Τα συνθήματα που ακούστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1973 ακούγονται 48 χρόνια μετά, ως «κλασικά» συνθήματα πάγιων και βασικών μας αναγκών, τις οποίες κάποιοι ολιγάρχες μας αμφισβητούν σε τακτικά χρονικά διαστήματα.
Το Πολυτεχνείο είναι αναμφισβήτητα ο λύχνος των αγώνων για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους ημιαπασχολούμενους/ημιανέργους, για τη νεολαία, αλλά και για κάθε Έλληνα που χρειάζεται την ελευθερία για να αναπνέει.
Ειδικά στην παρούσα χρονική συγκυρία που ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη κατοχυρώνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων δίχως όρια και μας αφαιρεί κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια. Τα εισοδήματά μας συνεχίζονται να μειώνονται, ο τιμάριθμος να αυξάνει, τα αγαθά της υγείας και της παιδείας να εμπορευματοποιούνται.
Συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης και εμπνεόμαστε για κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις του σήμερα: Για δημόσια υγεία και παιδεία, για πραγματική δικαιοσύνη, για πραγματική δημοκρατία.
Αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, πως οι αγώνες που σηματοδότησε συνεχίζονται και δεν θα περάσει ποτέ ο φασισμός!