Ήταν μεσάνυχτα της 15ης προς 16η Οκτωβρίου του 1960, όταν στους δρόμους της Αθήνας ήχησε για τελευταία φορά το «καμπανάκι» του τραμ. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα, στις 19 Ιουλίου του 2004 επέστρεψε…

Τα πρώτα τραμ έκαναν την εμφάνισή τους στους δρόμους της Αθήνας το 1882. Ήταν ελαφρά οχήματα, κλειστά το χειμώνα με 16 θέσεις και ανοιχτά το καλοκαίρι με 20 θέσεις, τα οποία έλκονταν από τρία άλογα. Τα 800, συνολικώς, άλογα ήταν μικρασιάτικα, μικρόσωμα και νευρώδη, αλλά κατάλληλα για τις επικλινείς οδούς της Αθήνας και τις συνεχείς στάσεις.

Αυτές οι πρώτες γραμμές συνέδεσαν το κέντρο της Αθήνας με τα τότε προάστια, δηλαδή τα Πατήσια, τους Αμπελοκήπους και την Κολοκυνθού, καθώς και την Πλατεία Ομονοίας με το Σύνταγμα, το Γκάζι και τον Κεραμικό Δίπυλο, ενώ αργότερα, το 1902, εξυπηρέτησαν τις οδούς Ιπποκράτους, Μητροπόλεως και Αχαρνών.

Το ατμήλατο τραμ του Φαλήρου ξεκίνησε να λειτουργεί το 1887. Με αφετηρία μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών, διέσχιζε τις λεωφόρους Πανεπιστημίου, Αμαλίας και Θησέως, έφτανε στις Τζιτζιφιές, κι από εκεί, μέσω της παραλιακής λεωφόρου, κατέληγε στο Φάληρο, όπου υπήρχαν τότε παραθαλάσσια κέντρα αναψυχής και θαλάσσια λουτρά.

Στις 30 Οκτωβρίου του 1908 κυκλοφόρησαν τα πρώτα ηλεκτρικά τραμ, τα οποία επρόκειτο να αντικαταστήσουν σταδιακώς τα ιππήλατα. Τα επόμενα δύο χρόνια, το δίκτυο του τραμ απέκτησε 257 οχήματα -150 κινητήρια και 107 ρυμουλκούμενα- μαζί με τα παλιά, που επαναχρησιμοποιήθηκαν ως ρυμουλκούμενα.

Τα βαγόνια ήταν βελγικής κατασκευής, κλειστά, με ηλεκτροφωτισμό και πρωτοποριακώς τοποθετημένα αναπαυτικά καθίσματα, με πρόβλεψη για 16 θέσεις καθήμενων και 14 ορθίων, με δύο κινητήρες ιδανικούς για τις κλίσεις των αθηναϊκών γραμμών και με μπεζ χρωματισμό. Τόση ήταν η εντύπωση που προξένησαν τα νέα τραμ στους Αθηναίους, ώστε πολλοί ταξίδευαν ως το τέρμα και επέστρεφαν, χωρίς άλλο σκοπό, μόνο και μόνο για να απολαύσουν την άνεση της διαδρομής, η οποία άλλωστε δεν κόστιζε παρά μια δεκάρα.

Το 1939 εκποιείται μεγάλος αριθμός ρυμουλκούμενων οχημάτων βελγικής κατασκευής, ενώ όλα τα εν χρήσει τροχιοδρομικά οχήματα ανακαινίζονται και το χρώμα τους γίνεται βαθύ πράσινο, εξ ου και η ονομασία «πράσινα». Την επόμενη χρονιά παραλαμβάνονται τα 60 μεγάλα, σύγχρονα τροχιοδρομικά οχήματα που προέβλεπε η συμπληρωματική σύμβαση που είχε συνάψει το Ελληνικό Δημόσιο το 1937. Τα νέα οχήματα, γνωστά ως «κίτρινα», λόγω του χρώματός τους, είχαν κατασκευασθεί από την ιταλική κοινοπραξία ΟΜ/CGE/Breda του Μιλάνου και ξεχώριζαν για τον αεροδυναμικό σχεδιασμό τους, που είχε ως πρότυπο τα τραμ του Μιλάνου.

Στις 28 Οκτωβρίου 1940, οι τροχιόδρομοι της Αθήνας συμμετέχουν στην επιστράτευση. Είναι κλασικές πλέον οι εικόνες των υπερφορτωμένων τραμ με τους ενθουσιώδεις επίστρατους που έσπευδαν να παρουσιαστούν και να φύγουν για το μέτωπο.

Μετά την Κατοχή αρχίζει η φθίνουσα πορεία των τραμ της Αθήνας, με την κατάργηση ορισμένων γραμμών. Η πραγματική, όμως, κατάργηση συμπίπτει με το θεαματικό ξήλωμα των σιδηροτροχιών στον κόμβο των Χαυτείων, από συνεργεία του Υπουργείου Δημοσίων Έργων, τις πρώτες πρωινές ώρες της 16ης Νοεμβρίου 1953, και τον επακόλουθο παροπλισμό των γραμμών Πατησίων – Αμπελοκήπων και Κυψέλης – Παγκρατίου.

Το τελευταίο κουδούνισμα από καμπανάκι αθηναϊκού τραμ ακούστηκε έξω από το αμαξοστάσιο της Αγίας Τριάδας Κεραμικού, τα μεσάνυχτα της 15ης προς 16η Οκτωβρίου του 1960. Τα τραμ, πράσινα ή κίτρινα, που στα 52 χρόνια της ζωής τους διακίνησαν κάπου 3 δισεκατομμύρια άτομα, δεν επρόκειτο να ξαναδούν τους δρόμους της Αθήνας.

Παρέμενε, ωστόσο, η γραμμή του τραμ του Περάματος. Στις 4 Απριλίου 1977, Μεγάλη Δευτέρα απόγευμα, το τραμ του Περάματος, προερχόμενο από το Πέραμα και κατευθυνόμενο στον Πειραιά, στολισμένο με λουλούδια και πανό, κάνει το τελευταίο του δρομολόγιο. Φτάνει στην πλατεία Λουδοβίκου του Πειραιά, έξω από το σταθμό του Ηλεκτρικού. Οι επιβάτες κατεβαίνουν. Ο οδηγός Γιάννης Κωστόπουλος χτυπάει για τελευταία φορά το καμπανάκι και οδηγεί το όχημα 77 στο αμαξοστάσιο της οδού Κόνωνος. Εκείνη τη στιγμή γράφτηκε ο επίλογος της μεγάλης ιστορίας των Ελληνικών τραμ, ή, όπως τουλάχιστον θέλουμε να ελπίζουμε, ο επίλογος της πρώτης περιόδου του ελληνικού τραμ.

44 χρόνια αργότερα, το τραμ επέστρεψε στους δρόμους της πρωτεύουσας, πλήρως εκσυγχρονισμένο. Ξεκίνησε τη λειτουργία του στις 19 Ιουλίου 2004, ενόψει και των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά – Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής. Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά…

Ο Αστικός Σιδηρόδρομος Πειραιά – Κηφισιάς, γνωστός ως «Ηλεκτρικός», μετράει σχεδόν ενάμισι αιώνα ζωής. Ατμοκίνητος αρχικά και ηλεκτροκίνητος αργότερα, ο σιδηρόδρομος συνέδεσε το 1869 την Αθήνα με τον Πειραιά, που μέχρι τότε οι άμαξες και τα παμφορεία ήταν το μόνο μέσο συγκοινωνίας μεταξύ τους.

Η πρώτη ιδέα για τη δημιουργία του τέθηκε από τον Φρειδερίκο Φεράλδη το 1835, ένα χρόνο αφότου η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους, αλλά απορρίφθηκε από την τότε κυβέρνηση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 1843, ο Αλέξανδρος Ραγκαβής επαναλαμβάνει δημόσια την πρόταση, αλλά και πάλι δεν υπήρξε ανταπόκριση.

Το 1855 ο πρωθυπουργός και υπουργός Εξωτερικών, Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος, καταθέτει το πρώτο νομοσχέδιο για την ίδρυση σιδηροδρόμου Αθήνας – Πειραιά. Είναι ο Νόμος ΤΖ «περί συστάσεως σιδηροδρόμου Απ’ Αθηνών εις Πειραιά», ο οποίος δίνει το δικαίωμα εκμετάλλευσης στην εταιρία που θ’ αναλάμβανε το έργο για 55 χρόνια. Το 1857 το δικαίωμα αυτό αυξάνεται σε 75 χρόνια.

Έπειτα από ανεπιτυχείς προσπάθειες ανάθεσης του έργου, το 1867 κατακυρώνεται στον άγγλο επιχειρηματία Εδουάρδο Πίκερινγκ, ο οποίος το Νοέμβριο του ίδιου έτους αρχίζει να κατασκευάζει το έργο. Ένα χρόνο μετά, το 1868, ο Πίκερινγκ μεταβιβάζει τις υποχρεώσεις του στην ιδρυθείσα από όμιλο Ανώνυμη Εταιρία του «Απ’ Αθηνών εις Πειραιά Σιδηροδρόμου» – Σ.Α.Π. Α.Ε.

Στις 17 Φεβρουαρίου του 1869 η εταιρία έχει τελειώσει το έργο και γίνεται η πρώτη δοκιμή της διαδρομής. Τα επίσημα εγκαίνια γίνονται μέσα σε ατμόσφαιρα γενικής χαράς, στις 27 Φεβρουαρίου 1869, με επιβάτες στο πρώτο δρομολόγιο τη Βασίλισσα Όλγα, τον Πρωθυπουργό Ζαΐμη, υπουργούς, στρατιωτικούς, διπλωμάτες και άλλους επισήμους. Επιτέλους, το όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Η ατμομηχανή με 6 βαγόνια καλύπτει τη διαδρομή των 8 χιλιομέτρων από το Θησείο στον Πειραιά περίπου σε 19 λεπτά. Οι δύο πόλεις, Αθήνα και Πειραιάς, έχουν πλέον συνδεθεί με σιδερένιες γραμμές.

Τα σχόλια του τύπου της εποχής πολλά και καλά. Στις 3 Μαρτίου του 1869 ο «Αιών» γράφει: «Ο σιδηρόδρομος ήρξατο τακτικώς εργαζόμενος από της τελευταίας Παρασκευής. Η συρροή των επιβατών είναι μεγίστη. Οι πάντες δ’ ομολογούσι τας μεγίστας ωφελείας, ας η κάταρξις του έργου τούτου υπισχνείται. Ευχόμεθα και αύθις, ίνα η μικρά αύτη γραμμή υπάρξει η αρχή του καθ’ όλην την επικράτειαν συμπλέγματος σιδηροδρόμων».

Από το πρώτο επίσημο δρομολόγιο, το 1869, έως τις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 οπότε πραγματοποιήθηκε η ηλεκτροδότηση του σιδηροδρόμου, μεσολάβησαν η στρώση διπλής γραμμής και η έναρξη κατασκευής σήραγγας το 1889 από το Θησείο μέχρι την Ομόνοια (Λυκούργου και Αθηνάς), όπου δημιουργήθηκε και ο παλιός σταθμός της Ομόνοιας, ο οποίος εγκαινιάστηκε στις 17 Μαΐου του 1895.

Η υπόγεια σήραγγα και η ηλεκτροδότηση προκάλεσε πάλι πολλά και ποικίλα σχόλια του Τύπου της εποχής. Αξίζει να αναφερθούν μερικά που καταδεικνύουν την αντίδραση του κόσμου της εποχής εκείνης σε κάθε καινοτομία. «Τι να σου πω, αδελφέ, λέγει κάποιος εκ των προσκεκλημένων. Νομίζω ότι πρόκειται να μας κλείσουν «κατά βαρβάρων» με τον Υπόγειον. Και κύψας εις το αυτί του πλησίον του ισταμένου ηρώτησε σοβαρώς:
– Έκαμες την διαθήκην σου;
– Όχι.
– Εξωμολογήθης τουλάχιστον;
– Ούτε.
– Εγώ δεν είχα το θάρρος να έλθω απροετοίμαστος. Αυτή η σήραγξ μου φαίνεται σαν καρμανιόλα.»
Σε άλλο δημοσίευμα, στις 18 Σεπτεμβρίου του 1904, ο χρονογράφος των «Καιρών» με το ψευδώνυμο «Φαληριώτης», γράφει για τον ηλεκτρικό, πλέον, σιδηρόδρομο:

– Ένα δια το Φάληρον πρώτης.
– Μετ’ επιστροφής;
– Απλούν, απλούν. Δεν μπορώ να είμαι βέβαιος αν θα φθάσω ζωντανός…

Το 1926 οι ΣΑΠ (Σιδηρόδρομοι Αττικής) που εκμεταλλεύονται το «Θηρίο» της Κηφισιάς, δηλαδή τη Γραμμή από Πλατεία Αττικής μέχρι Κηφισιά, με διακλάδωση από Ν. Ηράκλειο μέχρι Λαύριο, και οι «Τροχιόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς» που εκμεταλλεύονται τα Τραμ, συνεργάζονται με τον αγγλικό όμιλο «Πάουερ». Από τη συνεργασία αυτή προκύπτουν δύο Εταιρίες: Η «Ηλεκτρική Εταιρία Μεταφορών» (ΗΕΜ) που αναλαμβάνει την εκμετάλλευση των Τραμ και της Γραμμής της Κηφισιάς και οι «Ελληνικοί Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι» (ΕΗΣ).

Οι ΕΗΣ αναλαμβάνουν τις υποχρεώσεις της πρώην ΣΑΠ και ταυτόχρονα τη δέσμευση να βελτιώσουν την υπάρχουσα γραμμή και να επεκτείνουν την υπόγεια σήραγγα ως το σταθμό «Αττική» με διπλή γραμμή για να ενωθεί ο Ηλεκτρικός με την Κηφισιά, με υπόγειο σταθμό κάτω από την «Ομόνοια». Τα έργα ξεκίνησαν τον Ιανουάριο του 1928 και στις 21 Ιουλίου του 1930 εγκαινιάζεται από τον Ελευθέριο Βενιζέλο ο υπόγειος σταθμός «Ομόνοια». Αργότερα, το 1948 και το 1949 εγκαινιάζονται αντίστοιχα οι σταθμοί «Βικτώρια» και «Αττική».

Το 1937 η ΗΕΜ αναλαμβάνει την Ηλεκτροκίνηση του σιδηροδρόμου Κηφισιάς και το 1938 καταργεί το Θηρίο για την πραγματοποίηση του έργου. Τα έργα, όμως, λόγω της κρίσιμης περιόδου, δεν ολοκληρώνονται και φτάνουμε έτσι στο 1950, οπότε παραχωρείται από την ΗΕΜ στην ΕΗΣ η ολοκλήρωση του έργου Ηλεκτροκίνησης και η εκμετάλλευση του σιδηροδρόμου Αθηνών – Κηφισιάς. Οι ΕΗΣ συνεχίζουν τα έργα που καταλήγουν σταδιακά το 1957 με τη λειτουργία του σταθμού της Κηφισιάς. Έτσι, η συγκοινωνία από Πειραιά μέχρι Κηφισιά με τον Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο είναι πλέον πραγματικότητα.

Την 1 Ιανουαρίου του 1976 οι ΕΗΣ περιέρχονται στο Ελληνικό Δημόσιο και μετονομάζονται σε ΗΣΑΠ. Α.Ε. (Ηλεκτρικοί Σιδηρόδρομοι Αθηνών – Πειραιώς).

Σε όλη αυτή τη διαδρομή του, από το 1869 έως σήμερα, ο σιδηρόδρομος έζησε στιγμές μεγαλείου και συμφορές. Μετέφερε βασιλείς, υψηλούς επισκέπτες, έδωσε το παρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1896, μετέφερε στρατιώτες του πολέμου 1912 – 1913. Βομβαρδίστηκε και επέζησε, πραγματοποιώντας εκατομμύρια δρομολόγια, που εξυπηρέτησαν δισεκατομμύρια επιβάτες…

Αναβλήθηκε η προσδιορισμένη για τις 5/2/2024 εκδίκαση στο Συμβούλιο της Επικρατείας προσφυγή της Ανώτατης Συνομοσπονδίας Συνταξιούχων Ελλάδας (Α.Γ.Σ.Σ.Ε.) κατά της “Εγκυκλίου Τσακλόγλου”.
Σύμφωνα με τη σχετική εγκύκλιο μηδενίζεται η εθνική σύνταξη στις συντάξεις λόγω θανάτου, όταν ο δικαιούχος λαμβάνει και σύνταξη εξ ιδίου δικαιώματος.
Σε περίπτωση ισχύος της εγκυκλίου η σύνταξη χηρείας, χωρίς την εθνική σύνταξη, μετατρέπεται σε επίδομα, πολλές φορές κάτω των 70 ή 100 ευρώ το μήνα.
Πάγια θέση της Α.Γ.Σ.Σ.Ε. είναι η συνολική αναμόρφωση του πλαισίου της σύνταξης λόγω θανάτου, τόσο ως προς την ανάγκη καταβολής της εθνικής σύνταξης, όσο και της δυνατότητας απασχόλησης των δικαιούχων χωρίς το πέναλτι (μείωση κατά 50% της σύνταξης χηρείας).
Καλούμε την Κυβέρνηση και την Πολιτική Ηγεσία του Υπουργείου Εργασίας σε διάλογο για τη δίκαιη λύση του θέματος μακριά από τις δικαστικές αίθουσες.

Το Γραφείο Τύπου της ΑΓΣΣΕ

Η περίεργη περίπτωση της Κορίν και του Μπρετ Τζάιλς που ζουν 40 χλμ. μακριά ο ένας από τον άλλον

Μία γιατρός από τη Νότιο Αφρική και ο Βρετανός σύζυγός της αναγκάζονται εδώ και πολύ καιρό να ζούνε χώρια, με τα ιρλανδικά σύνορα να μεσολαβούν ανάμεσά τους, εξαιτίας των «κανόνων μετανάστευσης» που επιβλήθηκαν στη μετά Brexit εποχή.

Η Κορίν και ο Μπρετ Τζάιλς ζουν 40 χλμ. μακριά ο ένας από τον άλλον στις κομητείες Ντόνεγκαλ και Ντέρι αντίστοιχα, με την Κορίν να περιμένει κάθε εβδομάδα την λεγόμενη «οικογενειακή άδεια» για να δει από κοντά τον σύζυγό της ο οποίος ζει μεν 40 χλμ. παραπέρα, αλλά εντός των συνόρων του Ηνωμένου Βασιλείου, όπως αναφέρει το εκτενές ρεπορτάζ του βρετανικού Guardian.

Ποιος είναι, όμως, αυτός ο κανόνας που καθιστά αδύνατη την συμβίωση του ζευγαριού; Από τη στιγμή που η Βρετανία αποχώρησε από την ΕΕ, οι μη Βρετανοί σύζυγοι των Βρετανών πολιτών καλούνται να υποβάλουν αίτηση για ειδικό καθεστώς πριν από τις 29 Μαρτίου του επόμενου έτους, εάν ήθελαν να επιστρέψουν ως «οικογενειακό μέλος» στη χώρα χωρίς βίζα. Είναι επιλέξιμοι μόνο εάν λάβουν πρώτα μια νέα οικογενειακή άδεια για το Ηνωμένο Βασίλειο.

Πριν από το Brexit, οι συγγενείς των Βρετανών μπορούσαν να επιστρέψουν στο Ηνωμένο Βασίλειο ανά πάσα στιγμή χωρίς βίζα βάσει των νόμων περί ελεύθερης κυκλοφορίας που ίσχυαν για συζύγους εντός και εκτός ΕΕ.

Μετά το Brexit όμως, αυτό άλλαξε. Η βρετανική κυβέρνηση, υπό πίεση, δεσμεύτηκε να διατηρήσει την έλευση χωρίς βίζα ανοιχτή μέχρι τον Μάρτιο του επόμενου έτους, επιτρέποντας στους μη Βρετανούς συζύγους να υποβάλουν αίτηση για καθεστώς προσωρινής εγκατάστασης.

Αλλά εδώ αρχίζει το εσωτερικό αλαλούμ με τους βρετανικούς νόμους και τις νομικές παλινωδίες: το Υπουργείο Εσωτερικών σταμάτησε να αναγνωρίζει την οικογενειακή τους άδεια στην ΕΕ και πλέον απαιτεί από τους αιτούντες να λάβουν την «οικογενειακή άδεια» που έχει εκδοθεί από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Καταλάβατε τίποτα; Ούτε οι ίδιοι οι Βρετανοί το έχουν καταλάβει πλήρως όλο αυτό.

Η ουσία πάντως παραμένει μια: μετά από 15 χρόνια στη Νότια Αφρική, που η Κορίν και ο Μπρετ μετακόμισαν στην Ιρλανδία θέλοντας να είναι πιο κοντά στην οικογένειά τους στο Ηνωμένο Βασίλειο, το ζευγάρι πρέπει να μάθει να ζει για πρώτη φορά χωριστά!

«Θέλω μια φυσιολογική ζωή»

Ο Μπρετ, ο οποίος ασχολείται με το μάρκετινγκ, μετακόμισε κοντά στα σύνορα στο Ντέρι της Βόρειας Ιρλανδίας, ενώ η Κορίν ζει μέσα σε ένα μονόκλινο δωμάτιο στο νοσοκομείο όπου εργάζεται, το Letterkenny και δεν μπορεί να υποβάλει αίτηση για την κάλυψη κενών θέσεων υπηρεσιών υγείας στην Ιρλανδία ή στο NHS!

«Είμαι απογοητευμένη συναισθηματικά και εξαντλημένη ψυχικά και σωματικά», είπε. «Ζω σε αυτή τη συνεχή κατάσταση άγχους κάθε μέρα, ελέγχοντας τα email που θα καθορίσουν το μέλλον μου. Εντωμεταξύ, όλο αυτό το διάστημα, το χάος στην επαγγελματική μου καριέρα αυξάνεται σημαντικά. Το να μένεις στο σκοτάδι χωρίς απολύτως καμία απάντηση ή επικοινωνία από το Υπουργείο Εσωτερικών είναι το απόλυτο βασανιστήριο. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν πίστευα ότι δύο χρόνια μετά την έλευση μου στην Ευρώπη, θα καθόμουν στον καναπέ, άνεργη και απογοητευμένη» λέει η Κορίν μιλώντας στον Guardian, καταλήγοντας με νόημα:

«Το μόνο που θέλω είναι μια φυσιολογική ζωή. Όλη μου η οικογένεια βρίσκεται στο Ηνωμένο Βασίλειο, τα αδέλφια μου, οι αδελφές μου, η μαμά μου. Εγώ είμαι εντελώς μόνη σε ένα ξένο περιβάλλον και γίνεται όλο και πιο δύσκολο για μένα να συνεχίσω αυτή τη ζωή».

«Οριακά αντισυνταγματικό»

Για παρηγοριά πάντως του ζευγαριού, να πούμε ότι δεν είναι το μόνο που βιώνει μια τέτοια τρέλα: Τουλάχιστον δώδεκα άλλες οικογένειες έχουν μοιραστεί τις ιστορίες τους με τον Guardian, συμπεριλαμβανομένης μιας μητέρας που επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο από τη Γαλλία με την επτάχρονη κόρη της, χωρίζοντας το παιδί της από τον Γάλλο πατέρα του, ο οποίος είναι επίσης στη μακρά λίστα αναμονής του υπουργείου Εσωτερικών.

Στην ίδια λίστα επίσης, βρίσκονται ένας Βρετανός άνδρας απελπισμένος να επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον Ιταλό σύντροφό του, και μια Γερμανίδα που περιμένει από τον Απρίλιο την άδειά της να ενωθεί με τον Βρετανό σύζυγό της.

«Το να είσαι τόσο κατάφωρα εχθρικός απέναντι σε έναν Βρετανό πολίτη, να δυσκολεύεις έναν Βρετανό πολίτη να πάρει ακόμη και πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο επίλυσης μιας κατάστασης που προκαλείται από την κυβερνητική πολιτική, είναι οριακά αντισυνταγματικό», δήλωσε εμφατικά ο βουλευτής των Εργατικών, Πίτερ Κάιλ.

Στις κατηγορίες αυτές του βουλευτή, ένας εκπρόσωπος του Υπουργείου Εσωτερικών αρνήθηκε να σχολιάσει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις, λέγοντας πως «Τα επιλέξιμα μέλη της οικογένειας των Βρετανών πολιτών που επιστρέφουν μαζί τους στο Ηνωμένο Βασίλειο από την ΕΕ θα πρέπει να υποβάλουν αίτηση για οικογενειακή άδεια. Κάθε περίπτωση εξετάζεται όσο το δυνατόν γρηγορότερα και ανάλογα με τα μεμονωμένα στοιχεία της, αλλά οι χρόνοι επεξεργασίας μπορεί να διαφέρουν ανάλογα με τον όγκο και την πολυπλοκότητα των περιπτώσεων».

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ κ. ΚΥΡΙΑΚΟ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Δευτέρα Επιστολή

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Το Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου Συνταξιούχων ΗΣΑΠ στις 17 Ιουλίου 2023 σας είχε αποστείλει επιστολή με θέμα την επιστροφή του μεγαλύτερου ποσού της αποζημίωσης που εισέπραξαν 86 συνάδελφοί μας που συνταξιοδοτήθηκαν τη χρονική περίοδο 1-1-2011 μέχρι 31-8-2011 κατά τρόπο επιεικώς απαράδεκτο και σε παραβίαση θεμελιωδών διατάξεων του Συντάγματος.

Η αναζήτηση της επιστροφής άρχισε το 2014 με τον νόμο 4256/2014 όπου στο άρθρο 49 αναφέρει «Καταβολές αποζημιώσεων πέραν των ορίων του άρθρου 2 του α.ν. 173/1967, οι οποίες έγιναν μέχρι τις 31-12-2010 και βασίζονταν είτε σε ισχύουσες Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας είτε σε αποφάσεις των Διοικητικών Συμβουλίων Ν.Π.Δ.Δ. ή ΔΕΚΟ ή πάσης φύσεως Οργανισμών Κοινής Ωφέλειας είτε σε ατομικές συμβάσεις εργασίας θεωρούνται νόμιμες και τα επιπλέον καταβληθέντα ποσά δεν αναζητούνται».

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Είμαστε κοινωνοί ότι στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την πρώτη επιστολή μας μέχρι σήμερα συνέβησαν στην πατρίδα μας πολλά και σοβαρά γεγονότα τα οποία δεν επιδέχονταν καμία αναβολή. Όμως σήμερα θα πρέπει να δείξετε και το ανάλογο ενδιαφέρον στο δράμα που κυριολεκτικά βιώνουν οι 86 αυτές οικογένειες, οι οποίες αν και δεν ευθύνονται στο παραμικρό εδώ και 13 χρόνια σύρονται στα δικαστήρια με οικονομικό κόστος και αβέβαιο αποτέλεσμα.

Αξιότιμε κύριε Πρωθυπουργέ,

Γνωρίζοντας την ευαισθησία που σας διακρίνει σε μείζονος σημασίας κοινωνικά θέματα, όπως είναι και το εν λόγω ζήτημα, που αφορά τους 86 συναδέλφους μας καθώς και τις οικογένειές τους, αλλά και στο πνεύμα διαλόγου το οποίο σας διακατέχει ευελπιστούμε να επιδείξετε για μία ακόμη φορά την ευαισθησία σας. Προς τούτο κύριε Πρωθυπουργέ επιθυμούμε να έχουμε μία συνάντηση μαζί σας, προκειμένου να σας θέσουμε και επί τάπητος τις απόψεις μας για το φλέγον που μας απασχολεί εδώ και 13 χρόνια.

Η Διοίκηση

Έχουν να το λένε οι συνάδελφοι, μέρες μετά… Η φετινή επιλογή του “Χαλκιάς Palace” ήταν πολύ καλή. Οι συνάδελφοι και οι συναδέλφισσες χόρεψαν και διασκέδασαν με την καρδιά τους, κάτω από του ήχους ζωντανής ορχήστρας και τραγουδιστών… Με μουσικές όλων των χρωμάτων, από δημοτικά παραδoισιακά μέχρι νησιώτικα και λαϊκά. Είχαμε την ευκαιρία, πέρα από το γεύμα, την κοινωνική συναναστροφή με τους συναδέλφους μας, να απολαύσουμε και όμορφη μουσική και τραγούδια.

Τι ισχύει στην περίπτωση που κάποιος θέλει να χωρίσει

Ίσως ακούγεται περίεργο, και αρκετά οπισθοδρομικό, το γεγονός ότι εν έτει 2021 υπάρχουν, έστω και δύο, χώρες παγκοσμίως που δεν έχουν θεσπίσει νόμους περί διαζυγίων. Ο γάμος των Καθολικών θεωρείται μυστήριο, με τις γαμήλιες τελετές να ολοκληρώνονται με τις λέξεις «Ό,τι έχει ενώσει ο Θεός, οι άνθρωποι δεν πρέπει να χωρίσουν». Ως εκ τούτου, ίσως προκαλεί λιγότερη έκπληξη το γεγονός ότι το κράτος της πόλης του Βατικανού, το οποίο λειτουργεί ως έδρα της Καθολικής Εκκλησίας και διοικείται από τον πάπα, δεν έχει νόμους σχετικούς με τα διαζύγια, σύμφωνα με το grunge.com. Ωστόσο, η πόλη του Βατικανού δεν είναι η μόνη.

Εκτός από το Βατικανό και οι Φιλιππίνες δεν αναγνωρίζουν το διαζύγιο

Οι Φιλιππίνες, όπου το 80% των πολιτών της χώρας προσδιορίζονται ως Καθολικοί, σύμφωνα με το grunge.com, απαγορεύουν το διαζύγιο, κάνοντας μόνο μια θρησκευτική εξαίρεση για τους Μουσουλμάνους πολίτες της, που αποτελούν το 5% του πληθυσμού.

Η μόνη νομική επιλογή για όλους τους άλλους είναι να επιτύχουν ακύρωση, η οποία να ακυρώνει στην ουσία το γάμο και, έτσι, η ένωση μεταξύ των πρώην συζύγων να μην είναι ποτέ νομικά έγκυρη. Πρόκειται, μάλιστα, για τον μόνο αποδεκτό τρόπο για τον τερματισμό ενός γάμου στη χώρα για την Καθολική Εκκλησία. Επιπλέον, οι ακυρώσεις γάμων είναι ιδιαιτέρως δαπανηρές, κυρίως για τους εργαζόμενους με χαμηλό εισόδημα, και δύσκολο να αποδειχθούν. Μια γυναίκα, αναφέρει το grunge.com, χρειάστηκε να εξοικονομήσει 5.000 δολάρια για να καταθέσει ακύρωση γάμου από τον σύζυγό της, αλλά τα δικαστήρια της είπαν ότι οι λόγοι της -ψυχολογική ανικανότητα- δεν ήταν αρκετοί.

Μια άλλη, πιο οικονομική αυτή τη φορά, επιλογή στις Φιλιππίνες, είναι ένας νομικός διαχωρισμός, ο οποίος ασχολείται με την κοινή περιουσία και απαλλάσσει τα άτομα από «υποχρεώσεις γάμου». Ωστόσο, δεν τους επιτρέπει να ξαναπαντρευτούν νόμιμα.

Ποιο το μέλλον των διαζυγίων στις Φιλιππίνες

Όπως αναφέρθηκε από το NPR, τον Μάρτιο του 2018 η Βουλή των Αντιπροσώπων των Φιλιππίνων ενέκρινε ένα νομοσχέδιο που θα επέτρεπε το διαζύγιο για διάφορους λόγους, συμπεριλαμβανομένων ασυμβίβαστων διαφορών, κακοποίησης, απιστίας και εγκατάλειψης. Το νομοσχέδιο ήταν «πρωτοφανές», σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Jayeel Cornelio από το Πανεπιστήμιο Ateneo, ο οποίος παρατήρησε ότι το 50% των Φιλιππινέζων που συμμετείχαν στην έρευνα ήταν υπέρ των παντρεμένων ζευγαριών να μπορούν να χωρίσουν και ότι η Καθολική Εκκλησία «γίνεται όλο και πιο αδύναμη στη χώρα» όταν πρόκειται για τη διοίκηση της πολιτικής καθώς και για την προσωπική ζωή των ανθρώπων.

Το νομοσχέδιο του 2018 δεν πέρασε. Το 2019, η Business Mirror ανέφερε ότι οι ηγέτες της Γερουσίας είδαν την ψήφιση ενός νομοσχεδίου που νομιμοποιούσε το διαζύγιο ως μια «δύσκολη μάχη». Ο πρόεδρος της Γερουσίας Tito Sotto III ενημέρωσε ότι ένα εναλλακτικό νομοσχέδιο που επικεντρώνεται στην «διάλυση των γαμήλιων όρκων» με «διευρυμένες και ευκολότερες διαδικασίες ακύρωσης» και όχι διαζύγιο είναι πιο πιθανό να επιτευχθεί. Από τον Αύγουστο του 2021, ωστόσο, τα νομοσχέδια εξακολουθούν να υποβάλλονται στη Βουλή, όπως αναφέρει η Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, με το τελευταίο να εγκρίνεται από την Επιτροπή Πληθυσμού και Οικογενειακών Σχέσεων και να παραπέμπεται στην Ολομέλεια του Σώματος για συζήτηση.

Ζήσαμε ξανά αυτό που ξέραμε και κάναμε χρόνια πριν από την πανδημία. Το να
βρισκόμαστε μαζί και να διασκεδάζουμε. Ύστερα από τέσσερα χρόνια κοινωνικής αποστασιοποίησης ξανά μαζί. Τι όμορφα που ήταν!

Ο χώρος ζεστός, Το “Χαλκιάς Palace” άρεσε πολύ! Ήταν ότι έπρεπε μια κρύα μέρα σαν τη χθεσινή. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους φίλους μας και τα μέλη τους Σωματείου μας να δηλώσουν το ενεργό παρών τους.

Και η περιποίηση ήταν καλή, το σέρβις άψογο, απολαύσαμε τις ώρες που ήμασταν εκεί, με χορό και τραγούδι, κάθε προτίμησης. Σιγά – σιγά οι συνάδελφοι “ξεκουμπώθηκαν” και ανέβηκαν στην πίστα. Όμορφες στιγμές!

Την περιμέναμε πώς και πως αυτή την ώρα. Και αυτή η συνάντηση, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Γέμισε και η κάτω σάλα αλλά και η επάνω. Άνθρωποι χαμογελαστοί και κεφάτοι, ευγνώμονες γι’ αυτή τη διευθέτηση.

Οι μέρες κυλούν γρήγορα. Αυτή την Κυριακή 28 Ιανουαρίου 2024 θα είμαστε όλοι στο “Χαλκιά Palace” να κάνουμε την ετήσια γιορτή του Σωματείου μας. Επιστρέφουμε σε μια γιορτή που μας ανάγκασε η πανδημία του Covid-19 να σταματήσουμε στο πλαίσιο των μέτρων για την κοινωνική αποστασιοποίηση. Τώρα όμως, όλα άλλαξαν. Και με προσοχή και υπευθυνότητα το τολμάμε! Σας περιμένουμε….