Εμείς οι συνταξιούχοι, όλα τα χρόνια που εργαζόμασταν περιμέναμε με λαχτάρα το πότε θα έρθει η ημέρα εκείνη που θα συνταξιοδοτηθούμε και με τη σύνταξη που δικαιούμαστε να πάρουμε, κάναμε όνειρα προγραμματίζοντας για το πώς θα ζήσουμε το υπόλοιπο του επίγειο βίου μας με αξιοπρέπεια μέσα στη ζεστασιά των οικογενειών μας.
Δυστυχώς όμως όλα αυτά ήταν ελπίδες που δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ, ειδικά δε τα τελευταία δέκα και πλέον χρόνια που εμείς οι συνταξιούχοι γνωρίσαμε και βιώσαμε πολλά δεινά ξεκινώντας από τα αλλεπάλληλα μνημόνια που με το πρόσχημα της μείωσης του χρέους της χώρας μας το μόνο που κατόρθωσαν οι πολιτικοί μας ήταν οι δραματικές μειώσεις των συντάξεών μας που μας έφεραν στο χείλος της φτώχειας.
Ακολούθησε η μεγάλη υγειονομική κρίση η οποία εδώ και δύο και πλέον έτη πλήττει την ανθρωπότητα και έχει σαν αποτέλεσμα να γεμίσουν τα νοσοκομεία από ασθενείς και τα νεκροταφεία από πεθαμένους και ενώ δεν μας έφθαναν όλα αυτά ήρθε σαν επιστέγασμα η παγκόσμια ενεργειακή κρίση με την κατακόρυφη άνοδο όλων των υλικών αγαθών που είναι απαραίτητα να επιζήσει ο άνθρωπος.
Σε αυτή την τραγική κατάσταση βρίσκεται σήμερα η ανθρωπότητα τη στιγμή που τα όρια αντοχής των συνταξιούχων μπροστά στα δεινά που αντιμετωπίζουν έχουν μηδενιστεί καθώς μεγαλώνοντας περιορίζονται οι σωματικές και οι ψυχικές τους αντιστάσεις. Δεν αντέχουμε άλλο και αυτό θα πρέπει να το αντιληφθεί η πολιτεία προτού να είναι πολύ αργά, είναι υποχρέωση και χρέος της πολιτείας να αντιμετωπίσει τη συσσωρευμένη κόπωση και αγωνία των πολιτών. Ποτέ η Ελληνική κοινωνία δεν είχε περιέλθει σε τέτοια αποσύνθεση.
Ο πολιτικοηθικός τυφώνας σαρώνει τη χώρα. Θεσμοί καταρρακώνονται, αξιώματα απαξιώνονται, φραγμοί στοιχειώδους ευπρέπειας πέφτουν, οι πηγές της αρετής ξηραίνονται και τα μαζικά μέσα επικοινωνίας ρίχνονται στο παιχνίδι του εντυπωσιασμού και της σκοπιμότητας. Αν θέλουμε όχι απλά να επιζήσουμε, αλλά να παίξουμε και κάποιον ρόλο στον σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο που έχουμε μπροστά μας οφείλουμε να δημιουργήσουμε και να διαμορφώσουμε μία νέα κοινωνία υπεύθυνων, δημοκρατικών, εργατικών πολιτών, με έναν προγραμματισμό που θα αξιοποιεί τα προτερήματά μας. Έστω και αν είμαστε απογοητευμένοι από την πολιτική που εφαρμόζουν οι πολιτικοί μας όλα αυτά τα δύσκολα από κάθε άποψης χρόνια με τα πολλά τους λάθη και παραλείψεις, όμως σε αυτούς εναπόκεινται οι ελπίδες μας για καλύτερες ημέρες.
Για να αντιμετωπίσει σήμερα η πολιτεία την οικονομική, την υγειονομική και την ενεργειακή κρίση που μετά τη μείωση στο 50% των συντάξεών μας και την κατακόρυφη αύξηση των τιμών στα αγαθά που είναι απαραίτητα να επιζήσουμε, απαιτείται συμφωνία από όλους, απαιτείται ομοφωνία λαού και πολιτικών ηγεσιών, απαιτείται ψυχική ενότητα, απαιτείται κοινωνική και εθνική συνοχή. Χωρίς όλα αυτά θα ανεμοδερνώμεθα στο πέλαγος με τσακισμένο το σκάφος της εθνικής μας πορείας και με τον κίνδυνο να καταποντιστούμε ανά πάσα στιγμή.
Το συμπέρασμα είναι ένα, για να φθάσουμε στο λιμάνι της σωτηρίας σώοι και αβλαβείς, όσο γίνεται βέβαια, θα πρέπει όλοι ομού με βάρκα την ελπίδα και αγωνιζόμενοι με αισιοδοξία και θάρρος να φθάσουμε στον τελικό προορισμό. Είναι καιρός όλοι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι και διοίκηση, μπροστά στο κρισιμότερο σταυροδρόμι της ιστορίας τους, να βάλουν κάποια δικά τους παραδοσιακά ιδανικά σαν στόχο της προόδου και της ανάπτυξης, γιατί τα περιθώρια έχουν στενέψει. Αν βέβαια θέλουμε να νιώσουμε ξανά τη χαρά της ζωής χωρίς πόνο, να ζήσουμε εμείς οι συνταξιούχοι το υπόλοιπο της ζωής μας με αξιοπρέπεια και να μας δώσει και πάλι η ζωή ό,τι μας στέρησε τα τελευταία 12 χρόνια.
Η Διοίκηση
