Των Διοικητικών Συμβουλίων

α) Του Μουσείου Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων ΣΑΠ – ΕΗΣ – ΗΣΑΠ

β) Του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ

Οι Συνταξιούχοι των ΗΣΑΠ περιμένουν απάντηση από τον Διευθύνοντα Σύμβουλο των ΣΤΑ.ΣΥ κ. Αθανάσιο Κοτταρά στο από 23 Νοεμβρίου 2023 έγγραφο αίτημά τους, για παραχώρηση του Ελεύθερου χώρου που βρίσκεται στον Ημιώροφο του Μεγάρου Πειραιά.

ΖΗΤΑΜΕ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΑΜΕΣΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΣΕΙΟΥ ΜΑΣ και μέρος από τα εκατοντάδες διαθέσιμα Εκθέματα που έχουμε διασώσει και συντηρήσει, να βγούνε από τις Αποθήκες, τις Ντουλάπες, τις Βιβλιοθήκες, τις Σχεδιοθήκες, τα Κοντέινερ και τα Εργαστήρια.

ΝΑ ΕΚΤΕΘΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΑ.

ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΙ – ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΗΣ ΕΤΑΙΡΙΑΣ ΣΤΑ 155 ΧΡΟΝΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΣΑΠ – ΕΗΣ – ΗΣΑΠ ΤΟΥ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΥ ΜΑΣ ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΥ ΑΣΤΙΚΟΥ ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ ΣΤΙΣ                        27 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1869 ΚΑΙ ΤΡΙΤΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΜΕΤΑ ΤΗΣ Ν. ΥΟΡΚΗΣ ΤΟ 1867 ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΝΔΙΝΟΥ 1863.

Αλλά και στους εκατοντάδες χιλιάδες Εργαζόμενους, που εργάστηκαν και εργάζονται στον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο.

Το Μουσείο Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων ΣΑΠ – ΕΗΣ – ΗΣΑΠ, βρίσκεται μέσα στον Σταθμό του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου στον Πειραιά, σε χώρους που μας έχουν παραχωρηθεί από προηγούμενες Διοικήσεις των ΗΣΑΠ.

Δημιουργήθηκε πριν από 28 χρόνια από τους Συνταξιούχους των ΗΣΑΠ οι οποίοι το λειτουργούν και το συντηρούν καταβάλλοντας 1 ευρώ τον μήνα από τη Σύνταξή τους.

Δεν επιχορηγείται και δεν έχει πάρει από κανέναν οικονομική βοήθεια για τη λειτουργία του.

Διαθέτει Εκθεσιακούς χώρους στο Υπόγειο, στο Ισόγειο, στον Ημιώροφο, στον 1ο και στον 2ο Όροφο συνολικής επιφάνειας 840 τ.μ.

Διαθέτει ακόμα δύο Εργαστήρια, Αποθηκευτικούς χώρους με εκατοντάδες Εκθέματα από την Ιστορική Διαδρομή του Ηλεκτρικού Σιδηροδρόμου, των Τραμ Παραλίας, Περάματος, τα Πράσινα Λεωφορεία, τις Εγκαταστάσεις του Ιστορικού Εργοστασίου, Μηχανήματα και Εργαλεία.

Μηχανήματα Σηματοδότησης του 1929-1955 και ένα Ξύλινο Βαγόνι κατασκευής Βελγίου το 1914, Σχέδια, Φωτογραφίες, Ιστορικά Έγγραφα, Υπηρεσιακές Στολές κ.α.

Και χώρο, «Αίθουσα Γιάννη Παπαδημητρίου» Έκθεση από την Ιστορική διαδρομή του Συνδικαλιστικού Κινήματος των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων από τις 20 Ιουλίου 1920 έως τις 20 Απριλίου 1967.

Λειτουργεί κάθε μέρα από Τρίτη έως Κυριακή από τις 9 το πρωί μέχρι τις 2 το μεσημέρι.

Έχει μεγάλη επισκεψιμότητα από Σχολεία, Συλλόγους και μεμονωμένους επισκέπτες.

Μεγάλη επισκεψιμότητα έχει και η Ιστοσελίδα του.

Ζητάμε από Δημοσιογράφους των Μ.Μ.Ε., Ραδιόφωνα, Τηλεοράσεις και Εφημερίδες να έρθουν στο Μουσείο μας να το δούνε, να τους ξεναγήσουμε σε όλους τους Εκθεσιακούς χώρους και να προβάλλουν το Ανένταχτο και έξω από Κόμματα και Παρατάξεις Εθελοντικό Έργο των Συνταξιούχων των Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.

Και από τον κ. Κοτταρά να μας παραχωρηθεί ο ελεύθερος χώρος που ζητάμε. Χώρος απαραίτητος για τις λειτουργικές ανάγκες του Μουσείου μας για την ακόμα μεγαλύτερη προβολή του Ιστορικού Ηλεκτρικού Σιδηρόδρομου.

Του Πρώτου Αστικού Σιδηρόδρομου στην Ελλάδα.

Αλλά και του Ιστορικού Εργοστασίου στο οποίο οι Τεχνίτες όλων των Ειδικοτήτων, συντηρούσαν και κατασκεύαζαν Ξύλινα Οχήματα Σιδηροδρόμου, τη Βασιλική Άμαξα και άλλα Σιδηροδρομικά Οχήματα.

Πολλές φορές κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως Πόλεμο, καταστροφές εγκαταστάσεων και Τροχαίου Υλικού από τους Βομβαρδισμούς, Δικτατορίες, Διώξεις, Μισθοί Πείνας, Συσσίτια κ.α.

Οι Τεχνίτες Σηματοδότησης σωστά εκπαιδευμένοι συντηρούσαν και επισκεύαζαν τα Μηχανήματα, τα Σήματα, τις Αλλαγές Τροχιάς και γενικά όλο το σύστημα Σηματοδότησης από Πειραιά έως Κηφισιά.

Και είχαν άριστη συνεργασία με τους επίσης σωστά εκπαιδευμένους σύμφωνα με τους Υπερεσιακούς Κανονισμούς Σταθμάρχες Κινήσεως, οι οποίοι χειριζόντουσαν τα Μηχανήματα Σηματοδότησης.

Γι’ αυτό ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος με τα 155 Χρόνια Ιστορίας του, αποτέλεσε και αποτελεί ένα από τα πιο αξιόπιστα Συγκοινωνιακά Μέσα της Ελλάδας.

Και εμείς υπερήφανοι που εργαστήκαμε σ’ αυτή την Εταιρία.

Πειραιάς 27 Φεβρουαρίου 2024

Με εντολή Δ.Σ.

Οι Πρόεδροι

Για το Μουσείο	Για το Σωματείο
Μανώλης Φωτόπουλος	Ευθύμιος Ρουσιάς

Το μεγαλύτερο μουσείο της Ρωσίας κι ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου. Η ιστορία του ξεκινάει στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης

Το Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης είναι το μεγαλύτερο μουσείο της Ρωσίας κι ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου. Σύμφωνα με τη μηνιαία αγγλόφωνη εφημερίδα «The Art Newspaper» κατατάσσεται στη δέκατη θέση παγκοσμίως όσον αφορά την επισκεψιμότητα (2.812.913 επισκέπτες το 2022).

Η ονομασία Ερμιτάζ είναι γαλλική και προέρχεται από την ελληνική λέξη ερημητήριο. Με τον όρο αυτό αποκαλούσαν οι Γάλλοι οποιαδήποτε εξοχική ή απόκεντρη κατοικία κυρίως για ανάπαυση ή αναψυχή.

Η ιστορία του Μουσείου Ερμιτάζ

Η ιστορία του Μουσείου ξεκινάει στα χρόνια της Αικατερίνης της Μεγάλης και συγκεκριμένα την 7η Δεκεμβρίου 1764, όταν η τσαρίνα Πασών των Ρωσιών αγόρασε 225 ή 317 πίνακες (οι αριθμοί ποικίλλουν στις διάφορες πηγές) από τον Πρώσο έμπορο Γιόχαν Ερνστ Γκοτσόβσκι και ξεκίνησε τη δική της συλλογή έργων τέχνης. Η συλλογή περιλάμβανε πίνακες των Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Άντονι βαν Ντάικ, Τιτσιάνο και άλλων σπουδαίων ζωγράφων.

Τα επόμενα χρόνια, η Αικατερίνη διεύρυνε τη συλλογή της, αποκτώντας συλλογές από κληρονόμους επιφανών συλλεκτών και από αναθέσεις της σε σημαντικούς καλλιτέχνες. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, απέκτησε 4.000 πίνακες ζωγραφικής, 10.000 σχέδια, 16.000 νομίσματα, 10.000 χαραγμένους πολύτιμους λίθους και 38.000 βιβλία.

Η αρχική συλλογή εκτέθηκε στο Μικρό Ερμιτάζ, ένα διώροφο κτίριο που ανεγέρθηκε δίπλα στα Χειμερινά Ανάκτορα το 1766. Καθώς η συλλογή μεγάλωνε, η Αικατερίνη ανέθεσε στον αρχιτέκτονα της Αυλής Γιούρι Φέλτεν να χτίσει το Μεγάλο Ερμιτάζ, το οποίο σήμερα είναι γνωστό και ως Παλαιό Ερμιτάζ. Μετά τον θάνατο της Αικατερίνης, οι διάδοχοί της Αλέξανδρος Α’ και Νικόλαος Α’ συνέχισαν να επεκτείνουν τη συλλογή έργων τέχνης.

Κατά τον πρώτο αιώνα της ύπαρξής του, το Ερμιτάζ ήταν μία ιδιωτική συλλογή έργων τέχνης, στην οποία είχαν πρόσβαση μόνο λίγοι και εκλεκτοί. Μετατράπηκε σε δημόσιο μουσείο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νικολάου Α’, ο οποίος ανέθεσε στον γερμανό αρχιτέκτονα Λέον φον Κλέντσε να σχεδιάσει το κτίριο του Νέου Ερμιτάζ ειδικά για τον σκοπό αυτό. Το Νέο Ερμιτάζ άνοιξε τις πύλες του για το κοινό στις 5 Φεβρουαρίου 1852.

Μετά τη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και την επικράτηση των Μπολσεβίκων, το Ερμιτάζ ανακηρύχθηκε κρατικό μουσείο. Η συλλογή του διευρύνθηκε με τη συλλογή της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών, με κατασχεμένες ιδιωτικές συλλογές και με κοσμήματα και αντικείμενα αξίας από τους εσωτερικούς χώρους των Χειμερινών Ανακτόρων.

Υπέστη όμως και αρκετές απώλειες. Η αίθουσα διαμαντιών των Χειμερινών Ανακτόρων μεταφέρθηκε στο Κρεμλίνο της Μόσχας, αρκετές εκατοντάδες πίνακες μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Μόσχας και περίπου 250 σημαντικοί πίνακες πωλήθηκαν σε μουσεία της Δύσης για να χρηματοδοτηθεί η ταχεία εκβιομηχάνιση της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Στη διάρκεια των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, οι θησαυροί του μεταφέρθηκαν στη Μόσχα, χωρίς να υποστούν καμία φθορά.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το Ερμιτάζ συνέχισε να διευρύνει τη συλλογή του, αποκτώντας πίνακες σύγχρονων καλλιτεχνών. Το σημερινό Ερμιτάζ είναι ένα εκτεταμένο μουσειακό συγκρότημα με μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ζωγραφικής στον κόσμο και αποτελείται από πέντε κτίρια (το Χειμερινό Ανάκτορο, το Μικρό Ερμιτάζ, το Μεγάλο/Παλαιό Ερμιτάζ, το Νέο Ερμιτάζ, το Θέατρο Ερμιτάζ) που βρίσκονται κατά μήκος της όχθης του Παλατιού.

Τμήματα και συλλογές

Η επιφάνεια του μουσείου καλύπτει έκταση 75.000 τετραγωνικών μέτρων. Περί τα 3 εκατομμύρια έργα τέχνης είναι κατανεμημένα στις 322 αίθουσες, που περιλαμβάνουν τα παρακάτω τμήματα:

• Πρωτόγονος πολιτισμός
  με το μοναδικό στον κόσμο σύνολο σκυθικών αρχαιοτήτων.
• Πολιτισμός και τέχνες του αρχαίου κόσμου
  77.000 αντικείμενα, που προέρχονται κυρίως από ανασκαφές που πραγματοποιή­θηκαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου.
• Τέχνη της Δυτικής Ευρώπης
  Γαλλικοί πίνακες από τον Πουσέν ως τον Ματίς, ιταλικοί πίνακες (Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Τιτσιάνο), έργα της φλαμανδικής και της ολλανδικής σχολής (38 πίνακες του Ρέμπραντ), έργα της ισπανικής, γερμανικής και αγγλικής σχολής.
• Ιστορία του ρωσικού πολιτισμού
• Πολιτισμός και τέχνη της Ανατολής
• Νομισματική

Το συγκρότημα του Ερμιτάζ συμπληρώνεται από εργαστήρια αποκατάστασης έργων τέχνης, βιβλιοθήκη και αρχεία.

Κάθε χρόνο, στις 7 Δεκεμβρίου, το Ερμιτάζ γιορτάζει την επέτειο της ίδρυσής του (Ημέρα του Ερμιτάζ), με δωρεάν είσοδο στις μόνιμες εκθέσεις του κι ένα ειδικό πρόγραμμα εκδηλώσεων.

Ένα παραδοσιακό δρώμενο που αναβιώνει κάθε χρόνο στη Νάουσα την περίοδο της Αποκριάς, με ρίζες στην αρχαιότητα και την τουρκοκρατία

Οι «Γενίτσαροι και Μπούλες» (απαντάται και ως «Γιανίτσαροι και Μπούλες») είναι ένα παραδοσιακό δρώμενο που αναβιώνει κάθε χρόνο στη Νάουσα την περίοδο της Αποκριάς και έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και, πιο συγκεκριμένα, στη λατρεία του θεού Διονύσου.

Την πρώτη μαρτυρία για το δρώμενο έχουμε το 1706, αντί μνημοσύνου για το παιδομάζωμα της προηγούμενης χρονιάς από τους Οθωμανούς. Οι Ναουσαίοι αρνήθηκαν το παιδομάζωμα και σκότωσαν τον απεσταλμένο του σουλτάνου. Πολλοί Ναουσαίοι αναγκάστηκαν να βγουν κλέφτες στο βουνό, με αποτέλεσμα την εξολόθρευσή τους από τους Τούρκους. Ήταν τότε μέρες Αποκριάς.

Τον επόμενο χρόνο, το 1706, αντί μνημοσύνου, οι νέοι της Νάουσας ντύθηκαν την αρματολίτικη στολή και φορώντας τον «πρόσωπο» για να μην τους αναγνωρίσουν οι Τούρκοι, και με τα ασημικά ραμμένα στο στήθος να τους προστατεύουν δημιουργώντας έναν τέλειο θώρακα, γύριζαν στην πόλη αναπαριστώντας το ιστορικό αυτό γεγονός.

Τη μεγαλύτερη ακμή του γνώρισε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα και φθάνει αναλλοίωτο μέχρι τις μέρες μας. Το έθιμο χαρακτηρίζει η πειθαρχημένη, τυποποιημένη και εξαιρετικής αισθητικής εμφάνιση των συμμετεχόντων. Το ντύσιμο, το μάζεμα, το προσκύνημα, το δρομολόγιο, η μουσική, οι χοροί, τα όργανα, εντάσσονται σε μία ιεροτελεστία που κρατά αυστηρά τους ίδιους κανόνες εδώ και αιώνες.

Παίρνουν μέρος μόνο νεαροί άνδρες, ανύπαντροι τα παλαιότερα χρόνια.
Ο Γενίτσαρος (Γιανίτσαρος) είναι ο πρωταγωνιστής. Περήφανος φουστανελοφόρος, με τα πολλά ασημικά στο στήθος και στη φουστανέλα, τη μακριά πάλα (σπαθί) και τον κέρινο «πρόσωπο». Η Μπούλα είναι κι αυτή άνδρας που υποδύεται τη γυναίκα χωρίς όμως να τη γελοιοποιεί, με φαρδιά φουστάνια και κέρινο «πρόσωπο» στολισμένο με τούλια και λουλούδια. Παιδιά προπορεύονται του μπουλουκιού, ενώ στο τέλος της πομπής ακολουθεί η μουσική, ο ζουρνάς και το νταούλι.

Το έθιμο ξεκινάει την πρώτη Κυριακή της Αποκριάς όπου νωρίς το πρωί με τελετουργικό τρόπο αρχίζει το ντύσιμο. Από μακριά ακούγεται ο λυπητερός ήχος του ζουρνά και ο βαρύς χτύπος του νταουλιού που πλησιάζει στα σπίτια για να ξεκινήσει το μάζεμα πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι.

Όταν ο Γενίτσαρος (Γιανίτσαρος) είναι έτοιμος, θα τιναχτεί τρεις φορές στο παράθυρο του σπιτιού του και στη συνέχεια πηδά τρεις φορές στα δυο του πόδια. Είναι ο αποχαιρετισμός. Στην εξώπορτα θα κάνει τρεις φορές το σταυρό του και θα χαιρετίσει όλους όσοι ήρθαν να τον πάρουν. Πιασμένοι δυο-δυο θα πάνε να δουν τον επόμενο. Η Μπούλα θα φιλήσει το χέρι όλων των ανθρώπων του σπιτιού και στη συνέχεια όλου του μπουλουκιού. Είναι ιδιαίτερα συγκινητική η τελετή αποχαιρετισμού στο σπίτι και το καλωσόρισμα των μελών του μπουλουκιού.

Χωρίς να χορεύουν, φθάνουν κοντά στο μεσημέρι στο Δημαρχείο, όπου θα γίνει το προσκύνημα, θα πάρει δηλαδή ο αρχηγός την άδεια από τον Δήμαρχο να τελεστεί το έθιμο, να γυρίσουν χορεύοντας τους δρόμους της πόλης. Εκτός από την Μπούλα που υποκλίνεται, οι Γενίτσαροι (Γιανίτσαροι) θα γείρουν πίσω το κορμί τους και θα τινάξουν αγέρωχα το στήθος τους. Μόλις δοθεί η άδεια θα βγάλουν τις πάλες από τα θηκάρια και θ’ αρχίσουν οι καθορισμένες από την παράδοση πατινάδες από μαχαλά σε μαχαλά, σε καθορισμένο δρομολόγιο. Στις πλατείες θα χορέψουν κυκλικούς χορούς, ενώ το απόγευμα θα φθάσουν στην πλατεία Αλωνίων όπου θα βγάλουν τον «πρόσωπο» και θα ενωθούν μαζί με τον κόσμο για να χορέψουν.

Το έθιμο επαναλαμβάνεται την Κυριακή της Τυρινής, και συνεχίζεται την Καθαρή Δευτέρα χωρίς τους «πρόσωπους» ακολουθώντας όμως το ίδιο δρομολόγιο. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας όλα τα μπουλούκια συναντιούνται στην περιοχή Σπηλαίου για να γλεντήσουν με παραδοσιακές πίτες, γλυκά του ταψιού και άφθονο ναουσαίϊκο κρασί.

Συνέβη στις 27 Μαρτίου του 1977 στην Τενερίφη της Ισπανίας, όταν δύο γιγαντιαία Μπόινγκ 747 συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 583 άνθρωποι.

Το πιο πολύνεκρο δυστύχημα στην ιστορία της πολιτικής αεροπορίας συνέβη στις 27 Μαρτίου του 1977 στην Τενερίφη της Ισπανίας, όταν δύο γιγαντιαία Μπόινγκ 747 συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 583 άνθρωποι. Η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης, που συντάραξε τον κόσμο, ήταν στην ουσία ένα τροχαίο δυστύχημα.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στη 1:15 μ.μ. της 27ης Μαρτίου 1977, με την έκρηξη μιας βόμβας στο αεροδρόμιο του Γκραν Κανάριας, του μεγαλύτερου νησιού του συμπλέγματος των Καναρίων Νήσων, που βρίσκονται στ’ ανοιχτά της βορειοδυτικής Αφρικής, ανήκουν στην Ισπανία και αποτελούν δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Την είχαν τοποθετήσει μέλη της αυτονομιστικής οργάνωσης «Ένοπλες Ομάδες των (ιθαγενών) Γουάντσε» (Fuerzas Armadas Guanches) και η έκρηξη προκάλεσε τον τραυματισμό ενός ατόμου.

Οι αρχές διέκοψαν αμέσως τη λειτουργία του αεροδρομίου και διοχέτευσαν την εναέρια κυκλοφορία στο αεροδρόμιο «Λος Ροντέος» του γειτονικού νησιού της Τενερίφης. Σύντομα, παρατηρήθηκε το αδιαχώρητο από τα σταθμευμένα αεροπλάνα, προκαλώντας “πονοκεφάλους” στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μία μεγάλης έκτασης πυκνή ομίχλη κάλυψε κάθε σπιθαμή του αεροδρομίου.

Ανάμεσα στα πολλά παρκαρισμένα αεροπλάνα ήταν και τα δύο μοιραία Μπόινγκ 747. Το ένα ανήκε στην αμερικανική εταιρεία Pan-Am (δεν υπάρχει σήμερα) και εκτελούσε την πτήση 1736 «Λος Άντζελες – Νέα Υόρκη – Γκραν Κανάρια» με 380 επιβάτες και 16μελές πλήρωμα και το άλλο στην ολλανδική KLM. Εκτελούσε την πτήση 4085 «Άμστερνταμ – Γκραν Κανάρια» με 234 επιβάτες και 14μελές πλήρωμα.

Όταν γύρω στις 5 το απόγευμα άνοιξε το αεροδρόμιο της Γκραν Κανάρια, ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου της Τενερίφης άρχισε να δίνει εντολές για τη σταδιακή αναχώρηση των αεροσκαφών. Η ομίχλη, όμως, παρέμεινε πυκνή και η ορατότητα στο διάδρομο αρκετά χαμηλή. Ελλείψει επίγειου ραντάρ, η επικοινωνία μεταξύ πύργου ελέγχου και αεροσκαφών γινόταν δια ασυρμάτου. Μία σειρά παρανοήσεων έφεραν τα δύο Μπόινγκ αντιμέτωπα στο διάδρομο απογείωσης.

Το αεροσκάφος της KLM άρχισε να τροχοδρομεί και να ανεβάζει ταχύτητα, προκειμένου να απογειωθεί. O πιλότος του αεροπλάνου της Pan-Am, που ήταν σταματημένο μέσα στον διάδρομο, προσπάθησε να το μετακινήσει, αλλά ήταν αργά. Τα δύο αεροσκάφη συγκρούστηκαν με σφοδρότητα κι έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Από το Μπόινγκ της KLM κανείς δεν επέζησε, ενώ από το αμερικανικό αεροσκάφος σκοτώθηκαν 258 από τους επιβαίνοντες, 61 τραυματίστηκαν και μόλις 61 διασώθηκαν. Για πολλές μέρες το πολύνεκρο δυστύχημα της Τενερίφης απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του κόσμου και ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης στην αεροπορική κοινότητα για πολλούς μήνες.

Τις έρευνες για τη διαλεύκανση του δυστυχήματος ανέλαβε η Ισπανική Πολιτική Αεροπορία, με τη συνδρομή Αμερικανών και Ολλανδών εμπειρογνωμόνων. Η πολύμηνη έρευνα έδειξε ότι ο πιλότος του Μπόινγκ της KLM απογειώθηκε χωρίς την έγκριση του πύργου ελέγχου, παρανοώντας τις εντολές του. Στην αρχή οι ολλανδοί εμπειρογνώμονες προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο στον πύργο ελέγχου, αλλά στο τέλος η KLM ανέλαβε ολοκληρωτικά την ευθύνη και αποζημίωσε τους συγγενείς των θυμάτων.

Η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης είχε ως αποτέλεσμα τη λήψη μιας σειράς μέτρων από τον ICAO για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον. Τα πιο σημαντικά ήταν η καθιέρωση τυποποιημένης φρασεολογίας μεταξύ πύργου ελέγχου και κυβερνήτη του αεροσκάφους, ώστε να αποφεύγονται οι όποιες παρανοήσεις και η άμβλυνση της παντοκρατορίας του κυβερνήτη στο αεροσκάφος. Τα μέλη του πληρώματος ενθαρρύνονται να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους προς τον κυβερνήτη, όσον αφορά θέματα ασφάλειας της πτήσης και αυτός οφείλει να παίρνει τις όποιες αποφάσεις, αφού λάβει υπόψη του τις παρατηρήσεις των υφισταμένων του.

Το είδαμε στην Ομάδα του Facebook ΠΑΛΙΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ δημοσιευμένο από τον Heinz-Martin Weigand. Πρόκειται για έργο άγνωστου φωτογράφου και έχει να κάνει με την κατασκευή του τερματικού σταθμού Πειραιώς, Πειραιάς, Ελλάδα, 1926.

Η Διευθύντρια της Διεύθυνσης Εκκαθάρισης και Πληρωμών Συντάξεων κα. Αναστασία Τσόγκα απάντησε σήμερα στο έγγραφο που είχαμε αποστείλει για συνάντηση μαζί της ότι η πληρωμή των αναδρομικών που είναι να γίνει από τον επανυπολογισμό, θα γίνει μέχρι το τέλος του Φεβρουαρίου.

Η Διοίκηση