Με το δισάκι του γεμάτο υποσχέσεις ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη ο κύριος Πρωθυπουργός της πατρίδας μας Κυριάκος Μητσοτάκης, ο οποίος όμως ξέχασε να βάλει μέσα στο δισάκι του τους 2.500.000 συνταξιούχους της χώρας, ξεχνώντας βέβαια ότι αυτοί τον έκαναν Πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Τα μέτρα που ανακοίνωσε ο κύριος Πρωθυπουργός από το βήμα της 86ης Διεθνούς Εκθέσεως της Θεσσαλονίκης δεν είναι αρκετά ώστε να αντιμετωπιστούν τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιούργησαν για τον λαό η δεκαετής οικονομική κρίση με τα αλλεπάλληλα μνημόνια, η πανδημία του Covid-189 και τελευταία η αλόγιστη κρίση τιμών και τιμολογίων.
Οι 2.500.000 συνταξιούχοι περίμεναν από τον Πρωθυπουργό της χώρας μας στην ετήσια ομιλία του στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης να αναφερθεί, έστω και για τα μάτια του κόσμου, για τον Γολγοθά που βιώνουμε καθημερινά εμείς οι απόμαχοι της εργασίας. Όμως ούτε φωνή ούτε ακρόαση, λες ότι δεν υπάρχουμε.
Κύριε Πρωθυπουργέ οι αριθμοί σύμφωνα με τα ανακοινωθέντα του Υπουργού Εθνικής Οικονομίας ευημερούν, όμως οι συνταξιούχοι λιμοκτονούν καθώς η πλειοψηφία των συνταξιούχων ζουν με μία σύνταξη κάτω των χιλίων ευρώ και η οποία επαρκεί για να συντηρηθούν μόνο για 15 ημέρες, καθώς τιμές στα σούπερ μάρκετ αλλά και στα τιμολόγια των διαφόρων οργανισμών τραβούν την ανηφόρα και με τα ανήμπορα και γερασμένα ποδάρια μας δεν μπορούμε να τα πλησιάσουμε. Όμως τα εφάπαξ φιλοδωρήματα που ακούγεται ότι θα δώσετε στις γιορτές των Χριστουγέννων δεν είναι λύση στον Γολγοθά που βιώνουμε.
Ζητάμε από τον Πρωθυπουργό της χώρας μας να σκύψει και να αφουγκραστεί τους συνταξιούχους, να αξιολογήσει τα προβλήματά τους και να δώσει τις ενδεδειγμένες λύσεις γιατί όσο τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε η πολιτεία τα αφήνει να σέρνονται, αυτά πολλαπλασιάζονται με αποτέλεσμα στο τέλος να μας πνίξουν όλους.
Κύριε Πρωθυπουργέ ακούστε την κραυγή αγωνίες που εκπέμπουν 2.500.000 συνταξιούχοι της χώρας μας, ειλικρινά σας λέμε δεν αντέχουμε άλλο. Όμως δεν ζητάμε ελεημοσύνη. Ζητάμε μία σύνταξη που θα μας επιτρέπει να ζήσουμε με αξιοπρέπεια τα τελευταία χρόνια του επίγειου βίου μας. Μη μας απογοητεύετε κι άλλο. Δεν το αντέχουμε.
Η Διοίκηση