Ο καύσωνας των τελευταίων εβδομάδων έφερε για μία ακόμη φορά στο προσκήνιο τη συζήτηση για την κλιματική κρίση και ενώ αισίως διανύουμε το ¼ της αρχής της τρίτης χιλιετίας και αυτή τη στιγμή, σε όλον τον κόσμο, Ευρώπη – Αμερική – Ασία – Αφρική – Αυστραλία, παντού επιστημονικές κοινότητες, ερευνητικά κέντρα, πανεπιστήμια, διανοούμενοι, μελλοντολόγοι και επιστήμονες πολλών ειδικοτήτων, επεξεργάζονται την εικόνα της κοινωνίας του 21ου αιώνα.
Υπάρχουν προβλήματα πολλά που περιμένουν τη λύση τους, με κυρίαρχα αυτά της υγείας, θέματα για εξέταση υπό το πρίσμα της ραγδαίας εξέλιξης της κοινωνίας όπως είναι η χρήση του ελεύθερου χρόνου και οι επιπτώσεις από τη διογκούμενη ανεργία είναι μερικά ερωτήματα για τα οποία εμείς εδώ δεν έχουμε την παραμικρή υποψία.
Είναι γεγονός ότι είναι θλιβερή η διαπίστωση και η κατάσταση εγγίζει τα όρια της διάλυσης σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Δημόσιες υπηρεσίες που δεν υπηρετούν τον πολίτη παρά μόνο την εξασφάλιση των συμφερόντων των ημετέρων. Εκπαίδευση που δεν εκπαιδεύει, παρά μόνο συντηρεί μία ανάπηρη γνώση για ωμή χρησιμοθηρία. δημοσιογραφία που εμπορεύεται τα πιο ταπεινά ένστικτα του λαού. Φοροδιαφυγή, υπάλληλοι που χρηματίζονται, επιχειρηματίες που ασυστόλως φοροδιαφεύγουν, κυκλοφοριακή αναρχία, νέφος, ελλιπής αστυνομική προστασία του πολίτη. Όλα δείχνουν φανερά τη διάλυση. Το κακό υπερπλεόνασε. Η απάτη, η διαφθορά, η βία ειδικά μεταξύ των νέων μας, η αγυρτεία, το ψέμα, η κλοπή, η ανηθικότητα, η αναξιοπιστία, η παραπληροφόρηση αποτελούν πλέον εκφυλιστικά και εφιαλτικά φαινόμενα της κοινωνίας μας. Και ενώ η παγκόσμια κοινωνία ανασυντάσσεται και αναμορφώνεται με ταχείς ρυθμούς κάτω από την πίεση των μεγάλων κλιματικών και όχι μόνο, αλλαγών που συντελούνται σε όλα τα επίπεδα της ατομικής και συλλογικής ζωής, εμείς καθοδεύουμε μακαρίως.
Δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν ενδιαφέρονται για την επόμενη γενιά αλλά ούτε για το σήμερα της κοινωνίας στην οποία ζούμε. Ενδιαφέρονται ζωηρώς να πάρουν τη ψήφο των ψηφοφόρων για να τους αφήσουν τους φόρους. Έτσι σήμερα δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη στον τομέα της υγείας, της οικονομίας, στην εκπαίδευση, στο περιβάλλον, αυτό που έμεινε βέβαια μετά τις αλλεπάλληλες πυρκαγιές που κάθε χρόνο καταστρέφουν τη φύση, στο κυκλοφοριακό, στο περιώνυμο νέφος, στα ζητήματα του κράτους πρόνοιας και γι’ αυτό παρατηρείται καθυστερημένη πολιτική αντιμετώπιση. Η πρόβλεψη είναι το μονίμως ελλείπον στοιχείο. Θα πρέπει να αντιληφθούν οι πολιτικοί μας ότι η εκ των υστέρων διαπίστωση των προβλημάτων δεν ωφελεί και χρειάζεται πρόβλεψη και προγραμματισμός. Μήπως μετά τις θλιβερές αυτές διαπιστώσεις είναι καιρός να συστρατευθούμε όλοι οι πολίτες και να αναλάβουμε σταυροφορία εξυγίανσης; Όντας σήμερα διερχόμαστε μεγάλη κρίση και το αποτέλεσμα θα είναι συντρίμματα και όλεθρος αν δεν αλλάξουμε. Η εποχή μας προσφέρεται για αλλαγή. Ας την επιδιώξουμε.
Η Διοίκηση
