Αρχείο κατηγορίας Περίεργα και Παράξενα

Ποια η σχέση του Γάλλου κατακτητή με το σπουδαιότερο έργο του Ντα Βίντσι

Αδιαμφισβήτητα ο Ναπολέων Βοναπάρτης είναι μια από τις πιο συναρπαστικές και συζητημένες προσωπικότητες στην ιστορία. Στρατιωτικός κατακτητής και πολιτική ιδιοφυΐα που κυριάρχησε στον δυτικό κόσμο, καταφέρνοντας να γίνει αυτοκράτορας της Γαλλίας και κυβερνήτης μιας τεράστιας ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Η ζωή και η εποχή του, όμως, παραμένουν διχαστικά.

Από την άλλη το χαμόγελό της, σαγηνευτικά αινιγματικό. Ποια ήταν η σχέση του Ναπολέοντα Βοναπάρτη με τη «Μόνα Λίζα», το μεγαλύτερο αριστούργημα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι; Η απάντηση είναι απλή: το κρέμασε, όπως ένας έφηβος κρεμάει μια αφίσα του αγαπημένου του συγκροτήματος, στον τοίχο του υπνοδωματίου του, αναφέρει το grunge.com.

Πώς η Μόνα Λίζα κατέληξε στο υπνοδωμάτιο του Βοναπάρτη

Tο ότι ο πιο ισχυρός άνθρωπος στην Ευρώπη εκείνη την εποχή θα κατέληγε να έχει στα χέρια του το πιο διάσημο και πολυπόθητο έργο τέχνης της Αναγέννησης δεν είναι ακριβώς απροσδόκητο. Στην ουσία, αυτό που δείχνει, κατά κάποιον τρόπο το γεγονός, είναι το πόσο ελεύθερα ο Ναπολέων ασκούσε τη δύναμή του στις αρχές του 1800.

Ο Ναπολέων Βοναπάρτης, όμως, δεν ήταν ο μόνος Γάλλος ηγεμόνας που προσπάθησε να κρατήσει τη «Μόνα Λίζα» στην ιδιωτική του συλλογή. Ο βασιλιάς Φραγκίσκος Α ήταν ο πρώτος Γάλλος ιδιοκτήτης του διάσημου πίνακα του Ντα Βίντσι, αναφέρει το grunge.com. Ο Φραγκίσκος ήταν ισόβιος προστάτης του καλλιτέχνη της Αναγέννησης και ο ιστότοπος του Ιδρύματος Μόνα Λίζα περιγράφει πώς η «Μόνα Λίζα» πωλήθηκε στον βασιλιά τη στιγμή του θανάτου του Λεονάρντο από τον βοηθό του καλλιτέχνη, Τζιαν Τζιάκομο Καπρότι ντα Ορένο, γνωστό και ως Σαλάι.

Το αριστούργημα του Ντα Βίντσι στη συνέχεια κρεμάστηκε στο πολυτελές λουτρό του Φραγκίσκου, το «Apartament des Bains», πιθανότατα όχι πολύ κοντά στο ατμόλουτρο, και συμπεριλήφθηκε στην Εθνική Συλλογή της Γαλλίας ήδη από τον 16ο αιώνα. Αφού μεταβιβάστηκε σε μια διαδοχή Γάλλων μοναρχών, ο πίνακας κρύφτηκε σε μια αποθήκη για να προστατευτεί και να διασωθεί κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης.

Ο Ναπολέων έγινε πρώτος πρόξενος της Γαλλίας το 1799 και μετά από μια σειρά επιτυχημένων στρατιωτικών εκστρατειών, ήταν ήδη παντοδύναμος. Σύμφωνα με το The Regency Redingote, ήταν ακριβώς εκείνη την εποχή που ξεκίνησε η «ερωτική» σχέση του Ναπολέοντα με τον διάσημο πίνακα -η «Μόνα Λίζα» αποτελούσε ήδη έκθεμα του Λούβρου– με τον Βοναπάρτη να διατάζει να την οδηγήσουν στα ιδιωτικά του καταλύματα και χωρίς κανέναν πρόθυμο να μαλώσει μαζί του, έμεινε εκεί, μέχρι το 1804, οπότε ο Ναπολέων ήταν αυτοκράτορας.

Όσο αντιφατικό κι αν ακούγεται εξηγείται επιστημονικά

Λαμβάνοντας υπόψη την περιεκτικότητα του καφέ σε καφεΐνη και την γενική φήμη του καφέ ως το απόλυτο ρόφημα που θα σας κρατήσει ξύπνιους και σε εγρήγορση, η αίσθηση της υπνηλίας μετά από ένα γεμάτο φλιτζάνι καφέ φαίνεται αντιφατική, αν όχι εντελώς αδύνατη.

Υπάρχουν, όμως, πολλοί άνθρωποι που ορκίζονται ότι το απογευματινό τους εσπρεσάκι κάνει το αντίθετο από αυτό που θα έπρεπε -να τους κρατήσει ξύπνιους δηλαδή. Οπότε, τελικά, μπορεί να μην είναι όλα στο μυαλό σας.

Γιατί ο καφές σε μερικούς ανθρώπους προκαλεί υπνηλία

Ο λόγος για τον οποίο κουραζόμαστε όλη την ημέρα είναι επειδή μια νευροχημική ουσία, που ονομάζεται αδενοσίνη, συσσωρεύεται και διέρχεται μέσω υποδοχέων, γεγονός που προκαλεί τα νευρικά κύτταρα να γίνονται λιγότερο ενεργά και τα αιμοφόρα αγγεία του εγκεφάλου σας να διαστέλλονται. Εν ολίγοις, το σώμα σας λαμβάνει το μήνυμα ότι ήρθε η ώρα για ξεκούραση. Αλλά επειδή η καφεΐνη μοιάζει με αδενοσίνη, συνδέεται με αυτούς τους υποδοχείς -εμποδίζοντας την πραγματική αδενοσίνη να περάσει και μην αφήνοντας, έτσι, το σώμα σας να χαλαρώσει τους ρυθμούς του.

Αν και η καφεΐνη, λοιπόν, μπορεί να σας κρατήσει ξύπνιους για λίγο με αυτόν τον τρόπο, δεν προκαλεί εξαφάνιση όλης αυτής της αδενοσίνης για πάντα. «Ακριβώς επειδή ο εγκέφαλός μας δεν επεξεργάζεται πλέον την αδενοσίνη δεν σημαίνει ότι σταματά να την παράγει», δήλωσε στο PureWow η Michelle Worley, νοσοκόμα και μία από τους πάροχους θεραπείας ύπνου της Aeroflow Healthcare, αναφέρει το mentalfloss.com. «Όταν η καφεΐνη αναπόφευκτα εξαντληθεί, μένετε με συσσωρευμένη αδενοσίνη που σας κάνει να αισθάνεστε ακόμα πιο κουρασμένοι».

Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με αυτό που συμβαίνει όταν καταναλώνετε κάτι με ζάχαρη για να πάρετε ένα boost ενέργειας και μετά από λίγο νιώθετε ότι καταρρέετε. Και μιλώντας για τη ζάχαρη, εάν ο καφές σας περιλαμβάνει ζάχαρη, αυτό θα μπορούσε, επίσης, να συμβάλει στην κόπωση μετά την κατανάλωση καφέ.

Υπάρχει, επίσης, η πιθανότητα ότι η διουρητική ικανότητα της καφεΐνης μπορεί να προκαλέσει αφυδάτωση, η οποία μπορεί να σας κάνει να αισθανθείτε κουρασμένοι (αν και ορισμένες μελέτες έχουν δείξει ότι η καφεΐνη δεν μας αφυδατώνει σχεδόν τόσο όσο πιστεύαμε). Τέλος, μπορεί να έχετε δημιουργήσει τόσο υψηλή ανοχή στην καφεΐνη που ένα φλιτζάνι καφέ απλώς δεν σας «πιάνει» όπως παλιά.

Πώς αντιμετώπιζαν την ασχήμια, τα τσιγάρα αλλά και τον εγκλεισμό σε άσυλα

Από τη Βιομηχανική Επανάσταση κι έπειτα (1760- 1860), τα πράγματα άλλαξαν με έναν τόσο εκτυφλωτικά γρήγορο ρυθμό που μερικές φορές ξεχνάμε πόσο περίεργος ήταν ο κόσμος. Τα πράγματα που κάποτε ήταν συνηθισμένα, σήμερα μας μοιάζουν εντελώς παράξενα, αν και είναι πολύ πιθανό, επίσης, οι άνθρωποι που έζησαν πριν από 100 χρόνια σήμερα να πίστευαν ότι τα πράγματα που κάνουμε εμείς είναι αρκετά περίεργα γι’ αυτούς.

Η ασχήμια ήταν παράνομη

Πριν από εκατό χρόνια, λοιπόν, σε πολλές μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ήταν παράνομο να είσαι άσχημος. Ας πάρουμε το Σικάγο ως παράδειγμα. Σύμφωνα με την Chicago Tribune και όσα αναφέρει το grunge.com, το 1881 ο Alderman James Peevey αποφάσισε ότι αντιμετώπιζε αρκετή φρίκη βλέποντας την ασχήμια κάθε είδους άλλων ανθρώπων και έτσι εισήγαγε ένα διάταγμα προκειμένου να απαγορεύσει τους ανθρώπους που ήταν «άρρωστοι, ακρωτηριασμένοι ή με οποιονδήποτε τρόπο παραμορφωμένοι» από το να κυκλοφορούν στους δρόμους του Σικάγο κάνοντας τους υπόλοιπους ανθρώπους να νιώθουν άβολα που τους βλέπουν.

Εάν, κάποιος, λοιπόν, θεωρούνταν πολύ άσχημος για να κυκλοφορεί δημόσια, έπρεπε να πληρώσει πρόστιμο από 1 έως 50 δολάρια (που ήταν ένα αξιοπρεπές ποσό εκείνες τις μέρες) ή να κλειστεί σε άσυλο για φτωχούς. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι βετεράνοι επέστρεψαν στο σπίτι με τα άκρα ακρωτηριασμένα ή άλλα σημάδια παραμόρφωσης από την μάχη, η κοινή γνώμη προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες άρχισε να αλλάζει, αλλά οι άσχημοι νόμοι παρέμειναν στα βιβλία και η επιβολή τους συνεχίστηκε μέχρι τη δεκαετία του 1950. Ο εν λόγω νόμος, μάλιστα, του Σικάγο δεν καταργήθηκε επίσημα μέχρι το 1974.

Τα τσιγάρα θεράπευαν το άσθμα

Αν και πριν από 100 χρόνια δεν ήταν συνηθισμένο για τους γιατρούς να απορρίπτουν τους κινδύνους του καπνίσματος, μερικές φορές, ωστόσο, εμφανίζονταν ακόμα και σε διαφημίσεις τσιγάρων λέγοντας πράγματα όπως, τα τσιγάρα παρέχουν «προσωρινή ανακούφιση από παροξυσμούς άσθματος». Οι συγκεκριμένες διαφημίσεις έδειχναν συχνά πρόσωπα με ιατρική εμφάνιση και δήλωναν ανοησίες όπως «20.679 γιατροί συμφωνούν» ότι τα τσιγάρα είναι φοβερά και «ένας επιφανής επιστήμονας γράφει» ότι τα τσιγάρα δεν είναι χειρότερα για σένα από ένα ποτήρι νερό. Το πιο θλιβερό, βέβαια, είναι ότι αυτές οι διαφημίσεις τσιγάρων που υποστηρίχθηκαν από γιατρούς συνεχίστηκαν ακόμη και τη δεκαετία του ’60, με έναν γενικό χειρουργό να υποστηρίζει σε μία από αυτές τελικά ότι «Μαντέψτε, όλοι είχατε δίκιο ότι το κάπνισμα κάνει κακό» !

Αντί για διαζύγιο οι άντρες έβαζαν τις γυναίκες τους σε άσυλα

Η Αμερική σταμάτησε ως επί το πλείστον να βάζει ανθρώπους σε τρελοκομεία περίπου την ίδια στιγμή που σταμάτησε να βάζει μικρά παιδιά σε ορφανοτροφεία, αναφέρει το grunge.com. Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχολογική Εταιρεία, στις αρχές του 20ού αιώνα οι ψυχικά ασθενείς θεωρούνταν γενικά επικίνδυνοι, οπότε αν κάποιος ήταν επαληθευμένα τρελός έμπαινε στο τρελοκομείο όπου θα ζούσε για το υπόλοιπο της ζωής του σε άθλιες συνθήκες. Μια πρακτική που είχαν υιοθετήσει και οι άντρες της εποχής που ήθελαν να «ξεφορτωθούν» τις γυναίκες τους, καθώς κάτι τέτοιο -το να τις βγάζουν τρελές δηλαδή- ήταν πολύ πιο εύκολο από το διαζύγιο.

Ο Έλληνας μετανάστης που συνέβαλε στην καθιέρωση του συγκεκριμένου χρώματος

Στα 203 χρόνια από τότε που το Φρανκενστάιν της Μαίρη Σέλεϊ, του βιβλίου πρόδρομου των θρίλερ όπως τα γνωρίζουμε σήμερα, έχουν βγει διάφορες κινηματογραφικές και θεατρικές εκδοχές για το τέρας του Φρανκενστάιν. Για τους περισσότερους από εμάς, όμως, η εκδοχή του χαρακτήρα που έρχεται αμέσως στο μυαλό είναι αυτή από την κλασική ταινία του 1931 της Universal.

Ένας μεγάλος πράσινος τύπος με επίπεδο κεφάλι και μπουλόνια στο λαιμό που δεν είναι πολύ ομιλητικός – αρκετά διαφορετικός, ωστόσο, από το φλύαρο πλάσμα με το κίτρινο δέρμα που φανταζόταν η συγγραφέας του βιβλίου. Γιατί όμως το τέρας του Φρανκενστάιν, παρόλο που έγινε δημοφιλές από ασπρόμαυρη ταινία, απεικονίζεται τόσο συχνά ως πράσινο ;

Η πρώτη φορά που το τέρας του Φρανκενστάιν ανέβηκε στη σκηνή

Το τέρας ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά πέντε χρόνια μετά την ολοκλήρωση του βιβλίου της Σέλεϊ, με το θεατρικό συγγραφέα Ρίτσαρντ Μπρίνσλι Πικ, στη σκηνική διασκευή του 1823 Presumption. Η εκδοχή του Πικ για το τέρας είναι αρκετά κοντά στο βιβλίο, με εξαίρεση το χρώμα του δέρματός του, που περιγράφεται στο σενάριο του έργου ως δέρμα με ανοιχτό μπλε ή γκρι γαλλικό χρώμα. Άλλες σκηνικές προσαρμογές πειραματίστηκαν με διαφορετικά χρώματα στο δέρμα του πλάσματος, συμπεριλαμβανομένου του πράσινου.

Ο Έλληνας μετανάστης που συνέβαλε στην καθιέρωση του συγκεκριμένου χρώματος

Ωστόσο, η ουσιαστικότερη εκδοχή του πράσινου Φρανκενστάιν ήρθε 108 χρόνια μετά την συγγραφή του βιβλίου, όταν ο θρυλικός μακιγιέρ Τζακ Πιρς είχε αναλάβει να σχεδιάσει τον χαρακτήρα για το αριστούργημα του Τζέιμς Φάλαι, το 1931, «Φρανκενστάιν». Ο Πιρς ήταν Έλληνας μετανάστης που είχε περάσει χρόνια δουλεύοντας ως επικεφαλής του τμήματος μακιγιάζ της Universal, αναφέρει το mentalfloss.com.

Ήταν καλλιτέχνης και οραματιστής και το έργο του καθόρισε μερικούς από τους πιο διάσημους χαρακτήρες της ποπ κουλτούρας. Εκτός από τις εφαρμογές μακιγιάζ του για τους Δράκουλα, Φρανκενστάιν και Η Μούμια ο Πιρς δημιούργησε το εφιαλτικό χαμόγελο του Conrad Veidt στο The Man Who Laughs του 1928 -ένα σχέδιο που πιστώνεται ευρέως ότι επηρέασε το εμβληματικό και αινιγματικό χαμόγελο του Joker.

Ο σχεδιασμός του Πιρς για τον Φρανκενστάιν ήταν ένας συνδυασμός δικών του ιδεών και στοιχείων που δανείστηκε από άλλες ερμηνείες του πλάσματος. Ο Φάλαι είχε φανταστεί το προεξέχον φρύδι του πλάσματος σε σκίτσα που έκανε και έδειξε στον Πιρς, και τα ηλεκτρόδια στο λαιμό του τέρατος εμφανίστηκαν για πρώτη φορά σε μια ιδέα εικονογράφησης της αφίσας του από την Karoly Grosz. Ο Πιρς έδωσε στο τέρας το διάσημο πλέον τετραγωνισμένο κεφάλι του επειδή φανταζόταν ότι ο ευκολότερος τρόπος για να εγκαταστήσετε έναν νέο εγκέφαλο θα ήταν να κάνετε μια ενιαία, ευθεία κοπή στην κορυφή του κρανίου, αφαιρώντας τον θόλο και μετατρέποντας ουσιαστικά το κρανίο σε κουτί με ένα βολικό καπάκι.

Γιατί ο Έλληνας μακιγιέρ προτίμησε το πράσινο χρώμα για τον Φρανκενστάιν

Όσο για την απόφαση του Πιρς να βάψει τον Μπόρις Κάρλοφ με πράσινο μακιγιάζ; Αυτή ήταν μια δημιουργική επιλογή, συνδυαστικά με μια τεχνική σκέψη. Η χρωματική ευαισθησία του φιλμ που χρησιμοποιήθηκε τη δεκαετία του 1930 σήμαινε ότι ορισμένες αποχρώσεις του πράσινου θα εμφανίζονταν στην οθόνη ως ένα άσπρο ξεπλυμένο.

Το πράσινο μακιγιάζ του Κάρλοφ, λοιπόν, έβαψε και το δέρμα του ηθοποιού σε μια πτωματική ωχρότητα και του έδωσε μια τελείως διαφορετική χροιά από το υπόλοιπο καστ. Σύντομα η πράσινη απόχρωση άρχισε να εμφανίζεται σε διαφημιστικό υλικό όπως η αφίσα, και χάρη στη δημοτικότητα της ταινίας και των συνέχειών της, το Τέρας του Φρανκενστάιν καθιερώθηκε ως πράσινο.

Η θεωρία για ύπαρξη «βιβλιοθήκης» αρχαίων κυλίνδρων με εκτενείς πληροφορίες για την αιγυπτιακή ιστορία

Η Μεγάλη Σφίγγα της Γκίζας θεωρείται αδιαμφισβήτητα ένα από τα θαύματα του κόσμου παρόλο που στην πραγματικότητα δεν βρίσκεται στην επίσημη λίστα. Όσο επιβλητική κι αν είναι εξωτερικά, έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι βρίσκεται από κάτω της;

Το αιγυπτιακό άγαλμα, με την ογκώδη δομή που απεικονίζει ένα ανθρώπινο κεφάλι πάνω σε ένα σώμα λιονταριού που βρίσκεται στην πόλη της Γκίζας, είναι ένα από τα πιο αναγνωρισμένα και διάσημα γλυπτά στον κόσμο. Είναι επίσης ένα από τα παλαιότερα, καθώς χτίστηκε γύρω στο 2500 π.Χ., αναφέρει το grunge.com.

Ως αποτέλεσμα, το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας γνωρίζει μόνο τη Σφίγγα ως το μεγάλο, χωρίς μύτη γλυπτό όχι πολύ μακριά από τις Μεγάλες Πυραμίδες της Γκίζας. Το απίστευτα μεγάλο έργο, που αποτελείται από ασβεστόλιθο, είναι ένα από τα μεγαλύτερα αγάλματα στον κόσμο, με μήκος 73,5 μέτρων, πλάτος 6 μέτρων και ύψος 20,22 μέτρων, ενώ γειτνιάζει και με δύο ναούς που χτίστηκαν τόσο κατά τη διάρκεια, όσο και μετά την κατασκευή του.

Πυραμίδες Γκίζας- Τι βρίσκεται κάτω από τη Μεγάλη Σφίγγα

Η τοποθεσία προσελκύει εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο, πολλοί από τους οποίους έρχονται να δουν τόσο τις Μεγάλες Πυραμίδες όσο και τη Μεγάλη Σφίγγα, σύμφωνα με το BBC. Ενώ το εξωτερικό είναι εκείνο που προκαλεί το θαυμασμό και το ενδιαφέρον των επισκεπτών του διάσημου μνημείου, υπάρχει κάτι περισσότερο στη Μεγάλη Σφίγγα, πέρα από αυτό που φαίνεται εξωτερικά, αναφέρει το grunge.com.

Φυσικά, μια δομή τόσο μεγάλη όσο η Σφίγγα πρέπει να έχει κάτι μέσα της, σωστά; Το εσωτερικό μέρος της Σφίγγας έχει πολλά περάσματα, αλλά δεν είναι, για παράδειγμα, όπως το Άγαλμα της Ελευθερίας -ένα άγαλμα με σκάλες που μπορεί κανείς πραγματικά να περπατήσει στο εσωτερικό του. Δεδομένου ότι η Σφίγγα είναι ένα έργο που σμιλεύτηκε χιλιάδες χρόνια πριν, δεν υπάρχουν και πολλά μέσα του. Ωστόσο, κάτω από αυτό το έργο φέρεται να υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία.

Σύμφωνα με το grunge.com, λέγεται ότι υπάρχουν περισσότερα από πολλά περάσματα, μικροί άξονες και προσβάσιμες τρύπες μέσα στη Μεγάλη Σφίγγα, πολλές από τις οποίες έχουν προσπελαστεί και φωτογραφηθεί. Ο θρύλος, μάλιστα, λέει ότι κάτω από το άγαλμα υπάρχει ένα είδος βιβλιοθήκης αρχαίων κυλίνδρων με εκτενή αιγυπτιακή ιστορία. Μέχρι στιγμής, ωστόσο, δεν βρέθηκε τίποτα που να επιβεβαιώνει μια υπόγεια βιβλιοθήκη, ούτε όμως έχει ανακαλυφθεί και κάτι που να διαψεύδει αν υπάρχει στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο.

Ωστόσο, πολλοί ιστορικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει κάτι κάτω από το άγαλμα -κάτι που θα αποτελούσε επιπλέον στοιχεία για την ιστορία της Αιγύπτου. Όμως, μέχρι στιγμής αυτό το κάτι είναι ένα μυστήριο -όπως, άλλωστε, και η ίδια η Μεγάλη Σφίγγα.

Ποιες θεωρίες είναι οι επικρατέστερες

Εκτός από τα εμβληματικά και μυστηριώδη γλυπτά σε σχήμα κεφαλιού για τα οποία και φημίζεται, το Νησί του Πάσχα διαθέτει ακόμη ένα περίεργο χαρακτηριστικό στοιχείο. Δεν έχει καθόλου δέντρα.

Το Νησί του Πάσχα είναι ένα μοναχικό, όμορφο και ονειρικό μέρος στον Ειρηνικό Ωκεανό, που βρίσκεται 2.200 μίλια από την ακτή της Χιλής. Είναι το σπίτι του αρκετά μεγάλου όρους Terevaka, και είναι επίσης γνωστό ως «Te Pito te Henua», ή ο «Ομφαλός του Κόσμου». Το νησί έχει έναν μέτριο και σε μεγάλο βαθμό πολυνησιακό πληθυσμό, αλλά είναι περισσότερο γνωστό για τα εμβληματικά και μυστηριώδη γλυπτά σε σχήμα κεφαλιού.

Σύμφωνα με το grunge.com, αυτά τα συναρπαστικά γλυπτά έχουν κατά μέσο όρο περίπου 40 τόνους βάρος και ύψος περίπου 4,5 μέτρα. Τα ηφαιστειακά αγάλματα από σκληρή ηφαιστειακή τέφρα είναι γνωστά από ορισμένους κατοίκους ως moai και το ζήτημα της σημασίας τους είναι ένα θέμα που εξακολουθεί να συζητείται έντονα. Ωστόσο, το Νησί του Πάσχα φιλοξενεί ένα ακόμη ενδιαφέρον μυστήριο: δεν υπάρχουν δέντρα εκεί. Ο λόγος;

Ο λόγος που το Νησί του Πάσχα δεν έχει καθόλου δέντρα

Σύμφωνα με το grunge.com, λοιπόν, το Νησί του Πάσχα είχε κάποτε δέντρα, και μάλιστα πάρα πολλά -ίσως ακόμη και εκατομμύρια. Οι πρώτοι Πολυνήσιοι άποικοι έφτασαν στο Νησί του Πάσχα γύρω στο 1200 μ.Χ., και πιστεύεται ότι άρχισαν να αποδεκατίζουν τα δέντρα καθώς άρχισαν να καλλιεργούν, ενώ ο πληθυσμός τους όλο και αυξανόταν. Και ενώ η ανθρωπότητα, τραγικά, φαίνεται να έχει αποκτήσει τεχνογνωσία στην εξεύρεση πόρων και την αποξήρανσή τους, η μοίρα των δασών στο Νησί του Πάσχα φαίνεται να είναι πιο πολύπλοκη από το αποτέλεσμα της ανθρώπινης αλαζονείας και μόνο, αναφέρει το grunge.com.

Και ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η ύπαρξη αυτών των γιγάντιων γλυπτών σε μεγάλο βαθμό επηρέασε την ύπαρξη των δέντρων στο νησί, υπάρχουν ακόμη περισσότερες πτυχές που πρέπει να ληφθούν υπόψη, αναφέρει το grunge.com, πέρα από αυτές τις δύο.

Σύμφωνα με το Live Science, λοιπόν, οι πολυνησιακοί αρουραίοι εμφανίζονταν σε μεγάλο βαθμό στη διατροφή των κατοίκων του νησιού και ο πολλαπλασιασμός των αρουραίων (ίσως ήρθαν στο νησί από Ευρωπαίους ταξιδιώτες) σίγουρα δεν θα βοηθούσε και τόσο πολύ στην ανάπτυξη των δέντρων στο νησί.

Οι προσπάθειες αναδάσωσης, ωστόσο, συνεχίζονται, αναφέρει το grunge.com, αλλά οι θερμές συνθήκες και το ηφαιστειακό έδαφος (το οποίο δεν συγκρατεί την υγρασία από τη βροχή) απλώς προσθέτουν στα προβλήματα που αντιμετωπίζει και έχει αντιμετωπίσει το Νησί του Πάσχα, για τα οποία δεν ευθύνονται αποκλειστικά μόνο οι άνθρωποι.

Όλες οι πιθανές εξηγήσεις

Όπως εξηγεί ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Φρανκ [Robert Frank], αυτό είναι ένα αρκετά κλασικό παράδειγμα της οικονομικής αρχής περί κόστους και οφέλους, όταν δηλαδή το κόστος κάποιου πράγματος ή μιας υπηρεσίας δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το όφελος. Δεδομένου ότι οι καταναλωτές χρησιμοποιούν το φως στο ψυγείο τους αρκετά συχνά, και επομένως το θεωρούν ως πολύτιμο χαρακτηριστικό, οι κατασκευαστές μπορούν να δικαιολογήσουν το κόστος εγκατάστασης αυτών των φώτων πολύ πιο εύκολα από ό,τι, λόγου χάρη, στα φώτα της κατάψυξης.

Όσο για το γιατί οι καταναλωτές δεν εκτιμούν πολύ τα φώτα κατάψυξης, η πιο δημοφιλής εξήγηση είναι ότι απλά δεν ανοίγουμε τους καταψύκτες μας τόσο συχνά όσο τα ψυγεία μας. Και όταν ανοίγετε τον καταψύκτη σας, μπορεί να είναι λιγότερο πιθανό να σταθείτε εκεί για λίγα λεπτά και να μετρήσετε τις επιλογές που έχετε.

Μια άλλη θεωρία είναι ότι οι κατασκευαστές σκέφτηκαν ότι δεν άξιζε να εγκαταστήσουν ένα φως στην κατάψυξη όταν πιθανότατα θα είχε καταλήξει κρυμμένο πίσω από τη συσσώρευση πάγου που δημιουργείται συχνά εκεί. Και από τη στιγμή που οι καταψύκτες αυτο-απόψυξης βγήκαν στην αγορά, οι καταναλωτές είχαν ήδη συνηθίσει να μην έχουν φώτα κατάψυξης.

Ανάμεσα σε αυτά η κλοπή ρυζιού και η παρακολούθηση προγραμμάτων νοτιοκορεάτικης τηλεόρασης

Η Βόρεια Κορέα είναι αναμφισβήτητα η πιο αυταρχική χώρα στον κόσμο, με αδικήματα, που μετά βίας θα τραβούσαν την προσοχή σε χώρες του εξελιγμένου κόσμου, να οδηγούν ακόμη και στην εκτέλεση. Σύμφωνα με το grunge.com, δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η χώρα κατατάσσεται στην τελευταία θέση στον Δείκτη Δημοκρατίας του Economist πίσω, ακόμη, και από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία και τη Συρία -μια κατάταξη που κατέχει κάθε χρόνο από τότε που ο Economist άρχισε να δημοσιεύει το δείκτη το 2006.

Δεν αποτελεί έκπληξη, επίσης, το ότι το καθεστώς έχει επίσης μερικές από τις πιο σκληρές τιμωρίες στη Γη, με δημόσιες εκτελέσεις που εξακολουθούν να πραγματοποιούνται για αδικήματα που μετά βίας θα τραβούσαν την προσοχή σε χώρες του πρώτου κόσμου, αναφέρει το grunge.com.

Αν και η χώρα καλύπτεται από ένα βαθμό μυστικότητας σε αντίθεση με οπουδήποτε αλλού στον πλανήτη -δεν επιτρέπει την πρόσβαση σε ανεξάρτητους δημοσιογράφους για τα ανθρώπινα δικαιώματα, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία- ό,τι είναι γνωστό για το κρατικό σύστημα εγκλήματος και τιμωρίας είναι ασύγκριτα τιμωρητικό. Σε ένα πρόσφατο παράδειγμα, σύμφωνα με το grunge.com, ένας βορειοκορεάτης λαθρέμπορος καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή διένειμε αντίγραφα της επιτυχημένης νοτιοκορεατικής πιο επιτυχημένης τηλεοπτικής σειράς όλων των εποχών και επισήμως «Squid Game».

Βόρεια Κορέα: Έγκλημα και τιμωρία υπό τον Κιμ

Οι αρχές της Βόρειας Κορέας έχουν πει εδώ και καιρό σε παρατηρητές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Διεθνή Αμνηστία ότι η θανατική ποινή χρησιμοποιείται σπάνια στη χώρα τους και μόνο για τα χειρότερα εγκλήματα. Πράγματι, η θανατική ποινή πιθανότατα χρησιμοποιείται λιγότερο στη Βόρεια Κορέα από ό,τι στο Ιράν, το Ιράκ ή τη Σαουδική Αραβία, σύμφωνα με εκτιμήσεις εξωτερικών ομάδων, αναφέρει το grunge.com.

Αλλά οι βορειοκορεάτες αποστάτες συνήθως δίνουν μια διαφορετική εικόνα, προσφέροντας αναφορές για κοινές και τρομακτικές δημόσιες εκτελέσεις σε νοτιοκορεατικές ΜΚΟ όπως η Ομάδα Εργασίας Μεταβατικής Δικαιοσύνης. Σύμφωνα με την οργάνωση και το grunge.com, τα αδικήματα που δικαιολογούσαν την εκτέλεση ήταν συχνά τόσο ήσσονος σημασίας όσο η κλοπή μιας αγελάδας, η απογύμνωση καλωδίων από ένα καλώδιο ρεύματος ή η παρακολούθηση τηλεόρασης της Νότιας Κορέας. Οι περισσότερες από αυτές τις εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν με εκτελεστικό απόσπασμα, σύμφωνα με την έκθεση.

Επίσημα, ο νόμος της Βόρειας Κορέας περιορίζει τις εκτελέσεις σε αντικρατικές δραστηριότητες, όπως η «καταστολή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα» ή η τρομοκρατία, καθώς και οι «ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις» δολοφονιών, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας. Στην πραγματικότητα, σύμφωνα με αποστάτες που πήραν συνέντευξη από την ομάδα παρακολούθησης, τα εγκλήματα ήταν συνήθως απολιτικά και για αδικήματα τόσο ασήμαντα όπως η κλοπή ρυζιού. Αν και σχεδόν όλες οι εκτελέσεις αφορούσαν άνδρες, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, υπήρξε αναφορά για μια εκτέλεση το 1988 μιας γυναίκας που κατηγορήθηκε ότι έκλεψε χρήματα από το εστιατόριο όπου εργαζόταν.

‘Οπως εξηγεί ο οικονομολόγος Ρόμπερτ Φρανκ [Robert Frank], αυτό είναι ένα αρκετά κλασικό παράδειγμα της οικονομικής αρχής περί κόστους και οφέλους, όταν δηλαδή το κόστος κάποιου πράγματος ή μιας υπηρεσίας δεν πρέπει να είναι μεγαλύτερο από το όφελος. Δεδομένου ότι οι καταναλωτές χρησιμοποιούν το φως στο ψυγείο τους αρκετά συχνά, και επομένως το θεωρούν ως πολύτιμο χαρακτηριστικό, οι κατασκευαστές μπορούν να δικαιολογήσουν το κόστος εγκατάστασης αυτών των φώτων πολύ πιο εύκολα από ό,τι, λόγου χάρη, στα φώτα της κατάψυξης.

Όσο για το γιατί οι καταναλωτές δεν εκτιμούν πολύ τα φώτα κατάψυξης, η πιο δημοφιλής εξήγηση είναι ότι απλά δεν ανοίγουμε τους καταψύκτες μας τόσο συχνά όσο τα ψυγεία μας. Και όταν ανοίγετε τον καταψύκτη σας, μπορεί να είναι λιγότερο πιθανό να σταθείτε εκεί για λίγα λεπτά και να μετρήσετε τις επιλογές που έχετε.

Μια άλλη θεωρία είναι ότι οι κατασκευαστές σκέφτηκαν ότι δεν άξιζε να εγκαταστήσουν ένα φως στην κατάψυξη όταν πιθανότατα θα είχε καταλήξει κρυμμένο πίσω από τη συσσώρευση πάγου που δημιουργείται συχνά εκεί. Και από τη στιγμή που οι καταψύκτες αυτο-απόψυξης βγήκαν στην αγορά, οι καταναλωτές είχαν ήδη συνηθίσει να μην έχουν φώτα κατάψυξης.

Ψυχολογικοί αλλά και πράκτικοί λόγοι

Η έλλειψη παραθύρων αποτελεί βασικό στοιχείο της ψυχολογίας των λιανικών αγορών, όπου οι επιχειρηματίες προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον όπου οι άνθρωποι αισθάνονται άνετα να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα.

Όπως ακριβώς συμβαίνει και στα καζίνο δηλαδή, όπου η διάρκεια παραμονής του επισκέπτη συμφέρει τον επιχειρηματία. Μέσα σε ένα καζίνο δεν υπάρχει ούτε ρολόι στον τοίχο, ούτε παράθυρα -ο απόλυτος τρόπος να χάσεις την αίσθηση του χρόνου.

Όσο περισσότερο δεν βλέπεις έξω τόσο περισσότερο ψωνίζεις

Έτσι λοιπόν και τα σουπερμάρκετ δεν διαθέτουν παράθυρα, λειτουργώντας ως ένα είδος «φούσκας» όπου οι αγοραστές δεν θα παρατηρήσουν τις κακές καιρικές συνθήκες ή το σκοτάδι έξω. Όσο περισσότερο ψωνίζουν, τόσο περισσότερο ξοδεύουν.

Ταυτόχρονα, λειτουργούν με δυνατά φώτα και εκκωφαντικούς χαρούμενους ήχους – ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να νιώσεις όμορφα και άνετα, διότι πολύ απλά αν μας αρέσει ένας χώρος στον οποίο είμαστε, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να μείνουμε αρκετές ώρες σε αυτόν.

Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο πολλά σούπερμαρκετ έχουν δάπεδα με πλακάκια, τα οποία προκαλούν θόρυβο στα καροτσάκια, αναγκάζοντας κατά κάποιον τρόπο τους αγοραστές ενστικτωδώς να επιβραδύνουν και να περιηγηθούν περισσότερο.

Υπάρχουν, ωστόσο, και πρακτικά ζητήματα. Όπως τα μεγάλα παράθυρα που αφήνουν το φως του ήλιου να εισχωρήσει στο χώρο μπορούν να προκαλέσουν ξεθώριασμα στις συσκευασίες, κάνοντάς τες να φαίνονται φθαρμένες στους καταναλωτές.