Οι πολιτικοί μας δεν αισθάνονται την κρισιμότητα της πολιτικής κατάστασης που βρίσκεται σήμερα η πατρίδα μας και δεν αφουγκράζονται τα προβλήματα και τις κραυγές αγωνίας που εκπέμπουν οι Έλληνες πολίτες. Όσο περνούν οι μέρες και μπαίνουμε πιο βαθιά στην προεκλογική περίοδο τόσο ενισχύονται οι φόβοι για μία άγρια, τοξική και ανθρωποφαγική περίοδο από τους υποψηφίους. Όλο και πληθαίνουν τα ακραία και λαϊκίστικα φαινόμενα που απευθύνονται στα χαμηλά ένστικτα των ψηφοφόρων και όλο και περισσότερο απουσιάζει ο πολιτικός λόγος με επιχειρήματα και προτάσεις για την επόμενη μέρα.
Κυβέρνηση και αντιπολίτευση εκπέμπουν διαρκώς αντιφατικά μηνύματα δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερη σύγχυση σε μία κοινωνία που ασφυκτιά κάθε μέρα περισσότερο καθώς όλοι τους πολιτεύονται με ελάχιστες αλήθειες και με πολλά ψέματα. Πολιτεύονται με υπεκφυγές ή ακόμη καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες. Δεν γνωρίζουμε μέχρι που φτάνει ο κατήφορος και τι άλλο θα δουν τα μάτια μας και θα ακούσουν τα αυτιά μας μέχρι την ημέρα των εκλογών. Όλοι οι πολιτικοί μας που διεκδικούν την ψήφο τους θα πρέπει με κάθε ειλικρίνεια να μας πουν τι θα κάνουν για να βελτιώσουν τις ζωές των πολιτών. Να γίνει κριτική των πεπραγμένων, να γίνουν συγκρίσεις, να προβληθούν τα λάθη και οι παραλείψεις ή από την άλλη τα επιτεύγματα, λαμβάνοντας υπ’ όψιν ότι το γκρέμισμα είναι εύκολο, το δύσκολο είναι το χτίσιμο.
Σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας μας επικρατεί ο άκρατος και πολλές φορές χυδαίος λαϊκισμός, ο οποίος στα 9 χρόνια των μνημονίων με τα τρία χρόνια της πανδημίας του Covid-19 και τελευταία με την ενεργειακή κρίση και με τις αλματώδεις ανόδους των τιμών ειδών πρώτης ανάγκης, έχει φέρει πολλά δεινά στη χώρα μας και στους κατοίκους της. Δυστυχώς η αισιοδοξία των προθέσεων διαψεύδεται από την αισιοδοξία των αμείλικτων αριθμών και των μηνυμάτων που συνεχώς μας κατακλύζουν και μας καθιστούν ανήμπορους να αντιδράσουμε. Αν και ψηφίζονται σήμερα αναπτυξιακοί νόμοι δεν πραγματοποιούνται επενδύσεις που θα μπορούσαν να δώσουν μία ανάσα στον λαό μας και από την άλλη πλευρά η διαρκής ύφεση και η διαρκής άνοδος της ανεργίας δεν αποτελούν και τα καλύτερα μηνύματα αισιοδοξίας.
Κοινή διαπίστωση είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι δεν αντέχουν άλλο, ασφυκτιούν και περιμένουν με αγωνία το πότε θα αποφασίσουν να ομονοήσουν οι πολιτικοί μας ηγέτες, να δουν τα συσσωρευμένα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες αυτής της χώρας και από κοινού να επεξεργαστούν το σχέδιο της σωτηρίας της πατρίδας μας και των κατοίκων της οι οποίοι τα τελευταία 13 χρόνια υποφέρουν χωρίς να ευθύνονται για τη μακροχρόνια κρίση που πλήττει τη χώρα μας, αδιαφορώντας οι πολιτικοί μας αν σε αυτή τη χώρα ζουν άνθρωποι που προσπαθούν και θέλουν να ζήσουν και που δεν έχουν μόνο υποχρεώσεις αλλά και δικαιώματα και αυτά τα δικαιώματα απαιτούν από τους πολιτικούς να τους τα αναγνωρίσουν.
Η Διοίκηση
