Του Νίκου Μουλίνου

Πρώην Προέδρου Α.Γ.Σ.Σ.Ε

Ας το ξεκαθαρίσουμε: η Τρίτη ηλικία είναι,  κάτι πολύ συγκεκριμένο! Είναι οι άνθρωποι της – ο καθένας από μας, κι όλοι μαζί και που αριθμητικά, μάλλον, δεν είμαστε ευκαταφρόνητοι. Στην χώρα μας οι 65 + ανέρχονται στο 22,5% , ενώ οι άνω των 85 στο 3,6%

Και τα δημογραφικά δεδομένα δείχνουν, να αναμένεται, ραγδαία αύξηση του ποσοστού των ατόμων ηλικίας 65 + ετών τα προσεχή χρόνια  Αυτό πρακτικά σημαίνει, ότι στο μέλλον για την ανθρωπογεωγραφία της χώρας , οι 65+ θα συνιστούν, ενδεχομένως, πλειονότητα. Μέχρι το 2030, ο αριθμός αυτός, της τρίτης ηλικίας, θα ξεπερνάει, τους νέους, ηλικίας 15 – 24 χρόνων.

Και το ερώτημα είναι :  Τι κάνουν, πως συμπεριφέρονται, αν όχι όλοι , τουλάχιστον οι περισσότεροι, της τρίτης ηλικίας;

Δεν ορίζουν , με τίποτα και για τίποτα, τους εαυτούς τους ως απόμαχους! Επιμένουν και προσπαθούν για ενεργό συμμετοχή στα κοινωνικά δρώμενα. Αποποιούνται το κοινωνικό περιθώριο!  

Συνεχίζουν κι επιμένουν ! Εναντιώνονται στο «κατεστημένο» που δεν είναι τίποτα άλλο, από τον εφησυχασμό τους, τον αναίτιο συμβιβασμό  ή την αδικαιολόγητη αδράνεια τους.  

Οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, είναι  στήριγμα για την ίδια την κοινωνία. Είναι , ίσως, από τους πιο ισχυρούς κοινωνικούς κρίκους. Το ζήσαμε στην πρόσφατη οικονομική κρίση! Στήριξαν, με νύχια και με δόντια,  την οικογένεια! Την πατρίδα! Να μην το ξεχνάμε! Είναι χρήσιμοι! Ωφέλιμοι. Αισθάνονται και είναι υπεύθυνοι. Και δεν κινούνται στατικά, και μονότονα ή αδιάφορα. Και φυσικά δεν συμβιβάζονται με τα υλικά της καθημερινότητας, που κινείται με φωτοτυπικές διαθέσεις. Ξέρουν να χρωματίζουν τις μέρες τους, κάνοντας όνειρα!

Γι αυτό, δικαιωματικά και δικαιολογημένα, τους ανήκει ο τίτλος : ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ! Αυτό είναι ή πρέπει να είναι, οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας : ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ!

Η Πολιτεία, όμως, τι κάνει για να βοηθήσει να παραμείνουν οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας, ενεργοί πολίτες;

Είναι κοντά; Είναι αρωγός ; Στηρίζει; Παρέχει κίνητρα;

Μας αναγνωρίζει, ως ενεργούς πολίτες;  Και πως μας αναγνωρίζει; Τι κάνει δηλαδή; Ποιες ευκαιρίες δίνει; Πόσο μας προσέχει; Μας αγαπάει, λέει.  Με ενοχλεί που μας θυμούνται, συνήθως ή μόνον, στις εκλογές!

Με ενοχλεί, όμως, περισσότερο που δεν συμμερίζονται και δεν αναγνωρίζουν, με συγκεκριμένα μέτρα, τη συμβολή μας, γενικά και ειδικά. Που μας παρουσιάζονται φτιασιδωμένοι, για να μας πείσουν, κι όχι με την εγγυημένη εντιμότητα της αλήθειας. Και με πονάει!

Θυμίζω τα λόγια του Νέλσον Μαντέλα: «Μια κοινωνία που δεν εκτιμά τους ηλικιωμένους της, αρνείται τις ρίζες της και θέτει σε κίνδυνο το μέλλον της»

Μήπως, κι ο κοινωνικός περίγυρος, τώρα, λειτουργεί, ως στήριγμα για τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας; Ρωτάω: Τους διευκολύνει ή τους κρατάει μακριά, βάζοντας εμπόδια;  Μήπως, λέω μήπως, τους θεωρεί απόμαχους και ξεπερασμένους; Λειτουργεί αντικειμενικά, ανθρώπινα ή διακινεί μονομέρειες και προκαταλήψεις; Και το λέω αυτό , γιατί, όλοι εμείς και πολλοί άλλοι, δεν θέλουμε την συμπόνια κανενός – που λέει κι ο Καζαντζίδης. Δεν ζητάμε την ανοχή τους. Και πολύ περισσότερο τον οίκτο τους!

Αλλά, δεν τελειώσαμε! Δεν είναι μόνον οι άλλοι, που πρέπει να κάνουν ή οφείλουν να κάνουν! Είμαστε κι εμείς!

Το σενάριο της ζωής, δεν το έφτιαξε κάποιος τρίτος, και πάει και τελείωσε! Οφείλουμε, ως Τρίτη ηλικία να φτιάξουμε και να υποστηρίξουμε το δικό μας σενάριο.  

Πρέπει να πιστέψουμε κι εμείς στον εαυτό μας. Να αφήσουμε τη μοιρολατρική στάση και την παθητική συμπεριφορά και να υψώσουμε , όχι σημαία επανάστασης, αλλά τη φωνή μας, επισημαίνοντας , προς κάθε κατεύθυνση, ότι αποποιούμαστε το ρόλο «του χρήσιμου ηλίθιου!» και παραμένουμε ενεργοί πολίτες

Να πούμε σε κάποιους, τελικά, ότι όλοι εμείς, της τρίτης ηλικίας δεν χρειαζόμαστε λυτρωτικές ανάσες, και μάλιστα περιοδικού χαραχτήρα, μια στο τόσο που λένε, και που γαρνίρονται από καλοσυσκευασμένες υποσχέσεις. Ούτε μας φτάνει ένα παράθυρο με θέα! Ύστερα από τόσα χρόνια και μάθαμε και καταλαβαίνουμε!

Κι αν δεν μπορέσουμε, τελικά να αλλάξουμε τον κόσμο, ας προσπαθήσουμε, τουλάχιστον, να μείνουμε χρήσιμοι!