Σοκάρουν τα γεγονότα που συμβαίνουν ακόμα και σε καθημερινή σχεδόν συχνότητα. Είναι όλα αυτά που συνθέτουν τη μεταξύ των νέων βία που έρχονται με συνάφεια με την ενδοοικογενειακή, την οπαδική και την ενδοσχολική βία. Δεν υπολογίζονται πλέον η προσωπικότητα, η ακεραιότητα, ακόμα και αυτή η ζωή του άλλου. Αν και το σχολείο έχει άλλη αποστολή, παρά ταύτα συχνά πυκνά γίνεται αρένα αντιπαραθέσεων και πεδίο παρανομιών.  

Πλέον οι ακραίες συμπεριφορές δεν προκύπτουν, αλλά προαναγγέλλονται, οργανώνονται, απαθανατίζονται, ενθαρρύνονται, δικαιολογούνται, αμνηστεύονται. Απώτερος σκοπός όλων αυτών είναι ο διασυρμός των θυμάτων, η προσβολή της προσωπικότητας, η επίδειξη μυϊκής δύναμης. Οι πρακτικές αυτές φανερώνουν την αποτυχία των ιδεολογιών και δηλώνουν την ανεπάρκεια των συστημάτων. Πρέπει να παραδεχτούμε σαν κοινωνία ότι χάθηκε το παιχνίδι και ως πολιτεία ότι ξέφυγε η κατάσταση. Έγινε ο κόσμος μας ζούγκλα, γι’ αυτό και δεν μιλάμε αλλά ουρλιάζουμε, δεν συζητάμε αλλά βρίζουμε, δεν τραγουδάμε αλλά κραυγάζουμε.

Όλα συνιστούν εκτροπή του σκοπού της εκπαίδευσης των παιδιών μας και ντροπή της οικογένειάς μας. Και στους δύο αυτούς πυλώνες διαπαιδαγώγησης των νέων αναμφισβήτητα αναλογούν ευθύνες, οι οποίες έγκαιρα πρέπει να εντοπιστούν και έγκαιρα θα πρέπει να αναληφθούν. Ο εκπαιδευτικός κόσμος ας αναλάβει τις ευθύνες του και να προχωρήσει σε πρωτοβουλίες. Δεν χρειάζεται να δίνει στα παιδιά μας μόνο μετάδοση γνώσεων αλλά και μετάγγιση ήθους. Η οικογένεια θα πρέπει να ξαναβρεί τον προσανατολισμό της, σαν κύτταρο της κοινωνίας και σαν ενότητα ανθρώπων. Η υποβάθμιση του στόχου της και η παρερμηνεία του σκοπού της πλάθουν άτομα προβληματικά που βρίσκουν διέξοδο στη βία, λεκτική και σωματική. Οι σύλλογοι γονέων καλό θα είναι να επαναπροσδιορίσουν τον ρόλο τους, να αφήσουν την πολιτικο-κομματοποίησή τους και να ασχοληθούν πραγματικά με τα παιδιά τους. Η παραμέλησή τους είναι αθέτηση της υποχρέωσής τους έναντι του νόμου και της κοινωνίας.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι φόβητρα, ταραξίες και αντάρτες στα σχολεία – και όχι μόνο- πάντα υπήρχαν. Τώρα όμως διαρκώς αυξάνονται τα περιστατικά και λαμβάνουν αυτά ολοένα και μεγαλύτερη ένταση και περισσότερη δυναμική. Πολλά συμβάντα, μάλιστα, δεν αποκαλύπτονται και αρκετά δεν δημοσιοποιούνται. Η μίμηση και η εξασφάλιση γοήτρου έναντι των άλλων καθώς και η εξασφάλιση της αποδοχής από τον περίγυρο είναι μερικά από τα κίνητρα για την παραβατικότητα ανηλίκων και εφήβων.

 Όσα περιγράφονται και όσα βλέπει η ειδησεογραφία δεν είναι μεμονωμένες ή σπάνιες περιπτώσεις, έχουν γίνει δυστυχώς καθημερινότητα. Χρειάζεται περισσότερη επιμέλεια, εποπτεία, φροντίδα στη νεολαία μας, πάντα όμως με διάκριση και σοφία. Ταυτόχρονα θα πρέπει να ενταθεί η αξιολόγηση των ικανοτήτων τους, θα τους βοηθήσει σημαντικά στο λειτούργημά τους. Οι γονείς, πέρα των όποιων γνώσεών τους, έχοντας φοιτήσει και στο σχολείο της βιοπάλης, ας βρεθούν όχι ως κριτές των γεννημάτων τους, αλλά ως συμπαραστάτες και δάσκαλοι με το παράδειγμα της ζωής τους. Η αμέλεια για σωστή ανατροφή των παιδιών από την οικογένεια, το σχολείο, την Πολιτεία είναι απρέπεια για τη ζωή και αγένεια για το μέλλον.

Η Διοίκηση