Γιατί όλα τα σαμπουάν παίρνουν στο τέλος άσπρο χρώμα
Το έχετε παρατηρήσει;
Κυκλοφορούν πολλά και διαφορετικά σαμπουάν, για όλους τους τύπους των μαλλιών και τις ανάγκες του καθενός.
Και παρ’ όλο που βγαίνουν σε διάφορα χρώματα και αρώματα, τελικά όλα (ή σχεδόν όλα) καταλήγουν να δημιουργούν πάντα άσπρο αφρό. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Ο λόγος έχει να κάνει με τις φυσαλίδες που σχηματίζουν τον αφρό. Αυτές είναι είναι τόσο λεπτές, με αποτέλεσμα οι χρωστικές ουσίες που υπάρχουν στο σαμπουάν να απλώνονται και να χάνουν το χρώμα τους λόγω του φωτός που διαθλάται και το λευκό φως που αντανακλά.
Εκδρομή με το Σωματείο μας στα χιονισμένα Τρίκαλα ορεινής Κορινθίας
Την Πέμπτη 20 Φεβρουαρίου 2026, το Σωματείο μας πραγματοποίησε την προγραμματισμένη εκδρομή του στα Τρίκαλα της ορεινής Κορινθίας. Πέσαμε πάνω σε μια ελαφριά χιονόπτωση. Το τοπίο ήταν μαγευτικό, με τα χιονισμένα δέντρα και τα σπίτια να δημιουργούν μια ειδυλλιακή εικόνα. Οι δρόμοι ήταν ανοιχτοί, αλλά χρειάζονταν προσοχή και σε κάποιες περιπτώσεις η χρήση αντιολισθητικών αλυσίδων, σε ορισμένα σημεία. Τίποτα δεν ήταν ικανό να μας χαλάσει την καλή διάθεση. Κι έτσι κι αυτή την εκδρομή μας περάσαμε πολύ ωραία!
Τσικνοπέμπτη – Οδηγίες για ασφαλές ψήσιμο στην ψησταριά
Η Τσικνοπέμπτη γιορτάζεται την Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας των Αποκριών, της λεγόμενης Κρεατινής. Η ημέρα συνοδεύεται από παραδοσιακές παρασκευές κρεάτων στις ψησταριές, καθώς η Τετάρτη και η Παρασκευή είναι ημέρες νηστείας.
Για να απολαύσουμε την Τσικνοπέμπτη με ασφάλεια ακολουθούμε τις παρακάτω οδηγίες του ΕΦΕΤ:
- Αποψύχουμε καλά τα κατεψυγμένα τρόφιμα πριν τα ψήσουμε
- Βεβαιωνόμαστε ότι το φαγητό είναι καλοψημένο
- Γυρίζουμε το τρόφιμο συχνά για να ψηθεί ομοιόμορφα
- Βεβαιωνόμαστε ότι το κρέας έχει ψηθεί στο εσωτερικό του
- Καμένο δεν σημαίνει καλοψημένο
- Ακόμη κι αν το κρέας είναι καμένο εξωτερικά, μπορεί να μην είναι καλά ψημένο από μέσα.
- Γι’ αυτό ψήνουμε, πάντα, ομοιόμορφα, σε σταθερή θερμοκρασία.
Μπορείτε πάντα να επικοινωνείτε με την Ένωση Εργαζομένων Καταναλωτών Ελλάδας, υποβάλλοντας ερωτήματα, αναφορές ή καταγγελίες, στα παρακάτω στοιχεία επικοινωνίας:
On line φόρμα υποβολής καταγγελίας: https://eeke.gr/epikinonia/kataggelies/
e-mail: info@eeke.gr
Τel :210-8817730
Web: www.eeke.gr
Ρώμη: Πήγε να κάνει διάρρηξη και κατέληξε να διαβάζει ελληνική μυθολογία
Διαρρήκτης για γέλια και για κλάματα
Μια τραγελαφική απόπειρα διάρρηξης ήρθε στο φως της δημοσιότητας στην γειτονική Ιταλία.
Ο λόγος για έναν επίδοξο διαρρήκτη στη Ρώμη ο οποίος συνελήφθη σε ένα σπίτι ηλικιωμένου, το από το οποίο τελικά δεν πρόλαβε να κλέψει κάτι μιας και σταμάτησε για να διαβάσει ένα βιβλίο για την ελληνική μυθολογία.
Το χρονικό της ιστορίας έχει ως εξής: Ο 38χρονος διαρρήκτης μπήκε σε ένα διαμέρισμα στην περιοχή Πράτι στη Ρώμη από το μπαλκόνι αλλά πριν αρχίσει να ψάχνει για πολύτιμα αντικείμενα, η προσοχή του αποσπάστηκε αφού πήρε ένα βιβλίο για την Ιλιάδα του Ομήρου από το κομοδίνο. Ο 71χρονος ιδιοκτήτης ξύπνησε και τον βρήκε να είναι απορροφημένος στο βιβλίο. Ο συγγραφέας του βιβλίου «The Gods at Six O’Clock», το οποίο αναλύει την Ιλιάδα από την πλευρά των θεών, Τζοβάνι Νούτσι δήλωσε στα τοπικά μέσα ενημέρωσης ότι ήθελε να στείλει στον άνδρα ένα αντίτυπο για να «ολοκληρώσει» την ανάγνωση.
«Είναι φανταστικό. Θα ήθελα να βρω το άτομο που πιάστηκε επ’ αυτοφώρω και να του δώσω το βιβλίο, γιατί θα έχει συλληφθεί στα μισά της ανάγνωσής του. Θα ήθελα να μπορέσει να το τελειώσει. Είναι μια σουρεαλιστική ιστορία, γεμάτη ανθρωπιά», είπε χαρακτηριστικά.
Ανέφερε επίσης ότι ο αγαπημένος του θεός είναι ο Ερμής, ο προστάτης των κλεφτών όπως και της λογοτεχνίας. «Είναι ξεκάθαρο, όλα ταιριάζουν», αστειεύτηκε.
Τα «μωβ μήλα» που προκάλεσαν χαμό στα social media και η παγίδα πίσω από αυτά
Ποια είναι η εξήγηση
Viral έχουν γίνει τις τελευταίες μέρες στα κοινωνικά δίκτυα κάποια μωβ μήλα με τον κόσμο να αναζητά πού μπορεί να τα βρει και ρωτώντας ποια ποικιλία είναι.
Η αρχή έγινε με μια ανάρτηση που ανέβηκε στο Instagram από τον χρήστη Unnaturalist AI και δείχνει πολλά μοβ μήλα να αστράφτουν πάνω σε ένα ξύλο κοπής. Και φυσικά, κάποιοι δεν σκέφτηκαν ότι και μόνο το όνομα του χρήστη που τα δημοσίευσε προδίδει ότι πρόκειται για προϊόν τεχνητής νοημοσύνης και όχι αληθινά μήλα.
Η ανάρτηση του Unnatirualist AI περιγράφει τα μωβ μήλα ως «προερχόμενα» από την καναδική επαρχία του Σασκάτσουαν, όπου ευδοκιμούν στο ψυχρό κλίμα, ενώ έχουν γεύση «κανέλας και μπανάνας» και δεν ήταν λίγοι όσο το πίστεψαν.
Διάρρηξη στα γραφεία μας
Στις 16 Δεκεμβρίου κατά τις απογευματινές ώρες άγνωστος εισέβαλε στους χώρους του Μεγάρου Πειραιά προξενώντας ζημιές στις εγκαταστάσεις. Στα γραφεία του Σωματείου μας προξένησε ζημιές σε δύο πόρτες, παίρνοντας μόνο τη συσκευή της τηλεόρασης την οποία εγκατέλειψε σε άλλο γραφείο παραπλεύρως, καθώς εκεί βρήκε άλλα αντικείμενα να κλέψει μεγαλύτερης αξίας. Πάντως ανενόχλητος ήρθε και ανενόχλητος έφυγε.
Η Διοίκηση
Για ποιο λόγο επικράτησε τα κουμπιά στα ανδρικά ρούχα να είναι δεξιά ενώ στα γυναικεία αριστερά
Μπορεί να έχεις ακούσει ότι υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που τα κουμπιά στα περισσότερα πουκάμισα είναι σε διαφορετική θέση αναλόγως αν είναι γυναικεία ή ανδρικά. Θυμάσαι όμως πώς προέκυψε αυτό;
Αρχικά τα κουμπιά ξεκίνησαν να εμφανίζονται τον 13ο αιώνα και μάλιστα θεωρούνταν είδος πολυτελείας. Επειδή, λοιπόν, οι άντρες ήταν οι πρώτοι που άρχιζαν να τα φοράνε, τοποθετήθηκαν στην δεξιά πλευρά αφού οι περισσότεροι άνθρωποι είναι δεξιόχειρες και έχουν το αριστερό χέρι ως βοηθητικό. Όταν, όμως, ήρθε η στιγμή να τοποθετηθούν τα κουμπιά στα γυναικεία ενδύματα οι κατασκευαστές σκέφτηκαν το εξής:
Οι αριστοκράτισσες που ήταν και αυτές που είχαν την πολυτέλεια να έχουν τα ρούχα τους κουμπιά δεν ντύνονταν ποτέ μόνες τους, αλλά είχαν υπηρέτριες που τις βοηθούσαν. Με αυτή την σκέψη, λοιπόν, τα κουμπιά στα γυναικεία ενδύματα τοποθετούνταν στην αριστερή πλευρά των ρούχων. Με αυτό τον τρόπο διευκολύνονταν οι προσωπικές βοηθοί των γυναικών υψηλής κοινωνίας να τις ντύσουν και να τις ξεντύσουν.
ΑΓΣΣΕ: Να δοθούν τα αναδρομικά σε όλους τους συνταξιούχους!
Η ταλαιπωρία των συνταξιούχων με τα αναδρομικά συνεχίζεται…
Μετά από 10 χρόνια δικαστικών αγώνων βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή
Η (μη) απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου για τα Δώρα της περιόδου Ιούλιος 2015-Μάιος 2016, ουσιαστικά οδηγεί τους συνταξιούχους ξανά στα πρωτοβάθμια δικαστήρια.
Αλλά και πάλι δεν έχουν όλοι οι συνταξιούχοι αυτό το νομικό δικαίωμα. Μόνο 1 στους 7 θα έχει την ευχέρεια δικαστικής διεκδίκησης, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα οικονομικά του με τα δικαστικά έξοδα κ.α. Και αυτό το δικαίωμα υπολογίζεται ότι δύνανται να ασκήσουν λιγότεροι από 370.000 συνάδερφοί μας. Οι υπόλοιποι 2,1 εκ. δικαιούχοι δεν έχουν αυτή τη νομική δυνατότητα. Προς τούτο φρόντισε η κυβέρνηση σχετικά, με διάταξη το 2020, που όρισε αναπόδραστη ημερομηνία ολίγων μηνών, μέχρι τον Ιούλιο του ίδιου έτους, εντός της οποίας υπήρχε η δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη.
Μετά από αυτή την αρνητικά, για τα Δώρα της περιόδου 2015-16, εξέλιξη καλούμε την κυβέρνηση να αποδώσει τα αναδρομικά σε όλους τους συνταξιούχους.
Μετά τις αλλεπάλληλες μειώσεις της περιόδου 2010-19, το διαθέσιμο εισόδημά μας συνεχίζεται να συρρικνώνεται:
-Εδώ και τρία χρόνια εκατοντάδες συνάδερφοί μας δεν λαμβάνουν καμία (ονομαστική) αύξηση, με το τρικ της προσωπικής διαφοράς.
-Και οι φετινές αυξήσεις (2,4%), όπως και τα προηγούμενα χρόνια, είναι κατώτερες ακόμη και τους επίσημου πληθωρισμού (3,1% τον Ιανουάριο φέτος).
-Λόγω της μη τιμαριθμοποίησης της φορολογικής κλίμακας, ακόμη και μια σύνταξη των 800 ευρώ μεικτά καταβάλλει πλέον φόρο 22% σε κάθε αναπροσαρμογή.
-Οι συνταξιούχοι παραμένουν η μόνο κοινωνική ομάδα που συνεχίζει και πληρώνει διπλή φορολογία. Τόσο στις αρμόδιες ΔΟΥ όσο και μέσω της Εισφοράς «Αλληλεγγύης» Συνταξιούχων (ΕΑΣ). Με την οποία αφαιρούνται κάθε χρόνο άνω από 700 εκ. ευρώ από τους συνταξιούχους.
Μετά από 15 χρόνια οικονομικών θυσιών και 10 χρόνια δικαστικών εμπλοκών απαιτούμε την άμεση απόδοση των αναδρομικών σε όλους τους συνταξιούχους σαν ελάχιστη διορθωτική κίνηση προς του «απόμαχους» της εργασίας.
Το Γραφείο Τύπου της ΑΓΣΣΕ
Ο παράξενος λόγος που τα κράκερ έχουν τρύπες
Υπάρχει εξήγηση
Μπορεί να το έχετε παρατηρήσει ήδη, κι αν όχι θα το κάνετε τώρα.
Τα κράκερ, οποιοδήποτε σχέδιο ή μάρκα κι αν πάρετε, έχουν επάνω συνήθως τρύπες. Για ποιο λόγο, όμως, συμβαίνει αυτό; Αυτές, λοιπόν, οι μικρές τρύπες επιτρέπουν στον ατμό να διαφύγει από τη ζύμη κατά τη διάρκεια του ψησίματος. Έτσι τα κράκερ παραμένουν λεπτά και τραγανά και δεν φουσκώνουν όπως τα μπισκότα. Αφού τα πλάσουν σε λεπτό μέγεθος, στη με ένα ειδικό εργαλείο σχηματίζονται στην επιφάνειά της διάσπαρτες τρύπες, σε αριθμό και θέσεις συγκεκριμένες, ανάλογα με το μέγεθος που επιθυμεί ο κατασκευαστής να δώσει στα κράκερ.
Οι τρύπες, στην πραγματικότητα, είναι αυτές που διαφοροποιούν τα κράκερ από τα μπισκότα τα οποία πρέπει να φουσκώσουν σε αντίθεση με τα κράκερ που πρέπει να ψηθούν και να παραμείνουν λεπτά και τραγανά.
ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ/ Ηχώ της Μνήμης
Πόσοι και πόσοι όλα αυτά τα χρόνια δεκαετίες πολλές, εργαζόμενοι των ΕΗΣ-ΗΣΑΠ ήλθαν, δούλεψαν τα του βίου εργασιακά χρόνια και παρήλθαν. Απόμαχοι τώρα γεμάτοι με δεσμούς αναμνήσεων. Αναμνήσεις ζωντανές και κυρίαρχες. Μερικές μοιάζουν με αλυσίδες χρονικά συντριμμένες. Άλλες πάλι κείτονται κατάχαμα στο πανιόλο (κατώτερο επίπεδο) στο χώρο τον νοσταλγικό μιας ζεστής απουσίας.
Συνάδελφοι και εργασιακοί χώροι, γεγονότα και πράγματα. Βιώματα ζωής συνεχούς και επίμονης, περάσματα και προσδοκίες και ταξίδια συγκοινωνίας, τραίνα που ήρθανε και λεωφορεία των ΕΗΣ που έφυγαν.
Κι η σκέψη τους έρχεται και σωπαίνει ολόγυρα των απομάχων τ’ αυτιά. Οι απόδημες μέρες της εργασίας∙ λειτουργικά ξυπνούνε μια μια, σαν τ’ αποδημητικά πουλιά που ξανάρχονται στου καλοκαιριού τη νύκτα.
Να ‘τανε άραγε, σαν λόγος που έπεσε κάποτε σε κάποιο δρομολόγιο; Ένα χέρι που σφίξαμε γνωστού στο Τραμ, ή μια ματιά που φυτεύτηκε και ρίζωσε στη μνήμη, την έγνοια της;
Όλα τούτα ανάμεσα και παλιά μπορεί να ‘ναι βέβαια περασμένα σήμερα, μα όχι ξεχασμένα. Αλλά πιότερα ζωντανά, μιας κι η ησυχία του βίου ενεργά τα φωτίζει. Γέμισαν τότε τις μέρες μας, όλα τούτα και τα ζήσαμε και τα νοιώσαμε και τ’ αγαπήσαμε, γιατί ήταν ζωή απ’ τη ζωή μας.
Από τότε που φύγαμε, πάνε χρόνια πολλά για μας περσότερα, και για τους νέους συνταξιούχους λιγότερα.
Δεν ξαναγυρίσανε κείνα τα χρόνια της δουλειάς τ’ αγαπημένα. Ήρθαν άλλα χρόνια, άλλες αγάπες. Αποχθήσαμε τη συνήθεια ή την αρετή, ποιος ξέρει; να ξεχωρίζουμε ανάμεσα σε καλές μέρες εργασίας και άσχημες. Γίναμε, κριτές του εαυτού μας και των άλλων συναδέλφων, στις ιστορίες μας.
Αλλάξαμε πράγματι πνευματικά και σωματικά πολύ. Αλλάξαμε, μα το βιβλίο της εργασιακής μας ζωής το παλιό δεν απολησμονήθηκε πέρα για πέρα.
Είναι από κείνα που και σήμερα ζούνε και πάντα θα ζούνε, του χρωστάμε μέρος πολυσήμαντο από ό,τι είμαστε τώρα. Δεν είναι πεθαμένο είναι αναστημένο μέσα μας σε μια νέα ζωή που γευτήκαμε τότε που δεν είχαμε ακόμη κερδίσει την πείρα, τη σωφροσύνη και τη δύναμη, απαλλαγμένο από τις βαριές βιοτικές ανάγκες.
Κάθε μέρα της ζωής εκείνης μετεωρίζεται μέσα μας, σαν βροχή στον άνεμο, κάθε μέρα ξεκάρφωτη που δεν γίνεται να την χάσουμε πια. Πίσω από αυτή βρισκόμαστε εμείς με λαχτάρα και θέληση για ζωή. Με τα χρόνια, ο καιρός του απόμαχου πύργωσε τον αμμόλοφο της μνήμης, με στιβαρή θέληση του ή μίζερη πραγματικότητα δεν μπορεί να ξεθωριάσει.
Η μνήμη λαμπυρίζει και δεν χάθηκε, γιατί η ψυχή μας που την έπλασε, και η καρδιά μας που την στενάζει μέσα της
Η μνήμη, η ανάμνηση της εργασιακής μας ζωής, από ποια βάθη μας έρχεται;
Το είπαμε, το νοιώσαμε στα χρόνια της νιότης, μέσα στο Τραμ, την Ηλεκτρικό και τα λεωφορεία, το είπαμε μόνοι, το είπαμε μαζί με τον κόσμο που μεταφέραμε. Κ’ η μνήμη πλάτυνε και χώρεσε μέσα της ολάκερη τη στιγμή, που μπορεί να ήταν και η μεγάλη στιγμή μας. Κ’ ύστερα τότε, λησμονήθηκε. Και τώρα ξανάρθε πάλι κοντά μας κ’ ήταν τα νιάτα, κ’ ήταν κείνη η στιγμή η μοναδική που μας θύμιζε, σ’ ένα χώρο εργασίας, προσφοράς βιοαγώνα καθήκοντος κοινωνικού, χώρος απουσίας τώρα. Κι ο χρόνος ο μισός, ο ατελείωτος, μισός χαμένος στη λησμονιά, μισός ζωντανεμένος στη μνήμη. Δεν είναι πια μια μορφή της τότε καθημερινής εργασίας, είναι ένα περιστατικό, ένας πόνος μνήμης, μια ανάμνηση, μια ιστορία.
Ο καιρός πέρασε για μας, όπως περνά για όλους, πάνω στα αλαφριά του μονόξυλα κ’ οι ακροθαλασσιές σβήνουν αργά στα μάκρη της θάλασσας.
Πολλά γεγονότα και πράγματα της ακμαίας υπηρεσίας μας αρρωσταίνουν, γεμίζουν σκόνη, στα παλιά τους ράφια τ’ ανήλιαγα. Τα περασμένα σωπαίνουν.
Μα να, έρχεται κάποτε δυνατός ο πόθος των παλαιμάχων της εργασίας. Τινάζει τη σκόνη και μ’ αβέβαια δάκτυλα ξυπνάει τους κοιμισμένους μηχανισμούς με τα μάτια τα βασιλεμένα, τα μάτια της νιότης. Και τότε οι απουσίες της θύμησης ξαναζούν σε ζεστές παρουσίες.
Με τέτοιο σφριγηλό πνεύμα ζωής, προσφοράς ανεκτίμητης, όχι ζητηθείσα, αλλ’ ελευθέρως προσφερθείσα είναι γεμάτο το Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ με τον ακούραστο οιακοστρόφιο Ευθύμιο Ρουσιά και τον άλλο συνεργάτη Νίκο Μητροκώτσα.
Και το μεγάλο δημιούργημα του Μουσείου των Σιδηροδρόμων ΕΗΣ που η θέληση και η άοκνος προσπάθεια του Μανώλη Φωτόπουλου, έστησε υπερήφανο κόσμημα εργασίας, παρελθόντος και μέλλοντος.
Μια νέα πορεία, μια νέα πείρα. Κι όχι τόσο για να ζήσουμε κείνο που πέρασε, όσο για να ξαναζήσουμε μαζί του, έτσι δα, σαν το δένδρο που το τινάζουμε για να πέσουν οι σάπιοι καρποί και να απομείνουν απάνω του οι καρποί οι γεροδεμένοι, οι βελουδένιοι, οι στρογγυλοί, τα μήλα των εσπερίδων.
Πίσω από το Σωματείο και το Μουσείο, υπάρχουν συνάδελφοι των ΕΗΣ-ΗΣΑΠ που γερά κατέχουν την ανθρωπιά τους.
Είναι αυτοί που συναπαντήσανε τη μνήμη, που δεν την αφήσανε να πεθάνει μέσα τους και έχουν προφθάσει να σπείρουν τον σπόρο τον αγαθό. Και τα δοσήμαντα πρέπει σε δαύτους αντίστοιχα να ‘ναι. Μ’ αυτούς δεν παλιώνουν οι αναμνήσεις.
Να λοιπόν πια ανάμνηση δεν παλιώνει. Η όμορφη και γεμάτη, προσφορά ζωής και πράξης που πορεύεται από τον παλιό εργαζόμενον στον νέο με αγάπη.
Ας μη μας ξεγελούν τα φαινόμενα. Οι χωρατατζήδες περνάνε, τα εργασιακά τους σπιθοβολήματα σβήνονται, σαν τις πυγολαμπίδες, μόλις χαράξει η καινούρια ημέρα στον κήπο. Δύσκολο πολύ δύσκολο να γελάσουν με το ίδιο χωρατό, καιροί διαφορετικοί.
Η μνήμη είναι ένας καρπός με πολλά, πάρα πολλά φλούδια. Ο άνθρωπος που τη γράφει. Ο καιρός και ο τόπος. Ο άνθρωπος που τη θέτει σε ενεργειακή λειτουργία. Και παραμένουν άξιοι της μόνον εκείνοι που αληθινά μπορούν να την αντικρύσουν κατάματα, χωρίς να θέλουν τίποτε να της ζητήσουν. Τις ανάγκες τους άφησαν στην αρχή-αρχή του δρόμου.
Το Μουσείο ΗΣΑΠ
Το βιβλίο του Δ. Γεωργίου
