Το καλοκαίρι του 2024 ημερολογιακά είναι παρελθόν, αφήνοντας πίσω του ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο.

Στις τελευταίες περιλαμβάνονται και ο αφανισμός χιλιάδων στρεμμάτων δασών ανά την Ελλάδα με τις πυρκαγιές. Οι περισσότερες υπήρξαν κατόπιν εμπρησμών και κάποιες εξαιτίας αφέλειας συνανθρώπων μας, οι οποίοι υποτίμησαν τον κίνδυνο και υπερεκτίμησαν τις ικανότητές τους. Όποια κι αν είναι η αιτία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, καμένη γη και χαμένη φύση. Μετράμε σήμερα θύματα και στρέμματα. Μπορεί να είμαστε θεατές του ίδιου σκηνικού από χρόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε αναίσθητοι επί του θέματος ούτε και να συμβιβαστούμε με την κατάσταση που βιώνουμε κάθε καλοκαίρι.

 Η κλιματική αλλαγή ως παγκόσμιο φαινόμενο, με τη ξηρασία που επέφερε, έδωσε τη χαριστική βολή στα δάση και όπλισε το χέρι περισσότερων εμπρηστών. Είναι πρόβλημα που, αντί να μειώνεται, αυξάνεται ιδίως το καλοκαίρι. Αντί να τα προστατεύουμε, τα καταστρέφουμε. Η ανοχή καταστάσεων γίνεται διευκόλυνση εγκλημάτων. Το περιβάλλον είναι μέρος της δημιουργίας, άρα και θείο δώρο στον άνθρωπο. Για τον λόγο αυτόν απαιτεί σεβασμό και ζητά περιφρούρηση.

Η διαταραχή της οικολογικής ισορροπίας είναι τόσο μεγάλη και εμφανής, που το ερώτημα να έρχεται αβίαστα και αναμένει απαντήσεις άμεσες και αποτελεσματικές. Μέχρι που μπορεί να φθάσει αυτό το κακό που προξενούμε με τη θέλησή μας ή με την απροσεξία μας στον φυσικό πλούτο της πατρίδας μας; Από φύλακες της φύσης καταντήσαμε καταχραστές και από διαχειριστές του περιβάλλοντος γίναμε εκμεταλλευτές. Μία σπίθα, ένα αποτσίγαρο, μία επιπολαιότητα είναι αρκετά για να λαμπαδιάσει όχι μόνο μία δασική έκταση, αλλά και αυτό το μέλλον του πλανήτη μας. Από τον θαυμασμό μας για τα κατάφυτα βουνά μας –  και όχι μόνο – βρίσκουμε στάχτες και στις επισκέψεις μας αντικρίζουμε αποκαΐδια, θλίψη παντού, απογοήτευση ολόγυρα.

Η λαίλαπα της φωτιάς παραπέμπει σε εθνική τραγωδία. Οφείλει και το κράτος να πάρει τα μέτρα που του αναλογούν και να αναλάβει τις ευθύνες που του αρμόζουν. Άμεση, ευρύτατη και ουσιαστική αναδάσωση των εκτάσεων που καταστρέφονται, αυστηροποίηση των ποινών για τους κάθε λογής παραβάτες, ενδελεχής εξέταση χώρων, ιδιωτικών και δημοσίων, που μπορεί να έχουν πάσης φύσεως εύφλεκτα υλικά, ο έλεγχος των καμένων εκτάσεων και η άμεση κατεδάφιση κάθε κτίσματος που θα προκύψει εντός αυτών σε βάθος χρόνου, είναι κάποιες δράσεις που οι πολίτες συζητούν και πρέπει να αναληφθούν, χωρίς εξαιρέσεις και προσχήματα αποφάσεις από την Πολιτεία.

Η φημολογούμενη εγκατάσταση ανεμογεννητριών σε καμένες εκτάσεις θεωρείται από πολλούς ως επιλήψιμη και ίσως να υπάρχει σκοπιμότητα ως προς την τοποθέτησή τους. Αφέθηκαν τελευταίοι, οι πρώτοι του αγώνα κατάσβεσης των πυρκαγιών που είναι οι πυροσβέστες. Οι προσπάθειές τους φτάνουν στον ηρωισμό και ακουμπούν την αυτοθυσία, χωρίς βέβαια η αμοιβή τους από την πολιτεία να είναι ικανοποιητική που να ανταποκρίνεται στην προσφορά τους. Μόνο η θέα καμένων δασών μετατρέπει την οργή σε αγανάκτηση. Τρομερές οι συνέπειες στη χλωρίδα και την πανίδα του τόπου μας. Συμπεριφερόμαστε συχνά πυκνά επιπόλαια, από το πέταμα ενός αποτσίγαρου μέχρι την εναπόθεση σκουπιδιών, μπαζών και εύφλεκτων αντικειμένων. Όλα αυτά δείχνουν το ωχαδερφισμό μας και εκθέτουν τον πολιτισμό μας. Η κοινωνική ευαισθητοποίηση, η καλλιέργεια φιλοδασικής συνείδησης, η περιβαλλοντολογική σχολική αγωγή, η ενίσχυση πρωτοβουλιών αναδάσωσης είναι μερικές από τις αναγκαίες ενέργειες που μπορεί να αποβούν έως και σωτήριες για τα εναπομείναντα λίγα δάση της πατρίδας μας.

Η Διοίκηση