Τα συνθήματα που ακούστηκαν στις 17 Νοεμβρίου του 1973 ακούγονται 48 χρόνια μετά, ως «κλασικά» συνθήματα πάγιων και βασικών μας αναγκών, τις οποίες κάποιοι ολιγάρχες μας αμφισβητούν σε τακτικά χρονικά διαστήματα.

Το Πολυτεχνείο είναι αναμφισβήτητα ο λύχνος των αγώνων για τους εργαζόμενους, τους ανέργους, τους ημιαπασχολούμενους/ημιανέργους, για τη νεολαία, αλλά και για κάθε Έλληνα που χρειάζεται την ελευθερία για να αναπνέει.

Ειδικά στην παρούσα χρονική συγκυρία που ο αντεργατικός νόμος Χατζηδάκη κατοχυρώνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων δίχως όρια και μας αφαιρεί κάθε εργασιακή αξιοπρέπεια. Τα εισοδήματά μας συνεχίζονται να μειώνονται, ο τιμάριθμος να αυξάνει, τα αγαθά της υγείας και της παιδείας να εμπορευματοποιούνται.

Συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης και εμπνεόμαστε για κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις του σήμερα: Για δημόσια υγεία και παιδεία, για πραγματική δικαιοσύνη, για πραγματική δημοκρατία.

Αποδεικνύουμε έμπρακτα ότι το Πολυτεχνείο ΖΕΙ, πως οι αγώνες που σηματοδότησε συνεχίζονται και δεν θα περάσει ποτέ ο φασισμός!

Οι συνταξιούχοι απαιτούν σεβασμό και δικαίωμα στη ζωή!

Κύριε Πρωθυπουργέ απόμαχοι της εργασίας είμαστε, δεν είμαστε όμως απόμαχοι της ζωής

Όλοι οι συνταξιούχοι της χώρας μας που είναι πάνω από το ένα τέταρτο του πληθυσμού και οι οποίοι έχουν προσφέρει πολλά κατά τη διάρκεια του εργασιακού τους βίου, τώρα στη δύση του επίγειου βίου τους περιμένουν από την πολιτεία να τους ανταμείψει για την προσφορά τους αυτή και να μην μένουν στη λησμονιά.

Δεν περιμένουν οι συνταξιούχοι πολλά γνωρίζοντας ότι η χώρα μας πέρασε μία δεκαετία οικονομικής κρίσης, η οποία κατά κύριο λόγο έπεσε στις πλάτες των εργαζομένων και των συνταξιούχων, καθώς και μία διετή υγειονομική κρίση με αβέβαιο βέβαια μέλλον. Περιμένουν όμως την αναγνώριση της προσφοράς τους και τον σεβασμό από τον πολιτεία, τον οποίον σεβασμό δεν τον είδαν από τον Πρωθυπουργό της χώρας μας στα εγκαίνια της 85ης Διεθνούς Εκθέσεως Θεσσαλονίκης ο οποίος ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη με το δισάκι του γεμάτο υποσχέσεις, ξέχασε όμως να βάλει μέσα στο δισάκι του τους συνταξιούχους, ασφαλώς ξεχνώντας ότι αυτοί τον έκαναν Πρωθυπουργό της Ελλάδας όπως ασφαλώς έκαναν και τον προηγούμενο ο οποίος μας είχε πει το 2014 μεταξύ άλλων:

• Καμία αύξηση ορίων ηλικίας.
• Καμία μείωση κύριων και επικουρικών συντάξεων.
• Επαναχορήγηση της δέκατης τρίτης σύνταξης.
• Αφορολόγητο όριο στα 12.000 ευρώ.
• Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ.

Και τον πιστέψαμε τον ψηφίσαμε και το μετανιώσαμε.

Γιατί αντί αυτών των εξαγγελιών, ψήφισε τον νόμο 4387/2016 (Νόμος Κατρούγκαλου) που νομιμοποίησε όλες τις μειώσεις των συντάξεών μας .

Κύριε Πρωθυπουργέ οι συνταξιούχοι της πατρίδας μας καθώς και τα μέλη των οικογενειών των έχουν φτάσει στο έσχατο στάδιο της φτώχειας και της ανέχειας, δεν αντέχουν άλλο καθώς όπως γνωρίζει όλη η Ελλάδα ότι οι συνταξιούχοι όλα αυτά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, παρά τη μείωση κατά 50% της σύνταξής τους είχαν αναλάβει και μία ιερή υποχρέωση, να συντηρούν τα άνεργα παιδιά τους και τις οικογένειες αυτών κάτι που ήταν υποχρέωση της πολιτείας. Δυστυχώς όμως η πολιτεία απουσίαζε και τότε και τώρα.

Κύριε Πρωθυπουργέ η έλλειψη των στοιχειωδών αγαθών για μία ανθρώπινη διαβίωση τώρα στη δύση του επίγειου βίου μας, μας έχουν οδηγήσει στην απόγνωση και την κατάθλιψη και όλοι περιμέναμε από την Θεσσαλονίκη τουλάχιστον έναν καλό λόγο, έστω και ψεύτικο όπως εσάς. Δυστυχώς όμως όλες οι ελπίδες μας διαψεύστηκαν.

Ασφαλώς γνωρίζουμε ότι τα μέτρα που ανακοίνωσε ο Πρωθυπουργός από το βήμα της 85ης Δ.Ε.Θ. δεν είναι αρκετά ώστε να αντιμετωπιστούν τα συσσωρευμένα προβλήματα που δημιούργησε η δεκαετής οικονομική κρίση, η υγειονομική κρίση καθώς και τα τελευταία γεγονότα με τις τεράστιες καταστροφές από τις πυρκαγιές που έπληξαν τη χώρα μας. Μπορεί όμως να απαλύνουν μεν τον πόνο, αλλά δεν κλείνουν τις πληγές που δημιουργήθηκαν. Όμως θα έπρεπε ο κύριος Πρωθυπουργός να μας είχε σκεφτεί και να μας συμπεριλάβει στις εξαγγελίες του, δυστυχώς όμως αντί της αναγνώρισης της προσφοράς μας και της ανταμοιβής μας γι’ αυτήν, μας αγνόησε και ούτε τη λέξη συνταξιούχος δεν ανέφερε λες και αυτομάτως τα τρία εκατομμύρια συνταξιούχοι της χώρας μας έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης.

 Όχι κύριε Πρωθυπουργέ δεν εξαφανιστήκαμε είμαστε εδώ και θα διεκδικήσουμε αυτά που μας αναλογούν. Αυτά που δικαιούμαστε. Αυτά που μας οφείλετε.

Η Διοίκηση

Ότι κι αν προκύπτει στη ζωή, μερικά πράγματα επαναλαμβάνονται με συνέπεια και συνέχεια. Αυτή την ώρα το νέο τεύχος της εφημερίδας του Σωματείου μας τ. 157 ετοιμάζεται και παίρνει το δρόμο της για το τυπογραφείο.

Μια διαδικασία που θα χρειαστεί λίγο χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί.

Ξέρετε, τα ζείτε κάθε δύο μήνες μαζί μας. Η ύλη θα πρέπει να σχεδιαστεί και να γίνει σελίδες για ολοκληρωθεί η τεχνική επεξεργασία της από το τυπογραφείο.

Στη συνέχει θα δούμε αυτό το υλικό, θα κάνουμε τις διορθώσεις που χρειάζονται και μετά θα πα΄ρει το δρόμο της για το πιεστήριο.

Ακολουθεί η εκτύπωση, η βιβλιοδεσία, η καρφίτσα, η σακουλοποίηση και το ταχυδρομείο στα ΕΛΤΑ για να φτάσει στα σπίτια των συναδέλφων σε όλη την Ελλάδα.

Όλη αυτή η διαδικασία απαιτεί και χρόνο και κόπο. Αλλά χαιρόμαστε που το εκτιμάτε και λαχταράτε την ώρα που θα την πάρετε στα χέρια σας να την ξεψαχνίσετε, διαβάζοντας την. Και είμαστε περήφανοι που όλα αυτά τα δύο, σχεδόν χρόνια της πανδημίας του κορονοϊού Covid-19 “χάσαμε” μόνο ένα φύλλο…