Του Προέδρου Ευθυμίου Ρουσιά
Η ωριμότητα φαίνεται να είναι ένας μακρινός προορισμός από την εφηβεία. Στην πραγματικότητα, βέβαια, είναι ένας δρόμος που διανύουμε σε όλη μας τη ζωή. Οι διάφορες εμπειρίες μας, μεγαλώνοντας, μας μαθαίνουν και μας αναγκάζουν κατά κάποιο τρόπο να εξελίσσουμε τις ήδη υπάρχουσες ή να αποκτούμε καινούριες δεξιότητες. Η πορεία των νέων μας προς την ωριμότητα είναι η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής τους. Δεν είναι μία πορεία σταθερή και συνεχής, αλλά μία πορεία άλλοτε προχωρητική και άλλοτε επιστροφική.
Πορευόμενοι οι νέοι μας προς τα εμπρός, οδηγούνται στο άγνωστο και διακατέχονται από φόβο και αγωνία. Αυτό σημαίνει ότι περνούν με συχνά μικρά άλματα από στάδια, στη διάρκεια των οποίων ξεριζώνουν συνέχεια τον εαυτόν τους από το γνωστό και κατεστημένο, που είναι η εξάρτηση, για να προχωρήσουν προς το άγνωστο και ακατάκτητο, που είναι η αυθυπαρξία. Στη διάρκεια της σταδιακής ανάπτυξης, κάτω από την επίδραση της φύσης, του πολιτισμού, της θέλησης της αναδυόμενης προσωπικότητας, πραγματοποιούνται προοδευτικές μεταβολές στο σώμα, στο πνεύμα και στη ψυχή, που έχουν ως αποτέλεσμα ολόκληρος ο ψυχοσωματικός οργανισμός του νέου να μεταδομείται και να παρουσιάζεται από στάδιο σε στάδιο περισσότερο ενιαίος και καλύτερα οργανωμένος.
Στην πορεία αυτή των νέων μας προς την ωριμότητα καταλυτικό ρόλο παίζουν οι διάφορες συνθήκες που άλλοτε εμποδίζουν και άλλοτε διευκολύνουν. Ως παράγοντες αγωγής έχουμε επομένως ευθύνη και υποχρέωση να περιορίσουμε τις εμποδίζουσες συνθήκες ανάπτυξης των νέων και να πολλαπλασιάσουμε τις διευκολύνσεις. Οι σημερινοί νέοι, δεχόμενοι τις επιδράσεις μίας κοινωνίας που διακρίνεται για τον αυτοματισμό της εργασίας, τον πολλαπλασιασμό των μέσων επικοινωνίας, τη μεταβολή του εργατικού δυναμικού, την κρίση του πολιτισμού, την ενίσχυση του πνεύματος της ήσσονος προσπάθειας και του συγκεντρωτισμού, την υποβάθμιση των αξιών και τον πολλαπλασιασμό των κινδύνων μαζικής καταστροφής, διαμορφώνουν τη δική τους φυσιογνωμία, της οποίας κύρια χαρακτηριστικά είναι η διαμαρτυρία και επαναστατικότητα.
Έχουμε, ευθύνη εμείς οι γονείς τους όταν δεν δημιουργούμε μαζί τους ατμόσφαιρα αποδοχής, εμπιστοσύνης και αγάπης, όταν δεν δημιουργούμε κέντρα οικογενειακού προσανατολισμού, όταν επιτρέπουμε να πεθαίνουν από την πείνα, την εκμετάλλευση και τα ναρκωτικά, όταν τους στερούμε τους ελεύθερους χώρους για παιχνίδι, όταν δεν τους γαλουχούμε με τις αιώνιες αξίες και τα υψηλά ιδανικά. Έχουμε μεγάλη ευθύνη και για πολλά ακόμα. Και αν δεν συνειδητοποιήσουμε την ευθύνη μας, οι νέοι μας ως αυριανοί ενήλικες θα μας θυμούνται αλλά δεν θα μας τιμούν.
