Ακόμη και οι πιο σκληροί κακοί δεν ήθελαν να βρεθούν σε αυτό

Η διαβόητη φυλακή του Αλκατράζ, στο ομώνυμο νησάκι στην είσοδο του Κόλπου του Σαν Φρανσκίσκο στις ΗΠΑ, ήταν ομοσπονδιακή φυλακή από το 1934 έως το 1963. Η απομακρυσμένη τοποθεσία της χρησίμευσε για τη φύλαξη κάποιων από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένου του Αλ Καπόνε. Έχετε σκεφτεί ποτέ, λοιπόν, αν θα καταφέρνατε να επιζήσετε φυλακισμένοι στο Αλκατράζ;
Ηδιαβόητη φυλακή του Αλκατράζ, στο ομώνυμο νησάκι στην είσοδο του Κόλπου του Σαν Φρανσκίσκο στις ΗΠΑ, ήταν ομοσπονδιακή φυλακή από το 1934 έως το 1963. Η απομακρυσμένη τοποθεσία της χρησίμευσε για τη φύλαξη κάποιων από τους πιο διαβόητους εγκληματίες της εποχής, συμπεριλαμβανομένου του Αλ Καπόνε. Έχετε σκεφτεί ποτέ, λοιπόν, αν θα καταφέρνατε να επιζήσετε φυλακισμένοι στο Αλκατράζ;

Όπως αναφέρει το grunge.com, η εγκατάσταση προοριζόταν ως ένα είδος τελευταίας λύσης, μια φυλακή που θα μπορούσε να χειριστεί εκείνους που είχαν προκαλέσει προβλήματα σε άλλες φυλακές. Ο Καπόνε, για παράδειγμα, είχε προηγουμένως φυλακιστεί στη Τζόρτζια, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι ο χρόνος του στο Αλκατράζ θα ήταν πολύ πιο σκληρός.

Τι είχε να κάνει, λοιπόν, με τη φοβερή φυλακή, που ακόμη και οι πιο σκληροί κακοί δεν ήθελαν να βρεθούν πίσω από τα κάγκελά της; Σύμφωνα με το Alcatraz History, οι συνθήκες διαβίωσης στη φυλακή ήταν πολύ δυσάρεστες. Το μέσο μέγεθος ενός κελιού ήταν περίπου 1,2 επί 2,7 μέτρα, ενώ ήταν όσο πιο σπαρτιατικό γινόταν, περιέχοντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα. Είχε επίσης κρύο, λόγω της θέσης της φυλακής, ενώ και οι κανόνες στο Αλκατράζ ήταν πολύ σκληροί.

Το χειρότερο από όλα, ίσως, ήταν ο κανόνας ότι οι κρατούμενοι δεν μπορούσαν να μιλούν μεταξύ τους παρά μόνο κατά τη διάρκεια των γευμάτων (και τις περιστασιακές ευκαιρίες τους για άσκηση στην αυλή). Συνδυαστικά με τα μεγάλα διαστήματα της ημέρας που περιορίζονταν στα κελιά τους, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι, σύμφωνα με την Ιστορία του Αλκατράζ, κάποιοι στράφηκαν στην προσπάθεια να επικοινωνήσουν με άλλους συγρατούμενους μέσα από τα κύπελλα στις τουαλέτες των κελιών τους, απελπισμένοι για κάποιο είδος αλληλεπίδρασης. Ο συγκεκριμένος κανόνας, ωστόσο, χαλάρωσε στις αρχές της δεκαετίας του 1940, θεωρούμενος απάνθρωπος ακόμη και από τα πρότυπα του Αλκατράζ.

Ακόμα κι έτσι, όμως, οι μικρές παραβάσεις τιμωρούνταν πολύ αυστηρά. Οι κρατούμενοι στο μπλοκ Δ έπρεπε να παραμείνουν στα κελιά τους όλο το εικοσιτετράωρο (εκτός από περιστασιακή άσκηση) και όσοι συνέχιζαν τους καυγάδες θα μπορούσαν ακόμη και να καταδικαστούν στα φοβερά κελιά αυτού του μπλοκ γνωστά ως The Hole. Το grunge.com αναφέρει ότι οι συγκεκριμένοι τρόφιμοι ξυλοκοπούνταν και αφήνονταν σε σχεδόν απόλυτο σκοτάδι, με ελάχιστη πρόσβαση σε οποιοδήποτε φαγητό.

Υπήρχαν, όμως, και ορισμένα «οφέλη» κατά κάποιον τρόπο, από τον εγκλεισμό στο Αλκατράζ σε σχέση με άλλες φυλακές. Το φαγητό, για παράδειγμα, έτεινε να είναι αρκετά περίτεχνο, με επιλογές όπως χοιρινές μπριζόλες και ένα ισορροπημένο πρωινό. Μάλιστα, ένας φύλακας του Αλκατράζ δήλωσε κάποτε, αναφέρει το grunge.com, ότι «τα περισσότερα προβλήματα στη φυλακή προκαλούνται από κακό φαγητό». Ωστόσο, οι αυστηροί περιορισμοί, η σκληρή δουλειά και το καθεστώς των τροφίμων μετέτρεπαν την επιβίωσή τους στο Αλκατράζ σε πραγματική δοκιμασία.