Σωματείο Συνταξιούχων ΗΣΑΠ

Ευχόμεθα το αναστάσιμο φως της Αναστάσεως

 να ζεστάνει τις παγωμένες καρδιές των ανθρώπων

για να επικρατήσει η επί γης Ειρήνη.

Χριστός Ανέστη Χρόνια Πολλά

Η μικρή πόλη της Ολλανδίας που «ζωντάνεψε» το χαρακτηριστικό σχέδιο των χαρτονομισμάτων

Σε καθημερινή βάση εκατομμύρια πολίτες στην Ευρώπη χρησιμοποιούν τα χαρτονομίσματα του ευρώ, των οποίων οι πίσω όψεις απεικονίζουν και από μια διαφορετική γέφυρα. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν αυτές οι γέφυρες είναι όντως πραγματικές και ενέπνευσαν το σχεδιασμό των χαρτονομισμάτων ή αν σχεδιάστηκαν εκ νέου γι’ αυτόν και μόνο το λόγο;

Η αλήθεια θα σας εκπλήξει στη συνέχεια, καθώς οι συγκεκριμένες γέφυρες όχι μόνο είναι φανταστικές, αλλά αποτέλεσαν αφορμή για μια πόλη της Ολλανδίας να τις «αντιγράψει» για να στολίσει τον ποταμό που την διαπερνά.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά. Όταν άρχισαν να σχεδιάζονται τα χαρτονομίσματα του ευρώ το 2002, οι ιθύνοντες θέλανε στο πίσω μέρος τους να αποτυπώσουν υπαρκτές γέφυρες από τις χώρες- μέλη. Δεδομένου, όμως, ότι τα χαρτονομίσματα ήταν μόλις επτά και οι χώρες- μέλη 19, κάποιες θα θεωρούσαν εαυτόν κατά κάποιον τρόπο αδικημένο. Γι’ αυτόν το λόγο αποφασίστηκε να σχεδιαστούν εκ νέου, χωρίς να παραπέμπουν σε υπαρκτές.

Έτσι, σχεδιάστηκαν από τον Αυστριακό σχεδιαστή Robert Kalina ο οποίος σχεδίασε και από μία διαφορετική γέφυρα για κάθε χαρτονόμισμα των 5, 10, 20, 50, 100, 200 και 500 ευρώ, απεικονίζοντας την Κλασική Αρχαιότητα, τη Ρωμαϊκή και τη Γοτθική περίοδο, την Αναγέννηση, τη Μπαρόκ και Ροκόκο αρχιτεκτονική καθώς και την πιο σύγχρονη αρχιτεκτονική του 20ού αιώνα.

Η δουλειά του Kalina ήταν τόσο καλή, λοιπόν, που ενέπνευσε τους ιθύνοντες της μικρής πόλης της Ολλανδίας, Spijkenisse, στο να δημιουργήσουν στην πραγματικότητα αυτές τις φανταστικές γέφυρες. Έτσι, προσέλαβαν τον σχεδιαστή Robin Stam και πλέον οι πραγματικές γέφυρες των χαρτονομισμάτων των ευρώ κοσμούν το μικρό ποτάμι που διαπερνά την πόλη. Αξιοσημείωτο και το γεγονός ότι κάθε μία από τις γέφυρες έχει μια ειδική πινακίδα που υποδεικνύει την καλύτερη τοποθεσία για μια φωτογραφία που ταιριάζει με την οπτική της γέφυρας στο εκάστοτε χαρτονόμισμα. Η δε Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα εντυπωσιάστηκε με την ιδέα που έδωσε τη γραπτή συγκατάθεσή της για την πραγματοποίηση του έργου.

Κυκλοφορούσε ευρέως σε Γαλλία, Ιταλία και Αμερική

Τη δεκαετία του 1860 η ζωή ήταν πολύ πιο απλή απ’ ό,τι σήμερα, με την κοκαΐνη να είναι ακόμη απενοχοποιημένη και όχι μάστιγα. Έτσι η προσθήκη ενός διεγερτικού που προερχόταν από τα φύλλα κόκας στην καθημερινότητα ήταν πλήρως αποδεκτή, και μπορούσε να βρεθεί ακόμη και σε τονωτικά, σόδες αλλά και βρεφικά παρασκευάσματα.

Υπήρχε, λοιπόν, ένα κρασί -επικυρωμένο από δύο πάπες- που περιείχε κοκαΐνη και μπορούσε να διατεθεί στην αγορά ως ενεργειακό ποτό. Το Vin Marini, λοιπόν, σύμφωνα με το mentalfloss.com, το 19ο αιώνα ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή από αυτά με βάση την ουσία από τα φύλλα κόκας, που ισχυριζόταν ότι «αποκαθιστούσε την υγεία και τη ζωτικότητα». Πρόκειται για το «πνευματικό παιδί» του χημικού και οινοποιού Άνγκελο Μαριάνι, το οποίο με 6 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνης ανά 28 γρ., από τα μέσα έως τα τέλη του 1800 κυκλοφορούσε ευρέως στη Γαλλία, και την Ιταλία, όπου και ο Πάπας Λέων ΧΙΙΙ και ο Πάπας Πίος Χ δήλωναν φανατικοί θαυμαστές του.

Ο Πάπας Λέων, μάλιστα, ήταν τόσο ενθουσιώδης με το συγκεκριμένο κρασί που πραγματοποίησε μια δημόσια «έγκριση» του ποτού, εφευρίσκοντας φαινομενικά ένα «χρυσό μετάλλιο του Βατικανού» σε αναγνώριση των παροχών που έλαβε από το Vin Mariani. Επίσης, επέτρεψε στο Μαριάνι να χρησιμοποιήσει την εικόνα του στην ετικέτα του κρασιού.

Αλλά όταν ο Μαριάνι προσπάθησε να εξαγάγει το κρασί του στην Αμερική, έπρεπε να αλλάξει τον τύπο του, καθώς το ποτό του ήταν αρκετά ήπιο σε σύγκριση με τον ανταγωνισμό στις ΗΠΑ, οι κάτοικοι της οποίας είχαν συνηθίσει να καταναλώνουν έως και 10 χιλιοστόγραμμα κοκαΐνης ανά 28 γρ. Έπρεπε να προσθέσει δηλαδή περίπου 20% περισσότερη κοκαΐνη μόνο για να έχει επιτυχία το κρασί του και στις ΗΠΑ.

Από τους διάσημους λάτρεις του συγκεκριμένου κρασιού, εκτός από τους προαναφερθέντες πάπες, ο 18ος πρόεδρος των ΗΠΑ Οδυσσεύς Γκραντ, ο οποίος το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του ήταν μεθυσμένος, ο εφευρέτης Τόμας Έντισον ο οποίος ισχυρίστηκε ότι το συγκεκριμένο ποτό τον βοήθησε να μείνει ξύπνιο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, ο Γάλλος πρωθυπουργός Jules Méline, ο οποίος γενικότερα δεν έπινε, αλλά έκανε μια εξαίρεση μόνο για το συγκεκριμένο κρασί, η συγγραφέας Εμίλ Ζολά και πληθώρα άλλων καλλιτεχνών και δημόσιων προσώπων παγκοσμίως.

Το συγκεκριμένο κρασί αποτέλεσε μέρος της τρέλας της κοκαΐνης που ξεκίνησε τη δεκαετία του 1860, όταν το φάρμακο χαρακτηρίστηκε ως ιατρική θεραπεία. Η αυξημένη νομοθεσία για τα ναρκωτικά στις αρχές του 20ού αιώνα σταμάτησε σε μεγάλο βαθμό τη χρήση φύλλων κόκας σε προϊόντα χωρίς συνταγή και η χρήση της κοκαΐνης σημείωσε πτωτική τάση, μέχρι την αναβίωσή της τη δεκαετία του 1970. Ακόμα και τότε, όμως, θα ήταν αρκετά ασυνήθιστο για έναν χρήστη να δοκιμάσει να χαλαρώσει με ένα ποτήρι κρασί που εγχύεται με κοκαΐνη στο τέλος μιας κουραστικής μέρας. Ειδικά ενός κρασιού που είχε και την επίσημη επικύρωση από τον Πάπα.

Το στοίχημα που έβαλε με τον Μάρκο Αντώνιο και η σημερινή εξήγησή του

Εμφανίστηκε σε δεκάδες ταινίες του Χόλιγουντ και σε δεκάδες βιβλία, από βιογραφίες έως ιστορικά μυθιστορήματα. Πάντα όμορφη, πάντα εξωτική και πάντα με αμέτρητες χάντρες να στολίζουν τα μαλλιά της και το χαρακτηριστικό μαύρο eyeliner να αποτελεί ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της, η Κλεοπάτρα, έχει επιτύχει ένα είδος «αθανασίας» που λίγοι από τους σύγχρονους της -εκτός ίσως από τον Ιούλιο Καίσαρα- έχουν καταφέρει.

Περισσότερα από 1.500 χρόνια πριν, λοιπόν, από τη βασιλεία της Ελισάβετ Α’ της Αγγλίας, η Κλεοπάτρα, μέλος της περίφημης δυναστείας των Πτολεμαίων, απέδειξε ότι οι γυναίκες ήταν ικανές να κυβερνήσουν έθνη και ότι μπορούσαν να το κάνουν με νοημοσύνη, χάρη και μερικές φορές ακόμη και με βαρβαρότητα.

Ούσα, λοιπόν, αυτή η προσωπικότητα είναι ηλίου φαεινότερο ότι μπορούσε να κάνει ό,τι θέλει. Όπως και έκανε άλλωστε. Ένα, βράδυ, λοιπόν σύμφωνα με το μύθο και όσα διαβάζουμε στο thegrunge.com η Κλεοπάτρα έβαλε στοίχημα με τον Μάρκο Αντώνιο ότι μπορούσε να ξοδέψει 10 εκατομμύρια σηστέρτιους (αρχαίο ρωμαϊκό νόμισμα), σε σημερινά χρήματα από 10 έως 20 εκατομμύρια δολάρια, σε ένα μόνο γεύμα.

Ζήτησε, λοιπόν, από το προσωπικό να σερβίρει ένα πολύ απλό γεύμα και στη συνέχεια ζήτησε ένα ποτήρι με ξύδι. Σύμφωνα με το NBC, έβγαλε το ένα σκουλαρήκι της και αφαίρεσε το μαργαριτάρι που είχε πάνω. Το έριξε στο ξύδι και αρκέστηκε στο να το βλέπει να διαλύεται. Στη συνέχεια ήπιο το ξύδι από το ποτήρι, αποδεικνύοντας τόσο στον Μάρκο Αντόνιο όσο και στον εαυτό της, ότι ήταν ικανή να κάνει σχεδόν οτιδήποτε για να κερδίσει ακόμη και ένα στοίχημα.

Ο ρωμαίος συγγραφέας Πλίνιος ο Πρεσβύτερος, μάλιστα, είχε γράψει ότι πρόκειται για το μεγαλύτερο μαργαριτάρι σε ολόκληρη την ιστορία, χαρακτηρίζοντάς το ως «ένα αξιοθαύμαστο και πραγματικά μοναδικό έργο της φύσης». Οι σύγχρονοι ιστορικοί, πάντως, εμφανίζονται πιο σκεπτικοί αναφορικά με το γεγονός και το κατά πόσο ίσχυε επιστημονικά κάτι τέτοιο έως ότου κάποιος δοκίμασε τελικά τη θεωρία και στην πράξη. Η δοκιμή επιβεβαίωσε ότι το ξύδι διαλύει, στην πραγματικότητα, το ανθρακικό ασβέστιο σε ένα μαργαριτάρι, αλλά θα χρειαζόταν πιθανώς περισσότερο από μια ημέρα για να εξαφανιστεί ολόκληρο το μαργαριτάρι.

Η Πρωτομαγιά, η ημέρα των Εργαζομένων αποτελεί αφορμή μνήμης και αφετηρία αγώνων.
Ότι κατέκτησαν οι εργαζόμενοι οφείλεται στους αγώνες και τις θυσίες τους.
Έτσι η Εργατική Πρωτομαγιά είναι ιερή μέρα. Και εμείς οι απόμαχοι της δουλειάς (και όχι των αγώνων και των διεκδικήσεων) εννοούμε να την γιορτάζουμε συνειδητά και αγωνιστικά.
Η Συνομοσπονδία Συνταξιούχων (ΑΓΣΣΕ) καλεί τα μέλη της σε μαζική συμμετοχή στις πρωτομαγιάτικες απεργιακές συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν την Τετάρτη 1η Μάη σ’ όλη τη χώρα.
Στην Αθήνα μετέχουμε στην εκδήλωση πλατείας Κλαυθμώνος, που διοργανώνει η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Αθήνας (ΕΚΑ) τη Μ. Τετάρτη στις 11 το πρωί.
Η Πρωτομαγιά του 2024 βρίσκει τους εργαζόμενους και συνταξιούχους της χώρας αντιμέτωπους με μια άνευ προηγουμένου βίαιη επίθεση στο εισόδημά τους. Η ακρίβεια, η ενεργειακή φτώχεια, η υψηλή φαρμακευτική δαπάνη, οι αναμονές στο ΕΣΥ, η μεγάλη φορολογία (που για τους συνταξιούχους είναι διπλή λόγω Εισφοράς «Αλληλεγγύης»), ο εμπαιγμός με τα αναδρομικά προκαλούν καθημερινά αδιέξοδα. Αγωνιζόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους για καλύτερης συνθήκες δουλειάς και υψηλότερες αμοιβές. Για ένα κράτος στην υπηρεσία του Πολίτη.
Δεν ξεχνάμε τον τρόπο του αγώνα με τον οποίο εμείς κατακτήσαμε το Ασφαλιστικό, το Κοινωνικό Κράτος και την Εθνική Ευημερία.
Αγωνιζόμαστε μαζί με τους εργαζόμενους γιατί οι καλύτερες αμοιβές για τους εν ενεργεία σημαίνουν βιώσιμο Ασφαλιστικό.
Αγώνας και Αλληλεγγύη όπως η Πρωτομαγιά το θέλει – Όπως τα προβλήματα το απαιτούν.

Το Γραφείο Τύπου της Α.Γ.Σ.Σ.Ε.

Παραδόσεις που δεν γνωρίζουμε

Το Πάσχα γιορτάζεται διαφορετικά σε πολλά μέρη του κόσμου κυρίως όσον αφορά τα έθιμα που το συνοδεύουν. Δείτε παρακάτω πέντε παράξενα πασχαλινά έθιμα από όλο τον κόσμο που ίσως δεν γνωρίζετε…

1. Βερμούδες: Τη Μεγάλη Παρασκευή, στο βρετανικό υπερπόντιο έδαφος των Βερμούδων οι κάτοικοι πετάνε πολύχρωμους χαρταετούς, συμβολίζοντας την Ανάληψη του Χριστού στον ουρανό.

2. Λετονία: Το τσούγκρισμα των αυγών γίνεται διαφορετικά: Οι παίκτες δένουν τα ημιβρασμένα αυγά σε μια κλωστή και τα τσουγκρίζουν από απόσταση.

3. Ελβετία: Σε ολόκληρη τη χώρα και ιδιαίτερα στα μικρά χωριά, οι ντόπιοι μετατρέπουν τις βρύσες τους σε «πασχαλινά πηγάδια».

4. Φινλανδία: Τα πυροτεχνήματα κλέβουν την παράσταση. Σκοπός των πυροτεχνημάτων είναι να τρομάξουν τις μάγισσες που περιφέρονται ελεύθερες στο χρονικό διάστημα μεταξύ Μεγάλης Παρασκευής και Μεγάλου Σαββάτου.

5. Πολωνία: Tη Δευτέρα του Πάσχα λαμβάνει χώρα ένα περίεργο έθιμο, το λεγόμενο Smingus-dyngus, το οποίο εφαρμόζεται ήδη από τον 15ο αιώνα. Κατά την τέλεσή του τα αγόρια μπουγελώνουν τα κορίτσια.

Και ο ίδιος προτιμούσε να τον αποκαλούν με αυτό

Aφού η Βραζιλία έχασε τον τελικό του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1950 από την Ουρουγουάη, ο 9χρονος τότε Edson Arantes do Nascimento, πλέον γνωστός ως Πελέ, υποσχέθηκε στον λυπημένο πατέρα του χαριτολογώντας «Μην κλαις, μπαμπά. Θα κερδίσω το Παγκόσμιο Κύπελλο για σένα», αναφέρει το biography.com, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου στο FIFA.com το 2014.

Οκτώ χρόνια αργότερα, ωστόσο, το 1958 το λεγόμενο αστείο του έγινε πραγματικότητα όταν κέρδισε τον πρώτο από τους τρεις τίτλους του Παγκοσμίου Κυπέλλου που έσπασαν ρεκόρ. Και κάπως έτσι ξεκίνησε η καριέρα του, κατά πολλούς, μεγαλύτερου θρύλου του ποδοσφαίρου όλων των εποχών.

Μέχρι το 1977 που μπήκε στο γήπεδο για το τελευταίο του επαγγελματικό παιχνίδι είχε πετύχει περισσότερα από 1.280 γκολ ως μέλος του Santos Football Club της Βραζιλίας καθώς και του New York Cosmos.

Χαρακτηρισμένος ως ο καλύτερος ποδοσφαιριστής του 20ού αιώνα από τη FIFA και τη Διεθνή Ομοσπονδία Ιστορίας και Στατιστικής Ποδοσφαίρου, γνωστός και ως ο «Βασιλιάς του Ποδοσφαίρου», ο Πελέ κατάφερε με τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα να κερδίσει τους τίτλους «Ποδοσφαιριστής του Αιώνα» από τη FIFA, «Αθλητής του Αιώνα» από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, καθώς και να γίνει μέλος του Hall of Fame του αθλήματος.

Γνωστός τοις πάσι ως Πελέ, ήδη από τα πρώτα του βήματα, ενδιαφέρον παρουσιάζει η ιστορία του πραγματικού ονόματός του και από πού αυτό είναι εμπνευσμένο. Όπως ο ίδιος εξήγησε σε ένα tweet του το Σεπτέμβριο του 2014, αναφέρει το biography.com, ο πατέρας του Joao Ramos, και ο ίδιος ποδοσφαιριστής γνωστός και ως Dondinho, και η μητέρα Dona Celeste τον ονόμασαν Έντσον, εμπνεόμενοι το όνομά του από τον Τόμας Έντισον, τον εφευρέτη του σύγχρονου τηλεφώνου, μιας από τις επιφανέστερες μορφές στην ιστορία της τεχνολογίας, καθώς η ηλεκτρική ενέργεια είχε μόλις εισαχθεί στην πατρίδα του όταν γεννήθηκε.

«Ήμουν πραγματικά περήφανος που πήρα το όνομά μου από τον Τόμας Έντισον και ήθελα να με αποκαλούν Έντσον», έγραψε σε ένα δημοσίευμα του Guardian το 2006. «Νόμιζα ότι το Πέλε ακούγεται φρικτό. Ήταν ένα όνομα πολύ πρόχειρο, ενώ το Έντσον ακούγεται πολύ πιο σοβαρός και σημαντικός».

Δεν υπάρχει άνθρωπος που πρόλαβε τις τηλεοράσεις, όταν δεν υπήρχαν τηλεχειριστήρια που να μην εκπαιδεύτηκε στο χτύπημα της συσκευής, όταν πάθαινε πλημμύρα η εικόνα. Όπου ‘πλημμύρα’, με σημερινά δεδομένα ήταν σαν να ψυχορραγούσε το σήμα, με συνέπεια να εμφανίζονται ‘νερά’ στην εικόνα.

Οι γονείς συνήθως έστελναν τα παιδιά για να κάνουν το χρέος τους προς την οικογενειακή τηλεθέαση, να χτυπήσουν δηλαδή ελαφρώς την τηλεόραση από πάνω. Όταν δεν ‘συνερχόταν’ ακολουθούσε πλάγιο χτύπημα. To τρίτο βήμα ήταν ο έλεγχος της κεραίας. Συνήθως όμως, η εικόνα αποκαθιστούνταν προ αυτού.

Η συγκεκριμένη τεχνογνωσία πέρασε και στις επόμενες γενιές, εξ ου και η πρώτη αντίδραση δεν ήταν να βγάλουμε την πρίζα για λίγα λεπτά (που είναι το σημερινό mantra), αλλά ένα ελαφρύ χτύπημα με την παλάμη.

Πώς είχε αποτέλεσμα το χτύπημα της οθόνης

Τα εξαρτήματα των παλαιάς κοπής συσκευών ήταν τοποθετημένα σε υποδοχές -πχ σωλήνες. Με το χτύπημα επανέρχονταν στη σωστή τους θέση. Δια αυτής της μεθόδου απαλλάσσαμε την τηλεόραση και από ενδεχόμενη διάβρωση που συσσωρευόταν στις επαφές των εξαρτημάτων. Επίσης, η διαστολή και η συστολή εξαρτημάτων -μέσω της παραγωγής σημαντικής ποσότητας θερμότητας- προκαλούσε αρκετή μηχανική κίνηση, ώστε να υπάρχουν διακοπές στη σύνδεση.

Κατά συνέπεια, το χτύπημα επανέφερε εξαρτήματα και επανατοποθετούσε χαλαρές συνδέσεις, αλλά προσωρινά. Δεν διόρθωνε το πρόβλημα που συνήθως ήταν οι φυσιολογικές φθορές που προκαλούνταν από τα πολλά χρόνια της χρήσης (γιατί τότε οι τηλεοράσεις ‘ζούσαν’ δεκαετίες).

Οι σύγχρονες συσκευές δεν ανταποκρίνονται στην ίδια μεταχείριση, αφού είναι πιο εύθραυστες κι έτσι ένα χτύπημα μπορεί να επιδεινώσει το πρόβλημα.

Εάν χαστουκίσουμε την επίπεδη οθόνη OLED, πιθανότατα θα σπάσουμε το εσωτερικό γυαλί. Σε καμία περίπτωση δεν θα ‘φτιάξει’ αφού οι OLED, οι LCD χρησιμοποιούν οργανικά LED ή υγρούς κρυστάλλους. Δεν έχουν πολλά μηχανικά κομμάτια που ‘έφτιαχναν’ με το χτύπημα.

Οπότε είναι χρήσιμο να μη δοκιμάσουμε τη μέθοδο της επιτυχίας των ‘80s.