Αγαπητοί συνάδελφοι – Φίλες και Φίλοι,

Σε περιόδους κρίσης, ωσάν κι αυτές που διανύουμε σήμερα και που, αισίως περνάν τη δωδεκαετία και που είναι κρίση οικονομική με τα αλλεπάλληλα μνημόνια που μας επέβαλαν, κρίση υγειονομική με τα εκατομμύρια ασθενών και τις χιλιάδες των θανάτων καθώς και με την τελευταία κρίση την ενεργειακή και των συνεχών ανατιμήσεων όλων των αγαθών που είναι απαραίτητα για την επιβίωση του ανθρώπου, συνηθίζουμε να στρέφουμε τα βλέμματά μας πίσω στο παρελθόν, για να κάνουμε τις αναγκαίες συγκρίσεις.

Και επειδή, πριν από τις αλλεπάλληλες κρίσεις των 12 τελευταίων ετών, προηγήθηκαν περίοδοι ικανής ευμάρειας για την πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, αυτή η στροφή του βλέμματος προς τα οπίσω, στα δώδεκα, στα είκοσι χρόνια πίσω, δημιουργεί στον άνθρωπο συναισθήματα άγχους, μελαγχολίας, έως και κατάθλιψης.

Κατά τη δωδεκαετία αυτών των κρίσεων, ζήσαμε πολλές και επώδυνες ανατροπές. Στην προσωπική ζωή, στην οικογενειακή κατάσταση, στην κοινωνική πραγματικότητα. Στο επίπεδο ζωής, στις σχέσεις και συναναστροφές, στην καθημερινή μας διαβίωση. Σε περιόδους κρίσεων, όπως αυτές που βιώσαμε σαν κοινωνία τα τελευταία δώδεκα χρόνια, γίνεται φανερή η πρόθεση και η διάθεση των διανοουμένων πρώτα και της κοινής γνώμης ύστερα, να ανατρέχουν στο παρελθόν για να βρουν τις απαντήσεις στα πιεστικά ερωτήματα και λύσεις στα σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά προβλήματα.

Όμως στα χρόνια και τις περιόδους των κρίσεων, που η αμηχανία κυριαρχεί στο νοητικό μας κόσμο και η δυσφορία ισοπεδώνει τον συναισθηματικό, το εθνικό πνευματικό απόθεμα έχει την ικανότητα να συλλάβει τα νοήματα, να ανακαλύψει τις κρυμμένες αλήθειες και την τόλμη να τις επιβάλλει.

Ο πολιτικός και ο πνευματικός μας κόσμος, μπορεί να απαλλαγεί από πρότερες θέσεις, να απαγκιστρωθεί από παλαιότερες απόψεις, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να επιχειρήσει την αναγκαία υπέρβαση, ώστε να μπορούμε να ελπίζουμε, πως κάποτε θα απαλλαγούμε από τα δεσμά της κρίση.

Και εν τέλει, ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος, θα καταλήξει στη «χρυσή τομή» της προσφοράς παρηγοριάς στον κόσμο που δεινοπαθεί ή θα επιλέξει να του παρουσιάσει ωμή την αλήθεια και απτή την πραγματικότητα, γιατί την πιστεύει και τη θεωρεί ως τη μόνη θεραπεία της βαριάς νόσου;

Για εμάς οδηγός μας θα πρέπει να είναι ο στίχος του Πολέμη που λέει «Μη φοβηθείς αυτόν που στήριξε την Ελπίδα επάνω στην Αλήθεια. Τον είδα στη ζωή να μάχεται μα πάντα ανίκητο τον είδα».

Η Διοίκηση