Οι ήρωες και οι βιογραφίες τους, οι μάχες και τα ηρωικά γεγονότα που σημάδεψαν τον απελευθερωτικό αγώνα του 1821

Ο ξεσηκωμός των υπόδουλων Ελλήνων κατά του Οθωμανού δυνάστη για ελευθερία και αυτοδιάθεση το 1821, υπήρξε το πιο σημαντικό γεγονός στην ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας. Η Ελληνική Επανάσταση ήταν η αφετηρία της εθνικής παλιγγενεσίας, καθώς πέτυχε την ίδρυση του Ελληνικού Κράτους και συνεπώς την παρουσία της Ελλάδας, ύστερα από έκλειψη αιώνων, στον πολιτικό χάρτη του κόσμου.

Η Ελληνική Επανάσταση υπήρξε κι ένα από τα κομβικά σημεία της ευρωπαϊκής ιστορίας του 19ου αιώνα, καθώς ήταν η αφετηρία για τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που ούτως ή άλλως βρισκόταν σε φάση παρακμής.

Ελληνική Επανάσταση 1821: Οι ήρωες

Η Επανάσταση ξεκίνησε ουσιαστικά τον Φλεβάρη του 1821 στις παραδουνάβιες ηγεμονίες από τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και ενδυναμώθηκε στην Πελοπόννησο τον επόμενο μήνα με την απελευθέρωση της Καλαμάτας (23 Μαρτίου) και την Προκήρυξη των επαναστατημένων Ελλήνων προς την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, ότι ξεσηκώθηκαν για την ελευθερία τους. Και παρά την αποτυχία του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, η σπίθα της επανάστασης άναψε για τα καλά στην Πελοπόννησο, ένα από τα πιο καθυστερημένα τμήματα του ελληνισμού κι επεκτάθηκε σ’ όλο τον ελλαδικό χώρο.

Η κατάληψη της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβριο του 1821 παγίωσε την επανάσταση και ανέδειξε τη στρατηγική ιδιοφυΐα του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.

Οι επιτυχίες των επαναστατημένων Ελλήνων συνεχίστηκαν στα Δερβενάκια, τη Γραβιά με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, αλλά και στη θάλασσα, όπου διακρίθηκαν ναυμάχοι του επιπέδου ενός Κωνσταντίνου Κανάρη κι ενός Ανδρέα Μιαούλη.

Η αδυναμία των Οθωμανών Τούρκων να καταστείλουν την Επανάσταση οδήγησε στην εμφάνιση των Αιγυπτίων του Ιμπραήμ, που αποτέλεσε τη μεγαλύτερη απειλή για την Επανάσταση, σε συνδυασμό με τις εμφύλιες διαμάχες που είχαν ξεσπάσει μεταξύ των Ελλήνων («η διχόνοια… η δολερή» που λέει και ο εθνικός μας ποιητής στον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν»).

Η πτώση του Μεσολογγίου τον Απρίλιο 1826 αναζωπύρωσε το κίνημα των φιλελλήνων στην Ευρώπη και ο ελληνικός ξεσηκωμός έλαβε διεθνείς διαστάσεις.

Τα ηρωικά γεγονότα και οι καθοριστικές μάχεςΗ συνδρομή των Μεγάλων Δυνάμεων στην απελευθέρωση υπήρξε καθοριστική, ιδιαίτερα με τη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827.

Οι Έλληνες εξακολουθούσαν να μάχονται ηρωικά έως την τελευταία μεγάλη μάχη του Αγώνα στην Πέτρα της Βοιωτίας, τον Σεπτέμβριο του 1829, στην οποία διακρίθηκε ο Δημήτριος Υψηλάντης, μία παραγνωρισμένη προσωπικότητα της Επανάστασης. Την περίοδο αυτή αναδείχθηκαν οι στρατηγικές ικανότητες του Γεωργίου Καραϊσκάκη, ιδιαίτερα στις Μάχες της Αράχωβας και σε περιοχές της Αττικής.

Στο μεταξύ, η άφιξη του Ιωάννη Καποδίστρια στην Ελλάδα στις αρχές του 1828 και η αναγόρευσή του από την εθνοσυνέλευση σε Κυβερνήτη της Ελλάδας σηματοδότησαν την απαρχή της οικοδόμησης του νέου κράτους.

Από ποιον και πότε φορέθηκαν πρώτη φορά

Στις μέρες μας το παντελόνι αποτελεί την κατεξοχήν επιλογή για τον καθένα, γυναίκα και άνδρα, ενώ υπάρχει σίγουρα στις ντουλάπες όλων. Άνετο και ευκολοφόρετο φοριέται από το πρωί μέχρι το βράδυ, τόσο σε casual όσο και σε πιο επίσημες περιπτώσεις. Πριν από αυτό, για χιλιάδες χρόνια οι πρόγονοί μας ντυνόντουσαν με χιτώνες, ρόμπες και φορέματα μέχρι που κάποιος αποφάσισε ότι το παντελόνι ήταν πιο άνετο. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, ωστόσο, ποιος, γιατί και πότε το ανακάλυψε;

Πότε και γιατί ανακαλύφθηκε το παντελόνι

Οι αρχαιολόγοι Ulrike Beck και Mayke Wagner του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στο Βερολίνο έσκαψαν δύο αρχαίους τάφους σε ένα νεκροταφείο στην Σινγιάνγκ της Κίνας και, μεταξύ των ευρημάτων, ανακάλυψαν δύο ζευγάρια καλοδιατηρημένα μάλλινα παντελόνια, αναφέρει το mentalfloss.com. Τα ραδιοανθρακονήματα τους τοποθετούν την δημιουργία τους μεταξύ 3.000 και 3.300 ετών, καθιστώντας τα έτσι τα παλαιότερα γνωστά παντελόνια που ανακαλύφθηκαν ποτέ.

Πρόκειται για την ιστορική χρονική περίοδο που αντιστοιχεί στην άνοδο του «κινητού ποιμαντισμού» στην Κεντρική Ασία, με τους νομάδες να αρχίζουν να μετακινούν τα κοπάδια τους στη γη. Μια διαδικασία που πραγματοποιούνταν πάνω σε άλογο. Οι χιτώνες και οι ρόμπες δεν ήταν άνετες ή ευνοϊκές για μεγάλες αποστάσεις -και μάχες- και έτσι αυτοί οι αρχαίοι λαοί καινοτόμησαν για πρακτικούς κυρίως λόγους, δημιουργώντας αυτό που όλοι σήμερα γνωρίζουμε ως παντελόνι.

«Η εφεύρεση των διχαλωτών ενδυμάτων στο κάτω μέρος του σώματος σχετίζεται με τη νέα εποχή ιππασίας, πολέμου και μεγαλύτερης κινητικότητας», γράφουν οι Beck και Wagner στην εργασία τους, περιγράφοντας τα ευρήματά τους. Πιστεύουν, μάλιστα, ότι τα παντελόνια, τα οποία είναι ίσια και διαθέτουν φαρδύ καβάλο κατάλληλα για ιππικές περιπλανήσεις, είναι οι προκάτοχοι του παντελονιού ιππασίας που φοριέται μέχρι και σήμερα. Μαζί με το παντελόνι, οι τάφοι περιείχαν επίσης εργαλεία ιππασίας όπως μαστίγια και ουρά αλόγου.

Ο Victor Mair, καθηγητής κινεζικής γλώσσας και λογοτεχνίας στο Κέντρο Μελετών της Ανατολικής Ασίας, πιστεύει ότι οι νομάδες της λεκάνης Tarim, που βρίσκονται στην περιοχή Xinjiang όπου βρέθηκαν τα παντελόνια, άρχισαν να οδηγούν άλογα περίπου 3.400 χρόνια πριν. Ο ίδιος ο Mair βοήθησε στον εντοπισμό του παλαιότερου παντελονιού που βρέθηκε σε μια μούμια 2.600 ετών στην ίδια περιοχή.

Στις 16 Σεπτεμβρίου του 1904 πραγματοποιείται η ηλεκτροδότηση του ατμοκίνητου σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς. Ο κόσμος τρομοκρατημένος από τη χρήση του ηλεκτρικού φτάνει στο σημείο να εκδίδει μονό εισιτήριο διαδρομής, καθώς δεν είναι σίγουρος ότι θα ταξιδεύσει ασφαλώς, ώστε να φτάσει στον προορισμό του ζωντανός. Στις 10 ο «ηλεκτρικό τραίνο» όπως το αποκαλούσαν, διακόπτει τη λειτουργία του καθώς ένας 25χρονος Κρητικός ο Τσιμιγγάκης, θέλοντας να επιβεβαιώσει τις φήμες που είχε ακούσει για τον κίνδυνο του ηλεκτρικού, προσπάθησε να ρίξει στις γραμμές σίδερο για να προκαλέσει βραχυκύκλωμα. Ο περίεργος αυτός άνθρωπος συνελήφθη εγκαίρως και ο πειραματισμός του απέτυχε.

Λίγες μέρες αργότερα, στις 12 Οκτωβρίου, το πρωινό τραίνο των οκτώ σταμάτησε ξαφνικά στο ύψος του Μοσχάτου. Το απότομο αυτό σταμάτημα δημιούργησε πανικό στους επιβάτες, οι οποίοι έντρομοι προσπάθησαν να ανοίξουν τις θύρες των βαγονιών για να βγουν, φοβούμενοι ότι θα καούν εξαιτίας κάποιου βραχυκυκλώματος. Κατεβλήθη μεγάλη  προσπάθεια, ώστε οι θύρες να μην ανοίξουν, καθώς τότε ήταν που θα διέτρεχαν το φόβο να πατήσουν οι επιβάτες πάνω στις ηλεκτροφόρες γραμμές.

Οι ξαφνικές στάσεις του «ηλεκτρικού τραίνου» από κάψιμο ασφαλειών ήταν συχνές, τόσες που ο λαός τελικώς τον βάφτισε «Σταμάτη». Οι αμαξάδες το διάστημα αυτό έκαναν χρυσές δουλειές. Από τις 16 Οκτωβρίου σταθμεύουν έξω από κάθε σιδηροδρομικό σταθμό και εκτελούν τα ίδια δρομολόγια με τον «ηλεκτρικό» στον οποίο οι επιβάτες  φοβούνται να μπουν. Μέχρι που στις 19 Οκτωβρίου του 1904 μια είδηση παραμερίζει το φόβο του “ηλεκτρικού τραίνου”. Ανακοινώνεται ο θάνατος ενός ανθυπολοχαγού του Πυροβολικού Παύλου Μελά που είχε πέσει μαχόμενος μέρες νωρίτερα, στις 13 Οκτωβρίου.

Στις 22 Οκτωβρίου του 1904, ημέρα Παρασκευή, τελέστηκε το μνημόσυνο για τον Παύλο Μελά στην Μητρόπολη Αθηνών. Την ημέρα εκείνη οι εργάτες του λιμανιού διέκοψαν την απεργία τους, όπως και οι εργάτες των κυλινδρόμηλων. Ο Πειραιάς έλαβε μια πένθιμο όψη, βυθισμένος ολάκερος σε μια μελαγχολία αλλά συνάμα και σε έναν ιερό ενθουσιασμό.

Οι θαμώνες των καφενείων σηκώνονταν από τις θέσεις τους και έφευγαν, οι αγοραστές των καταστημάτων άφηναν στην άκρη ό,τι είχαν επιλέξει να αγοράσουν και αποχωρούσαν από τα καταστήματα, τα οποία μόλις άδειαζαν από τον κόσμο, έκλειναν.

Σε λίγο μόνο διάστημα το αδιάφορο αλλά πολύβουο πλήθος του μεγάλου λιμανιού, μεταβλήθηκε σε μια απέραντη νεκρούπολη. Όλοι ανέβαιναν στην Αθήνα για δηλώσουν την παρουσία τους στο μνημόσυνο του Μελά. Κανείς πλέον δεν αγωνιούσε για το “ηλεκτρικό τραίνο” και τους κινδύνους ενός βραχυκυκλώματος.

Ο εφευρέτης του κέρδισε μόλις 2 δολάρια από την επαναστατική ανακάλυψή του

Με την ανακάλυψη του φούρνου μικροκυμάτων το πάτημα μόλις ενός κουμπιού ήταν αρκετό για να διευκολύνει την καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη και, πλέον, να αποτελεί απαραίτητη οικιακή συσκευή για την κουζίνα κάθε νοικοκυριού. Γνωρίζατε, ωστόσο, ότι ο φούρνος μικροκυμάτων ανακαλύφθηκε εντελώς τυχαία και ότι ο εφευρέτης του κέρδισε μόλις 2 δολάρια για την επαναστατική του αυτή ανακάλυψη;

Με το τέλος του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου, ο μηχανικός της εταιρείας Raytheon, Πέρσι Σπένσερ, έψαχνε για άλλες χρήσεις του μαγνήτη, ο οποίος παρήγαγε τα μικροκύματα για τα συστήματα ραντάρ. Ενώ ο Σπένσερ στεκόταν δίπλα στη συσκευή μια μέρα, λοιπόν, το σνακ που είχε στην τσέπη του έλιωσε. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ο φούρνος μικροκυμάτων.

Ποιος ήταν ο εφευρέτης του φούρνου μικροκυμάτων

Ο Σπένσερ είχε λίγη επίσημη εκπαίδευση και συχνά έπρεπε να κυνηγάει τις δουλειές για να βγάλει τα προς το ζην. Άρχισε να εργάζεται από την ηλικία των 12, και στα 14 του προσλήφθηκε για να εγκαταστήσει ηλεκτρικό ρεύμα στο κοντινό χαρτοποιείο. Εμπνευσμένος από χειριστές ραδιοφώνου σε πλοία, εντάχθηκε ακόμη και στο ναυτικό και έμαθε όλες τις νέες τεχνολογίες. Μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Σπένσερ ανέλαβε δουλειά στην καθιερωμένη εταιρεία American Appliance, ενώ ήδη από τα 20 του έγινε ο πιο πολύτιμος μηχανικός της εταιρείας Raytheon’s. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Raytheon εργαζόταν για τη βελτίωση της τεχνολογίας ραντάρ, με τον Σπένσερ να κερδίζει αρκετά διπλώματα ευρεσιτεχνίας ενώ εργαζόταν σε πιο αποτελεσματικούς τρόπους μαζικής παραγωγής μαγνητών ραντάρ.

Το λιωμένο σνακ στην τσέπη του Σπένσερ και η ανακάλυψη του φούρνου μικροκυμάτων

Σε μια αξιοσημείωτη ημέρα το 1946, ο Σπένσερ δοκίμαζε σωλήνες κενού υψηλής ισχύος όταν έβαλε το χέρι του στην τσέπη του, για να βγάλει το μεσημεριανό του σνακ και έκανε την επαναστατική ανακάλυψη. Ήταν ένα χάος που επρόκειτο να είναι το καλύτερο χάος που έχει δημιουργηθεί ποτέ. Η ιστορία για το σνακ του Σπένσερ έχει διαφορετικές εκδοχές με το πέρασμα των χρόνων. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ήταν λιωμένη σοκολάτα, ενώ άλλοι ότι ήταν ένα μείγμα με φιστίκια, με την δεύτερη να είναι και η επικρατέστερη, καθώς η σοκολάτα μπορεί να λιώσει ακόμη και σε χαμηλή θερμοκρασία. Οτιδήποτε είχε συμβεί, αποδείχθηκε καλό για όλους τελικά.

Ο Σπένσερ είχε την ιδέα, λοιπόν, να φτιάξει ένα μεταλλικό κουτί χρησιμοποιώντας μικροκύματα για τη θέρμανση των τροφίμων. Μετά από αυτή την τήξη, ο Σπένσερ έβαλε ένα αβγό κάτω από το σωλήνα, το οποίο εξερράγη, ενώ την επόμενη μέρα σκέφτηκε να τοποθετήσει μέσα σε αυτό σπόρους καλαμποκιού, οι οποίοι σκάσανε και έτσι δημιουργήθηκε το ποπ κορν.

Όταν το 1947 το προϊόν έφτασε στην αγορά με το όνομα «Radarange» ζύγιζε 750 κιλά και κόστιζε πάνω από 2.000 δολάρια, ενώ ήταν από το 1967 και μετά που άρχισε να μπαίνει στα σπίτια των Αμερικάνων. Με την εταιρεία στην οποία εργαζόταν τελικά να υποβάλλει το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας, ο Σπένσερ πριμοδοτήθηκε με το μπόνους των 2 δολαρίων για την εφεύρεσή του !

Οι επιδόσεις των αμιγώς ηλεκτρικών αυτοκινήτων σε χαμηλές θερμοκρασίες, λόγω της μειωμένης απόδοσης της μπαταρίας, η αργή φόρτιση και το άγχος της εμβέλειας ήταν τα σημαντικότερα θέματα που συζητήθηκαν στη μεγαλύτερη συγκέντρωση κατασκευαστών μπαταριών στη Νότια Κορέα.

Αυτά τα θέματα αποτελούν σημαντικές πηγές ανησυχίας για τους υποψήφιους αγοραστές ηλεκτρικών οχημάτων και επηρεάζουν την αύξηση του όγκου των πωλήσεων των αυτοκινήτων μηδενικών ρύπων.

• Η αυτονομία στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μειώνεται κατά περίπου 40% στις χειμερινές συνθήκες.

Ενώ τα ηλεκτρικά οχήματα προσφέρουν πολυάριθμα περιβαλλοντικά οφέλη, αντιμετωπίζουν δυσκολίες όταν πρόκειται για λειτουργία σε κρύο καιρό.

Από τη μειωμένη απόδοση της μπαταρίας, η μειωμένη εμβέλεια οι πιο αργοί χρόνοι φόρτισης και ο αντίκτυπος των χαμηλών θερμοκρασιών στην απόδοση των ηλεκτρικών οχημάτων (EV) ανησυχούν τις αυτοκινητοβιομηχανίες και τους υποψήφιους αγοραστές.

Η αυτονομία στα ηλεκτρικά αυτοκίνητα μειώνεται κατά περίπου 40% κατά τη διάρκεια των χειμερινών συνθηκών, με βάση τη μέτρηση κατανάλωσης Green NCAP σε μια διαδρομή 23 χλμ., σε διάστημα 30 λεπτών, με εξωτερική θερμοκρασία -7 C. Ένας σημαντικός λόγος για αυτή την μείωση στην απόδοση είναι ότι πρέπει να ζεσταθεί το εσωτερικό του οχήματος με μεγάλη ποσότητα ενέργειας από την μπαταρία.

Όταν κάνει κρύο, τα EV αντιμετωπίζουν μειωμένη εμβέλεια και λόγω πιο αργών χημικών διεργασιών εντός των στοιχείων της μπαταρίας.

Αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο κατά τις σύντομες μετακινήσεις που γίνονται όταν η εξωτερική θερμοκρασία είναι πολύ κάτω από το μηδέν, σύμφωνα με το ADAC, το οποίο είναι το μεγαλύτερο αυτοκινητιστικό κλαμπ της Γερμανίας, αναφέρει το Bloomberg.

Η θερμοκρασία της μπαταρίας έχει αντίκτυπο στην απόδοση, ενώ η θέρμανση της καμπίνας το χειμώνα μπορεί να αντιπροσωπεύει περισσότερο από το ήμισυ της κατανάλωσης ενέργειας, ειδικά στην κίνηση στην πόλη με χαμηλές ταχύτητες.

Η ιστορία της πρώτης γυναίκας που ταξίδεψε στο διάστημα

Στις 6 Μαρτίου 1937 γεννήθηκε η Βαλεντίνα Τερεσκόβα, η σοβιετική που στα 26 της χρόνια έγινε η πρώτη γυναίκα αστροναύτης.

Το ιστορικό αυτό για την ανθρωπότητα ταξίδι της Τερεσκόβα πραγματοποιήθηκε στις 16 Ιουνίου 1963. Την επομένη, «ΤΑ ΝΕΑ» συνθέτουν το πορτρέτο της.

«Η Βαλεντίνα Τερεσκόβα, η πρώτη γυναίκα του Διαστήματος, εγεννήθη (…) εις την περιοχήν του Γιαροσλάβ. (…) Ήταν μέλος της “Κομσομόλ” (Κομμουνιστικής Νεολαίας) από ηλικίας 20 ετών, πέρυσι δε έγινε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος.

»Από το 1959 η Τερεσκόβα, ενώ συνέχιζε την φοίτησίν της εις το Πολυτεχνείον, ήρχισε να εκπαίδευεται ως αλεξιπτωτίστρια, έχει δε πραγματοποιήσει 126 πτώσεις δι’ αλεξιπτώτου. Το 1962 ενεγράφη εις την Σχολήν Κοσμοναυτών και ωνομάσθη ανθυπολοχαγός.

»Η Τερεσκόβα είναι άγαμος και τρέφει ιδιαιτέραν αγάπν προς την οικογένειάν της, η οποία αποτελείται από την μητέρα της, τον αδελφόν της και μίαν ύπανδρον αδελφήν, που διαμένουν εις Γιαροσλάβ.

»Ο πατέρας της, ο οποίος ήταν οδηγός ελκυστήρων, έπεσεν επί του πεδίου της μάχης κατά την διάρκειαν του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η πορεία της Τερεσκόβα από το εργόστασιο, στο οποίο εργαζόταν λίγο πριν, στο διάστημα, την έκανε σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης.

«Μόσχα 17. Ιδιαιτέρα υπηρεσία – Νέα μέγιστα πρωτεία κατέκτησεν η Σοβιετική Ένωσις εις το Διάστημα με την εξαπόλυσιν της πρώτης γυναικός κοσμοναύτου, της Βαλεντίνας Τερεσκόβα, η οποία εκτελεί ήδη περιστροφάς περί την Γην μαζί με τον πέμπτον κόσμοναύτην αντισμήναρχον Μπικόφσκυ, που συνεχίζει επιτυχώς την πτήσιν του διά τρίτην κατά συνέχειαν ημέραν».

«Η Βαλεντίνα Βλαντιμήροβνα Τερεσκόβα, ηλικίας 26 ετών, άγαμος, εξετοξεύθη την 12:30 μεσημβρινήν χθες, ώρα Μόσχας – 11:30 Ελλάδος.

»Η πρώτη αστροναύτης εις την ιστορίαν του κόσμου, κόρη οδηγού τρακτέρ, φονευθέντος εις τον πόλεμον, ειργάσθη εις ένα εργοστάσιον ελαστικών. Ήδη οδηγεί εις το Διάστημα το “Βοστόκ 6”, επικοινωνούσα συνεχώς τόσον με την βάσιν εξαπολύσεων, όσον και με το “Βοστόκ 5” του Μπικόφσκυ».

Η νέα αυτή πρώτη επιτυχία της Ρωσίας εις το Διάστημα, ήλθε δύο μόλις ημέρας μετά την εκτόξευσιν του αντισμηνάρχου Βαλέρι Μπικόφσκυ. Τα δύο διαστημόπλοια ευρίσκονται επί του παρόντος εις ταυτόχρονον πτήσιν εις το Διάστημα.

»Οι θεαταί της τηλεοράσεως εις την Σοβιετικήν Ένωσιν είδον την Βαλεντίνα εις την οθόνην των συσκευών, με την κεφαλήν της περιβεβλημένην εντός της τεραστίας περικεφαλαίας του Διαστήματος, συνομιλούσαν με τον σταθμόν ελέγχου διαστηματικών πτήσεων.

»Εις μίαν στιγμήν, μάλιστα, την είδον να γελά, καθ’ ον χρόνον ίπτατο αστραπιαίως υπεράνω της Σοβιετικής Ενώσεως».

Το «ΡΑΝΤΕΒΟΥ»

«Ο ραδιοσταθμός της Μόσχας μετέδωσεν αργότερον, ότι τα διαστημόπλοια της Τερεσκόβα και του αντισμηνάρχου Μπικόφσκυ αποκατέστησαν ραδιοφωνικήν επαφήν μεταξύ αλλήλων “ταυτοχρόνου λήψεως και μεταδόσεως”.

»Η πτήσις έχει ως σκοπόν την συνέχισιν της μελέτης επιδράσεως διαφόρων παραγόντων κατά την πτήσιν διαστημοπλοίου επί του ανθρωπίνουν οργανισμού, περιλαμβανομένης της συγκριτικής αναλύσεως της επιδράσεως των παραγόντων αυτών επί του οργανισμού ενός ανδρός και μιάς γυναικός.

Σύμβολο για τα γυναικεία δικαιώματα

H Τερεσκόβα, επέστρεψε ασφαλής στη Γη λίγες ημέρες αργότερα και τις 24 Ιουνίου 1963, ήταν, εύλογα, το επίκεντρο του Παγκόσμιου Συνεδρίου των Γυναικών.

«Με την συμμετοχήν 2.000 αντιπροσώπων από 119 χώρας του κόσμου ήρχισε χθες εις το μέγαρον των συνεδρίων του Κρεμλίνου το παγκόσμιον συνέδριον των γυναίκων.

»Συγκινητικαί εκδηλώσεις εσημειώθησαν όταν εις το συνέδριον ενεφανίσθησαν οι Σοβιετικοί αστροναύται Βαλεντίνα Τερεσκόβα και Βαλέρι Μπικόφσκυ. Αι αντιπρόσωποι ώρμησαν προς την Τερεσκόβα και ήρχισαν να την φιλούν. (…)

Στις 18 Ιουνίου «ΤΑ ΝΕΑ» είχαν δημοσιεύσει την τοποθέτηση του γάλλου εμπειρογνώμονα Ρομπέρ Κλαρκ.

»Κάθε γυναίκα, σε οποιαδήποτε φυλή και αν ανήκη, οποιαδήποτε κοινωνική θέσι ή ιδεολογία έχει, δεν μπορεί παρά να αισθανθεί υπερηφάνεια για το μεγάλο επίτευγμα της Βαλεντίνας.

(…)

»Η αρχή έγινε. Ο υπ’ αριθμόν 10 αστροναύτης, μετά τον Γκαγκάριν, τον Τιτώφ, τον Γκλεν, τον Κάρπεντερ, τον Νικολάγιεφ, τον Πόποβιτς, τον Σιρρά, τον Κούπερ και τον Μπικόφσκυ, είναι γυναίκα. Το γυναικείο φύλο μπορεί να είναι υπερήφανον».

Διεξάγεται με διάφορες μορφές και ονομασίες από το 1905, αλλά αναγνωρίζονται μόνο οι διοργανώσεις που έγιναν υπό την αιγίδα της ΕΠΟ

Το Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου Α’ Εθνικής (Super League) είναι η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση της χώρας σε επίπεδο συλλόγων. Διεξάγεται με διάφορες μορφές και ονομασίες από το 1905, αλλά αναγνωρίζονται μόνο οι διοργανώσεις που έγιναν υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (ΕΠΟ) από το 1927 και εντεύθεν.

Μέχρι την ίδρυση της ΕΠΟ (14 Νοεμβρίου 1926), την ποδοσφαιρική δραστηριότητα στην Ελλάδα συντόνιζε ο ΣΕΓΑΣ, ο οποίος διοργάνωσε σειρά πρωταθλημάτων από την περίοδο 1905 – 1906, στα οποία συμμετείχαν ομάδες από την Αθήνα και τον Πειραιά. Από το 1912 έως το 1921 πάγωσε κάθε αθλητική δραστηριότητα στην Ελλάδα, λόγω των Βαλκανικών Πολέμων, του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και της Μικρασιατικής Εκστρατείας.

Τη σεζόν 1922 – 1923 συμμετείχε για πρώτη φορά και μία ομάδα από τη Θεσσαλονίκη, ο Άρης Θεσσαλονίκης (πρωταθλητής Μακεδονίας – Θράκης), που αντιμετώπισε στον τελικό του Πανελληνίου Πρωταθλήματος, όπως ονομάστηκε, τον Πειραϊκό (πρωταθλητής Αθηνών – Πειραιώς), από τον οποίο ηττήθηκε με 4-1.

Την περίοδο 1927 – 1928 η ΕΠΟ διοργάνωσε το πρώτο επίσημο πρωτάθλημα, με νικητή τον Άρη Θεσσαλονίκης. Στην τελική φάση συμμετείχαν οι πρωταθλητές Αθήνας – Πειραιάς και Μακεδονίας. Οι ομάδες εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης έκαναν την εμφάνισή τους για πρώτη στο πρωτάθλημα του 1938 – 1939.

Μέχρι και την περίοδο 1958 – 1959 το Πρωτάθλημα Ελλάδας διεξαγόταν σε δύο φάσεις: τοπικά πρωταθλήματα και τελική φάση, με τους πρωταθλητές των τριών ιδρυτικών ενώσεων της ΕΠΟ: Αθήνας, Πειραιά και Μακεδονίας, καθώς και εκπροσώπων της λοιπής Ελλάδας.

Το 1959 αποτέλεσε χρονιά – σταθμό για το ελληνικό ποδόσφαιρο, καθώς καθιερώθηκε το ενιαίο πρωτάθλημα της Α’ Εθνικής Κατηγορίας υπό την πίεση της κυβέρνησης Καραμανλή, που επιδίωκε τη διεξαγωγή περισσότερων αγώνων για την επιτυχία του ΠΡΟ-ΠΟ, αλλά και της ΟΥΕΦΑ, που ήθελε την προσαρμογή του ελληνικού πρωταθλήματος στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Η ΕΠΟ αντέδρασε στην αρχή, αλλά αναγκάστηκε να υποχωρήσει κάτω από την αποφασιστικότητα του γενικού γραμματέα Αθλητισμού, Γεωργίου Βήχου.

Η ρομαντική περίοδος του ποδοσφαίρου είχε περάσει ανεπιστρεπτί και το άθλημα πέρναγε σταδιακά στην εποχή του ημιεπαγγελματισμού και από το 1979 στον πλήρη επαγγελματισμό με την ίδρυση των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΠΑΕ) και την ανάληψη διεξαγωγής του πρωταθλήματος από την Ένωση των Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιρειών (ΕΠΑΕ). Δύο χρόνια νωρίτερα, οι ποδοσφαιριστές είχαν ιδρύσει τον Πανελλήνιο Σύλλογο Αμειβομένων Ποδοσφαιριστών (ΠΣΑΠ), για την προστασία των δικαιωμάτων τους και την επίλυση των προβλημάτων του κλάδου τους.

Τον Ιούλιο του 2006, οι ομάδες της Α’ Εθνικής αποσπάστηκαν από την ΕΠΑΕ και συγκρότησαν Συνεταιρισμό Περιορισμένης Ευθύνης (ΣΠΕ) με την επωνυμία «Ένωση Επαγγελματικού Ποδοσφαίρου Α’ Εθνικής Κατηγορίας (Super League)», η οποία διοργανώνει έκτοτε το κορυφαίο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας.

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (International Women’s Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Θεσπίστηκε για πρώτη φορά το 1977 με απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ για να αναδείξει τα προβλήματα και να προωθήσει τα δικαιώματα της γυναίκας.

Παρά τα μεγάλα βήματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια η ισότητα της γυναίκας με τον άνδρα είναι ένα απραγματοποίητο όνειρο όχι μόνο στο άμεσο αλλά και στο απώτερο μέλλον. Ο γενικός γραμματέας του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες κατήγγειλε, στις 6 Μαρτίου 2023, ότι η «ισότητα» μεταξύ ανδρών και γυναικών παγκοσμίως είναι ένας ολοένα και πιο μακρινός στόχος, ο οποίος θα επιτευχθεί στην καλύτερη περίπτωση «σε 300 χρόνια». «Η ισότητα μεταξύ των δύο φύλων απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο. Με τους τρέχοντες ρυθμούς η οργάνωση του ΟΗΕ για τις γυναίκες (Ταμείο Ανάπτυξης για τις Γυναίκες UNIFEM) προβλέπει ότι θα επιτευχθεί σε 300 χρόνια», τόνισε ο Γκουτέρες σε ομιλία του κατά την έναρξη των συζητήσεων στη Νέα Υόρκη της Επιτροπής του ΟΗΕ για το καθεστώς των Γυναικών (CSW).

Η ιστορική διαδρομή

Η ιστορική διαδρομή της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας δεν ξεκινά με την υιοθέτησή από τον ΟΗΕ το 1977. Πρωτογιορτάστηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1909 στην Νέα Υόρκη, ως Εθνική Ημέρα της Γυναίκας, με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Το περιστατικό αυτό αμφισβητείται σήμερα από μερίδα αμερικανών ιστορικών και χαρακτηρίζεται μύθος.

Με αφετηρία τις ΗΠΑ, ο εορτασμός διεθνοποιήθηκε τον επόμενο χρόνο, κατά την διάρκεια δευτέρου συνεδρίου του γυναικείου τμήματος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (2η Διεθνής), που έγινε στην Κοπεγχάγη (26–27 Αυγούστου 1910). Οι 100 σύνεδροι από 17 χώρες υιοθέτησαν την πρόταση τριών γερμανίδων (Λουίζ Τσιτς, Κλάρα Τσέτκιν και Κέτε Ντούνκερ) να γιορτάζεται κάθε χρόνο η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας,ως ένα βήμα για την προώθηση της ισότητας των δύο φύλων, που θα περιλάμβανε και το εκλογικό δικαίωμα, που ήταν τότε το καθολικό ζητούμενο για τις γυναίκες όλου του κόσμου.

Στις 19 Μαρτίου 1911 γιορτάστηκε για πρώτη φορά η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στην Αυστρία, την Γερμανία, την Ελβετία και την Δανία. Κοινός τόπος και στις τέσσερις χώρες ήταν η ψήφος στις γυναίκες και η ανάδειξη των γυναικών σε δημόσια αξιώματα. Οι αμερικανίδες συνέχιζαν να γιορτάζουν την δική τους εθνική ημέρα την τελευταία Κυριακή του Φεβρουαρίου. Το 1914, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στην Γερμανία στις 8 Μαρτίου – είτε επειδή ήταν Κυριακή είτε σε ανάμνηση της απεργίας του 1857 στην Νέα Υόρκη- και έκτοτε καθιερώθηκε η ημερομηνία αυτή για τον εορτασμό και υιοθετήθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον ΟΗΕ.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία (1917), η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Αργία μόνο για τις γυναίκες καθιερώθηκε στην Κίνα μετά την επικράτηση των κομμουνιστών του Μάο Τσε Τουνγκ. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό και διεκδικητικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπάθειας και αγάπης των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του ’60 αναζωογόνησε τη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, η οποίας από το 1977 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Η αλλαγή του ημερολογίου από Ιουλιανό σε Γρηγοριανό το 1923 και η σύγχυση που δημιουργήθηκε στην καθημερινότητα των Ελλήνων

Το πρωίνο της 1ης Μαρτίου 1923 ήταν ακόμα ένα πρωινό στη Μεσοπολεμική Ελλάδα.

Αν ανατρέξει κάνεις στον Τύπο της ημέρας εκείνης δεν διαπιστώνει τίποτα το ασυνήθιστο. Την επικαιρότητα συνέχιζαν να απασχολούν, κατά κύριο λόγο, οι συνέπειες της Μικρασιατικής Καταστροφής τόσο σε διεθνές – διπλωματικό, όσο και σε ανθρωπιστικό – κοινωνικό επίπεδο, μιας και δεν είχαν περάσει παρά μόνο λίγοι μήνες από τον Σεπτέμβριο του 1922 και τις ημέρες της τραγωδίας του ελληνισμού στη Μικρά Ασία και τον Πόντο.

Κι όμως η 1η Μαρτίου 1923 είχε και έχει κάτι πολύ ξεχωριστό. Είναι η ημέρα που η Ελλάδα πραγματοποιούσε, χωρίς ίχνος υπερβολής, ένα πραγματικό άλμα στο χρόνο, και πιο συγκεκριμένα ένα άλμα δεκατριών ημερών.

Έδυσε η 15η Φεβρουαρίου και αντί, την επομένη, να ξημερώσει η 16η Φεβρουαρίου, ξημέρωσε η 1η Μαρτίου.

Το πρωτόγνωρο αυτό γεγονός ήταν αποτέλεσμα της μετάβασης και της χώρας μας από το Ιουλιανό Ημερολόγιο (σήμερα γνωστό ως παλαιό ημερολόγιο) στο Γρηγοριανό.

Ιουλιανό και Γρηγοριανό

Το «ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ» διαφώτισε το αναγνωστικό του κοινό σε σχέση με τα δύο ημερόλογια.

«Και τα δύο ημερολογιακά συστήματα, και το Ιουλιανόν και το Γρηγοριανόν, στηρίζονται επί της θέσεως του Ηλίου. Και το μεν πρώτον εισήχθη διά πρώτην φοράν τω 44 π.χ. υπό του Ιουλίου Καίσαρος εν Ρώμη, οφείλεται δε εις τον Αλεξανδρινόν αστρονόμον Σωσιγένην.

»Η δε “Γρηγοριανή μεταρρύθμισις”, ήτοι η εισαγωγή του Γρηγοριανού ημερολογίου, έγινε την 5ην Οκτωβρίου 1582 υπό του Πάπα Γρηγορίου του 13ου.

–       Ποια διαφορά υπάρχει μεταξύ του Ιουλιανού και του Γρηγοριανού ημερολογίου;
–       Η μόνη διαφορά είνε η των 13 ημερών. Κατά τα λοιπά, και τα δύο ημερολόγια περιέχουν τα αυτά ελαττώματα, ήτοι ανωμαλίαν της διαρκείας των μηνών (άλλοι μήνες έχουν 30, άλλοι 31 και άλλοι 28 ημέρας), έλλειψιν αντιστοιχίας των ημερομηνιών προς τας αυτάς ημέρας της εβδομάδος, π.χ. ή 25 Μαρτίου συμπίπτει πότε Πέμπτην, πότε Τρίτην κλπ, το κινητόν του Πάσχα, η έλλειψις της αντιστοιχίας των ονομάτων των μηνών προς την αριθμητικήν σειράν των».

Ως εδώ καλά.

Αφενός, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών κατανόησε τους λόγους για τους οποίους η Ελλάδα δεν μπορούσε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί διαφορετικό ημερολόγιο από αυτό που χρησιμοποιούσαν οι χώρες του Δυτικού Κόσμου και άλλες μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη.

Αφετέρου, το «άλμα» αυτό των 13 ημερών, εξαιρουμένου ενός μικρού και πρόσκαιρου ζητήματος που δημιούργησε ως προς τη μισθοδοσία εκείνου του Φεβρουαρίου, επηρέασε ελάχιστα την καθημερινότητα του κόσμου.

Το χάος των εορτών

Αυτό όμως που πραγματικά προκάλεσε χάος ήταν το γεγονός ότι η αλλαγή αυτή στο ημερολόγιο δεν αφορούσε αυτόματα και τις εκκλησιαστικές εορτές, το εκκλησιαστικό δηλαδή ημερολόγιο.

Όλο το εορτολόγιο άλλαζε κι έτσι για παράδειγμα ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου θα έπρεπε να εορταστεί αντί στις 25 Μαρτίου στις 7 Απριλίου, αφού η Εκκλησία συνέχιζε να τηρεί το παλαιό (Ιουλιανό) ημερολόγιο.

Η ελληνική εκκλησία, ήταν μεν σύμφωνη με την αλλαγή του ημερολογίου, έπρεπε όμως να υπάρξει συνεννόηση μεταξύ των αυτοκέφαλων ορθοδόξων εκκλησιών υπό τον συντονισμό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Έτσι για αρκετούς μήνες η Ελλάδα ζούσε με δύο ημερολόγια. Χαρακτηριστική είναι η καταχώρηση που ακολουθεί, και που αν και δημοσιεύεται στο φύλλο της 12ης Σεπτεμβρίου 1923 και προαναγγέλλει πανηγύρι της 31ης Αύγουστου.

Λίγο αργότερα το παράδοξο έλαβε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις όταν τα Χριστούγεννα (25 Δεκεμβρίου) του 1923, ως θρησκευτική εορτή, εορτάστηκαν μετά την Πρωτοχρονιά του 1924.

Στις 25 Δεκεμβρίου 1923, Χριστούγεννα γιόρτασαν μόνο οι του δυτικού δόγματος.

Όπως προκύπτει από αυτό που αναγράφεται ακριβώς κάτω από την ημερομηνία του φύλλου του «ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ», στις 7 Ιανουαρίου του 1924 δεν ήταν του Αγιαννιού αλλά τα Χριστούγεννα του 1923…

Η λύση

Τελικά η οριστική λύση δόθηκε στις 23 Μαρτίου 1924 με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος να ανακοινώνει πως «Κατά την απόφασιν του Οικουμενικού Πατριαρχείου (από της αύριον Κυριακής 23 Μαρτίου εν ημερολόγιον θα υπάρχη εν τη εκκλησία και τη πολιτεία.

»Η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδεχθείσα την απόφασιν ταύτην θέτει αυτήν εις εφαρμογήν, προνοούσα διά τον τερματισμόν της επικρατούσης συγχύσεως και ανωμαλίας εκ του διχασμού του ημερολογίου, εξ ου ου σμικρά ζημία εγίνετο εις τον θρησκευτικόν βίον του ελληνικού λαού.

»Διότι βεβαίως ήτο άτοπον να προηγήται των Χριστουγέννων η εορτή του νέου έτους και να μη εορτάζωμεν τας αγίας εορτάς κατά τας ανέκαθεν καθωρισμένας υπό της εκκλησίας ημερομηνίας.

»Μετά την διόρθωσιν ταύτην, την προσεχή Τρίτην θα εορτάσωμεν τον Ευαγγελισμόν της Θεοτόκου και την εθνικήν εορτήν συγχρόνως.

»Το ίδιον θα γίνεται δι’ όλας τας ακινήτους εορτάς. Π.χ. του αγίου Κωνσταντίνου θα εορτασθή τη 21 Μαΐου και ότι τη 3 Ιουνίου, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου τη 15η Αυγούστου, όπως πάντοτε, και όχι τη 28 Αυγούστου.

»Το πασχάλιον όμως της ορθοδόξου εκκλησίας, επειδή τούτο προήλθεν εξ αποφάσεως Οικουμ. Συνόδου, μένει, με την διόρθωσιν ταύτην του ημερολογίου, άθικτον και επαφίεται επ’ αυτού κρίσις εις την όλην Οικουμενικήν εκκλησίαν».

Τα συστατικά που προκαλούν αυτήν του τη «συμπεριφορά» κατά την παρασκευή του

Ένα από τα σνακ που μικροί και μεγάλοι λατρεύουν να απολαμβάνουν κατά την παρακολούθηση μίας ταινίας, ενός θεατρικού ή ακόμη και χωρίς κανέναν λόγο, επειδή απλώς τους αρέσει το ποπ κορν. Η διαδικασία για να το παρασκευάσετε, ειδικά αν έχετε μικρά παιδιά, άκρως διασκεδαστική με το χοροπήδημα και το σκάσιμό τους μέσα στην κατσαρόλα ή στην ειδική συσκευασία στο φούρνο μικροκυμάτων να δημιουργεί το μεγάλο ερώτημα: Τι γίνεται μέσα στους σπόρους καλαμποκιού και παρατηρείται αυτή η διαδικασία παρασκευής του;

Από τι αποτελείται το ποπ κορν που το κάνει να «χοροποηδάει» και να σκάει μέσα στην κατσαρόλα;

Αρχικά, πρέπει να γνωρίζετε ότι το ποπ κορν, δεν είναι απλά κάποιο παλιό καλαμπόκι, είναι ένα καλλιεργημένο στέλεχος καλαμποκιού, γνωστό ως zea mays everta. Ο πυρήνας του είναι επίσης ένας ολόκληρος κόκκος -αποτελείται από το πίτουρο, το μικρόβιο (το «έμβρυο» που βλασταίνει σε ένα φυτό) και το ενδοσπέρμιο (το άμυλο που παρέχει διατροφή για το μικρόβιο).

Mέσα του ο κάθε κόκκος καλαμποκιού είναι λίγο μαλακός, το ενδοσπέρμιο είναι αμυλούχο και υπάρχει και μια πολύ μικρή ποσότητα νερού. Και τα τρία αυτά πράγματα βοηθούν το ποπ κορν να σκάσει με τον τρόπο που το κάνει. Καθώς παρασκευάζετε το ποπ κορν σε μια κατσαρόλα ή σε μια σακούλα στο φούρνο μικροκυμάτων, το νερό μέσα σε κάθε πυρήνα αρχίζει να θερμαίνεται, δημιουργεί ατμό και διογκώνεται.

Το νερό και ο ατμός τελικά δημιουργούν αρκετή εσωτερική πίεση για να σπάσουν το κέλυφος και να κάνουν τον πυρήνα να σκάσει, αλλά πρέπει να υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα νερού για να σκάσει σωστά. Αν υπάρχει ελάχιστο νερό, δεν θα δημιουργηθεί η απαραίτητη ενέργεια για να σκάσει το ποπ κορν. Γι’ αυτόν το λόγο, μάλιστα, οι αγρότες κάνουν τη συγκομιδή του καλαμποκιού όταν η περιεκτικότητα σε υγρασία είναι μεταξύ 16% και 19 % κατά μάζα και στη συνέχεια στεγνώνει μέχρι να πέσει η υγρασία από 13% έως 14 %.

Καθώς, λοιπόν, η πίεση και η θερμότητα συσσωρεύονται μέσα στον πυρήνα, ζελατινοποιούν και μαλακώνουν το αμυλούχο ενδοσπέρμιο. Όταν τελικά εμφανιστεί ο πυρήνας, η πτώση της πίεσης και ο ατμός που διαφεύγει προκαλούν τη διαστολή του αμύλου και των πρωτεϊνών του ενδοσπερμίου και ο αέρας έξω από τον πυρήνα τους κρυώνει γρήγορα και τους αναγκάζει να στερεοποιηθούν και να δημιουργήσουν αυτό που όλοι γνωρίζουμε ως ποπ κορν.