Γιατί το όνομά της δεν προέρχεται από Ρωμαίο ή Έλληνα θεό

Πόσα πράγματα αλήθεια γνωρίζετε για τον πλανήτη που μένουμε; Από πού προήλθε η τεράστια ποσότητα νερού που έδωσε στη Γη το ψευδώνυμο «μπλε πλανήτης» ή πού οφείλεται η ονομασία της; Παρακάτω θα βρείτε τρία βασικά ερωτήματα για τα οποία οι επιστήμονες, ακόμη, δεν έχουν να δώσουν μια σαφή απάντηση, σύμφωνα με το Reader’s Digest.

Από πού προήλθε όλο το νερό;

Το νερό καλύπτει το 70% της επιφάνειας της Γης, δίνοντάς της έτσι το ψευδώνυμο «ο μπλε πλανήτης». Και όμως από πού προήλθε; Πώς είναι τόσο άφθονο στον πλανήτη μας όταν δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου στο υπόλοιπο ηλιακό μας σύστημα; Οι περισσότεροι επιστήμονες, σύμφωνα με το Reader’s Digest, πιστεύουν ότι όταν σχηματίστηκε ο πλανήτης Γη, πριν από περίπου 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια, ήταν ένας ξηρός, βραχώδης πλανήτης. Η πιο δημοφιλής επιστημονική θεωρία αναφέρει ότι το H2O (νερό) έφτασε σε αυτόν με τη μορφή πολλών τεράστιων αστεροειδών γεμάτων με πάγο. Μια άλλη εκδοχή, ωστόσο, υποδηλώνει ότι το νερό στην πραγματικότητα υπήρξε από το σχηματισμό της Γης, η οποία το κράτησε από το νέφος του αερίου και της σκόνης που σχημάτισε το ηλιακό σύστημα.

Τι υπάρχει στον πυρήνα της Γης;

Παρόλο που φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουν εξερευνήσει με μεγάλη επιτυχία ακόμη και τις πιο απομακρυσμένες περιοχές του πλανήτη μας, υπάρχουν πολλά περισσότερα στη Γη από την επιφάνειά της. Το μεγαλύτερο μέρος του σφαιρικού πλανήτη παραμένει σχεδόν ανεξερεύνητο και ο λόγος γι’ αυτό, φυσικά, είναι ότι οι συνθήκες κάτω από την επιφάνεια της Γης είναι εντελώς αφιλόξενες. Είναι γνωστό ότι το στρώμα κάτω από τον φλοιό, ο μανδύας δηλαδή, αποτελείται κυρίως από στερεό πυριτικό βράχο. Αλλά η καρδιά του πλανήτη μας παραμένει ένα μυστήριο. Για πολλά χρόνια, οι επιστήμονες πίστευαν ότι ο σίδηρος και το νικέλιο αποτελούσαν το εσωτερικό στρώμα της Γης. Ωστόσο, κατά τη δεκαετία του 1950, επιστήμονες ανακάλυψαν ότι αυτά τα στοιχεία δεν ήταν αρκετά ελαφριά ώστε να αντιστοιχούν στη μετρούμενη πυκνότητα του πυρήνα από μόνα τους.

Πώς πήρε το όνομά της η Γη

Η Γη είναι ο μόνος πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα, του οποίου το όνομα δεν προέρχεται από Ρωμαίο ή Έλληνα θεό. Το όνομα «Γη», αναφέρει το Reader’s Digest, προέρχεται από τις παλιές αγγλικές και γερμανικές λέξεις για το «έδαφος», αλλά κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα πότε υιοθετήθηκε ο όρος ή από ποιον. Η κύρια θεωρία για το γιατί το όνομα της Γης δεν προέρχεται επίσης από τη μυθολογία είναι ότι οι αρχαίοι άνθρωποι δεν γνώριζαν ότι η Γη ήταν ένας πλανήτης όπως όλοι οι άλλοι. Σκέφτηκαν ότι οι άλλοι πλανήτες ήταν ουράνια σώματα που περιστρέφονταν γύρω από τη Γη, και τα ονόμασαν ανάλογα. Ωστόσο, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες ενδείξεις για αυτήν τη θεωρία.

Τι πίστευαν για το αίμα τους

Στην αρχαιότητα, οι Ρωμαίοι μονομάχοι χρησίμευαν ως μαχητές που παρείχαν ψυχαγωγία στους πολίτες της Ρώμης, πολεμώντας μεταξύ τους, ή σε ορισμένες περιπτώσεις με άγρια ζώα, σε αρένες μπροστά σε εκατοντάδες ανθρώπων. Συχνά, οι μονομάχοι ήταν φυλακισμένοι που είχαν ιδιαίτερη φυσική δύναμη, αλλά με το πέρασμα των χρόνων αποτελούνταν κυρίως από εθελοντές που ήθελαν να δείξουν τις μαχητικές τους ικανότητες μπροστά σε θεατές, σύμφωνα με το grunge.com. Υπάρχουν, λοιπόν, πολλά ενδιαφέροντα πράγματα που μπορεί να μάθει κανείς για τους μονομάχους, ωστόσο το πιο ασυνήθιστο από αυτά είναι το γεγονός ότι οι Ρωμαίοι αγόραζαν τον ιδρώτα τους για ένα συγκεκριμένο λόγο.

Ο ασυνήθιστος λόγος που οι Ρωμαίοι αγόραζαν τον ιδρώτα των μονομάχων

Οι σκλάβοι που έγιναν μονομάχοι θεωρούνταν παρείσακτοι στην πραγματικότητα. Ωστόσο, μερικοί από αυτούς έγιναν τόσο δημοφιλείς λόγω των δεξιοτήτων τους, που αντιμετωπίστηκαν ως αστέρες του αθλητισμού. Σήμερα, οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί μουσικών ή σταρ του κινηματογράφου, αντίστοιχα, θα πλήρωναν όσο όσο για μια τρίχα από τα είδωλά τους. Τότε, το ίδιο γινόταν με τον ιδρώτα των διάσημων μονομάχων. Σύμφωνα με το grunge.com, λοιπόν, η βρωμιά και ο ιδρώτας που μαζεύονταν από το δέρμα των μεγάλων μονομάχων συλλέγονταν και τοποθετούνταν σε φιαλίδια. Αυτά τα φιαλίδια πωλούνταν έξω από τις αρένες, με τις πλούσιες γυναίκες να είναι και οι πιο πιστοί αγοραστές τους. Ο ιδρώτας του μονομάχου, ωστόσο, δεν πωλούνταν απλώς ως συλλεκτικό αντικείμενο.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι είχαν ισχυρή πεποίθηση ότι ο ιδρώτας των μονομάχων ήταν ένα αποτελεσματικό αφροδισιακό. Η πεποίθησή τους ήταν ότι όσο πιο επιτυχημένος ήταν ένας μονομάχος στην αρένα, τόσο πιο αποτελεσματικά θα ήταν τα υγρά του ως αφροδισιακό. Από την άλλη, οι γυναίκες αγόραζαν επίσης τα φιαλίδια με τον ιδρώτα τους για να το χρησιμοποιούν ως κρέμα προσώπου, με σκοπό να βελτιώσουν την επιδερμίδα τους. Συχνά, η βρωμιά και ο ιδρώτας αναμιγνύονταν με ελαιόλαδο για να επιτευχθεί καλύτερη συνοχή και αναμιγνύονταν στα καλλυντικά.

Εκτός από τον ιδρώτα, ωστόσο, και το αίμα των μονομάχων ήταν επίσης ένα δημοφιλές προϊόν που πωλούνταν ως αφροδισιακό, ενώ λέγεται ότι έφερνε και τύχη στους γάμους. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μάλιστα, το αίμα καταναλώνονταν απευθείας ή αναμιγνύονταν με κρασί πριν από την κατανάλωση.

Πολύ θετικό το γεγονός ότι υπήρξε απαρτία με την πρώτη προσπάθεια για την πραγματοποίηση Γενικής Συνέλευση. Η αίθουσα εκδηλώσεων του Μουσείου μας, ήταν κατάμεστη από τους συναδέλφους που δήλωσαν παρόντες σ’ αυτή τη σημαντική διαδικασία.

Παρακολουθήσαμε ένα μεγάλο μέρος της. Στο φύλλο του ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ που θα βγει θα αναφερθούν πολύ περισσότερα πράγματα. Σ’ αυτή την ανάρτηση σας δίνουμε μόνο μερικές φωτογραφίες από τη διαδικασία όπως τις αποτυπώσαμε στην κάμερα του κινητού μας τηλεφώνου.

Το ενδιαφέρον των συναδέλφων υπήρξε έκδηλο. Καθώς με χειροκροτήματα επιδοκίμαζαν τις τοποθετήσεις των εισηγητών από το βήμα της Συνέλευσης. Για άλλη μια φορά το Σωματείο Συνταξιούχων απέδειξε στην πράξη πως δεν έχει γράψει καθόλου τυχαία ιστορία στο συνταξιουχικό συνδικαλιστικό κίνημα

Χάρτινος ήρωας, με μεγάλη καριέρα σε όλα τα μέσα, που γεννήθηκε από το πενάκι του σκιτσογράφου Χανκ Κέτσαμ (1920-2001)

Ο Ντένις Μίτσελ είναι ένα ξανθό αγοράκι, ηλικίας πεντέμισι ετών. Ντύνεται με φόρμες και στην κωλότσεπή του έχει πάντα μία σφεντόνα. Είναι αξιαγάπητος, αλλά και σκανδαλιάρης. Αυτός που κυρίως την πληρώνει από τα καμώματά του είναι ο ηλικιωμένος γείτονάς του, ο κύριος Τζορτζ Γουίλσον, ένας συνταξιούχος ταχυδρομικός, που το μόνο που θέλει είναι η ησυχία του.

Ο Χανκ Κέτσαμ εμπνεύστηκε τον ήρωά του από τον γιο του, Ντένις, ένα ζωηρό πιτσιρίκι ηλικίας 4 χρόνων. Η μητέρα του Άλις δεν μπορούσε να τα βγάλει εύκολα πέρα μαζί του και μια μέρα φώναξε αγανακτισμένη στον πατέρα του «Your son is a menace!». Έτσι, η φιγούρα που σχεδίασε ο Κέτσαμ πήρε το όνομα Dennis the menace (Διονύσης η συμφορά) ή όπως τον γνωρίζουμε στα ελληνικά Ντένις ο Τρομερός.

Ο Ντένις ο Τρομερός  πρωτοεμφανίστηκε ως κόμικς σε 16 εφημερίδες των ΗΠΑ στις 12 Μαρτίου 1951. Αμέσως γνώρισε μεγάλη επιτυχία και οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Η πιο γνωστή μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη έγινε το 1993 από τον σκηνοθέτη Νικ Καστλ με τον Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο του Τζορτζ Γουίλσον.

Από το 1994 ο Χανκ Κέτσαμ άφησε το σχεδιασμό και την υλοποίηση των ιστοριών του Ντένις του Τρομερού στους βοηθούς του Ρον Φέρντιναντ και Μάρκους Χάμιλτον, οι οποίοι συνεχίζουν το έργο του και μετά το θάνατό του το 2001. Στις μέρες μας, οι ιστορίες του έχουν μεταφραστεί σε 19 γλώσσες και δημοσιεύονται σε 48 χώρες του κόσμου από 1.200 εφημερίδες.

Στο διαδίκτυο ο Ντένις έχει τον δικό του χώρο, που βρίσκεται στη διεύθυνση www.dennisthemenace.com .

Οι ήρωες και οι βιογραφίες τους, οι μάχες και τα ηρωικά γεγονότα που σημάδεψαν τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821

Ο ξεσηκωμός των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Οθωμανού δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση το 1821, υπήρξε το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν η αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας, καθώς πέτυχε την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και συνεπώς την παρουσία της Ελλάδας, ύστερα από έκλειψη αιώνων, στον πολιτικό χάρτη του κόσμου.

Η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε κι ένα από τα κομβικά σημεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα, καθώς ήταν η αφετηρία για τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ούτως ή άλλως βρισκόταν σε φάση παρακμής.

Ελληνική Επανάσταση 1821: Οι ήρωες

Η Επανάσταση ξεκίνησε ουσιαστικά τον Φλεβάρη του 1821 στις παραδουνάβιες ηγεμονίες από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ενδυναμώθηκε στην Πελοπόννησο τον επόμενο μήνα με την απελευθέρωση της Καλαμάτας (23 Μαρτίου) και την Προκήρυξη των επαναστατημένων Ελλήνων προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ότι ξεσηκώθηκαν για την ελευθερία τους. Και παρά την αποτυχία του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, η σπίθα της επανάστασης άναψε για τα καλά στην Πελοπόννησο, ένα από τα πιο καθυστερημένα τμήματα του ελληνισμού κι επεκτάθηκε σ’ όλο τον ελλαδικό χώρο.

Η κατάληψη της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821 παγίωσε την επανάσταση και ανέδειξε τη στρατηγική ιδιοφυΐα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Οι επιτυχίες των επαναστατημένων Ελλήνων συνεχίστηκαν στα Δερβενάκια, τη Γραβιά με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, αλλά και στη θάλασσα, όπου διακρίθηκαν ναυμάχοι του επιπέδου ενός Κωνσταντίνου Κανάρη κι ενός Ανδρέα Μιαούλη.

Η αδυναμία των Οθωμανών Τούρκων να καταστείλουν την Επανάσταση οδήγησε στην εμφάνιση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη απειλή για την Επανάσταση, σε συνδυασμό με τις εμφύλιες διαμάχες που είχαν ξεσπάσει μεταξύ των Ελλήνων («η διχόνοια… η δολερή» που λέει και ο εθνικός μας ποιητής στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν»).

Η πτώση του Μεσολογγίου τον Απρίλιο 1826 αναζωπύρωσε το κίνημα των φιλελλήνων στην Ευρώπη και ο ελληνικός ξεσηκωμός έλαβε διεθνείς διαστάσεις.

Τα ηρωικά γεγονότα και οι καθοριστικές μάχεςΗ συνδρομή των Μεγάλων Δυνάμεων στην απελευθέρωση υπήρξε καθοριστική, ιδιαίτερα με τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827.

Οι Έλληνες εξακολουθούσαν να μάχονται ηρωικά έως την τελευταία μεγάλη μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, τον Σεπτέμβριο του 1829, στην οποία διακρίθηκε ο Δημήτριος Υψηλάντης, μία παραγνωρισμένη προσωπικότητα της Επανάστασης. Την περίοδο αυτή αναδείχθηκαν οι στρατηγικές ικανότητες του Γεωργίου Καραϊσκάκη, ιδιαίτερα στις Μάχες της Αράχωβας και σε περιοχές της Αττικής.

Στο μεταξύ, η άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα στις αρχές του 1828 και η αναγόρευσή του από την εθνοσυνέλευση σε Κυβερνήτη της Ελλάδας σηματοδότησαν την απαρχή της οικοδόμησης του νέου κράτους.

Από ποιον και πότε φορέθηκαν πρώτη φορά

Στις μέρες μας το παντελόνι αποτελεί την κατεξοχήν επιλογή για τον καθένα, γυναίκα και άνδρα, ενώ υπάρχει σίγουρα στις ντουλάπες όλων. Άνετο και ευκολοφόρετο φοριέται από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο σε casual όσο και σε πιο επίσημες περιπτώσεις. Πριν από αυτό, για χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοί μας ντυνόντουσαν με χιτώνες, ρόμπες και φορέματα μέχρι που κάποιος αποφάσισε ότι το παντελόνι ήταν πιο άνετο. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, ωστόσο, ποιος, γιατί και πότε το ανακάλυψε;

Πότε και γιατί ανακαλύφθηκε το παντελόνι

Οι αρχαιολόγοι Ulrike Beck και Mayke Wagner του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Βερολίνο έσκαψαν δύο αρχαίους τάφους σε ένα νεκροταφείο στην Σινγιάνγκ της Κίνας και, μεταξύ των ευρημάτων, ανακάλυψαν δύο ζευγάρια καλοδιατηρημένα μάλλινα παντελόνια, αναφέρει το mentalfloss.com. Τα ραδιοανθρακονήματα τους τοποθετούν την δημιουργία τους μεταξύ 3.000 και 3.300 ετών, καθιστώντας τα έτσι τα παλαιότερα γνωστά παντελόνια που ανακαλύφθηκαν ποτέ.

Πρόκειται για την ιστορική χρονική περίοδο που αντιστοιχεί στην άνοδο του «κινητού ποιμαντισμού» στην Κεντρική Ασία, με τους νομάδες να αρχίζουν να μετακινούν τα κοπάδια τους στη γη. Μια διαδικασία που πραγματοποιούνταν πάνω σε άλογο. Οι χιτώνες και οι ρόμπες δεν ήταν άνετες ή ευνοϊκές για μεγάλες αποστάσεις -και μάχες- και έτσι αυτοί οι αρχαίοι λαοί καινοτόμησαν για πρακτικούς κυρίως λόγους, δημιουργώντας αυτό που όλοι σήμερα γνωρίζουμε ως παντελόνι.

«Η εφεύρεση των διχαλωτών ενδυμάτων στο κάτω μέρος του σώματος σχετίζεται με τη νέα εποχή ιππασίας, πολέμου και μεγαλύτερης κινητικότητας», γράφουν οι Beck και Wagner στην εργασία τους, περιγράφοντας τα ευρήματά τους. Πιστεύουν, μάλιστα, ότι τα παντελόνια, τα οποία είναι ίσια και διαθέτουν φαρδύ καβάλο κατάλληλα για ιππικές περιπλανήσεις, είναι οι προκάτοχοι του παντελονιού ιππασίας που φοριέται μέχρι και σήμερα. Μαζί με το παντελόνι, οι τάφοι περιείχαν επίσης εργαλεία ιππασίας όπως μαστίγια και ουρά αλόγου.

Ο Victor Mair, καθηγητής κινεζικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Κέντρο Μελετών της Ανατολικής Ασίας, πιστεύει ότι οι νομάδες της λεκάνης Tarim, που βρίσκονται στην περιοχή Xinjiang όπου βρέθηκαν τα παντελόνια, άρχισαν να οδηγούν άλογα περίπου 3.400 χρόνια πριν. Ο ίδιος ο Mair βοήθησε στον εντοπισμό του παλαιότερου παντελονιού που βρέθηκε σε μια μούμια 2.600 ετών στην ίδια περιοχή.

Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 πραγματοποιείται η ηλεκτροδότηση του ατμοκίνητου σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς. Ο κόσμος τρομοκρατημένος από τη χρήση του ηλεκτρικού φτάνει στο σημείο να εκδίδει μονό εισιτήριο διαδρομής, καθώς δεν είναι σίγουρος ότι θα ταξιδεύσει ασφαλώς, ώστε να φτάσει στον προορισμό του ζωντανός. Στις 10 ο «ηλεκτρικό τραίνο» όπως το αποκαλούσαν, διακόπτει τη λειτουργία του καθώς ένας 25χρονος Κρητικός ο Τσιμιγγάκης, θέλοντας να επιβεβαιώσει τις φήμες που είχε ακούσει για τον κίνδυνο του ηλεκτρικού, προσπάθησε να ρίξει στις γραμμές σίδερο για να προκαλέσει βραχυκύκλωμα. Ο περίεργος αυτός άνθρωπος συνελήφθη εγκαίρως και ο πειραματισμός του απέτυχε.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, το πρωινό τραίνο των οκτώ σταμάτησε ξαφνικά στο ύψος του Μοσχάτου. Το απότομο αυτό σταμάτημα δημιούργησε πανικό στους επιβάτες, οι οποίοι έντρομοι προσπάθησαν να ανοίξουν τις θύρες των βαγονιών για να βγουν, φοβούμενοι ότι θα καούν εξαιτίας κάποιου βραχυκυκλώματος. Κατεβλήθη μεγάλη  προσπάθεια, ώστε οι θύρες να μην ανοίξουν, καθώς τότε ήταν που θα διέτρεχαν το φόβο να πατήσουν οι επιβάτες πάνω στις ηλεκτροφόρες γραμμές.

Οι ξαφνικές στάσεις του «ηλεκτρικού τραίνου» από κάψιμο ασφαλειών ήταν συχνές, τόσες που ο λαός τελικώς τον βάφτισε «Σταμάτη». Οι αμαξάδες το διάστημα αυτό έκαναν χρυσές δουλειές. Από τις 16 Οκτωβρίου σταθμεύουν έξω από κάθε σιδηροδρομικό σταθμό και εκτελούν τα ίδια δρομολόγια με τον «ηλεκτρικό» στον οποίο οι επιβάτες  φοβούνται να μπουν. Μέχρι που στις 19 Οκτωβρίου του 1904 μια είδηση παραμερίζει το φόβο του “ηλεκτρικού τραίνου”. Ανακοινώνεται ο θάνατος ενός ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού Παύλου Μελά που είχε πέσει μαχόμενος μέρες νωρίτερα, στις 13 Οκτωβρίου.

Στις 22 Οκτωβρίου του 1904, ημέρα Παρασκευή, τελέστηκε το μνημόσυνο για τον Παύλο Μελά στην Μητρόπολη Αθηνών. Την ημέρα εκείνη οι εργάτες του λιμανιού διέκοψαν την απεργία τους, όπως και οι εργάτες των κυλινδρόμηλων. Ο Πειραιάς έλαβε μια πένθιμο όψη, βυθισμένος ολάκερος σε μια μελαγχολία αλλά συνάμα και σε έναν ιερό ενθουσιασμό.

Οι θαμώνες των καφενείων σηκώνονταν από τις θέσεις τους και έφευγαν, οι αγοραστές των καταστημάτων άφηναν στην άκρη ό,τι είχαν επιλέξει να αγοράσουν και αποχωρούσαν από τα καταστήματα, τα οποία μόλις άδειαζαν από τον κόσμο, έκλειναν.

Σε λίγο μόνο διάστημα το αδιάφορο αλλά πολύβουο πλήθος του μεγάλου λιμανιού, μεταβλήθηκε σε μια απέραντη νεκρούπολη. Όλοι ανέβαιναν στην Αθήνα για δηλώσουν την παρουσία τους στο μνημόσυνο του Μελά. Κανείς πλέον δεν αγωνιούσε για το “ηλεκτρικό τραίνο” και τους κινδύνους ενός βραχυκυκλώματος.