Ο καύσωνας και οι πυρκαγιές των τελευταίων εβδομάδων έφεραν και πάλι στο προσκήνιο τη συζήτηση για την κλιματική κρίση, μία απειλή για την ανθρωπότητα. Με ελάχιστες εξαιρέσεις οι πολιτικοί μας απλώς υπογραμμίζουν μόνο ότι η κλιματική κρίση είναι εδώ, χωρίς να λαμβάνουν κανένα μέτρο για να την αποτρέψουν. Στα τηλεοπτικά πάνελ επιστήμονες και μετεωρολόγοι τονίζουν τους κινδύνους που ελλοχεύουν παγκοσμίως.
Η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή παρατηρείται στη γη από το 1830, όταν με τη μεγάλη βιομηχανική επανάσταση αρχίζει η μαζική παραγωγή ενέργειας από ορυκτά καύσιμα. Ήδη από τα μέσα του 20ου αιώνα παρατηρείται αύξηση της μέσης θερμοκρασίας και αύξηση των αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, με αποτέλεσμα να υπάρχει όλο και πιο συχνή εκδήλωση ακραίων καιρικών φαινομένων τα τελευταία χρόνια. Η καταστροφή πλέον είναι δυστυχώς πραγματικότητα που δεν αντιστρέφεται. Αυτό που μπορεί και πρέπει να γίνει είναι ένας σοβαρός απολογισμός, μία σκληρή αυτοκριτική και γενναίες αποφάσεις, από τους πολιτικούς μας ταγούς. Πάνω στις στάχτες και στ’ αποκαΐδια, μπροστά στην καταστροφή και στο ζοφερό μέλλον των κατοίκων, θα πρέπει να αποφασίσουν, να προνοούν, να ομονοούν, να γρηγορούν, να πράττουν.
Ένα αμείλικτο ερώτημα πλανάται, που βγαίνει αβίαστα από μία σύντομη αναδρομή στο παρελθόν. Τότε, προ του 1950 και λίγο μετά, που τα δάση της πατρίδας μας ήταν τριπλάσια σε έκταση και πενταπλάσια σε πυκνότητα από τα σημερινά και ούτε εκτεταμένες φωτιές είχαμε, ούτε εμπρησμούς, ούτε δασικά ολοκαυτώματα. Πώς και γιατί, εξαιτίας τίνων λόγων και ποιοι τα τελευταία χρόνια καίνε τα δάση μας χωρίς έλεος;
Μήπως οι «άγνωστοι» εμπρηστές είναι τόσο άγνωστοι όσο οι «άγνωστοι» κουκουλοφόροι της Αθήνας; Αναμένουμε, βεβαίως, στην ώρα της την υπεύθυνη κυβερνητική απάντηση και απορρίπτουμε τα κροκοδείλια δάκρυα των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Δεν συγχωρούμε αφετέρου την αποποίηση ή την επίρριψη ευθυνών ενίων πολιτικών μας από τα ασφαλή στούντιο των καναλιών, ούτε τις θεατρινίστικες επισκέψεις με τη συνοδεία της κάμερας και του φωτογραφικού φακού στον τόπο του ολοκαυτώματος, ούτε τις προκατασκευασμένες στερεότυπες δηλώσεις τους. Δεν θα πρέπει να συμφωνήσουμε με την απαισιόδοξη άποψη ότι το μέλλον μας είναι στάχτες και αποκαΐδια. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το μεγάλο προτέρημα που έχουμε ως έθνος ότι στους κινδύνους αφήνουμε κατά μέρος τις προσωπικές μας διαφορές και ενωνόμαστε. Γι’ αυτό πάνω στις ήττες μας χτίζουμε την τελική νίκη. Το περιβάλλον πρέπει άμεσα να καταστεί κεντρικό θέμα μιας ουσιαστικής πολιτικής συζήτησης και ο κοινός τόπος να αποτελέσει ένα εθνικό σχέδιο που θα εφαρμοστεί κατά κεραία από όλες τις κυβερνήσεις. Εμείς δε οι πολίτες να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν.
Η Διοίκηση