Ίσως να συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα να βρίσκεσαι στον προθάλαμο του χειρουργείου στην αναμονή επειδή δεν υπάρχει ή δεν έχει βρεθεί κάποιο συγγενικό σου πρόσωπο για να δώσει μία φιάλη αίματος και το τραγικότερο να έχεις άμεση ανάγκη για μετάγγιση και να περιμένεις με αγωνία βρισκόμενος αντιμέτωπος με τον θάνατο, πάλι για τον ίδιο λόγο, ανυπαρξίας εθελοντή αιμοδότη.
Τα φαινόμενα αυτά στην πατρίδα μας δεν είναι σπάνια και μεμονωμένα, είναι ο κανόνας σε όλα τα δημόσια νοσοκομεία της χώρας. Αμέτρητα είναι καθημερινά τα περιστατικά με θύματα μικρά παιδιά, χρόνια πάσχοντες,, τροχαία, καρκινοπαθείς και άλλες κατηγορίες ασθενών που έχουν άμεση ανάγκη για μία φιάλη αίμα ή πλάσμα. Η απαίτηση να έχει ο καθένας μας κατάθεση σε τράπεζα αίματος, δηλαδή να είναι αιμοδότης, φυσικά, δεν είναι χωρίς λογική, αυτό ισχύει στη θεωρία όχι όμως στην πράξη καθώς όσο είμαστε υγιείς δεν φανταζόμαστε ποτέ ότι εμείς θα νοσήσουμε και θα έρθουμε στην ανάγκη να χρειαστούμε αίμα.
Εδώ δε το σύνθημα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι το «αίμα ενώνει όλους» δυστυχώς ισχύει το αντίθετο τους χωρίζει και αυτό αποδεικνύεται με τους εκβιασμούς των κλινικών προς τους ασθενείς και τους συγγενείς αυτών. Μάλιστα, κάποιες κλινικές πολλές φορές ζητούν επιτακτικά να ανήκει στην ίδια ομάδα με εκείνη του ασθενούς. Το φαινόμενο αυτό θυμίζει άλλες εποχές και άλλους πολιτισμούς και που επιβάλλεται τουλάχιστον για λόγους στοιχειώδους ανθρωπισμού να αλλάξει. Να αλλάξει τώρα και όχι στο απώτερο μέλλον, επειδή τα ανθρώπινα δράματα και οι κίνδυνοι για απώλειες ζωών είναι καθημερινό φαινόμενο.
Το διαχρονικό πρόβλημα της έλλειψης αιμοδοτών στη χώρα μας έρχεται να επαυξήσει η παρατεταμένη λιτότητα που υπάρχει στον χώρο της υγείας. Στη ρίζα, βεβαίως, του ζητήματος βρίσκεται η απουσία αιμοδοτικής συνείδησης. Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς έχει μειωθεί δραματικά ο αριθμός των εθελοντών αιμοδοτών. Ο στόχος για να καλυφθούν οι ανάγκες χωρίς εισαγωγές με την ανάλογη οικονομική αιμορραγία είναι εφικτός.
Απλά όπως εξηγούν όσοι ασχολούνται με το θέμα και το Εθνικό Κέντρο Αιμοδοσίας, το θέμα λύεται αρκεί να δώσουν εθελοντικά έστω και μία φορά τον χρόνο οι ενήλικες πολίτες. Επίσης επιβάλλεται να λειτουργήσει επιτέλους κανονικά εκείνο το εργοστάσιο κλασματοποίησης πλάσματος, μία υπερσύγχρονη μονάδα παρασκευής ιατρικών σκευασμάτων, που είχε εγκαινιαστεί πριν από πολλά χρόνια, το οποίο στοίχισε πολλά χρήματα και είναι ακόμη παροπλισμένο.
Πρέπει οι αρμόδιοι φορείς και το Υπουργείο Υγείας να εξαντλήσουν κάθε δυνατότητα για τη βέλτιστη ανθρώπινη λειτουργία του συστήματος αιμοδοσίας και οι πολίτες να συνειδητοποιήσουν ότι το αίμα σώζει ζωές.
Η Διοίκηση
