Το στοίχημα που έβαλε με τον Μάρκο Αντώνιο και η σημερινή εξήγησή του

Εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες του Χόλιγουντ και σε δεκάδες βιβλία, από βιογραφίες έως ιστορικά μυθιστορήματα. Πάντα όμορφη, πάντα εξωτική και πάντα με αμέτρητες χάντρες να στολίζουν τα μαλλιά της και το χαρακτηριστικό μαύρο eyeliner να αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, η Κλεοπάτρα, έχει επιτύχει ένα είδος «αθανασίας» που λίγοι από τους σύγχρονους της -εκτός ίσως από τον Ιούλιο Καίσαρα- έχουν καταφέρει.

Περισσότερα από 1.500 χρόνια πριν, λοιπόν, από τη βασιλεία της Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η Κλεοπάτρα, μέλος της περίφημης δυναστείας των Πτολεμαίων, απέδειξε ότι οι γυναίκες ήταν ικανές να κυβερνήσουν έθνη και ότι μπορούσαν να το κάνουν με νοημοσύνη, χάρη και μερικές φορές ακόμη και με βαρβαρότητα.

Ούσα, λοιπόν, αυτή η προσωπικότητα είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Όπως και έκανε άλλωστε. Ένα, βράδυ, λοιπόν σύμφωνα με το μύθο και όσα διαβάζουμε στο thegrunge.com η Κλεοπάτρα έβαλε στοίχημα με τον Μάρκο Αντώνιο ότι μπορούσε να ξοδέψει 10 εκατομμύρια σηστέρτιους (αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα), σε σημερινά χρήματα από 10 έως 20 εκατομμύρια δολάρια, σε ένα μόνο γεύμα.

Ζήτησε, λοιπόν, από το προσωπικό να σερβίρει ένα πολύ απλό γεύμα και στη συνέχεια ζήτησε ένα ποτήρι με ξύδι. Σύμφωνα με το NBC, έβγαλε το ένα σκουλαρήκι της και αφαίρεσε το μαργαριτάρι που είχε πάνω. Το έριξε στο ξύδι και αρκέστηκε στο να το βλέπει να διαλύεται. Στη συνέχεια ήπιο το ξύδι από το ποτήρι, αποδεικνύοντας τόσο στον Μάρκο Αντόνιο όσο και στον εαυτό της, ότι ήταν ικανή να κάνει σχεδόν οτιδήποτε για να κερδίσει ακόμη και ένα στοίχημα.

Ο ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, μάλιστα, είχε γράψει ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο μαργαριτάρι σε ολόκληρη την ιστορία, χαρακτηρίζοντάς το ως «ένα αξιοθαύμαστο και πραγματικά μοναδικό έργο της φύσης». Οι σύγχρονοι ιστορικοί, πάντως, εμφανίζονται πιο σκεπτικοί αναφορικά με το γεγονός και το κατά πόσο ίσχυε επιστημονικά κάτι τέτοιο έως ότου κάποιος δοκίμασε τελικά τη θεωρία και στην πράξη. Η δοκιμή επιβεβαίωσε ότι το ξύδι διαλύει, στην πραγματικότητα, το ανθρακικό ασβέστιο σε ένα μαργαριτάρι, αλλά θα χρειαζόταν πιθανώς περισσότερο από μια ημέρα για να εξαφανιστεί ολόκληρο το μαργαριτάρι.

Παραδόσεις που δεν γνωρίζουμε

Το Πάσχα γιορτάζεται διαφορετικά σε πολλά μέρη του κόσμου κυρίως όσον αφορά τα έθιμα που το συνοδεύουν. Δείτε παρακάτω πέντε παράξενα πασχαλινά έθιμα από όλο τον κόσμο που ίσως δεν γνωρίζετε…

1. Βερμούδες: Τη Μεγάλη Παρασκευή, στο βρετανικό υπερπόντιο έδαφος των Βερμούδων οι κάτοικοι πετάνε πολύχρωμους χαρταετούς, συμβολίζοντας την Ανάληψη του Χριστού στον ουρανό.

2. Λετονία: Το τσούγκρισμα των αυγών γίνεται διαφορετικά: Οι παίκτες δένουν τα ημιβρασμένα αυγά σε μια κλωστή και τα τσουγκρίζουν από απόσταση.

3. Ελβετία: Σε ολόκληρη τη χώρα και ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, οι ντόπιοι μετατρέπουν τις βρύσες τους σε «πασχαλινά πηγάδια».

4. Φινλανδία: Τα πυροτεχνήματα κλέβουν την παράσταση. Σκοπός των πυροτεχνημάτων είναι να τρομάξουν τις μάγισσες που περιφέρονται ελεύθερες στο χρονικό διάστημα μεταξύ Μεγάλης Παρασκευής και Μεγάλου Σαββάτου.

5. Πολωνία: Tη Δευτέρα του Πάσχα λαμβάνει χώρα ένα περίεργο έθιμο, το λεγόμενο Smingus-dyngus, το οποίο εφαρμόζεται ήδη από τον 15ο αιώνα. Κατά την τέλεσή του τα αγόρια μπουγελώνουν τα κορίτσια.

Και ο ίδιος προτιμούσε να τον αποκαλούν με αυτό

Aφού η Βραζιλία έχασε τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1950 από την Ουρουγουάη, ο 9χρονος τότε Edson Arantes do Nascimento, πλέον γνωστός ως Πελέ, υποσχέθηκε στον λυπημένο πατέρα του χαριτολογώντας «Μην κλαις, μπαμπά. Θα κερδίσω το Παγκόσμιο Κύπελλο για σένα», αναφέρει το biography.com, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου στο FIFA.com το 2014.

Οκτώ χρόνια αργότερα, ωστόσο, το 1958 το λεγόμενο αστείο του έγινε πραγματικότητα όταν κέρδισε τον πρώτο από τους τρεις τίτλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έσπασαν ρεκόρ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του, κατά πολλούς, μεγαλύτερου θρύλου του ποδοσφαίρου όλων των εποχών.

Μέχρι το 1977 που μπήκε στο γήπεδο για το τελευταίο του επαγγελματικό παιχνίδι είχε πετύχει περισσότερα από 1.280 γκολ ως μέλος του Santos Football Club της Βραζιλίας καθώς και του New York Cosmos.

Χαρακτηρισμένος ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου, γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου», ο Πελέ κατάφερε με τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα να κερδίσει τους τίτλους «Ποδοσφαιριστής του Αιώνα» από τη FIFA, «Αθλητής του Αιώνα» από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς και να γίνει μέλος του Hall of Fame του αθλήματος.

Γνωστός τοις πάσι ως Πελέ, ήδη από τα πρώτα του βήματα, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του πραγματικού ονόματός του και από πού αυτό είναι εμπνευσμένο. Όπως ο ίδιος εξήγησε σε ένα tweet του το Σεπτέμβριο του 2014, αναφέρει το biography.com, ο πατέρας του Joao Ramos, και ο ίδιος ποδοσφαιριστής γνωστός και ως Dondinho, και η μητέρα Dona Celeste τον ονόμασαν Έντσον, εμπνεόμενοι το όνομά του από τον Τόμας Έντισον, τον εφευρέτη του σύγχρονου τηλεφώνου, μιας από τις επιφανέστερες μορφές στην ιστορία της τεχνολογίας, καθώς η ηλεκτρική ενέργεια είχε μόλις εισαχθεί στην πατρίδα του όταν γεννήθηκε.

«Ήμουν πραγματικά περήφανος που πήρα το όνομά μου από τον Τόμας Έντισον και ήθελα να με αποκαλούν Έντσον», έγραψε σε ένα δημοσίευμα του Guardian το 2006. «Νόμιζα ότι το Πέλε ακούγεται φρικτό. Ήταν ένα όνομα πολύ πρόχειρο, ενώ το Έντσον ακούγεται πολύ πιο σοβαρός και σημαντικός».

Δεν υπάρχει άνθρωπος που πρόλαβε τις τηλεοράσεις, όταν δεν υπήρχαν τηλεχειριστήρια που να μην εκπαιδεύτηκε στο χτύπημα της συσκευής, όταν πάθαινε πλημμύρα η εικόνα. Όπου ‘πλημμύρα’, με σημερινά δεδομένα ήταν σαν να ψυχορραγούσε το σήμα, με συνέπεια να εμφανίζονται ‘νερά’ στην εικόνα.

Οι γονείς συνήθως έστελναν τα παιδιά για να κάνουν το χρέος τους προς την οικογενειακή τηλεθέαση, να χτυπήσουν δηλαδή ελαφρώς την τηλεόραση από πάνω. Όταν δεν ‘συνερχόταν’ ακολουθούσε πλάγιο χτύπημα. To τρίτο βήμα ήταν ο έλεγχος της κεραίας. Συνήθως όμως, η εικόνα αποκαθιστούνταν προ αυτού.

Η συγκεκριμένη τεχνογνωσία πέρασε και στις επόμενες γενιές, εξ ου και η πρώτη αντίδραση δεν ήταν να βγάλουμε την πρίζα για λίγα λεπτά (που είναι το σημερινό mantra), αλλά ένα ελαφρύ χτύπημα με την παλάμη.

Πώς είχε αποτέλεσμα το χτύπημα της οθόνης

Τα εξαρτήματα των παλαιάς κοπής συσκευών ήταν τοποθετημένα σε υποδοχές -πχ σωλήνες. Με το χτύπημα επανέρχονταν στη σωστή τους θέση. Δια αυτής της μεθόδου απαλλάσσαμε την τηλεόραση και από ενδεχόμενη διάβρωση που συσσωρευόταν στις επαφές των εξαρτημάτων. Επίσης, η διαστολή και η συστολή εξαρτημάτων -μέσω της παραγωγής σημαντικής ποσότητας θερμότητας- προκαλούσε αρκετή μηχανική κίνηση, ώστε να υπάρχουν διακοπές στη σύνδεση.

Κατά συνέπεια, το χτύπημα επανέφερε εξαρτήματα και επανατοποθετούσε χαλαρές συνδέσεις, αλλά προσωρινά. Δεν διόρθωνε το πρόβλημα που συνήθως ήταν οι φυσιολογικές φθορές που προκαλούνταν από τα πολλά χρόνια της χρήσης (γιατί τότε οι τηλεοράσεις ‘ζούσαν’ δεκαετίες).

Οι σύγχρονες συσκευές δεν ανταποκρίνονται στην ίδια μεταχείριση, αφού είναι πιο εύθραυστες κι έτσι ένα χτύπημα μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα.

Εάν χαστουκίσουμε την επίπεδη οθόνη OLED, πιθανότατα θα σπάσουμε το εσωτερικό γυαλί. Σε καμία περίπτωση δεν θα ‘φτιάξει’ αφού οι OLED, οι LCD χρησιμοποιούν οργανικά LED ή υγρούς κρυστάλλους. Δεν έχουν πολλά μηχανικά κομμάτια που ‘έφτιαχναν’ με το χτύπημα.

Οπότε είναι χρήσιμο να μη δοκιμάσουμε τη μέθοδο της επιτυχίας των ‘80s.

Οι γραμμές του τρένου βρίσκονται δίπλα στο σχολείο μας. Καθημερινά το βλέπουμε, το ακούμε και γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή έρευνα για την ιστορία του στην Αθήνα.

Το τρένο, λοιπόν, που ενώνει την Κηφισιά με τον Πειραιά δεν ήταν πάντα έτσι όπως είναι σήμερα. Πέρασαν 144 χρόνια από τότε που κατασκευάστηκε και είναι σχεδόν το πιο οικολογικό μέσο συγκοινωνίας στην Ελλάδα

Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας – Πειραιά. Δίνεται το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ’ αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.

Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον Άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» – Σ.Α.Π. Α.Ε.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 ο ατμοκίνητος σιδηρόδρομος ολοκληρώθηκε και μετά τις δοκιμές, έγιναν τα επίσημα εγκαίνια, στις 27 Φεβρουαρίου της ίδιας χρονιάς. Μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία (σκεπασμένο κάρο με θέσεις επιβατών) ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας. Αυτό το έργο έδωσε μια διαφορετική όψη στην πόλη της Αθήνας, εκσυγχρονίζοντας την και βάζοντάς την στους ρυθμούς των άλλων χωρών.

Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια, γεμάτο με επίσημους, καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.

Από το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, το 1869, έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 οπότε πραγματοποιήθηκε η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου, μεσολάβησαν η στρώση διπλής γραμμής και η έναρξη κατασκευής σήραγγας το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια (Λυκούργου και Αθηνάς), όπου δημιουργήθηκε και ο παλιός σταθμός της Ομόνοιας, ο οποίος εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1895.

Αργότερα, επεκτείνεται η υπόγεια σήραγγα ως το σταθμό «Αττική» με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την «Ομόνοια». Τα έργα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928 και στις 21 Ιουλίου του 1930 εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός «Ομόνοια». Αργότερα, το 1948 και το 1949 εγκαινιάζονται αντίστοιχα οι σταθμοί «Βικτώρια» και «Αττική». Τελικά, το 1957 λειτουργεί ο σταθμός της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.

Την πρώτη Ιανουαρίου του 1976 η ΣΑΠ (Ε.Η.Σ) συγχωνεύεται στο Ελληνικό Δημόσιο και ονομάζεται ΗΣΑΠ Α.Ε.

Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 έως σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου και συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες του πολέμου 1912 – 1913. Βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες.

Τι άλλαξε και μεταμορφώθηκε σε υπερήρωα

Ο υπερήρωας που προσγειώθηκε στη Γη από τον πλανήτη Κρίπτον, με το όνομα Καλ- Ελ και τις υπερφυσικές δυνάμεις που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό, δεν προοριζόταν εξ αρχής να είναι μια καλή φιγούρα. Αντιθέτως, ο αρχικός σχεδιασμός του Σούπερμαν ήταν ο ακριβώς αντίθετος. Να κυριαρχήσει, δηλαδή, και να καταστρέψει τον κόσμο.

Ο τότε απόφοιτος του λυκείου του Κλίβελαντ, στο Οχάιο των ΗΠΑ, Jerry Siegel δημοσίευσε μια ιστορία τον Ιανουάριο του 1933 με τίτλο «Η Βασιλεία του Σούπερμαν», με έναν τρελό επιστήμονα να μαζεύει έναν περιπλανώμενο από το συσσίτιο και να του δίνει τηλεπαθητικές δυνατότητες. Αυτός ο λεγόμενος Σούπερμαν, μεθυσμένος από τη δύναμη, στη συνέχεια σκότωσε τον τρελό επιστήμονα και άρχισε να αναλαμβάνει την κυριαρχία στον κόσμο, μέχρι που η γοητεία της κατάκτησης χάθηκε και για ακόμη μία φορά γίνεται ένας άγνωστος, όπως, άλλωστε ήταν και πριν.

Λίγο αργότερα, ο Siegel και ο φίλος του Joe Shuster, που εικονογράφησαν την συγκεκριμένη ιστορία, «μετάλλαξαν» εντελώς τη φιλοσοφία του Σούπερμαν, μετατρέποντας τον σε μία φιγούρα που σκοπό είχε να σώσει τον κόσμο.

Του δώσανε αυτό το εξωπραγματικό- εξωγήινο υπόβαθρο, εμπλουτίσανε το μυστήριο γύρω από την προσωπικότητά του με μια μυστική ταυτότητα, ενώ του προσθέσανε και την χαρακτηριστική κάπα, που αργότερα θα τον καθόριζε ως φιγούρα. Για αρκετά χρόνια, οι Siegel και Shuster, ανεπιτυχώς προσπαθούσαν να προωθήσουν την ιδέα του κόμικ τους, στα τότε συνδικάτα των εφημερίδων, με τι προσπάθειές τους να καταλήγουν άκαρπες.

Ωστόσο, η τύχη τους χτύπησε την πόρτα, στην κυριολεξία, όταν ο προκάτοχος της περιβόητης DC Comics, τους ζήτησε να ξαναδουλέψουν την ιστορία τους για την δημιουργία ενός κόμικ 13 σελίδων στο πρώτο τεύχος του περιοδικού Action Comics το 1938. Χωρίς οι ίδιοι να το γνωρίζουν τότε και χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για τα κέρδη που θα αποκόμιζαν αργότερα από την πρωτοποριακή τους αυτή ιδέα, μόλις είχαν δημιουργήσει ένα από τα πιο πολύτιμα κόμικ όλων των εποχών, με ένα αντίγραφό του να πωλείται το 2014, σύμφωνα με το history.com, αντί του αστρονομικού ποσού των 3,21 εκατομμυρίων δολαρίων.

Ακόμη και στις εξετάσεις οδήγησης οι Ιάπωνες περνάνε τεστ διάκρισης του μπλε και όχι του πράσινου

Ένα μάθημα που οι περισσότεροι από εμάς παίρνουμε πολλά χρόνια πριν κρατήσουμε τιμόνι στα χέρια μας είναι ότι το κόκκινο χρώμα στα φανάρια σημαίνει στάση και το πράσινο διέλευση. Μέχρι εδώ τα πράγματα ακούγονται πολύ απλά. Τι συμβαίνει, όμως, στην περίπτωση που σε μια κουλτούρα το πράσινο σημαίνει επίσης και μπλε; Ό,τι ακριβώς συμβαίνει, δηλαδή, στην Ιαπωνία.

Όποιος βρεθεί στην Ιαπωνία, λοιπόν, και οδηγήσει στους δρόμους των πόλεών της θα παρατηρήσει ότι ο πράσινος φωτεινός σηματοδότης έχει χρώμα μπλε, και μάλιστα σε διάφορες αποχρώσεις. Αυτό δεν οφείλεται, όπως αναφέρει το Atlas Obscura σε κάποια λανθασμένη καλωδίωση αλλά στην ιαπωνική γλώσσα.

Πριν από εκατοντάδες χρόνια, λοιπόν, η ιαπωνική γλώσσα περιλάμβανε λέξεις για τέσσερα βασικά χρώματα: μαύρο, λευκό, κόκκινο και μπλε. Εάν κάποιος ήθελε να περιγράψει κάτι πράσινο θα χρησιμοποιούσε τη λέξη για το μπλε -«ao»- και αυτό το σύστημα λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι περίπου το τέλος της πρώτης χιλιετίας, όταν ξεκίνησε η λέξη «midori» (αρχικά σήμαινε «βλαστάρι») να εμφανίζεται και γραπτώς για να περιγράψει αυτό που όλοι αναγνωρίζουμε ως πράσινο. Ακόμα και τότε, το midori θεωρήθηκε απόχρωση του ao. Όπως μπορείτε να φανταστείτε, αυτή η ξαφνική μετάβαση είχε μόνιμα αποτελέσματα στην Ιαπωνία.

Παρόλο, λοιπόν, που τα πρώτα φανάρια στην Ιαπωνία, που λειτούργησαν κατά τη δεκαετία του 1930, ήταν πράσινα, αναφέρονται ως «μπλε» και αυτό έκανε την κυβέρνηση να αντιμετωπίζει προβλήματα με τους γλωσσολόγους. Αντί να αλλάξουν τις επίσημες περιγραφές, ωστόσο, αποφάσισαν να αλλάξουν τα φώτα προσπαθώντας να παραμείνουν όσο το δυνατόν πιο κοντά στο διεθνές δίκαιο, που υπαγορεύει την υιοθέτηση ενός κοινού κώδικα (στην προκειμένη κόκκινα και πράσινα φανάρια) κυκλοφορίας. Μάλιστα, ενώ μια διεθνής σύμβαση για τα χρώματα των φαναριών, επικυρωμένη από 74 χώρες, υπαγορεύει τα κόκκινα, κίτρινα και πράσινα χρώματα, η Ιαπωνία δεν την έχει υπογράψει, ωστόσο προσπαθεί να υιοθετήσει τη φιλοσοφία της. Έτσι, το 1973 μια κυβερνητική εντολή δήλωνε ότι τα φανάρια πρέπει να είναι η πιο μπλε απόχρωση του πράσινου που θα μπορούσε να υπάρξει.

Αξίζει να αναφερθεί ότι μέχρι σήμερα, όπως επισημαίνει το Atlas Obscura, όταν οι οδηγοί δίνουν εξετάσεις οδήγησης, πρέπει να περάσουν από ένα τεστ όρασης που περιλαμβάνει τη δυνατότητα διάκρισης μεταξύ κόκκινου, κίτρινου και μπλε -όχι πράσινου.

Και άλλες ενδιαφέρουσες αλήθειες που δεν γνωρίζετε για το θεσμό

Ο Άλφρεντ Νόμπελ ήταν Σουηδός εφευρέτης που δημιούργησε νέους τύπους εκρηκτικών. Έβγαλε πολλά εκατομμύρια από την εφεύρεσή του και «επένδυσε» σχεδόν όλη την περιουσία του για την εγκαθίδρυση των διάσημων σήμερα βραβείων Νόμπελ. Διαβάστε παρακάτω τέσσερα εκπληκτικά γεγονότα σχετικά με τα βραβεία Νόμπελ, τα οποία είναι άγνωστα στο ευρύ κοινό.

Συνοδεύονται από μετρητά

Οι νικητές του βραβείου Νόμπελ μόλις ανακηρυχθούν νικητές εκτός από ένα δίπλωμα και το χρυσό μετάλλιο που παίρνουν, γίνονται αποδέκτες και ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού μετρητών. Για παράδειγμα το 2019 οι νικητές των βραβείων μοιράστηκαν 9 εκατομμύρια σουηδικές κορώνες ή περίπου 910.000 δολάρια.

Μία λάθος νεκρολογία στάθηκε η αφορμή για την δημιουργία τους

Η ιστορία λέει ότι ο Άλφρεντ Νόμπελ εμπνεύστηκε τη δημιουργία των βραβείων του το 1864 αφού μια γαλλική εφημερίδα δημοσίευσε κατά λάθος την νεκρολογία του, που ονομαζόταν «Ο έμπορος του θανάτου είναι νεκρός» (η νεκρολογία έπρεπε να είναι για τον μικρότερο αδερφό του Νόμπελ Έμιλ, ο οποίος πέθανε ενώ πειραματιζόταν με νιτρογλυκερίνη στο εργοστάσιο του πατέρα τους).

Ο Νόμπελ δεν ήθελε να είναι αυτή η κληρονομιά του, και άρχισε να σκέφτεται πιο παραγωγικούς τρόπους, για τους οποίους έπρεπε να τον θυμούνται οι απόγονοί του. Έκτοτε, κάθε χρόνο τα βραβεία Νόμπελ ανακοινώνονται τον Οκτώβριο και απονέμονται στις 10 Δεκεμβρίου, ημερομηνία επετείου του πραγματικού θανάτου του Άλφρεντ Νόμπελ, ο οποίος πέθανε από εγκεφαλικό σε ηλικία 63 ετών το 1896.

Οι υποψηφιότητες παραμένουν μυστικές

Τα αρχεία υποψηφιότητας για τα βραβεία Νόμπελ διατηρούνται σφραγισμένα για 50 χρόνια μετά την απονομή του βραβείου, ενώ οι νικητές, μέχρι να κερδίσουν, δεν γνωρίζουν καν ότι έχουν τεθεί υποψήφιοι σε κάποια κατηγορία.

Δεν υπάρχουν υποψηφιότητες ή νίκες μετά θάνατον

Οι Ελέανορ Ρούσβελτ, Τζέιμς Τζόις, Μαχάτμα Γκάντι και πολλοί άλλοι δεν θα μπορέσουν ποτέ να μπουν στη λίστα των νικητών βραβείου Νόμπελ. Ο Γκάντι, μάλιστα, ήταν τόσο κοντά στη νίκη καθώς είχε οριστεί αρκετές φορές υποψήφιος, με την τρίτη και τελευταία να σημειώνεται λίγες ημέρες πριν τη δολοφονία του το 1948. Ο Geir Lundestad, πρώην διευθυντής της νορβηγικής επιτροπής Νόμπελ, αναφέρει το mentalfloss.com, χαρακτήρισε την απουσία του Γκάντι από τη λίστα των βραβευμένων με Νόμπελ «τη μεγαλύτερη παράλειψη» στην ιστορία του βραβείου. Εάν, ωστόσο, απονεμηθεί σε κάποιον το βραβείο Νόμπελ, αλλά πεθάνει πριν από την τελετή της 10ης Δεκεμβρίου, θεωρείται ακόμη νικητής.

Υπάρχουν πολλές δεισιδαιμονίες στις οποίες πιστεύει ο κόσμος σήμερα, αλλά σίγουρα καμία δεν έχει ενσωματωθεί στην κουλτούρα μας περισσότερο από την κακοτυχία, το φόβο και τη γρουσουζιά που έχει συνδεθεί με την Παρασκευή και 13.

Από τη συγκεκριμένα δεισιδαιμονία, μάλιστα, είναι εμπνευσμένα βιβλία, τραγούδια και ένα από τα πιο επιτυχημένα franchise ταινιών τρόμου όλων των εποχών. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι μας γεμίζει με ιδιαίτερο άγχος, η προέλευση αυτής της διαβόητης ημερομηνίας στο ημερολόγιο παραμένει σε μεγάλο βαθμό άγνωστη στους περισσότερους. Εσείς γνωρίζετε από πού και πότε ξεκίνησε;

Η ευθύνη της Βίβλου και ο Μυστικός Δείπνος

Μέρος της δεισιδαιμονίας γύρω από την Παρασκευή και 13 προέρχεται από τη Βίβλο. Κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου, υπήρχαν 13 συνδαιτυμόνες -ο Ιησούς και οι 12 απόστολοί του- με τον Ιούδα τελικά να τον προδίδει και αργότερα να αυτοκτονεί. Έκτοτε, κάποιοι πίστευαν ότι οι 13 συνδαιτυμόνες σε ένα τραπέζι ήταν γρουσουζιά, με αυτή την προοπτική αργότερα να επεκτείνεται σε μια γενική αίσθηση ότι ο ίδιος ο αριθμός ήταν κακή τύχη.

Φυσικά, όταν σταυρώθηκε ο Ιησούς, ήταν ημέρα Παρασκευή, κάνοντας ορισμένους να βλέπουν την συγκεκριμένη ημέρα της εβδομάδας με άγχος. Λαμβάνοντας χωριστά τα δύο γεγονότα, τόσο ο αριθμός 13 όσο και η Παρασκευή κατά το πέρασμα των χρόνων έχουν συμπεριληφθεί στις σύγχρονες δεισιδαιμονίες.

Η σκανδιναβική μυθολογία

Ο Μυστικός Δείπνος είναι μια άποψη σχετικά με την προέλευση του φόβου μας για τον αριθμό 13. Η άλλη προέρχεται από τη μυθολογία της Νορβηγίας και πιο συγκεκριμένα με τη μορφή του κατεργάρη θεού Λόκι. Σε αυτές τις ιστορίες, ο Λόκι εξαπάτησε τον τυφλό θεό Χόρ να σκοτώσει τον αδερφό του Μπαλντρ με ένα βέλος γκι. Η μητέρα του Μπαλντρ, Φριγκ, είχε διατάξει στο παρελθόν να μην βλάψει κανείς ποτέ τον γιο της, εκτός από το γκι, το οποίο θεωρούσε ανίκανο να το κάνει. Πώς σχετίζεται αυτή η ιστορία με τον αριθμό 13; Το mentalfloss.com αναφέρει ότι ο θάνατος του Μπαλντρ έλαβε χώρα κατά την διάρκεια ενός δείπνου που είχε δοθεί για συνολικά 12 θεούς προτού διακοπεί από τον Λόκι -τον 13ο (και τον πιο ανεπιθύμητο) επισκέπτη.

Το μυθιστόρημα του 1907 για το χρηματιστήριο

Αν και οι δύο παραπάνω θεωρίες προσεγγίζουν μονομερώς την δεισιδαιμονία της Παρασκευής και 13, αναφερόμενες κυρίως μόνο στον αριθμό, συνδυαστικά η κακή τύχη της Παρασκευής και 13 σημειώνεται για πρώτη φορά σε ένα μυθιστόρημα του 1907, που έπαιξε σημαντικό ρόλο για τη διάδοσή της. Το συγκεκριμένο μυθιστόρημα είχε γραφτεί από τον χρηματιστή Τόμας Λόσον με τίτλο «Παρασκευή 13η», περιγράφοντας την ιστορία ενός χρηματιστή που επέλεξε τη συγκεκριμένη μέρα για να χειραγωγήσει το χρηματιστήριο και ρίξει όλη τη Wall Street.

Το βιβλίο πούλησε αρκετά αντίγραφα, αγγίζοντας τα 28.000 αντίτυπα την πρώτη εβδομάδα. Και πρέπει να είχε μεγάλη επίδραση στην κοινωνία των αρχών του 20ού αιώνα, καθώς λέγεται ότι προκάλεσε δεισιδαιμονία στην πραγματική ζωή μεταξύ των χρηματιστών σχετικά με τις συναλλαγές και την αγορά μετοχών στις 13. Αν και δεν είναι ο πρώτος που συνδυάζει τα δύο αυτά στοιχεία, στο βιβλίο του Λόσον πιστώνεται η διάδοση της πρόληψης ότι η Παρασκευή και 13 του μήνα είναι ημέρα κακών ειδήσεων.

Ούτε που θα τον φανταζόσασταν ποτέ

Όταν ακούτε τη λέξη αλυσοπρίονο, οι τυπικές χρήσεις που έρχονται στο μυαλό συνήθως έχουν σχέση με το ξύλο. Εκείνοι, βέβαια, που έχετε περισσότερη φαντασία φέρνετε στο νου τρομακτικές σκηνές από θρίλερ με τον δολοφόνο με το αλυσοπρίονο και αιματοβαμμένες σκηνές παντού! Επομένως, μπορεί να σας εκπλήξει ότι η προέλευση της συγκεκριμένης συσκευής «προσγειώνεται» όσο πιο μακριά από ένα δάσος ή ένα σκηνικό ταινίες τρόμου μπορείτε να πάρετε.

Οι δημιουργοί του αλυσοπρίονου ήταν δύο σκωτσέζοι χειρουργοί, οι John Aitken και James Jeffray, που ανέπτυξαν τη συγκεκριμένη ιδέα για να διευκολύνουν τη δουλειά τους και πιο συγκεκριμένα να κόβουν γυναικεία οστά κατά την διάρκεια ενός τοκετού!

Ακόμα και υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, λοιπόν, η γέννηση δεν είναι αυτό που οι περισσότεροι θα αποκαλούσαν μια ευχάριστη εμπειρία. Αλλά τον 18ο αιώνα, πριν από την ανάπτυξη της αναισθησίας και άλλων σύγχρονων χειρουργικών εργαλείων, η διαδικασία του τοκετού θα μπορούσε να γίνει εξαιρετικά επικίνδυνη αν οι γιατροί δεν δρούσαν άμεσα ώστε να «απεγκλωβίσουν» το μωρό από την κοιλιά της μητέρας τους. Όταν τα μωρά, λοιπόν, έβγαιναν με τα πόδια πρώτα ή το σώμα τους παγιδευόταν διαφορετικά στο κανάλι γέννησης, οι γιατροί θα έπρεπε να διευρύνουν την πυελική περιοχή κόβοντας τον χόνδρο και τα οστά.

Η ανακάλυψη του αλυσοπρίονου, λοιπόν, έγινε το 1780, ώστε οι δύο γιατροί να μπορούν να απομακρύνουν το πυεολικό οστό ευκολότερα και σε μικρότερο χρονικό διάστημα κατά τον τοκετό, ώστε το μωρό να βγει εγκαίρως από την κοιλιά της μαμάς του σε περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε σωστά με όλη την διαδικασία.

Το συγκεκριμένο εργαλείο τροφοδοτούνταν από μία χειροκίνητη μανιβέλα και έμοιαζε περισσότερο με ένα σύγχρονο μαχαίρι κουζίνας με μικρά δόντια σε μια αλυσίδα σε οβάλ σχήμα.

Το αλυσοπρίονο χρησιμοποιήθηκε σύντομα για άλλες εργασίες κοπής οστών και ακρωτηριασμούς στις χειρουργικές αίθουσες, ενώ στη συνέχεια εξελίχθηκε σε ένα εργαλείο επεξεργασίας ξύλου όταν οι άνθρωποι παρατήρησαν πόσο γρήγορα και εύκολα ήταν να κόψουν τους κορμούς των ξύλων με αυτό το μέσο. Με την εξέλιξη της τεχνολογίας έγινε μεγαλύτερο, πιο γρήγορο και πιο δυνατό και τελικά μεταμορφώθηκε στο εργαλείο που όλοι γνωρίζουμε σήμερα.

Ποιος θα πίστευε ότι το πιο τρομακτικό ηλεκτρικό εργαλείο προοριζόταν αρχικά για το πιο ευαίσθητο κομμάτι της ζωής;