Τι σημαίνει η συγκεκριμένη κατάληξη

Ίσως να μην το έχετε παρατηρήσει ποτέ, αλλά υπάρχουν πολλές χώρες στην Ανατολή το όνομα των οποίων καταλήγει σε «σταν». Και αν μέχρι πρότινος πιστεύατε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ήταν ένα καθαρά τυχαίο γεγονός, το mentalfloss.com αναφέρει ότι υπάρχει εξήγηση πίσω από όλο αυτό και μάλιστα άκρως λογική.

Ο λόγος που το όνομα αρκετών χωρών της Ανατολής καταλήγουν σε «σταν»

Όλα, λοιπόν, ξεκίνησαν από τους Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαίους, λαούς που μίλησαν την Πρωτο-Ινδο-ευρωπαϊκή γλώσσα (PIE), μια προϊστορική ευρασιατική γλώσσα που οι γλωσσολόγοι έχουν ανακατασκευάσει.

Από την συγκεκριμένη γλώσσα η ρίζα «στ» ή «σταν» βρήκε την εφαρμογή της και σε πολλές λέξεις στους διάφορους απογόνους της γλώσσας. Για παράδειγμα το ρωσικό «σταν» σημαίνει «οικισμός», άλλες σλαβικές γλώσσες το χρησιμοποιούν για να ορίσουν τις έννοιες «διαμέρισμα» ή «κράτος», ενώ στα Αγγλικά, η ρίζα δανείστηκε για να δημιουργηθούν οι λέξεις «στάση», «κατάσταση», «διαμονή» καθώς και άλλες έννοιες.

Παλαιότερα, ωστόσο, από την πλευρά τους οι αρχαίοι Ινδο-ιρανικοί λαοί –απόγονοι των Πρωτο-Ινδο-Ευρωπαίων που μετακόμισαν ανατολικά και νότια από την ευρασιατική στέπα- το χρησιμοποιούσαν για τις έννοιες «τόπος» ή «τόπος του».

Είναι αυτό το νόημα που χρησιμοποιείται σήμερα και για τα ονόματα των σύγχρονων χωρών, υιοθετώντας την έννοια του «σταν» μέσω γλωσσικής καταγωγής (Ουρντού και Pashto, οι αντίστοιχες επίσημες γλώσσες του Πακιστάν και του Αφγανιστάν, που και οι δύο προέρχονται από την ινδο-ιρανική γλώσσα) ή υιοθετώντας απλώς την έννοια -όπως συνέβη με τις πρώην σοβιετικές χώρες που ήταν ιστορικά ως επί το πλείστον εθνικά τουρκικές και μιλούσαν γλώσσες από την τουρκική οικογένεια.

Έτσι, προκύπτει ότι το Αφγανιστάν είναι η «χώρα των Αφγανών» -ιστορικά η μεγαλύτερη εθνοτική ομάδα της χώρας ήταν οι Παστούν-, το Καζακστάν είναι η «Γη των Καζάκων, με τη λέξη Καζακστάν να προέρχεται από μια τουρκική λέξη που σημαίνει «ανεξάρτητη». Το Κιργιστάν είναι η «Γη των Κιργιζιών», με την ετυμολογία της Κιργιζίας να είναι σκοτεινή, αλλά συνήθως αναφέρεται ότι προέρχεται από την τουρκική λέξη για τον αριθμό «σαράντα», σε σχέση με τις σαράντα φυλές που ενώθηκαν μεταξύ τους. Το Ουζμπεκιστάν είναι η «Γη των Ουζμπεκίων» και η ονομασία του λέγεται ότι προέρχεται είτε από τον Ουζμπεκιστάν Χαν, έναν ηγέτη φυλών που ένωνε διαφορετικές ομάδες στην περιοχή, ή έναν συνδυασμό τουρκικών λέξεων που σημαίνει «ο δικός του κύριος».

Επιτέλους, μετά από 4 χρόνια συνεχών παρεμβάσεων – εξωδίκων – αγωγών – επιστολών προς τους αρμόδιους υπουργούς, συναντήσεων με αρμόδιους φορείς φάνηκε φως στον ορίζοντα ότι ήρθε η ώρα να πραγματοποιηθεί ο επανυπολογισμός των συντάξεών μας για να γνωρίζουμε τι δικαιούμαστε να πάρουμε και τι κρατήσεις για τα ταμεία μας, είμαστε υποχρεωμένοι να αποδίδουμε. Αυτό το φως μας το έδωσε στις 23 Φεβρουαρίου 2023 η Διευθύντρια της Γενικής Διεύθυνσης Συντάξεών    κα. Ελένη Νιαρχάκου και στη συνάντηση που είχε μαζί της το Προεδρείο του Σωματείου μας.

Η κα. Διευθύντρια μας διαβεβαίωσε ότι προχωράνε κανονικά οι εργασίες του επανυπολογισμού για το ταμείο μας με βάση τα χρόνια ασφάλισης και το ασφάλιστρο που είχαμε ως εργαζόμενοι και ότι μέχρι τέλους Απριλίου 2023 θα έχει ολοκληρωθεί ο επανυπολογισμός και για όποιο πρόβλημα παρουσιαστεί θα έχουμε ενημέρωση. Εμείς θα παρακολουθούμε από κοντά το θέμα και για ό,τι προκύψει θα σας κρατάμε ενήμερους.

Η Διοίκηση

Φέτος γιορτάζεται στις 18 Ιουνίου

‘Ισως γνωρίζετε ήδη ότι η Άννα Τζάρβις ήταν η εμπνεύστρια για την Ημέρα της Μητέρας το 1908. Αν και η πρώτη εκδήλωση για τον εορτασμό της Ημέρας του Πατέρα πραγματοποιήθηκε την ίδια χρονιά, ήταν ωστόσο, μια αρκετά πιο θλιβερή από τη σημερινή πραγματικότητα με δωράκια και ό,τι άλλο συνεπάγεται αυτή ή ημέρα. Μια εκκλησία στη Δυτική Βιρτζίνια τίμησε 362 άντρες που είχαν πεθάνει έξι μήνες πριν από μια έκρηξη σε μεταλλείο.

Πώς καθιερώθηκε ο εορτασμός για την Ημέρα του Πατέρα

Το 1910, η Ουάσιγκτον ήταν η πρώτη πολιτεία που αναγνώρισε επίσημα μια ημέρα για τους μπαμπάδες, όταν η Sonora Smart Dodd, κόρη ενός πατέρα που μεγάλωσε έξι παιδιά μόνος του, ζήτησε από τους πάστορες του Σποκέιν ένα ειδικό κήρυγμα για να τιμήσουν τους πατέρες. Μάλιστα, ζήτησε το συγκεκριμένο κήρυγμα να διαβαστεί την πρώτη εβδομάδα του Ιουνίου, αλλά οι πάστορες χρειάζονταν περισσότερο χρόνο για να το γράψουν, και έτσι εδραιώθηκε η τρίτη Κυριακή του Ιουνίου.

Μέχρι το 1916, ακόμη και ο Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών συμμετείχε βοηθώντας τους πάστορες του Σποκέιν με ένα ειδικό τηλεγράφημα. Το 1924, ο Κάλβιν Κούλιντζ ήταν, πια, ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας τα κράτη- μέλη των ΗΠΑ να υιοθετήσουν μια επίσημη Ημέρα για τον Πατέρα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι μπαμπάδες δεν έλαβαν την δική τους επίσημη ημέρα μέχρι το 1972, 58 χρόνια μετά τον πρώτο επίσημο εορτασμό για την Ημέρα της Μητέρας.

Γιατί έπρεπε να περάσουν 58 χρόνια για να εδραιωθεί ο εορτασμός του Πατέρα

Γιατί πήρε τόσο πολύ; Ορισμένοι ιστορικοί, σύμφωνα με το Reader’s Digest, πιστεύουν ότι ήταν η στάση των ίδιων των μπαμπάδων, οι οποίοι φαινόταν απρόθυμοι να αγκαλιάσουν το συναίσθημα της ημέρας -για να μην αναφέρουμε τα χρήματα που θα ξόδευαν οι σύζυγοι και τα παιδιά τους για δώρα για τους εαυτούς τους, καθώς πολλές μητέρες δεν δούλευαν εκείνη την εποχή.

Το 1957, η γερουσιαστής Margaret Chase Smith επεσήμανε ότι η αναγνώριση των προσπαθειών ενός γονέα -στην προκειμένη περίπτωση της μητέρας- αλλά όχι του άλλου, δηλαδή του πατέρα, έστελνε το μήνυμα ότι οι πατέρες δεν ήταν τόσο σημαντικοί. «Το να ξεχωρίσουμε μόνο έναν από τους δύο γονείς μας και να παραλείψουμε τον άλλο είναι η πιο οδυνηρή προσβολή που μπορεί να φανταστεί κανείς», είπε χαρακτηριστικά. Έκτοτε, χρειάστηκαν άλλα εννέα χρόνια για τον Λύντον Μπ. Τζόνσον να ανακηρύξει την τρίτη Κυριακή του Ιουνίου ως επίσημη Ημέρα του Πατέρα και άλλα έξι έως ότου, τελικά, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον να επισημοποιήσει τη γιορτή το 1972.

Συνηθισμένο φαινόμενο μπροστά στις εκλογές, ολόκληρες κοινωνικές ομάδες να μπαίνουν στο στόχαστρο, με σκοπό να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Και οι συνταξιούχοι είμαστε στόχος τους.
Όταν δεν μιλούν, αορίστως, για… αυξήσεις, τότε αναφέρονται σε άλλα καλά που θα μας βρουν, αν τους ψηφίσουμε.
Το σημερινό δημοσίευμα είναι από το πρωτοσέλιδο της ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗΣ, της Τρίτης 13/6/2023, όπου έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ότι τάζουν ενόψη καλοκαιριού, πρόσβαση με… επιδότηση για έξι ή επτά διανυκτερεύσεις σε κάποια μέρη της Ελλάδας.
Δεν χρειάζεται να είμαστε υπερβολικά εύπιστοι σε τέτοιου είδους δημοσιεύματα και γενικότερα σε ότι μας προσφέρεται και γενικότερα από “απλοχεριές” από εκείνους που έκαναν περικοπές και κατακρεούργησαν στις συντάξεις μας.
Ο καθένας μας έχει τα δικά του κριτήρια για το πώς πάμε στην κάλπη και η ψήφος είναι μυστική. Όχι σε όσους υποτιμούν τη νοημοσύνη μας και μας θεωρούν δεδομένους….

Ο πρακτικός λόγος που επιλέχθηκε το συγκεκριμένο χρώμα

Ήδη από τις πρώτες σύγχρονες αστυνομικές δυνάμεις που έκαναν επισήμως την εμφάνισή τους κατά τον 19ο αιώνα, το σκούρο μπλε χρώμα έχει συνδυαστεί άρρηκτα με τις στολές των αστυνομικών. Έχετε αναρωτηθεί, όμως, ποτέ ποιος ήταν ο λόγος που επελέγη το συγκεκριμένο χρώμα;

Γιατί η στολή των αστυνομικών είναι μπλε

Στις Η.Π.Α., στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά και σε άλλες χώρες, οι αστυνομικοί μπορούν να αναγνωριστούν από τα ρούχα τους σε σκούρο μπλε. Αν και η επιλογή του χρώματος, πια, εξυπηρετεί έναν πολύ πρακτικό σκοπό, εκείνη την εποχή επιλέχθηκε κυρίως επειδή ήταν το μόνο χρώμα που ήταν «διαθέσιμο» τότε.

Σύμφωνα με το mentalfloss.com, το μπλε χρώμα στις στολές της αστυνομίας προέρχεται από το Λονδίνο. Η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου θεωρείται η πρώτη πραγματική αστυνομική δύναμη, και όταν ιδρύθηκε το 1829, δόθηκαν στους αστυνομικούς σκούρα μπλε ρούχα για να φορέσουν. Επειδή οι Βρετανοί στρατιώτες φορούσαν ήδη κόκκινο και λευκό κατά τη διάρκεια της συγκεκριμένης περιόδου, το μπλε επιλέχθηκε για να ξεχωρίσει τους αστυνομικούς από το στρατό.

Λίγα χρόνια μετά, το 1845, ιδρύθηκε και η πρώτη επίσημη αστυνομική δύναμη των Ηνωμένων Πολιτειών στη Νέα Υόρκη, με τις μπλε στολές των αστυνομικών του Λονδίνου να αποτελούν πρότυπο. Όταν πόλεις όπως η Βοστώνη, η Φιλαδέλφεια και το Ντιτρόιτ άρχισαν να απασχολούν αστυνομικούς, υιοθέτησαν επίσης τις μπλε στολές.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, ωστόσο, οι αμερικανικές αστυνομικές μονάδες επέλεξαν το χρώμα για εντελώς αντίθετους λόγους από το Ηνωμένο Βασίλειο. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, για παράδειγμα, τα μπλε ρούχα του Union Army ήταν εύκολα προσβάσιμα και οι επιπλέον ποσότητες συχνά πήγαιναν στις αστυνομικές δυνάμεις που δεν είχαν επίσημες στολές ακόμα. Έτσι άρχισε να ντύνεται για πρώτη φορά το αστυνομικό τμήμα του Λος Άντζελες με μπλε χρώμα. Ένα χρώμα που μετά τον πόλεμο υιοθετήθηκε και επισήμως.

Σήμερα, ωστόσο, οι αστυνομικοί φορούν μπλε περισσότερο για πρακτικούς λόγους, καθώς πρόκειται για ένα χρώμα αρκετά δυσδιάκριτο τη νύχτα, σε περίπτωση βραδινών αποστολών, ενώ σίγουρα είναι καλύτερο στην απόκρυψη λεκέδων από ότι θα ήταν μια πιο ανοιχτή επιλογή χρώματος.

Ολοκληρώθηκε χθες η Έκθεση Φωτογραφίας του Σωματείου μας με πολύ μεγάλη επιτυχία. Εκατοντάδες συνάδελφοι, αλλά και φίλοι του ηλεκτρικού σιδηρoδρόμου, είχαν την ευκαιρία να την περιηγηθούν και να πάρουν απαντήσεις στις ερωτήσεις τους.
Αποδείχτηκε για άλλη μια φορά περίτρανα, πως οι άνθρωποι, όσο κι αν οι καιροί αλλάζουν ή όσο κι αν ζούμε μέσα στην ένταση των επερχόμενων εκλογών, το να προσφέρεις ποιότητα είναι κάτι που το θέλουν και το επιθυμούν. Το έχουν ανάγκη! Και χαιρόμαστε που συμβάλαμε σ’ αυτό.
Μπορεί βεβαίως η έκθεση να ολοκλήρωσε τον προγραμματισμένο κύκλο της, αλλά δεν πρόκειται, όλη αυτή η ομορφιά να πάει χαμένη!
Στόχος είναι να αξιοποιηθεί στου χώρους του Σωματείου, ώστε να προσφέρει το “δέσιμο” της ιστορίας με το τώρα, πέρα από την οπτική και εικαστική ομορφιά και να μεταφέρει θύμισες και συναισθήματα στους συναδέλφους.
Θέλουμε να ξέρετε πως, κάθε φορά που θα επισκέπτεστε το Σωματείο, θα έχετε την ευκαιρία να τις δείτε αυτές τις φωτογραφίες.
Εδώ πρέπει να νιώθετε τη “ζεστασιά” της συναδελφικότητας και της κοινής μας πορείας στους ΗΣΑΠ.
Είμαστε βέβαιοι ότι θα το χαρείτε κι εσείς, όπως κι εμείς, καθώς υλοποιούσαμε αυτή την ιδέα. Σας περιμένουμε να τα πούμε από κοντά…

Γιατί δεν κατασκευάζονται με τον ίδιο τρόπο

Όπως και πολλά άλλα προϊόντα, έτσι και τα ξυραφάκια έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά όταν απευθύνονται σε γυναίκες από εκείνα που προορίζονται για τους άντρες. Το χρώμα, λοιπόν, αν και μοιάζει η προφανής, δεν είναι η μοναδική διαφορά που κατασκευαστικά υπολογίζεται κατά την δημιουργία τους.

Τα ξυραφάκια και οι διαφορές ανάμεσα στα γυναικεία και τα ανδρικά

Ροζ ή άλλες παστέλ αποχρώσεις για τις γυναίκες και ένας συνδυασμός από, συνήθως, μπλε, γκρι ή και πορτοκαλί για τους άνδρες. Ωστόσο, οι διαφορές μεταξύ των ξυραφιών ανδρών και γυναικών δεν σταματούν στο χρώμα, αλλά εντοπίζονται και σε πρακτικά σημεία, τα οποία έχουν περισσότερο να κάνουν όχι τόσο με το ποιο άτομο τα κρατά, αλλά περισσότερο με το ποιο σημείο του σώματός του ξυρίζει με αυτά.

Οι ξυριστικές μηχανές, λοιπόν, είναι σχεδιασμένες για άτομα που ξυρίζουν τα πόδια, τις μασχάλες αλλά και την ευαίσθητη περιοχή τους. Δεδομένου ότι αυτό έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό και με το μέγεθος της επιφάνειας που ξυρίζει κανείς, τα γυναικεία ξυραφάκια είναι συχνά λίγο μεγαλύτερα από εκείνα των ανδρών, καθώς και πιο στρογγυλεμένα, ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ευκολότερα σε σημεία όπως οι αστράγαλοι και τα γόνατα. Η λαβή μπορεί, επίσης, να είναι πιο στρογγυλεμένη, ή να διαμορφώνεται με κάποιον άλλο μη γραμμικό τρόπο με αυλακώσεις που βοηθούν στο καλό κράτημά τους σε όλη τη διαδικασία ξυρίσματος.

«Όταν σκέφτεται κανείς όλους τους τρόπους με τους οποίους οι γυναίκες πρέπει να κρατήσουν ένα ξυράφι για να καταφέρουν να φτάσουν σε αυτά τα δύσκολα σημεία και στη συνέχεια να προσθέσουν ένα τζελ ξυρίσματος ή σαπούνι και νερό στο ντους, τα πράγματα μπορεί να γίνουν αρκετά περίπλοκα. Δεν είναι περίεργο, λοιπόν, ότι οι γυναίκες χρειάζονται ένα διαφορετικό είδος λαβής», εξηγεί στο Reader’s Digest ο δερματολόγος Δρ. Jody Levine και εκπρόσωπος της Gillette και της Venus.

Τα γυναικεία ξυραφάκια έχουν, επίσης, μερικές λωρίδες λίπανσης, πάνω και κάτω από τις λεπίδες, για να ενυδατώνουν το δέρμα και να αποτρέπουν τις χαρακιές όταν κάποια γυναίκα ξυρίζει σχετικά γρήγορα μια τόσο μεγάλη περιοχή.

Από την άλλη τα ξυραφάκια που προορίζονται για τους άντρες, χρησιμοποιούνται ως επί το πλείστον για το ξύρισμα του προσώπου τους. Σε αντίθεση με τη δημοφιλή πεποίθηση, οι λεπίδες ξυραφιών των ανδρών δεν είναι συνήθως πιο ευκρινείς ή υψηλότερης ποιότητας από τις λεπίδες των γυναικών. Αντιθέτως, σύμφωνα με το Today I Found Out, είναι πιο κοντά η μία στην άλλη και σίγουρα με μικρότερη κεφαλή από τα γυναικεία, η οποία βοηθά στην ακρίβεια που χρειάζεται η περιοχή του προσώπου που συνήθως ξυρίζουν.

Στις 11 το πρωί, της 7/6/2023, πραγματοποιήθηκαν τα εγκαίνια της Έκθεσης Φωτογραφίας του Σωματείου μας και όλα είναι έτοιμα από πολύ νωρίς.

Η Έκθεση γίνεται στην αίθουσα του Μουσείου Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων στο Μέγαρο ΗΣΑΠ του Πειραιά. Σας περιμένουμε να τη δείτε από κοντά.

Τα εκθέματα είναι φωτογραφίες των σταθμών του ΗΣΑΠ, των συρμών και των χώρων εργασίας του χθες και του σήμερα. Όμορφη αναπόληση στο παρελθόν.

Για όσους δεν καταφέρουν να έρθουν στα εγκαίνια, η Έκθεση θα παραμένει ανοιχτή καθημερινά, από τις 9:00 π.μ. μέχρι και τις 14:00 και η είσοδος είναι ελεύθερη.

Μην την χάσετε! Είναι η ιστορία μας, η ζωή μας και έχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας να την κρατήσουμε ζωντανή. Και θα το κάνουμε, όσο το Σωματείο μας συνεχίζει να δίνει καθημερινές μάχες, παντού.

Ακόμη και οι πιο σκληροί κακοί δεν ήθελαν να βρεθούν σε αυτό

Η διαβόητη φυλακή του Αλκατράζ, στο ομώνυμο νησάκι στην είσοδο του Κόλπου του Σαν Φρανσκίσκο στις ΗΠΑ, ήταν ομοσπονδιακή φυλακή από το 1934 έως το 1963. Η απομακρυσμένη τοποθεσία της χρησίμευσε για τη φύλαξη κάποιων από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένου του Αλ Καπόνε. Έχετε σκεφτεί ποτέ, λοιπόν, αν θα καταφέρνατε να επιζήσετε φυλακισμένοι στο Αλκατράζ;

Να γιατί δεν θα επιβιώνατε αν φυλακιζόσασταν ποτέ στο Αλκατράζ

Όπως αναφέρει το grunge.com, η εγκατάσταση προοριζόταν ως ένα είδος τελευταίας λύσης, μια φυλακή που θα μπορούσε να χειριστεί εκείνους που είχαν προκαλέσει προβλήματα σε άλλες φυλακές. Ο Καπόνε, για παράδειγμα, είχε προηγουμένως φυλακιστεί στη Τζόρτζια, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι ο χρόνος του στο Αλκατράζ θα ήταν πολύ πιο σκληρός.

Τι είχε να κάνει, λοιπόν, με τη φοβερή φυλακή, που ακόμη και οι πιο σκληροί κακοί δεν ήθελαν να βρεθούν πίσω από τα κάγκελά της; Σύμφωνα με το Alcatraz History, οι συνθήκες διαβίωσης στη φυλακή ήταν πολύ δυσάρεστες. Το μέσο μέγεθος ενός κελιού ήταν περίπου 1,2 επί 2,7 μέτρα, ενώ ήταν όσο πιο σπαρτιατικό γινόταν, περιέχοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Είχε επίσης κρύο, λόγω της θέσης της φυλακής, ενώ και οι κανόνες στο Αλκατράζ ήταν πολύ σκληροί.

Το χειρότερο από όλα, ίσως, ήταν ο κανόνας ότι οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να μιλούν μεταξύ τους παρά μόνο κατά τη διάρκεια των γευμάτων (και τις περιστασιακές ευκαιρίες τους για άσκηση στην αυλή). Συνδυαστικά με τα μεγάλα διαστήματα της ημέρας που περιορίζονταν στα κελιά τους, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, σύμφωνα με την Ιστορία του Αλκατράζ, κάποιοι στράφηκαν στην προσπάθεια να επικοινωνήσουν με άλλους συγρατούμενους μέσα από τα κύπελλα στις τουαλέτες των κελιών τους, απελπισμένοι για κάποιο είδος αλληλεπίδρασης. Ο συγκεκριμένος κανόνας, ωστόσο, χαλάρωσε στις αρχές της δεκαετίας του 1940, θεωρούμενος απάνθρωπος ακόμη και από τα πρότυπα του Αλκατράζ.

Ακόμα κι έτσι, όμως, οι μικρές παραβάσεις τιμωρούνταν πολύ αυστηρά. Οι κρατούμενοι στο μπλοκ Δ έπρεπε να παραμείνουν στα κελιά τους όλο το εικοσιτετράωρο (εκτός από περιστασιακή άσκηση) και όσοι συνέχιζαν τους καυγάδες θα μπορούσαν ακόμη και να καταδικαστούν στα φοβερά κελιά αυτού του μπλοκ γνωστά ως The Hole. Το grunge.com αναφέρει ότι οι συγκεκριμένοι τρόφιμοι ξυλοκοπούνταν και αφήνονταν σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, με ελάχιστη πρόσβαση σε οποιοδήποτε φαγητό.

Υπήρχαν, όμως, και ορισμένα «οφέλη» κατά κάποιον τρόπο, από τον εγκλεισμό στο Αλκατράζ σε σχέση με άλλες φυλακές. Το φαγητό, για παράδειγμα, έτεινε να είναι αρκετά περίτεχνο, με επιλογές όπως χοιρινές μπριζόλες και ένα ισορροπημένο πρωινό. Μάλιστα, ένας φύλακας του Αλκατράζ δήλωσε κάποτε, αναφέρει το grunge.com, ότι «τα περισσότερα προβλήματα στη φυλακή προκαλούνται από κακό φαγητό». Ωστόσο, οι αυστηροί περιορισμοί, η σκληρή δουλειά και το καθεστώς των τροφίμων μετέτρεπαν την επιβίωσή τους στο Αλκατράζ σε πραγματική δοκιμασία.