Σήμερα έχει γίνει παραδεκτό και αναμφισβήτητο γεγονός από όλους τους σκεπτόμενους Έλληνες ότι βιώνουμε όλοι μια βαθιά οικονομική κρίση, μια κρίση που είναι απότοκος και αποτέλεσμα της ηθικής κρίσης, στην οποία εδώ και δεκαετίες έχει εμπλακεί η ελληνική κοινωνία.
Η κύρια ευθύνη της ηθικής κατάπτωσης βαραίνει αποκλειστικά και μόνο τους άρχοντες αυτής της χώρας, τους εκλεγμένους εκπρόσωπους του Ελληνικού λαού, που έχουν αναγάγει το πολιτικό λειτούργημα σε ιδιότυπη επαγγελματική τάξη, με ίδια ανταγωνιστικά και συγκρουόμενα συμφέροντα με άλλες επαγγελματικές και κοινωνικές τάξεις.
Στοχεύοντας να περιφρουρήσει τα ίδια στενά της συμφέροντα, η σύγχρονη ελληνική πολιτική τάξη, ερήμην και μακράν του λαού, προσπαθεί να δημιουργήσει στεγανά και να αυτοεγκλειστεί στις σωτήριες κιβωτούς, με την προσδοκία της διάσωσής της από έναν ενδεχόμενο κατακλυσμό.
Επειδή όμως η πολιτική είναι αδηφάγος και καννιβαλιστική και καθώς οι πολιτικοί έχουν στο DNA τους τη μωροφιλοδοξία, μετά μεγάλης θλίψης ο ελληνικός λαός στέκεται εκστατικός και παρατηρεί τα μικρόπνοα παίγνια της «πολιτικής» τους συμπεριφοράς.
Από την ιδιοτελή συνολική υπεράσπιση των ταξικών τους συμφερόντων, περιπίπτουν στη συνέχεια στην απαράδεκτη ανταλλαγή ύβρεων και προσβλητικών χαρακτηρισμών, στην επιλήψιμη χυδαιολογία, στους πεζοδρομιακούς τραμπουκισμούς και φτάνουν μέχρι και την εκτόξευση, όλοι εναντίον όλων, απειλών που άπτονται του κοινού ποινικού δικαίου. Εικόνα θλιβερή και συμπεριφορά, παράδειγμα προς αποφυγή.
Υπάρχουν ελπίδες ανάνηψης;
Αμφισβητήσιμο μεν αλλά και προσδοκώμενο.
Η Ελληνική κοινωνία, η Ελληνική νεολαία, αναμένουν από τους απεσταλμένους τους στο Εθνικό Κοινοβούλιο, να ομονοήσουν συλλογικά προς τον στόχο της σωτηρίας της χώρας, τον στόχο της αλώβητης εξόδου από τη δεινή οικονομική κρίση καθώς και από την ηθική κοινωνική κρίση και αυτό είναι το ελάχιστο που επιβάλλεται να πράξουν σεβόμενοι τον όρκο που έδωσαν αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά τους.
Η Διοίκηση