαλίσουν ότι έχουν όραση μέρα και νύχτα κατά την πτήση.

Σε σημερινά χρήματα κόστισε 600 εκατομμύρια δολάρια!

Κακά τα ψέματα μία κηδεία, όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, δεν είναι και από τις πιο οικονομικές υποθέσεις. Ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες της υπηρεσίας, μια μέση κηδεία ξεκινάει από αρκετές εκατοντάδες ευρώ και μπορεί να κοστίσει μέχρι αρκετές χιλιάδες ευρώ. Για κάποιον με φήμη, ειδικά για έναν παγκόσμιο ηγέτη, το κόστος μπορεί να είναι πολύ περισσότερο από αυτό, ενώ οι τελετές για τις κηδείες τέτοιων προσωπικοτήτων μπορούν να διαρκέσουν ημέρες, και ακόμη και εβδομάδες, σε ορισμένες περιπτώσεις.

Για παράδειγμα, το 1997 η κηδεία της πριγκίπισσας Νταϊάνα κόστισε 11,8 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η κηδεία του Αμερικανού Προέδρου Ρόναλντ Ρέιγκαν το 2005 άγγιξε το ποσό των 400 εκατομμυρίων δολαρίων! Ενώ το κόστος αυτών των δύο κηδειών μπορεί να φαίνεται αστρονομικό, ακόμη και για άτομα με το κύρος και την θέση τους, καμία από τις δύο δεν είναι τόσο ακριβή όσο η ακριβότερη κηδεία της ιστορίας, σύμφωνα με το grunge.com.

Κάποιος θα φανταζόταν, λοιπόν, ότι θα ήταν μεγάλη υπόθεση να χαρακτηριστεί η κηδεία του ως η ακριβότερη όλων των εποχών. Επομένως, δεν προκαλεί καθόλου έκπληξη το γεγονός ότι αυτή ανήκει στο Μέγα Αλέξανδρο, το κόστος της οποίας σε σημερινά χρήματα αγγίζει τα 600 εκατομμύρια δολάρια!

Αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για τον άνθρωπο που κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του γνωστού κόσμου κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, τότε μία τέτοια «πρωτιά» σίγουρα του αξίζει. Κατά την διάρκεια της κηδείας του, λοιπόν, χρησιμοποιήθηκε αρκετός χρυσός για να συνοδεύσει το Μέγα Αλέξανδρο στην τελευταία του κατοικία. Έτσι, δημιουργήθηκαν δύο ολόχρυσες σαρκοφάγοι, ενώ η μεταφορά του προς την Αίγυπτο πραγματοποιήθηκε με μια ολόχρυση άμαξα. Όχι μόνο το ταξίδι διήρκεσε περίπου δύο χρόνια, αλλά και η πομπή της κηδείας του δέχθηκε επίθεση από τον Πτολεμαίο Α, όπως αναφέρει το CNBC.

Είναι αρκετά ενδιαφέρον το γεγονός, ότι μέχρι και σήμερα οι αρχαιολόγοι συζητούν ακόμη πού θα μπορούσε να είναι η ακριβής τοποθεσία του τάφου του, σύμφωνα με το National Geographic. Κάτι που μοιάζει, μάλλον, δυσάρεστο για το άντρα που δημιούργησε μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες όλων των εποχών -στη μεγαλύτερή της έκταση το  323 π.Χ., υπολογιζόταν σε 5.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και περιλάμβανε κομμάτια από 26 σημερινές χώρες- και σημείωσε ρεκόρ ακόμη και στην κηδεία του, ούσα η ακριβότερη της ιστορίας.

Ευχόμεθα το αναστάσιμο φως της Αναστάσεως

 να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων

για να επικρατήσει η επί γης Ειρήνη.

Χριστός Ανέστη Χρόνια Πολλά

Η μικρή πόλη της Ολλανδίας που «ζωντάνεψε» το χαρακτηριστικό σχέδιο των χαρτονομισμάτων

Σε καθημερινή βάση εκατομμύρια πολίτες στην Ευρώπη χρησιμοποιούν τα χαρτονομίσματα του ευρώ, των οποίων οι πίσω όψεις απεικονίζουν και από μια διαφορετική γέφυρα. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν αυτές οι γέφυρες είναι όντως πραγματικές και ενέπνευσαν το σχεδιασμό των χαρτονομισμάτων ή αν σχεδιάστηκαν εκ νέου γι’ αυτόν και μόνο το λόγο;

Η αλήθεια θα σας εκπλήξει στη συνέχεια, καθώς οι συγκεκριμένες γέφυρες όχι μόνο είναι φανταστικές, αλλά αποτέλεσαν αφορμή για μια πόλη της Ολλανδίας να τις «αντιγράψει» για να στολίσει τον ποταμό που την διαπερνά.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Όταν άρχισαν να σχεδιάζονται τα χαρτονομίσματα του ευρώ το 2002, οι ιθύνοντες θέλανε στο πίσω μέρος τους να αποτυπώσουν υπαρκτές γέφυρες από τις χώρες- μέλη. Δεδομένου, όμως, ότι τα χαρτονομίσματα ήταν μόλις επτά και οι χώρες- μέλη 19, κάποιες θα θεωρούσαν εαυτόν κατά κάποιον τρόπο αδικημένο. Γι’ αυτόν το λόγο αποφασίστηκε να σχεδιαστούν εκ νέου, χωρίς να παραπέμπουν σε υπαρκτές.

Έτσι, σχεδιάστηκαν από τον Αυστριακό σχεδιαστή Robert Kalina ο οποίος σχεδίασε και από μία διαφορετική γέφυρα για κάθε χαρτονόμισμα των 5, 10, 20, 50, 100, 200 και 500 ευρώ, απεικονίζοντας την Κλασική Αρχαιότητα, τη Ρωμαϊκή και τη Γοτθική περίοδο, την Αναγέννηση, τη Μπαρόκ και Ροκόκο αρχιτεκτονική καθώς και την πιο σύγχρονη αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα.

Η δουλειά του Kalina ήταν τόσο καλή, λοιπόν, που ενέπνευσε τους ιθύνοντες της μικρής πόλης της Ολλανδίας, Spijkenisse, στο να δημιουργήσουν στην πραγματικότητα αυτές τις φανταστικές γέφυρες. Έτσι, προσέλαβαν τον σχεδιαστή Robin Stam και πλέον οι πραγματικές γέφυρες των χαρτονομισμάτων των ευρώ κοσμούν το μικρό ποτάμι που διαπερνά την πόλη. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι κάθε μία από τις γέφυρες έχει μια ειδική πινακίδα που υποδεικνύει την καλύτερη τοποθεσία για μια φωτογραφία που ταιριάζει με την οπτική της γέφυρας στο εκάστοτε χαρτονόμισμα. Η δε Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εντυπωσιάστηκε με την ιδέα που έδωσε τη γραπτή συγκατάθεσή της για την πραγματοποίηση του έργου.

Κυκλοφορούσε ευρέως σε Γαλλία, Ιταλία και Αμερική

Τη δεκαετία του 1860 η ζωή ήταν πολύ πιο απλή απ’ ό,τι σήμερα, με την κοκαΐνη να είναι ακόμη απενοχοποιημένη και όχι μάστιγα. Έτσι η προσθήκη ενός διεγερτικού που προερχόταν από τα φύλλα κόκας στην καθημερινότητα ήταν πλήρως αποδεκτή, και μπορούσε να βρεθεί ακόμη και σε τονωτικά, σόδες αλλά και βρεφικά παρασκευάσματα.

Υπήρχε, λοιπόν, ένα κρασί -επικυρωμένο από δύο πάπες- που περιείχε κοκαΐνη και μπορούσε να διατεθεί στην αγορά ως ενεργειακό ποτό. Το Vin Marini, λοιπόν, σύμφωνα με το mentalfloss.com, το 19ο αιώνα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή από αυτά με βάση την ουσία από τα φύλλα κόκας, που ισχυριζόταν ότι «αποκαθιστούσε την υγεία και τη ζωτικότητα». Πρόκειται για το «πνευματικό παιδί» του χημικού και οινοποιού Άνγκελο Μαριάνι, το οποίο με 6 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνης ανά 28 γρ., από τα μέσα έως τα τέλη του 1800 κυκλοφορούσε ευρέως στη Γαλλία, και την Ιταλία, όπου και ο Πάπας Λέων ΧΙΙΙ και ο Πάπας Πίος Χ δήλωναν φανατικοί θαυμαστές του.

Ο Πάπας Λέων, μάλιστα, ήταν τόσο ενθουσιώδης με το συγκεκριμένο κρασί που πραγματοποίησε μια δημόσια «έγκριση» του ποτού, εφευρίσκοντας φαινομενικά ένα «χρυσό μετάλλιο του Βατικανού» σε αναγνώριση των παροχών που έλαβε από το Vin Mariani. Επίσης, επέτρεψε στο Μαριάνι να χρησιμοποιήσει την εικόνα του στην ετικέτα του κρασιού.

Αλλά όταν ο Μαριάνι προσπάθησε να εξαγάγει το κρασί του στην Αμερική, έπρεπε να αλλάξει τον τύπο του, καθώς το ποτό του ήταν αρκετά ήπιο σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό στις ΗΠΑ, οι κάτοικοι της οποίας είχαν συνηθίσει να καταναλώνουν έως και 10 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνης ανά 28 γρ. Έπρεπε να προσθέσει δηλαδή περίπου 20% περισσότερη κοκαΐνη μόνο για να έχει επιτυχία το κρασί του και στις ΗΠΑ.

Από τους διάσημους λάτρεις του συγκεκριμένου κρασιού, εκτός από τους προαναφερθέντες πάπες, ο 18ος πρόεδρος των ΗΠΑ Οδυσσεύς Γκραντ, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν μεθυσμένος, ο εφευρέτης Τόμας Έντισον ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο ποτό τον βοήθησε να μείνει ξύπνιο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ο Γάλλος πρωθυπουργός Jules Méline, ο οποίος γενικότερα δεν έπινε, αλλά έκανε μια εξαίρεση μόνο για το συγκεκριμένο κρασί, η συγγραφέας Εμίλ Ζολά και πληθώρα άλλων καλλιτεχνών και δημόσιων προσώπων παγκοσμίως.

Το συγκεκριμένο κρασί αποτέλεσε μέρος της τρέλας της κοκαΐνης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1860, όταν το φάρμακο χαρακτηρίστηκε ως ιατρική θεραπεία. Η αυξημένη νομοθεσία για τα ναρκωτικά στις αρχές του 20ού αιώνα σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό τη χρήση φύλλων κόκας σε προϊόντα χωρίς συνταγή και η χρήση της κοκαΐνης σημείωσε πτωτική τάση, μέχρι την αναβίωσή της τη δεκαετία του 1970. Ακόμα και τότε, όμως, θα ήταν αρκετά ασυνήθιστο για έναν χρήστη να δοκιμάσει να χαλαρώσει με ένα ποτήρι κρασί που εγχύεται με κοκαΐνη στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Ειδικά ενός κρασιού που είχε και την επίσημη επικύρωση από τον Πάπα.

Το στοίχημα που έβαλε με τον Μάρκο Αντώνιο και η σημερινή εξήγησή του

Εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες του Χόλιγουντ και σε δεκάδες βιβλία, από βιογραφίες έως ιστορικά μυθιστορήματα. Πάντα όμορφη, πάντα εξωτική και πάντα με αμέτρητες χάντρες να στολίζουν τα μαλλιά της και το χαρακτηριστικό μαύρο eyeliner να αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, η Κλεοπάτρα, έχει επιτύχει ένα είδος «αθανασίας» που λίγοι από τους σύγχρονους της -εκτός ίσως από τον Ιούλιο Καίσαρα- έχουν καταφέρει.

Περισσότερα από 1.500 χρόνια πριν, λοιπόν, από τη βασιλεία της Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η Κλεοπάτρα, μέλος της περίφημης δυναστείας των Πτολεμαίων, απέδειξε ότι οι γυναίκες ήταν ικανές να κυβερνήσουν έθνη και ότι μπορούσαν να το κάνουν με νοημοσύνη, χάρη και μερικές φορές ακόμη και με βαρβαρότητα.

Ούσα, λοιπόν, αυτή η προσωπικότητα είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Όπως και έκανε άλλωστε. Ένα, βράδυ, λοιπόν σύμφωνα με το μύθο και όσα διαβάζουμε στο thegrunge.com η Κλεοπάτρα έβαλε στοίχημα με τον Μάρκο Αντώνιο ότι μπορούσε να ξοδέψει 10 εκατομμύρια σηστέρτιους (αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα), σε σημερινά χρήματα από 10 έως 20 εκατομμύρια δολάρια, σε ένα μόνο γεύμα.

Ζήτησε, λοιπόν, από το προσωπικό να σερβίρει ένα πολύ απλό γεύμα και στη συνέχεια ζήτησε ένα ποτήρι με ξύδι. Σύμφωνα με το NBC, έβγαλε το ένα σκουλαρήκι της και αφαίρεσε το μαργαριτάρι που είχε πάνω. Το έριξε στο ξύδι και αρκέστηκε στο να το βλέπει να διαλύεται. Στη συνέχεια ήπιο το ξύδι από το ποτήρι, αποδεικνύοντας τόσο στον Μάρκο Αντόνιο όσο και στον εαυτό της, ότι ήταν ικανή να κάνει σχεδόν οτιδήποτε για να κερδίσει ακόμη και ένα στοίχημα.

Ο ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, μάλιστα, είχε γράψει ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο μαργαριτάρι σε ολόκληρη την ιστορία, χαρακτηρίζοντάς το ως «ένα αξιοθαύμαστο και πραγματικά μοναδικό έργο της φύσης». Οι σύγχρονοι ιστορικοί, πάντως, εμφανίζονται πιο σκεπτικοί αναφορικά με το γεγονός και το κατά πόσο ίσχυε επιστημονικά κάτι τέτοιο έως ότου κάποιος δοκίμασε τελικά τη θεωρία και στην πράξη. Η δοκιμή επιβεβαίωσε ότι το ξύδι διαλύει, στην πραγματικότητα, το ανθρακικό ασβέστιο σε ένα μαργαριτάρι, αλλά θα χρειαζόταν πιθανώς περισσότερο από μια ημέρα για να εξαφανιστεί ολόκληρο το μαργαριτάρι.

Η Πρωτομαγιά, η ημέρα των Εργαζομένων αποτελεί αφορμή μνήμης και αφετηρία αγώνων.
Ότι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι οφείλεται στους αγώνες και τις θυσίες τους.
Έτσι η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ιερή μέρα. Και εμείς οι απόμαχοι της δουλειάς (και όχι των αγώνων και των διεκδικήσεων) εννοούμε να την γιορτάζουμε συνειδητά και αγωνιστικά.
Η Συνομοσπονδία Συνταξιούχων (ΑΓΣΣΕ) καλεί τα μέλη της σε μαζική συμμετοχή στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 1η Μάη σ’ όλη τη χώρα.
Στην Αθήνα μετέχουμε στην εκδήλωση πλατείας Κλαυθμώνος, που διοργανώνει η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) τη Μ. Τετάρτη στις 11 το πρωί.
Η Πρωτομαγιά του 2024 βρίσκει τους εργαζόμενους και συνταξιούχους της χώρας αντιμέτωπους με μια άνευ προηγουμένου βίαιη επίθεση στο εισόδημά τους. Η ακρίβεια, η ενεργειακή φτώχεια, η υψηλή φαρμακευτική δαπάνη, οι αναμονές στο ΕΣΥ, η μεγάλη φορολογία (που για τους συνταξιούχους είναι διπλή λόγω Εισφοράς «Αλληλεγγύης»), ο εμπαιγμός με τα αναδρομικά προκαλούν καθημερινά αδιέξοδα. Αγωνιζόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους για καλύτερης συνθήκες δουλειάς και υψηλότερες αμοιβές. Για ένα κράτος στην υπηρεσία του Πολίτη.
Δεν ξεχνάμε τον τρόπο του αγώνα με τον οποίο εμείς κατακτήσαμε το Ασφαλιστικό, το Κοινωνικό Κράτος και την Εθνική Ευημερία.
Αγωνιζόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους γιατί οι καλύτερες αμοιβές για τους εν ενεργεία σημαίνουν βιώσιμο Ασφαλιστικό.
Αγώνας και Αλληλεγγύη όπως η Πρωτομαγιά το θέλει – Όπως τα προβλήματα το απαιτούν.

Το Γραφείο Τύπου της Α.Γ.Σ.Σ.Ε.