Αρχείο κατηγορίας Περίεργα και Παράξενα

Διεξάγεται με διάφορες μορφές και ονομασίες από το 1905, αλλά αναγνωρίζονται μόνο οι διοργανώσεις που έγιναν υπό την αιγίδα της ΕΠΟ

Το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Α’ Εθνικής (Super League) είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση της χώρας σε επίπεδο συλλόγων. Διεξάγεται με διάφορες μορφές και ονομασίες από το 1905, αλλά αναγνωρίζονται μόνο οι διοργανώσεις που έγιναν υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ) από το 1927 και εντεύθεν.

Μέχρι την ίδρυση της ΕΠΟ (14 Νοεμβρίου 1926), την ποδοσφαιρική δραστηριότητα στην Ελλάδα συντόνιζε ο ΣΕΓΑΣ, ο οποίος διοργάνωσε σειρά πρωταθλημάτων από την περίοδο 1905 – 1906, στα οποία συμμετείχαν ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά. Από το 1912 έως το 1921 πάγωσε κάθε αθλητική δραστηριότητα στην Ελλάδα, λόγω των Βαλκανικών Πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Τη σεζόν 1922 – 1923 συμμετείχε για πρώτη φορά και μία ομάδα από τη Θεσσαλονίκη, ο Άρης Θεσσαλονίκης (πρωταθλητής Μακεδονίας – Θράκης), που αντιμετώπισε στον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, όπως ονομάστηκε, τον Πειραϊκό (πρωταθλητής Αθηνών – Πειραιώς), από τον οποίο ηττήθηκε με 4-1.

Την περίοδο 1927 – 1928 η ΕΠΟ διοργάνωσε το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα, με νικητή τον Άρη Θεσσαλονίκης. Στην τελική φάση συμμετείχαν οι πρωταθλητές Αθήνας – Πειραιάς και Μακεδονίας. Οι ομάδες εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης έκαναν την εμφάνισή τους για πρώτη στο πρωτάθλημα του 1938 – 1939.

Μέχρι και την περίοδο 1958 – 1959 το Πρωτάθλημα Ελλάδας διεξαγόταν σε δύο φάσεις: τοπικά πρωταθλήματα και τελική φάση, με τους πρωταθλητές των τριών ιδρυτικών ενώσεων της ΕΠΟ: Αθήνας, Πειραιά και Μακεδονίας, καθώς και εκπροσώπων της λοιπής Ελλάδας.

Το 1959 αποτέλεσε χρονιά – σταθμό για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς καθιερώθηκε το ενιαίο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας υπό την πίεση της κυβέρνησης Καραμανλή, που επιδίωκε τη διεξαγωγή περισσότερων αγώνων για την επιτυχία του ΠΡΟ-ΠΟ, αλλά και της ΟΥΕΦΑ, που ήθελε την προσαρμογή του ελληνικού πρωταθλήματος στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Η ΕΠΟ αντέδρασε στην αρχή, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την αποφασιστικότητα του γενικού γραμματέα Αθλητισμού, Γεωργίου Βήχου.

Η ρομαντική περίοδος του ποδοσφαίρου είχε περάσει ανεπιστρεπτί και το άθλημα πέρναγε σταδιακά στην εποχή του ημιεπαγγελματισμού και από το 1979 στον πλήρη επαγγελματισμό με την ίδρυση των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΠΑΕ) και την ανάληψη διεξαγωγής του πρωταθλήματος από την Ένωση των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΕΠΑΕ). Δύο χρόνια νωρίτερα, οι ποδοσφαιριστές είχαν ιδρύσει τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ), για την προστασία των δικαιωμάτων τους και την επίλυση των προβλημάτων του κλάδου τους.

Τον Ιούλιο του 2006, οι ομάδες της Α’ Εθνικής αποσπάστηκαν από την ΕΠΑΕ και συγκρότησαν Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΣΠΕ) με την επωνυμία «Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου Α’ Εθνικής Κατηγορίας (Super League)», η οποία διοργανώνει έκτοτε το κορυφαίο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας.

Παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια η ισότητα της γυναίκας με τον άνδρα είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο όχι μόνο στο άμεσο αλλά και στο απώτερο μέλλον. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες κατήγγειλε, στις 6 Μαρτίου 2023, ότι η «ισότητα» μεταξύ ανδρών και γυναικών παγκοσμίως είναι ένας ολοένα και πιο μακρινός στόχος, ο οποίος θα επιτευχθεί στην καλύτερη περίπτωση «σε 300 χρόνια». «Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Με τους τρέχοντες ρυθμούς η οργάνωση του ΟΗΕ για τις γυναίκες (Ταμείο Ανάπτυξης για τις Γυναίκες UNIFEM) προβλέπει ότι θα επιτευχθεί σε 300 χρόνια», τόνισε ο Γκουτέρες σε ομιλία του κατά την έναρξη των συζητήσεων στη Νέα Υόρκη της Επιτροπής του ΟΗΕ για το καθεστώς των Γυναικών (CSW).

Η ιστορική διαδρομή

Η ιστορική διαδρομή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το περιστατικό αυτό αμφισβητείται σήμερα από μερίδα αμερικανών ιστορικών και χαρακτηρίζεται μύθος.

Με αφετηρία τις ΗΠΑ, ο εορτασμός διεθνοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά την διάρκεια δευτέρου συνεδρίου του γυναικείου τμήματος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής), που έγινε στην Κοπεγχάγη (26–27 Αυγούστου 1910). Οι 100 σύνεδροι από 17 χώρες υιοθέτησαν την πρόταση τριών γερμανίδων (Λουίζ Τσιτς, Κλάρα Τσέτκιν και Κέτε Ντούνκερ) να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, που θα περιλάμβανε και το εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε το καθολικό ζητούμενο για τις γυναίκες όλου του κόσμου.

Στις 19 Μαρτίου 1911 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ελβετία και την Δανία. Κοινός τόπος και στις τέσσερις χώρες ήταν η ψήφος στις γυναίκες και η ανάδειξη των γυναικών σε δημόσια αξιώματα. Οι αμερικανίδες συνέχιζαν να γιορτάζουν την δική τους εθνική ημέρα την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. Το 1914, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στην Γερμανία στις 8 Μαρτίου – είτε επειδή ήταν Κυριακή είτε σε ανάμνηση της απεργίας του 1857 στην Νέα Υόρκη- και έκτοτε καθιερώθηκε η ημερομηνία αυτή για τον εορτασμό και υιοθετήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον ΟΗΕ.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Αργία μόνο για τις γυναίκες καθιερώθηκε στην Κίνα μετά την επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσε Τουνγκ. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό και διεκδικητικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπάθειας και αγάπης των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ’60 αναζωογόνησε τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η οποίας από το 1977 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Η αλλαγή του ημερολογίου από Ιουλιανό σε Γρηγοριανό το 1923 και η σύγχυση που δημιουργήθηκε στην καθημερινότητα των Ελλήνων

Το πρωίνο της 1ης Μαρτίου 1923 ήταν ακόμα ένα πρωινό στη Μεσοπολεμική Ελλάδα.

Αν ανατρέξει κάνεις στον Τύπο της ημέρας εκείνης δεν διαπιστώνει τίποτα το ασυνήθιστο. Την επικαιρότητα συνέχιζαν να απασχολούν, κατά κύριο λόγο, οι συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής τόσο σε διεθνές – διπλωματικό, όσο και σε ανθρωπιστικό – κοινωνικό επίπεδο, μιας και δεν είχαν περάσει παρά μόνο λίγοι μήνες από τον Σεπτέμβριο του 1922 και τις ημέρες της τραγωδίας του ελληνισμού στη Μικρά Ασία και τον Πόντο.

Κι όμως η 1η Μαρτίου 1923 είχε και έχει κάτι πολύ ξεχωριστό. Είναι η ημέρα που η Ελλάδα πραγματοποιούσε, χωρίς ίχνος υπερβολής, ένα πραγματικό άλμα στο χρόνο, και πιο συγκεκριμένα ένα άλμα δεκατριών ημερών.

Έδυσε η 15η Φεβρουαρίου και αντί, την επομένη, να ξημερώσει η 16η Φεβρουαρίου, ξημέρωσε η 1η Μαρτίου.

Το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός ήταν αποτέλεσμα της μετάβασης και της χώρας μας από το Ιουλιανό Ημερολόγιο (σήμερα γνωστό ως παλαιό ημερολόγιο) στο Γρηγοριανό.

Ιουλιανό και Γρηγοριανό

Το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» διαφώτισε το αναγνωστικό του κοινό σε σχέση με τα δύο ημερόλογια.

«Και τα δύο ημερολογιακά συστήματα, και το Ιουλιανόν και το Γρηγοριανόν, στηρίζονται επί της θέσεως του Ηλίου. Και το μεν πρώτον εισήχθη διά πρώτην φοράν τω 44 π.χ. υπό του Ιουλίου Καίσαρος εν Ρώμη, οφείλεται δε εις τον Αλεξανδρινόν αστρονόμον Σωσιγένην.

»Η δε “Γρηγοριανή μεταρρύθμισις”, ήτοι η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου, έγινε την 5ην Οκτωβρίου 1582 υπό του Πάπα Γρηγορίου του 13ου.

–       Ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ του Ιουλιανού και του Γρηγοριανού ημερολογίου;
–       Η μόνη διαφορά είνε η των 13 ημερών. Κατά τα λοιπά, και τα δύο ημερολόγια περιέχουν τα αυτά ελαττώματα, ήτοι ανωμαλίαν της διαρκείας των μηνών (άλλοι μήνες έχουν 30, άλλοι 31 και άλλοι 28 ημέρας), έλλειψιν αντιστοιχίας των ημερομηνιών προς τας αυτάς ημέρας της εβδομάδος, π.χ. ή 25 Μαρτίου συμπίπτει πότε Πέμπτην, πότε Τρίτην κλπ, το κινητόν του Πάσχα, η έλλειψις της αντιστοιχίας των ονομάτων των μηνών προς την αριθμητικήν σειράν των».

Ως εδώ καλά.

Αφενός, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών κατανόησε τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δεν μπορούσε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί διαφορετικό ημερολόγιο από αυτό που χρησιμοποιούσαν οι χώρες του Δυτικού Κόσμου και άλλες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη.

Αφετέρου, το «άλμα» αυτό των 13 ημερών, εξαιρουμένου ενός μικρού και πρόσκαιρου ζητήματος που δημιούργησε ως προς τη μισθοδοσία εκείνου του Φεβρουαρίου, επηρέασε ελάχιστα την καθημερινότητα του κόσμου.

Το χάος των εορτών

Αυτό όμως που πραγματικά προκάλεσε χάος ήταν το γεγονός ότι η αλλαγή αυτή στο ημερολόγιο δεν αφορούσε αυτόματα και τις εκκλησιαστικές εορτές, το εκκλησιαστικό δηλαδή ημερολόγιο.

Όλο το εορτολόγιο άλλαζε κι έτσι για παράδειγμα ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου θα έπρεπε να εορταστεί αντί στις 25 Μαρτίου στις 7 Απριλίου, αφού η Εκκλησία συνέχιζε να τηρεί το παλαιό (Ιουλιανό) ημερολόγιο.

Η ελληνική εκκλησία, ήταν μεν σύμφωνη με την αλλαγή του ημερολογίου, έπρεπε όμως να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ των αυτοκέφαλων ορθοδόξων εκκλησιών υπό τον συντονισμό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Έτσι για αρκετούς μήνες η Ελλάδα ζούσε με δύο ημερολόγια. Χαρακτηριστική είναι η καταχώρηση που ακολουθεί, και που αν και δημοσιεύεται στο φύλλο της 12ης Σεπτεμβρίου 1923 και προαναγγέλλει πανηγύρι της 31ης Αύγουστου.

Λίγο αργότερα το παράδοξο έλαβε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν τα Χριστούγεννα (25 Δεκεμβρίου) του 1923, ως θρησκευτική εορτή, εορτάστηκαν μετά την Πρωτοχρονιά του 1924.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1923, Χριστούγεννα γιόρτασαν μόνο οι του δυτικού δόγματος.

Όπως προκύπτει από αυτό που αναγράφεται ακριβώς κάτω από την ημερομηνία του φύλλου του «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ», στις 7 Ιανουαρίου του 1924 δεν ήταν του Αγιαννιού αλλά τα Χριστούγεννα του 1923…

Η λύση

Τελικά η οριστική λύση δόθηκε στις 23 Μαρτίου 1924 με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανακοινώνει πως «Κατά την απόφασιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου (από της αύριον Κυριακής 23 Μαρτίου εν ημερολόγιον θα υπάρχη εν τη εκκλησία και τη πολιτεία.

»Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδεχθείσα την απόφασιν ταύτην θέτει αυτήν εις εφαρμογήν, προνοούσα διά τον τερματισμόν της επικρατούσης συγχύσεως και ανωμαλίας εκ του διχασμού του ημερολογίου, εξ ου ου σμικρά ζημία εγίνετο εις τον θρησκευτικόν βίον του ελληνικού λαού.

»Διότι βεβαίως ήτο άτοπον να προηγήται των Χριστουγέννων η εορτή του νέου έτους και να μη εορτάζωμεν τας αγίας εορτάς κατά τας ανέκαθεν καθωρισμένας υπό της εκκλησίας ημερομηνίας.

»Μετά την διόρθωσιν ταύτην, την προσεχή Τρίτην θα εορτάσωμεν τον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου και την εθνικήν εορτήν συγχρόνως.

»Το ίδιον θα γίνεται δι’ όλας τας ακινήτους εορτάς. Π.χ. του αγίου Κωνσταντίνου θα εορτασθή τη 21 Μαΐου και ότι τη 3 Ιουνίου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τη 15η Αυγούστου, όπως πάντοτε, και όχι τη 28 Αυγούστου.

»Το πασχάλιον όμως της ορθοδόξου εκκλησίας, επειδή τούτο προήλθεν εξ αποφάσεως Οικουμ. Συνόδου, μένει, με την διόρθωσιν ταύτην του ημερολογίου, άθικτον και επαφίεται επ’ αυτού κρίσις εις την όλην Οικουμενικήν εκκλησίαν».

Τα συστατικά που προκαλούν αυτήν του τη «συμπεριφορά» κατά την παρασκευή του

Ένα από τα σνακ που μικροί και μεγάλοι λατρεύουν να απολαμβάνουν κατά την παρακολούθηση μίας ταινίας, ενός θεατρικού ή ακόμη και χωρίς κανέναν λόγο, επειδή απλώς τους αρέσει το ποπ κορν. Η διαδικασία για να το παρασκευάσετε, ειδικά αν έχετε μικρά παιδιά, άκρως διασκεδαστική με το χοροπήδημα και το σκάσιμό τους μέσα στην κατσαρόλα ή στην ειδική συσκευασία στο φούρνο μικροκυμάτων να δημιουργεί το μεγάλο ερώτημα: Τι γίνεται μέσα στους σπόρους καλαμποκιού και παρατηρείται αυτή η διαδικασία παρασκευής του;

Από τι αποτελείται το ποπ κορν που το κάνει να «χοροποηδάει» και να σκάει μέσα στην κατσαρόλα;

Αρχικά, πρέπει να γνωρίζετε ότι το ποπ κορν, δεν είναι απλά κάποιο παλιό καλαμπόκι, είναι ένα καλλιεργημένο στέλεχος καλαμποκιού, γνωστό ως zea mays everta. Ο πυρήνας του είναι επίσης ένας ολόκληρος κόκκος -αποτελείται από το πίτουρο, το μικρόβιο (το «έμβρυο» που βλασταίνει σε ένα φυτό) και το ενδοσπέρμιο (το άμυλο που παρέχει διατροφή για το μικρόβιο).

Mέσα του ο κάθε κόκκος καλαμποκιού είναι λίγο μαλακός, το ενδοσπέρμιο είναι αμυλούχο και υπάρχει και μια πολύ μικρή ποσότητα νερού. Και τα τρία αυτά πράγματα βοηθούν το ποπ κορν να σκάσει με τον τρόπο που το κάνει. Καθώς παρασκευάζετε το ποπ κορν σε μια κατσαρόλα ή σε μια σακούλα στο φούρνο μικροκυμάτων, το νερό μέσα σε κάθε πυρήνα αρχίζει να θερμαίνεται, δημιουργεί ατμό και διογκώνεται.

Το νερό και ο ατμός τελικά δημιουργούν αρκετή εσωτερική πίεση για να σπάσουν το κέλυφος και να κάνουν τον πυρήνα να σκάσει, αλλά πρέπει να υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα νερού για να σκάσει σωστά. Αν υπάρχει ελάχιστο νερό, δεν θα δημιουργηθεί η απαραίτητη ενέργεια για να σκάσει το ποπ κορν. Γι’ αυτόν το λόγο, μάλιστα, οι αγρότες κάνουν τη συγκομιδή του καλαμποκιού όταν η περιεκτικότητα σε υγρασία είναι μεταξύ 16% και 19 % κατά μάζα και στη συνέχεια στεγνώνει μέχρι να πέσει η υγρασία από 13% έως 14 %.

Καθώς, λοιπόν, η πίεση και η θερμότητα συσσωρεύονται μέσα στον πυρήνα, ζελατινοποιούν και μαλακώνουν το αμυλούχο ενδοσπέρμιο. Όταν τελικά εμφανιστεί ο πυρήνας, η πτώση της πίεσης και ο ατμός που διαφεύγει προκαλούν τη διαστολή του αμύλου και των πρωτεϊνών του ενδοσπερμίου και ο αέρας έξω από τον πυρήνα τους κρυώνει γρήγορα και τους αναγκάζει να στερεοποιηθούν και να δημιουργήσουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως ποπ κορν.

Σε συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε το 1926 στο αμερικανικό περιοδικό Collier’s, ο Νίκολα Τέσλα που βρισκόταν τότε προς το τέλος της καριέρας του, είχε κάνει εξαιρετικά διορατικές προβλέψεις για το μέλλον

Σε συνέντευξη του που δημοσιεύτηκε το 1926 στο αμερικανικό περιοδικό Collier’s, ο Νίκολα Τέσλα που βρισκόταν τότε προς το τέλος της καριέρας του, είχε κάνει εξαιρετικά διορατικές προβλέψεις για το μέλλον. Είχε μιλήσει για πτήσεις ηλεκτρικών αεροπλάνων από τη Νέα Υόρκη στην Ευρώπη μέσα σε λίγες ώρες, για συχνότερους σεισμούς και για αυξομειώσεις της θερμοκρασίας. Προέβλεψε, ακόμα, ότι οι άνθρωποι θα μπορούν να επικοινωνούν ασύρματα ο ένας με τον άλλο, σε πολύ μεγάλες αποστάσεις, χρησιμοποιώντας συσκευές που χωρούν στην τσέπη τους.

«Όταν η ασύρματη τεχνολογία εφαρμοστεί τέλεια, όλη η γη θα μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο εγκέφαλο, αυτό που είναι δηλαδή πραγματικά, με όλα τα πράγματα να είναι απλώς κομμάτια ενός πραγματικού και ρυθμικού όλου. Θα μπορούμε να επικοινωνούμε ο ένας με τον άλλον στιγμιαία, ανεξαρτήτου απόστασης. Όχι μόνο αυτό, αλλά μέσα από την τηλεόραση και την τηλεφωνία, θα μπορούμε να βλέπουμε και να ακούμε τον άλλον, σαν να τον έχουμε μπροστά μας ακόμα κι αν έχουμε χιλιάδες μίλια ανάμεσά μας», είχε πει στη συνέντευξή του μεταξύ άλλων ο Νίκολα Τέσλα.

Το μεγαλύτερο μουσείο της Ρωσίας κι ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου. Η ιστορία του ξεκινάει στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης

Το Μουσείο Ερμιτάζ της Αγίας Πετρούπολης είναι το μεγαλύτερο μουσείο της Ρωσίας κι ένα από τα σπουδαιότερα του κόσμου. Σύμφωνα με τη μηνιαία αγγλόφωνη εφημερίδα «The Art Newspaper» κατατάσσεται στη δέκατη θέση παγκοσμίως όσον αφορά την επισκεψιμότητα (2.812.913 επισκέπτες το 2022).

Η ονομασία Ερμιτάζ είναι γαλλική και προέρχεται από την ελληνική λέξη ερημητήριο. Με τον όρο αυτό αποκαλούσαν οι Γάλλοι οποιαδήποτε εξοχική ή απόκεντρη κατοικία κυρίως για ανάπαυση ή αναψυχή.

Η ιστορία του Μουσείου Ερμιτάζ

Η ιστορία του Μουσείου ξεκινάει στα χρόνια της Αικατερίνης της Μεγάλης και συγκεκριμένα την 7η Δεκεμβρίου 1764, όταν η τσαρίνα Πασών των Ρωσιών αγόρασε 225 ή 317 πίνακες (οι αριθμοί ποικίλλουν στις διάφορες πηγές) από τον Πρώσο έμπορο Γιόχαν Ερνστ Γκοτσόβσκι και ξεκίνησε τη δική της συλλογή έργων τέχνης. Η συλλογή περιλάμβανε πίνακες των Ρέμπραντ, Ρούμπενς, Άντονι βαν Ντάικ, Τιτσιάνο και άλλων σπουδαίων ζωγράφων.

Τα επόμενα χρόνια, η Αικατερίνη διεύρυνε τη συλλογή της, αποκτώντας συλλογές από κληρονόμους επιφανών συλλεκτών και από αναθέσεις της σε σημαντικούς καλλιτέχνες. Κατά τη διάρκεια της ζωής της, απέκτησε 4.000 πίνακες ζωγραφικής, 10.000 σχέδια, 16.000 νομίσματα, 10.000 χαραγμένους πολύτιμους λίθους και 38.000 βιβλία.

Η αρχική συλλογή εκτέθηκε στο Μικρό Ερμιτάζ, ένα διώροφο κτίριο που ανεγέρθηκε δίπλα στα Χειμερινά Ανάκτορα το 1766. Καθώς η συλλογή μεγάλωνε, η Αικατερίνη ανέθεσε στον αρχιτέκτονα της Αυλής Γιούρι Φέλτεν να χτίσει το Μεγάλο Ερμιτάζ, το οποίο σήμερα είναι γνωστό και ως Παλαιό Ερμιτάζ. Μετά τον θάνατο της Αικατερίνης, οι διάδοχοί της Αλέξανδρος Α’ και Νικόλαος Α’ συνέχισαν να επεκτείνουν τη συλλογή έργων τέχνης.

Κατά τον πρώτο αιώνα της ύπαρξής του, το Ερμιτάζ ήταν μία ιδιωτική συλλογή έργων τέχνης, στην οποία είχαν πρόσβαση μόνο λίγοι και εκλεκτοί. Μετατράπηκε σε δημόσιο μουσείο κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Νικολάου Α’, ο οποίος ανέθεσε στον γερμανό αρχιτέκτονα Λέον φον Κλέντσε να σχεδιάσει το κτίριο του Νέου Ερμιτάζ ειδικά για τον σκοπό αυτό. Το Νέο Ερμιτάζ άνοιξε τις πύλες του για το κοινό στις 5 Φεβρουαρίου 1852.

Μετά τη Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 και την επικράτηση των Μπολσεβίκων, το Ερμιτάζ ανακηρύχθηκε κρατικό μουσείο. Η συλλογή του διευρύνθηκε με τη συλλογή της Αυτοκρατορικής Ακαδημίας Τεχνών, με κατασχεμένες ιδιωτικές συλλογές και με κοσμήματα και αντικείμενα αξίας από τους εσωτερικούς χώρους των Χειμερινών Ανακτόρων.

Υπέστη όμως και αρκετές απώλειες. Η αίθουσα διαμαντιών των Χειμερινών Ανακτόρων μεταφέρθηκε στο Κρεμλίνο της Μόσχας, αρκετές εκατοντάδες πίνακες μεταφέρθηκαν στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Μόσχας και περίπου 250 σημαντικοί πίνακες πωλήθηκαν σε μουσεία της Δύσης για να χρηματοδοτηθεί η ταχεία εκβιομηχάνιση της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Στη διάρκεια των δύο Παγκόσμιων Πολέμων, οι θησαυροί του μεταφέρθηκαν στη Μόσχα, χωρίς να υποστούν καμία φθορά.

Μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, το Ερμιτάζ συνέχισε να διευρύνει τη συλλογή του, αποκτώντας πίνακες σύγχρονων καλλιτεχνών. Το σημερινό Ερμιτάζ είναι ένα εκτεταμένο μουσειακό συγκρότημα με μία από τις μεγαλύτερες συλλογές ζωγραφικής στον κόσμο και αποτελείται από πέντε κτίρια (το Χειμερινό Ανάκτορο, το Μικρό Ερμιτάζ, το Μεγάλο/Παλαιό Ερμιτάζ, το Νέο Ερμιτάζ, το Θέατρο Ερμιτάζ) που βρίσκονται κατά μήκος της όχθης του Παλατιού.

Τμήματα και συλλογές

Η επιφάνεια του μουσείου καλύπτει έκταση 75.000 τετραγωνικών μέτρων. Περί τα 3 εκατομμύρια έργα τέχνης είναι κατανεμημένα στις 322 αίθουσες, που περιλαμβάνουν τα παρακάτω τμήματα:

• Πρωτόγονος πολιτισμός
  με το μοναδικό στον κόσμο σύνολο σκυθικών αρχαιοτήτων.
• Πολιτισμός και τέχνες του αρχαίου κόσμου
  77.000 αντικείμενα, που προέρχονται κυρίως από ανασκαφές που πραγματοποιή­θηκαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου.
• Τέχνη της Δυτικής Ευρώπης
  Γαλλικοί πίνακες από τον Πουσέν ως τον Ματίς, ιταλικοί πίνακες (Λεονάρντο ντα Βίντσι, Ραφαήλ, Τιτσιάνο), έργα της φλαμανδικής και της ολλανδικής σχολής (38 πίνακες του Ρέμπραντ), έργα της ισπανικής, γερμανικής και αγγλικής σχολής.
• Ιστορία του ρωσικού πολιτισμού
• Πολιτισμός και τέχνη της Ανατολής
• Νομισματική

Το συγκρότημα του Ερμιτάζ συμπληρώνεται από εργαστήρια αποκατάστασης έργων τέχνης, βιβλιοθήκη και αρχεία.

Κάθε χρόνο, στις 7 Δεκεμβρίου, το Ερμιτάζ γιορτάζει την επέτειο της ίδρυσής του (Ημέρα του Ερμιτάζ), με δωρεάν είσοδο στις μόνιμες εκθέσεις του κι ένα ειδικό πρόγραμμα εκδηλώσεων.

Ένα παραδοσιακό δρώμενο που αναβιώνει κάθε χρόνο στη Νάουσα την περίοδο της Αποκριάς, με ρίζες στην αρχαιότητα και την τουρκοκρατία

Οι «Γενίτσαροι και Μπούλες» (απαντάται και ως «Γιανίτσαροι και Μπούλες») είναι ένα παραδοσιακό δρώμενο που αναβιώνει κάθε χρόνο στη Νάουσα την περίοδο της Αποκριάς και έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και, πιο συγκεκριμένα, στη λατρεία του θεού Διονύσου.

Την πρώτη μαρτυρία για το δρώμενο έχουμε το 1706, αντί μνημοσύνου για το παιδομάζωμα της προηγούμενης χρονιάς από τους Οθωμανούς. Οι Ναουσαίοι αρνήθηκαν το παιδομάζωμα και σκότωσαν τον απεσταλμένο του σουλτάνου. Πολλοί Ναουσαίοι αναγκάστηκαν να βγουν κλέφτες στο βουνό, με αποτέλεσμα την εξολόθρευσή τους από τους Τούρκους. Ήταν τότε μέρες Αποκριάς.

Τον επόμενο χρόνο, το 1706, αντί μνημοσύνου, οι νέοι της Νάουσας ντύθηκαν την αρματολίτικη στολή και φορώντας τον «πρόσωπο» για να μην τους αναγνωρίσουν οι Τούρκοι, και με τα ασημικά ραμμένα στο στήθος να τους προστατεύουν δημιουργώντας έναν τέλειο θώρακα, γύριζαν στην πόλη αναπαριστώντας το ιστορικό αυτό γεγονός.

Τη μεγαλύτερη ακμή του γνώρισε στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα και φθάνει αναλλοίωτο μέχρι τις μέρες μας. Το έθιμο χαρακτηρίζει η πειθαρχημένη, τυποποιημένη και εξαιρετικής αισθητικής εμφάνιση των συμμετεχόντων. Το ντύσιμο, το μάζεμα, το προσκύνημα, το δρομολόγιο, η μουσική, οι χοροί, τα όργανα, εντάσσονται σε μία ιεροτελεστία που κρατά αυστηρά τους ίδιους κανόνες εδώ και αιώνες.

Παίρνουν μέρος μόνο νεαροί άνδρες, ανύπαντροι τα παλαιότερα χρόνια.
Ο Γενίτσαρος (Γιανίτσαρος) είναι ο πρωταγωνιστής. Περήφανος φουστανελοφόρος, με τα πολλά ασημικά στο στήθος και στη φουστανέλα, τη μακριά πάλα (σπαθί) και τον κέρινο «πρόσωπο». Η Μπούλα είναι κι αυτή άνδρας που υποδύεται τη γυναίκα χωρίς όμως να τη γελοιοποιεί, με φαρδιά φουστάνια και κέρινο «πρόσωπο» στολισμένο με τούλια και λουλούδια. Παιδιά προπορεύονται του μπουλουκιού, ενώ στο τέλος της πομπής ακολουθεί η μουσική, ο ζουρνάς και το νταούλι.

Το έθιμο ξεκινάει την πρώτη Κυριακή της Αποκριάς όπου νωρίς το πρωί με τελετουργικό τρόπο αρχίζει το ντύσιμο. Από μακριά ακούγεται ο λυπητερός ήχος του ζουρνά και ο βαρύς χτύπος του νταουλιού που πλησιάζει στα σπίτια για να ξεκινήσει το μάζεμα πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι.

Όταν ο Γενίτσαρος (Γιανίτσαρος) είναι έτοιμος, θα τιναχτεί τρεις φορές στο παράθυρο του σπιτιού του και στη συνέχεια πηδά τρεις φορές στα δυο του πόδια. Είναι ο αποχαιρετισμός. Στην εξώπορτα θα κάνει τρεις φορές το σταυρό του και θα χαιρετίσει όλους όσοι ήρθαν να τον πάρουν. Πιασμένοι δυο-δυο θα πάνε να δουν τον επόμενο. Η Μπούλα θα φιλήσει το χέρι όλων των ανθρώπων του σπιτιού και στη συνέχεια όλου του μπουλουκιού. Είναι ιδιαίτερα συγκινητική η τελετή αποχαιρετισμού στο σπίτι και το καλωσόρισμα των μελών του μπουλουκιού.

Χωρίς να χορεύουν, φθάνουν κοντά στο μεσημέρι στο Δημαρχείο, όπου θα γίνει το προσκύνημα, θα πάρει δηλαδή ο αρχηγός την άδεια από τον Δήμαρχο να τελεστεί το έθιμο, να γυρίσουν χορεύοντας τους δρόμους της πόλης. Εκτός από την Μπούλα που υποκλίνεται, οι Γενίτσαροι (Γιανίτσαροι) θα γείρουν πίσω το κορμί τους και θα τινάξουν αγέρωχα το στήθος τους. Μόλις δοθεί η άδεια θα βγάλουν τις πάλες από τα θηκάρια και θ’ αρχίσουν οι καθορισμένες από την παράδοση πατινάδες από μαχαλά σε μαχαλά, σε καθορισμένο δρομολόγιο. Στις πλατείες θα χορέψουν κυκλικούς χορούς, ενώ το απόγευμα θα φθάσουν στην πλατεία Αλωνίων όπου θα βγάλουν τον «πρόσωπο» και θα ενωθούν μαζί με τον κόσμο για να χορέψουν.

Το έθιμο επαναλαμβάνεται την Κυριακή της Τυρινής, και συνεχίζεται την Καθαρή Δευτέρα χωρίς τους «πρόσωπους» ακολουθώντας όμως το ίδιο δρομολόγιο. Την Κυριακή της Ορθοδοξίας όλα τα μπουλούκια συναντιούνται στην περιοχή Σπηλαίου για να γλεντήσουν με παραδοσιακές πίτες, γλυκά του ταψιού και άφθονο ναουσαίϊκο κρασί.

Συνέβη στις 27 Μαρτίου του 1977 στην Τενερίφη της Ισπανίας, όταν δύο γιγαντιαία Μπόινγκ 747 συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 583 άνθρωποι.

Το πιο πολύνεκρο δυστύχημα στην ιστορία της πολιτικής αεροπορίας συνέβη στις 27 Μαρτίου του 1977 στην Τενερίφη της Ισπανίας, όταν δύο γιγαντιαία Μπόινγκ 747 συγκρούστηκαν κατά τη διάρκεια της τροχοδρόμησης, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 583 άνθρωποι. Η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης, που συντάραξε τον κόσμο, ήταν στην ουσία ένα τροχαίο δυστύχημα.

Η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε στη 1:15 μ.μ. της 27ης Μαρτίου 1977, με την έκρηξη μιας βόμβας στο αεροδρόμιο του Γκραν Κανάριας, του μεγαλύτερου νησιού του συμπλέγματος των Καναρίων Νήσων, που βρίσκονται στ’ ανοιχτά της βορειοδυτικής Αφρικής, ανήκουν στην Ισπανία και αποτελούν δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Την είχαν τοποθετήσει μέλη της αυτονομιστικής οργάνωσης «Ένοπλες Ομάδες των (ιθαγενών) Γουάντσε» (Fuerzas Armadas Guanches) και η έκρηξη προκάλεσε τον τραυματισμό ενός ατόμου.

Οι αρχές διέκοψαν αμέσως τη λειτουργία του αεροδρομίου και διοχέτευσαν την εναέρια κυκλοφορία στο αεροδρόμιο «Λος Ροντέος» του γειτονικού νησιού της Τενερίφης. Σύντομα, παρατηρήθηκε το αδιαχώρητο από τα σταθμευμένα αεροπλάνα, προκαλώντας “πονοκεφάλους” στον πύργο ελέγχου του αεροδρομίου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μία μεγάλης έκτασης πυκνή ομίχλη κάλυψε κάθε σπιθαμή του αεροδρομίου.

Ανάμεσα στα πολλά παρκαρισμένα αεροπλάνα ήταν και τα δύο μοιραία Μπόινγκ 747. Το ένα ανήκε στην αμερικανική εταιρεία Pan-Am (δεν υπάρχει σήμερα) και εκτελούσε την πτήση 1736 «Λος Άντζελες – Νέα Υόρκη – Γκραν Κανάρια» με 380 επιβάτες και 16μελές πλήρωμα και το άλλο στην ολλανδική KLM. Εκτελούσε την πτήση 4085 «Άμστερνταμ – Γκραν Κανάρια» με 234 επιβάτες και 14μελές πλήρωμα.

Όταν γύρω στις 5 το απόγευμα άνοιξε το αεροδρόμιο της Γκραν Κανάρια, ο πύργος ελέγχου του αεροδρομίου της Τενερίφης άρχισε να δίνει εντολές για τη σταδιακή αναχώρηση των αεροσκαφών. Η ομίχλη, όμως, παρέμεινε πυκνή και η ορατότητα στο διάδρομο αρκετά χαμηλή. Ελλείψει επίγειου ραντάρ, η επικοινωνία μεταξύ πύργου ελέγχου και αεροσκαφών γινόταν δια ασυρμάτου. Μία σειρά παρανοήσεων έφεραν τα δύο Μπόινγκ αντιμέτωπα στο διάδρομο απογείωσης.

Το αεροσκάφος της KLM άρχισε να τροχοδρομεί και να ανεβάζει ταχύτητα, προκειμένου να απογειωθεί. O πιλότος του αεροπλάνου της Pan-Am, που ήταν σταματημένο μέσα στον διάδρομο, προσπάθησε να το μετακινήσει, αλλά ήταν αργά. Τα δύο αεροσκάφη συγκρούστηκαν με σφοδρότητα κι έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Από το Μπόινγκ της KLM κανείς δεν επέζησε, ενώ από το αμερικανικό αεροσκάφος σκοτώθηκαν 258 από τους επιβαίνοντες, 61 τραυματίστηκαν και μόλις 61 διασώθηκαν. Για πολλές μέρες το πολύνεκρο δυστύχημα της Τενερίφης απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του κόσμου και ήταν το πρώτο θέμα συζήτησης στην αεροπορική κοινότητα για πολλούς μήνες.

Τις έρευνες για τη διαλεύκανση του δυστυχήματος ανέλαβε η Ισπανική Πολιτική Αεροπορία, με τη συνδρομή Αμερικανών και Ολλανδών εμπειρογνωμόνων. Η πολύμηνη έρευνα έδειξε ότι ο πιλότος του Μπόινγκ της KLM απογειώθηκε χωρίς την έγκριση του πύργου ελέγχου, παρανοώντας τις εντολές του. Στην αρχή οι ολλανδοί εμπειρογνώμονες προσπάθησαν να ρίξουν το φταίξιμο στον πύργο ελέγχου, αλλά στο τέλος η KLM ανέλαβε ολοκληρωτικά την ευθύνη και αποζημίωσε τους συγγενείς των θυμάτων.

Η αεροπορική τραγωδία της Τενερίφης είχε ως αποτέλεσμα τη λήψη μιας σειράς μέτρων από τον ICAO για την αποφυγή παρόμοιων περιστατικών στο μέλλον. Τα πιο σημαντικά ήταν η καθιέρωση τυποποιημένης φρασεολογίας μεταξύ πύργου ελέγχου και κυβερνήτη του αεροσκάφους, ώστε να αποφεύγονται οι όποιες παρανοήσεις και η άμβλυνση της παντοκρατορίας του κυβερνήτη στο αεροσκάφος. Τα μέλη του πληρώματος ενθαρρύνονται να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους προς τον κυβερνήτη, όσον αφορά θέματα ασφάλειας της πτήσης και αυτός οφείλει να παίρνει τις όποιες αποφάσεις, αφού λάβει υπόψη του τις παρατηρήσεις των υφισταμένων του.

Ποδοσφαιρικός σύλλογος της Αγγλίας, με παγκόσμια ακτινοβολία. Εδρεύει στην πόλη του Μάντσεστερ και συγκεκριμένα στη συνοικία Ολντ Τράφορντ, όπου και γήπεδό του

Η Μάντσεστερ Γιουνάιεντ είναι ποδοσφαιρικός σύλλογος της Αγγλίας, που εδρεύει στην πόλη του Μάντσεστερ και συγκεκριμένα στη συνοικία Ολντ Τράφορντ, όπου και το γήπεδό του. Ομάδα – θρύλος, με παγκόσμια ακτινοβολία, έχει στη συλλογή της, μεταξύ άλλων, 3 Τσάμπιονς Λιγκ, 20 Πρωταθλήματα και 12 Κύπελλα Αγγλίας.

Ιδρύθηκε το 1878 ως Νιούτον Χιθ (Newton Heath LYR), από εργαζόμενους στην τοπική σιδηροδρομική εταιρεία και έδρευε στην ομώνυμη συνοικία του Μάντσεστερ. Αρχικά, έδινε αγώνες με άλλες ομάδες της σιδηροδρομικής εταιρείας και στη συνέχεια συμμετείχε στα τοπικά πρωταθλήματα. Το 1892 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη σιδηροδρομική εταιρεία και εντάχθηκε στην Α’ Κατηγορία της Αγγλίας. Δύο χρόνια αργότερα υποβιβάστηκε στη Β’ Κατηγορία.

Τον Ιανουάριο του 1902 λόγω χρεών απειλήθηκε με διάλυση. Τότε πήρε την κατάσταση στα χέρια του ο αρχηγός της ομάδας Χάρι Στάφορντ, ο οποίος έπεισε τέσσερις τοπικούς επιχειρηματίες να επενδύσουν στην ομάδα. Στις 24 Απριλίου 1902, η Νιούτον Χιθ μετονομάστηκε σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και μετακόμισε στο Ολντ Τράφορντ. Πρώτος πρόεδρός της ανέλαβε ο ένας από τους τέσσερις επενδυτές, ο Τζον Ντέιβις. Η ομάδα κατέθεσε αμέσως τα αγωνιστικά της διαπιστευτήριά στο νησί, κερδίζοντας δύο πρωταθλήματα (1908, 1911), ένα Κύπελλο (1908) και δύο Σούπερ Καπ (1908, 1911). Στη συνέχεια, όμως, περιέπεσε σε αφάνεια μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πορεία της ομάδας άλλαξε, όταν τις τύχες της ανέλαβε τον Οκτώβριο του 1945 ο 36χρονος σκωτσέζος Ματ Μπάσμπι, που μόλις είχε κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια. Ο Μπάσμπι δημιούργησε ένα νεανικό σύνολο με μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια, που άρχισε να σαρώνει τους τίτλους στην Αγγλία τη δεκαετία του ‘50. «Οι μπέμπηδες», όπως ονομάστηκαν, πρόλαβαν να κατακτήσουν τρία πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και τρία σούπερ-καπ, προτού αφανιστούν στο τραγικό αεροπορικό δυστύχημα του Μονάχου το 1958. Ο Μπάμπι, αφού κατόρθωσε να διασωθεί, άρχισε τη δημιουργία μιας νέας γενιάς «μπέμπηδων», που έφθασε στην κορύφωσή της το 1968 με την κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης (σημερινό Τσάμπιονς Λιγκ).

Ο Μπάσμπι αποχώρησε οριστικά από τον πάγκο της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ το 1971 και ύστερα από μία μεταβατική περίοδο 15 ετών, ένας άλλος σκωτσέζος, ο Άλεξ Φέργκιουσον, ανέλαβε τις τύχες της και βάλθηκε να ξεπεράσει τις επιδόσεις του συμπατριώτη του. Στα 27 χρόνια (1986-2013) που κάθισε στον πάγκο της οδήγησε τους «κόκκινους διαβόλους» σε συνολικά 38 τίτλους, από τους οποίους ξεχωρίζουν τα 2 Τσάμπιονς Λιγκ (1999, 2008), τα 13 πρωταθλήματα και τα 6 κύπελλα Αγγλίας. Η εμφάνιση της ομάδας παραμένει η ίδια από την εποχή της μετονομασίας της: κόκκινη φανέλα, λευκό παντελονάκι και μαύρες κάλτσες. Το προσωνύμιο «κόκκινοι διάβολοι» πρωτοεμφανίσθηκε τη δεκαετία του ‘60 και απεικονίζεται στο έμβλημα του συλλόγου, μαζί με το καραβάκι, που είναι το διακριτικό της πόλης του Μάντσεστερ. Το «μπέμπηδες» σιγά – σιγά εγκαταλείφθηκε και μόνο κάποιας ηλικίας φίλαθλοι το θυμούνται.

Οι μεγάλοι αντίπαλοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι η συμπολίτισσά της Μάντσεστερ Σίτι και οι «γειτόνισσες» Λίβερπουλ και Λιντς. Το ντέρμπι του Μάντσεστερ συνεγείρει την πόλη, καθώς η Σίτι έχει μεγαλύτερες συμπάθειες στην πόλη απ’ ό,τι η αντίπαλός της. Η αντιπαλότητα Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Λίβερπουλ ανάγεται στη Βιομηχανική Επανάσταση, όταν το Μάντσεστερ ήταν το κέντρο της υφαντουργίας και το Λίβερπουλ το μεγάλο εξαγωγικό λιμάνι. Με τη Λιντς η αντιπαλότητα πάει αρκετούς αιώνες πίσω, στον λεγόμενο «Πόλεμο των Ρόδων», που ξέσπασε το 1455, μεταξύ των Οίκων του Λάνκαστερ και της Υόρκης (Γιορκ) για το θρόνο της Αγγλίας. Το Λιντς βρίσκεται στην περιφέρεια του Λάνκαστερσαϊρ και το Μάντσεστερ σ’ αυτή του Γιόρκσαϊρ.

Η Μάνστεστερ Γιουνάιτεντ είναι μία από τις δημοφιλέστερες και πλουσιότερες ποδοσφαιρικές ομάδες του κόσμου. Διατηρεί περισσότερους από 200 αναγνωρισμένους συνδέσμους φιλάθλων σε 24 χώρες και σύμφωνα με έρευνες οι οπαδοί της υπολογίζονται από 75 έως 333 εκατομμύρια σ’ όλο τον κόσμο.

Τίτλοι

• Πρωταθλήματα Αγγλίας (20): 1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1993, 1994, 1996, 1997, 1999, 2000, 2001, 2003, 2007, 2008, 2009, 2011, 2013.
• Κύπελλα Αγγλίας (12): 1909, 1948, 1963, 1977, 1983, 1985, 1990, 1994, 1996, 1999, 2004, 2016.
• Λιγκ Καπ (6): 1992, 2006, 2009, 2010, 2017, 2023.
• Σούπερ Καπ (21): 1908, 1911, 1952, 1956, 1957, 1965, 1967, 1977, 1983, 1990, 1993, 1994, 1996, 1997, 2003, 2007, 2008, 2010, 2011, 2013, 2016.
• Τσάμπιονς Λιγκ (3): 1968, 1999, 2008.
• Κύπελλο Κυπελλούχων (1): 1991
• Γιουρόπα Λιγκ (1): 2017
• Σούπερ Καπ (1): 1991
• Διηπειρωτικό Κύπελλο (1): 1999
• Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (1): 2008

«Είναι πεντανόστιμο. Είναι μόνο μια μικρή μπουκιά»

Ο πιο ηλικιωμένος άντρας της Αυστραλίας μοιράστηκε πρόσφατα τα μυστικά της μακροζωίας τους. Ένα από αυτά είναι τα «μυαλά κότας», όπως είπε ο ηλικίας 111 ετών Dexter Kruger.

Λίγο καιρό μετά τα 111ά του γενέθλια ο Kruger έφυγε από τη ζωή και συγκεκριμένα στα μέσα Ιουλίου, σύμφωνα με τον Guardian.

Ο συνταξιούχος κτηνοτρόφος βοοειδών έγινε 111 ετών στα μέσα Μαΐου και λίγες ημέρες πριν από τα τελευταία του γενέθλια μίλησε στο Australian Broadcasting Corp. από τον οίκο ευγηρίας στο Κουίνσλαντ όπου ζούσε.

Εκεί αποκάλυψε πως η λιχουδιά αυτή σε εβδομαδιαία βάση είχε συμβάλει στη μακροζωία του.

«Μυαλά κότας. Ξέρετε, οι κότες έχουν ένα κεφάλι. Μέσα σε αυτό, υπάρχει ένα μυαλό. Και είναι πεντανόστιμο. Είναι μόνο μια μικρή μπουκιά», δήλωσε ο Kruger.

Ο 74χρονος γιος του Greg θεωρεί πως ο απλός τρόπος ζωής του πατέρα του ευθύνεται για το γεγονός ότι έφτασε να γιορτάσει τα 111 χρόνια του.

Η υπεύθυνη του οίκου ευγηρίας Melanie Calvert δήλωνε τον περασμένο Μάιο πως ο Kruger, ο οποίος έγραφε την αυτοβιογραφία του, «είναι πιθανότατα ένας από τους πιο έξυπνους ανθρώπους που μένουν εδώ. Η μνήμη του είναι καταπληκτική για έναν άνθρωπο 111 ετών».

Ο John Taylor, ιδρυτής του The Australian Book of Records, επιβεβαίωσε πριν από τον θάνατό του ότι ο άντρας ήταν πλέον ο μεγαλύτερος σε ηλικία άντρας στην Αυστραλία.

Η πιο μεγάλη σε ηλικία Αυστραλή που έχει επιβεβαιωθεί ήταν η Christina Cook, η οποία πέθανε το 2002 στην ηλικία των 114 ετών και 148 ημερών.