του Ηλία Πίτσικα
Πώς τα φέρνει ο χρόνος…
Ο αγαπημένος μας Λάζαρος Κουρετζής (Μπαλού) μας αποχαιρέτησε στις 30/8/2024, μία μέρα πριν τη λήξη της φετινής κατασκηνωτικής περιόδου του Χαρούμενου Χωριού.
Από το πρωί της 31ης Αυγούστου η σημαία στον κεντρικό ιστό της κατασκήνωσης, που στέκει αγέρωχος από το 1950 στο κέντρο του κατασκηνωτικού χώρου, ήταν μεσίστια.
Στη γιορτή για τη λήξη του φετινού καλοκαιριού, του 75ου της ιστορίας της κατασκήνωσης, τα συναισθήματα όλων εμάς, ιδιαίτερα των μεγαλύτερων σε ηλικία ομαδαρχών και πολλών παλαιών κατασκηνωτών που παραβρέθηκαν, ήταν έντονα μέσα στην εύγλωττη σιωπή.
Στην έναρξη της γιορτής παιδιά και ομαδάρχες καθισμένοι σε κύκλο σιγοτραγουδήσαμε το πρώτο κατασκηνωτικό τραγούδι που συνέθεσαν οι ομαδάρχες για το Χαρούμενο Χωριό το 1950.
Κατά τη διάρκεια της βραδινής καλλιτεχνικής γιορτής ο Μπαλού ήταν παρών στη σκέψη μας.
Το μεσημέρι της Τετάρτης 4/9/2024, παρουσία δεκάδων φίλων, συνεργατών και μελών της οικογένειας του Λάζαρου Κουρετζή, στο κοιμητήριο του Δήμου Βύρωνα αποχαιρετίσαμε τον καλό μας δάσκαλο, τον σπουδαίο άνθρωπο του θεάτρου και του θεατρικού παιχνιδιού και καλό μας δάσκαλο τον αρχηγό της κατασκήνωσης Χαρούμενο Χωριό από το 1950 έως το 1991, τον υπεύθυνο του παιδαγωγικού σχεδιασμού και της λειτουργίας της παιδικής στέγης του ΗΣΑΠ «Το Σπίτι μας» στο νέο Φάληρο, τον δημιουργό της πολιτιστικής λέσχης νέων που λειτούργησε από το 1960 έως το 1991 και με τη λειτουργία της προσέφερε σε εβδομαδιαία βάση έναν σημαντικό χώρο ψυχαγωγίας και έκφρασης για δεκάδες νέους.
Ξεχωριστή στάθηκε μάλιστα και η πολυετής λειτουργία του θεατρικού ομίλου που ίδρυσε και σε δική του σκηνοθεσία και επιμέλεια ανέβασε με νέους, αρκετά θεατρικά έργα από το ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο.
Νιώθω ότι στάθηκα τυχερός που τον γνώρισα στην κατασκήνωση από τα 14 μου χρόνια που συμμετείχα σαν παιδί εργαζομένου στην Ιονική Τράπεζα.
Η παρακαταθήκη του στο παιδαγωγικό πνεύμα της κατασκηνωτής είναι μεγάλη.
Σε αυτό τον τελευταίο αποχαιρετισμό ιδιαίτερα συγκινητικός ήταν ο σιωπηλός αποχαιρετισμός των παλαιών κατασκηνωτών των δύο πρώτων δεκαετιών της λειτουργίας της κατασκήνωσης. Αναφέρομαι στους: Παντελή Τσολάκο, Ηλία Μπονάρο, Γιάννη Χρυσόγελο, Νανά Κοχλήδου, Τασούλα Παπαδοπούλου, Κώστα Λαγουδάκη, Γιώργο Καρύδα, Νίκη Πρωτόπαπα,Αντώνη και Ιωσήφ Περπινιά, Βούλα και Γιάννη Βραχάτη, Θοδωρή Σφυρή, Δημήτρη Κόντου, Γιώργου Σπηλιόπουλου, Μαγκυ Μοντζολή,Άγγελου Αρβανίτη, Δήμητρα Παλαιολόγου, Δημήτρη Δαμιανίδη, Χρήστο Τσιαδή, Βέρα Κουλουλία, Μαργαρίτα Γρηγορακάκη και πολλούς άλλους.
Μπαλού, θα σε θυμόμαστε πάντα.
Τα συλλυπητήρια μου στην αγαπημένη Μαντώ Κουρετζή επί πολλά χρόνια εργαζόμενη στη παιδική μέριμνα του ΗΣΑΠ.
