Αποτελεί θλιβερή παραδοχή, όλων των σκεπτόμενων ανθρώπων, ότι η οικονομική κρίση, στην οποία έχουμε περιέλθει, είναι απότοκος και αποτέλεσμα της ηθικής κρίσης, στην οποία εδώ και πολλά χρόνια έχει εμπλακεί η ελληνική κοινωνία.
Η κύρια ευθύνη της ηθικής έκπτωσης βαρύνει την άρχουσα τάξη, τους άρχοντες αυτής της χώρας, τους εκλεγμένους εκπροσώπους του Ελληνικού λαού, που έχουν αναγάγει το πολιτικό λειτούργημα σε ιδιότυπη επαγγελματική τάξη, με ίδια ανταγωνιστικά και συγκρουόμενα συμφέροντα με άλλες επαγγελματικές κοινωνικές τάξεις.
Στοχεύοντας να περιφρουρήσει τα ίδια στενά της συμφέροντα, η σύγχρονη ελληνική τάξη, ερήμην και μακράν του λαού, προσπαθεί να δημιουργήσει στεγανά και να αυτοεγκλειστεί στις σωτήριες κιβωτούς, με την προσδοκία της διάσωσής της από έναν ενδεχόμενο κατακλυσμό.
Επειδή όμως, ως είναι η πολιτική είναι αδηφάγος και καννιβαλιστική και ως οι πολιτικοί έχουν στο DNA τους τη μωροφιλοδοξία, μετά μεγάλης θλίψης, ο ελληνικός λαός, στέκεται εκστατικός και παρατηρεί τα μικρόνοα παίγνια της λεγόμενης πολιτικής τους συμπεριφοράς.
Από την ιδιοτελή συνολική υπεράσπιση των προσωπικών τους συμφερόντων, περιπίπτουν στη συνέχεια στην απαράδεκτη ανταλλαγή ύβρεων και προσβλητικών χαρακτηρισμών, στην επιλήψιμη χυδαιολογία, στους πεζοδρομιακούς τραμπουκισμούς, και φτάνουν μέχρι την εκτόξευση, όλοι εναντίον αλλήλων, απειλών, που άπτονται του κοινού ποινικού δικαίου. Εικόνα θλιβερή και συμπεριφορά, παράδειγμα προς αποφυγή και το ερώτημα είναι αν υπάρχουν ελπίδες ανάνηψης της πολιτικής σκηνής. Αμφισβητήσιμο μεν, αλλά και προσδοκώμενο.
Η ελληνική κοινωνία, ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η ελληνική νεολαία αναμένουν από τους απεσταλμένους τους στο Εθνικό κοινοβούλιο, να ομονοήσουν συλλογικά προς το στόχο της σωτηρίας της χώρας, το στόχο της αλώβητης εξόδου από τη δεινή οικονομική κρίση και το στόχο της θεραπείας από την ηθική κοινωνική κρίση. Και αυτό είναι το ελάχιστο που όλοι ελπίζουμε να γίνει πραγματικότητα.
Η Διοίκηση