Σχεδόν κάθε καλοκαίρι όλοι είμαστε θεατές στο ίδιο έργο. Βλέπουμε, ειδικά τους μήνες Ιούλιο – Αύγουστο και πάντα όταν υπάρχουν ισχυροί άνεμοι, φωτιές να καταστρέφουν τις περιουσίες μας καθώς και τον δασικό πλούτο της χώρας μας, το θέμα κλείνει με μία ανακοίνωση από το αρμόδιο Υπουργείο της Προστασίας του Πολίτη που να αποδίδει τις καταστροφές σε «οργανωμένο σχέδιο εμπρηστών». Αυτό και τίποτα άλλο, το πολύ πολύ να συλλάβουν κάποιον που να του καταλογίζουν εμπρησμό από αμέλεια για κάποια εργασία που έκανε σε εξωτερικό χώρο.
Το κυριότερο όμως είναι ότι τις μέρες που καίγεται όλη η χώρα μας, οι πολιτικοί μας δεν ασχολούνται με το πώς θα σβήσουν τις φωτιές, αλλά κάνουν πλειστηριασμό για το πότε και επί ποιας κυβέρνησης έγιναν οι μεγαλύτερες και καταστροφικότερες πυρκαγιές στη χώρα μας, χωρίς να σκέπτονται Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση ότι όταν καίγεται το σπίτι μας και τα δάση μας, δεν είναι ώρα για συζητήσεις οι οποίες δεν βγάζουν πουθενά. Τότε είναι ώρα για έργα, είναι ώρα για από κοινού δράση.
Μία σωστά δομημένη χώρα, που ασφαλώς δεν είναι η χώρα μας, οφείλει να απαντήσει με έργα πρόληψης και αποτροπής των πυρκαγιών, καθώς και με σχέδια αντιμετώπισης αυτών. Ωστόσο στην περίπτωση της Ελληνικής πολιτικής σκηνής και της κοινωνίας μας, ζούμε την απόλυτη εξαίρεση του κανόνα. Η δημόσια συζήτηση για την προστασία του φυσικού πλούτου της χώρας μας είναι αποσπασματική καθώς για κάθε 20 δέντρα που καίγονται φυτρώνει και μια βίλα από το πουθενά χωρίς να προβληματίζει τους αρμοδίους το από πού ξεφύτρωσε μέσα στο καμένο δάσος.
Έτσι, η επί δεκαετίες έλλειψη κεντρικής και αποκεντρωμένης πολιτικής για την προστασία του περιβάλλοντος έχει ανοίξει τις ορέξεις των κάθε λογής κερδοσκόπων και οικοπεδοφάγων.
Υπό κανονικές συνθήκες σε μία ευνοούμενη πολιτεία, τα κόμματα, οι συλλογικότητες, οι θεσμοί και τα μέσα ενημέρωσης θα έπρεπε να θέσουν όλες τους δυνάμεις και τις δυνατότητες στην υπηρεσία του κοινού σκοπού. Αντί αυτού όμως, όλες αυτές τις ημέρες που η χώρα μας καιγόταν από το ένα άκρο μέχρι το άλλο, παρακολουθήσαμε αποχαυνωμένοι στις τηλεοπτικές οθόνες μας μία στείρα αντιπαράθεση, μία άνευ στοιχείων και αποδείξεων εικοτολογία για τις ευθύνες, ένθεν και ένθεν.
Οι μόνοι που αξίζουν τον σεβασμό μας σε αυτές τις δύσκολες ώρες είναι εκείνοι που βρέθηκαν στον τόπο της καταστροφής και βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον όλεθρο, υπερβαίνοντας τους εαυτούς τους, δίχως να γνωρίζουν τι σημαίνει ωράριο και κούραση, βάζοντας πολλές φορές σε κίνδυνο και τον ίδιο τον εαυτόν τους, προκειμένου να διασώσουν τις περιουσίες των συνανθρώπων τους και τον φυσικό πλούτο της χώρας μας που είναι τα δάση μας.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά που συμβαίνουν τους μήνες Ιούλιο – Αύγουστο στη χώρα μας δεν γίνονται μαθήματα για τους πολιτικούς μας και αμέσως μετά τις πρώτες βροχές του φθινοπώρου που σβήνονται οι φωτιές ξεχνιούνται όλα και τη στιγμή που η πολιτεία αδυνατεί να χαράξει μία κοινή πορεία αντιμετώπισης τέτοιων γεγονότων, του χρόνου το καλοκαίρι θα είμαστε θεατές στο ίδιο έργο.
Η Διοίκηση
