Στην πολυπράγμονα και αποπροσανατολισμένη εποχή μας, όπου η κριτική, συνδυασμένη με ποικίλες δολιότητες, γίνεται μάστιγα και κινείται όπως η χιονοστιβάδα, βρίσκουμε ενδιαφέρον και επισημαίνουμε την αξία της αυτοκριτικής. Μπορούμε, βέβαια, να ασκούμε καλοπροαίρετη και εποικοδομητική κριτική με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον. Είναι απλό και εύκολο να κάνουμε κρίσεις παρά να είμεθα άψογοι και είναι ευκολότερο να ελεεινολογούμε, παρά να μιμούμεθα.
- Αφιερωμένο σε αυτούς τους ελάχιστους που έδειξαν τον πραγματικό εαυτό τους μετά την ολοκλήρωση του επανυπολογισμού των συντάξεών μας.
Μετατραπήκαμε δυστυχώς σε ανώδυνους και φλύαρους τιμητές, που θέλουμε να αρχίσουν η επανάσταση και η ανακαίνιση χωρίς εμάς. Και παραμένει η στάση μας το ίδιο πλαστική με τις σημαιούλες που κρατάμε, για να μη μάθουμε ποτέ ότι το μέλλον του τόπου μας είναι στα χέρια μας, στα χέρια του ελληνικού λαού.
Ποιος από εμάς αρνείται τη σαγήνη της εισαγγελικής αγόρευσης, όταν απέναντι εδώλια είναι τόσο ένοχα; Ποιος απεμπολεί τα δικαιώματα που απορρέουν από την ιδιότητά του ως θεματοφύλακα της καρέκλας του ελληνικού καφενείου; Και ποιος από εμάς δεν χρησιμοποιεί την ιδιότητα του πολίτη προκειμένου να κατοχυρώσει το δικαίωμα στην κριτική; Και παραμένουμε οι Έλληνες κριτές εκ του ασφαλούς και απαθείς θεατές στα δρώμενα του τόπου, της πατρίδας μας. Και η κριτική αυτή εκτονωτική, βερμπαλιστική, θεαματική, δεν προσφέρει τίποτα, διότι ο πολίτης θεατής είναι ευκολότερα χειραγωγούμενος από τον ενεργό πολίτη.
Η από καθέδρας κριτική είναι εντελώς ανώδυνη, από την παρέμβασή μας δι’ έργων στα δρώμενα. Η συνείδηση του ανενεργούς κριτού πιο βολική από την κοινωνική συνείδηση, αλλά εκατομμύρια ατομικές, όσοι και οι Έλληνες, προσαρμοζόμενες κατά την περίσταση συνειδήσεις. Γι’ αυτό και τρεφόμαστε με απάτες που καλλιεργεί έντεχνα η εισαγγελική μας έδρα, είναι και ένα άλλοθι, για να μην προχωρήσουμε ποτέ ο καθένας προσωπικά στην αυτοκριτική μας ως πολίτες αυτής της χώρας.
Του Προέδρου μας Ευθυμίου Ρουσιά
