Ποια η σχέση του με τη βαρύτητα και τη σιδηροδρομική βιομηχανία

Γνωρίζατε ότι μια μέρα στη Γη ήταν περίπου έξι ώρες μικρότερη, ότι στην ουσία κάθε άνθρωπος ζει στο παρελθόν και ότι η σιδηροδρομική βιομηχανία είναι υπεύθυνη για την τυποποίηση των ζωνών ώρας; Αυτές κι άλλες συναρπαστικές λεπτομέρειες για τον χρόνο που δεν γνωρίζατε, ακολουθούν παρακάτω.

Κάθε άνθρωπος στη Γη ζει στο παρελθόν

Αυτό μπορεί να ακούγεται σαν την πλοκή κάποιου θρίλερ επιστημονικής φαντασίας ταξιδιού στο χρόνο, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα γεγονός της ανθρώπινης βιολογίας και της δυσκολίας της αντίληψης του χρόνου. Ο εγκέφαλός μας δεν αντιλαμβάνεται τα γεγονότα πριν από περίπου 80 χιλιοστά του δευτερολέπτου παρά μόνο αφού έχουν συμβεί. Αυτή η λεπτή γραμμή μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος είναι μέρος του λόγου για τον οποίο ορισμένοι φυσικοί υποστηρίζουν ότι δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως το «τώρα» και ότι η παρούσα στιγμή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ψευδαίσθηση.

Η βαρύτητα είναι ο λόγος που οι μέρες μεγαλώνουν

Πάνω από ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν, μια μέρα στη Γη διαρκούσε περίπου 18 ώρες. Οι μέρες είναι μεγαλύτερες τώρα επειδή η βαρύτητα του φεγγαριού προκαλεί την επιβράδυνση της περιστροφής της Γης. Στις παλαιότερες μέρες της Γης, το φεγγάρι δεν ήταν τόσο μακριά, γεγονός που έκανε τη Γη να περιστρέφεται πολύ πιο γρήγορα από ό,τι σήμερα.

Μεγαλύτερες μέρες σημαίνουν και μικρότερα χρόνια -κατά κάποιον τρόπο. Ο χρόνος που χρειάζεται η Γη για να περιστραφεί γύρω από τον ήλιο δεν έχει αλλάξει, αλλά ο αριθμός των ημερών μέσα σε ένα χρόνο έχει αλλάξει. Όταν οι δεινόσαυροι κυριαρχούσαν πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια, οι μέρες είχαν διάρκεια μόνο περίπου 23,5 ώρες και ο χρόνος αποτελούνταν από 372 από αυτές τις ελαφρώς μικρότερες ημέρες.

Η σιδηροδρομική βιομηχανία ευθύνεται για την τυποποίηση των ζωνών ώρας

Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι πόλεις και τα χωριά συγχρόνιζαν τα ρολόγια τους με το τοπικό ηλιακό μεσημέρι. Αυτό δημιούργησε χιλιάδες τοπικές ώρες που όλες διέφεραν και έκανε τον προγραμματισμό της μεταφοράς έναν μεγάλο πονοκέφαλο. Τα δρομολόγια των τρένων σε διαφορετικές πόλεις έπρεπε να αναφέρουν δεκάδες ώρες άφιξης και αναχώρησης για κάθε τρένο για να λάβουν υπόψη όλες τις μίνι ζώνες ώρας. Στις 18 Νοεμβρίου του 1883, οι σιδηροδρομικές εταιρείες στις Ηνωμένες Πολιτείες και τον Καναδά άρχισαν να χρησιμοποιούν ένα σύστημα πολύ παρόμοιο με τις τυποποιημένες ζώνες ώρας που χρησιμοποιούμε ακόμα και σήμερα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, οι σιδηροδρομικές εταιρείες άρχισαν να χρησιμοποιούν μια τυπική ώρα με έδρα το Λονδίνο το 1840.

Αφού ο μηχανικός Σάνφορντ Φλέμινγκ έχασε ένα τρένο το 1876, ξεκίνησε να αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούσε ο χρόνος

Ο Φλέμινγκ πρότεινε αρχικά μια ιδέα που ονόμασε «Κοσμικό Χρόνο», στην οποία ο κόσμος θα έτρεχε από ένα φανταστικό ρολόι που βρίσκεται στο κέντρο του πλανήτη, ουσιαστικά μια γραμμή από το κέντρο του πλανήτη προς τον ήλιο. Στη συνέχεια πρότεινε να χωριστεί ο κόσμος σε 24 ζώνες ώρας που θα έφερναν ένα γράμμα της αλφαβήτου, με κάθε ζώνη να εκτείνεται σε 15 μοίρες γεωγραφικού μήκους. Το αρχικό του σχέδιο για τη δημιουργία ενός τυπικού «Κοσμικού Χρόνου» απορρίφθηκε, αλλά έθεσε τις βάσεις για μια παρόμοια τυποποίηση, τον λεγόμενο «Παγκόσμιο Χρόνο». Και τα έθνη που ήταν παρόντα στη Διεθνή Διάσκεψη για τους Μεσημβρινούς του 1884 έθεσαν τις βάσεις για τη διαίρεση του κόσμου σε 24 ζώνες ώρας, με τον Πρώτο Μεσημβρινό, γνωστό και ως Γεωγραφικό μήκος 0°, να διασχίζει το Γκρίνουιτς της Αγγλίας.